Morgunblaðið - 14.07.2002, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 SUNNUDAGUR 14. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 551 3485 • Fax 568 1129
Áratuga reynsla
í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Vaktsími allan sólarhringinn
896 8284



   
  

 






 
   
 
        
  
 

  

  

!  "#"
  !"  

#$%&#
!%'(
 "
) *(%
 "

(%
 ""    + ,+ -(


#$%(% + ,

(% + ,(




   

 






 
 
   

 
   



  
!"
 
!
!
!
 

# 
 
 !!
"#$ !##%! &'(#)!! #()** 
&() %+#()**  ,)  ##%!

! %+##%!  -".*
"()** 
%" +!+'!/

 






  
 
!""
!#$%&'
       
""&  ("  )

&  

(
"
* +%,"
-".

 

 
  
 

  
 



 



  
  !
"#$ %&$
 

  
   

   !!"
#    

 $
 % &
%%
  '

''
"'(&)
* ' 
''+'
 %"(
()


''+' )&,' - ))
''
.&.
'') '+'" %'*""'
 /012' 1'12'+(. .')"')3

 


 
 

 



 






    
 
! "
     
 
 

 



 

  !  
"

  #

 $%
 



 & !  &' ((
#$%  &% '(
) ' ( %
%!( '(
#*'
%%
%!( '( )&  #!+* ,%&-( .%

* *%'*
%!( .% % !+ /  00

%  1.
%!( .%  &%
*%%  '(
.& 2 % 2+%3
Það er oft sem við
gerum okkur ekki
grein fyrir því sem er
raunverulega mikil-
vægt í lífinu. Við eig-
um fjölskyldu og vini
sem við gerum ráð fyrir að verði
alltaf til staðar en enginn getur
mögulega vitað hvað átt hefur fyrr
en misst hefur.
Ég þekkti ömmu ekki fyrr en á
síðari hluta ævi hennar. Eflaust eru
til margir fróðari menn sem gætu
minnst á athyglisverða atburði frá
hennar yngri árum. Fyrir mér var
hún amma Jóhanna í Hafnarfirði,
brosandi, hláturmild, hlý og
skemmtileg.
Það var ekki fyrr en ég var sex-
tán ára að ég áttaði mig á þeirri
sorglegu staðreynd að ekki væri
hægt að vita hversu langan tíma ég
fengi með henni. Síðan þá urðum
við æ betri vinkonur og við hittumst
flesta sunnudaga til að skreppa út í
búð, borða saman vöfflur og drekka
súkkulaði og stundum fékk ég
meira að segja að setja á hana
bleikt naglalakk frá Siggu frænku.
Skemmtilegast fannst mér að
hlusta á sögur af henni ungri og oft-
ar en ekki lét hún mig lofa upp á
æru og trú að segja ekki sálu frá.
Jafnan fékk ég á tilfinninguna að
sem ung kona hefði hún verið eilítið
uppreisnargjörn og umfram allt
ákveðin. Það höfum við átt sameig-
JÓHANNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Jóhanna Guð-mundsdóttir
fæddist á Norðfirði
17. febrúar 1916.
Hún lést á St. Jóseps-
spítala 5. júlí síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Frí-
kirkjunni í Hafnar-
firði 12. júlí.
inlegt. Það eru forrétt-
indi að hafa fengið að
kynnast ömmu, nokk-
uð sem ég mun alltaf
þakka fyrir. Ömmur
eru lifandi sögumenj-
ar, uppfullar af fróð-
leik og góðum ráðum,
viskubrunnar sem
innihalda meira en
mann grunar.
Minning ömmu mun
lifa áfram og í hjarta
mínu verður hún perla
sem ég mun ætíð varð-
veita.
Börnum, tengda-
börnum og barnabörnum sendi ég
samúðarkveðjur á þessari saknað-
arstundu.
Með hlýju og kærleik,
Þórunn Sigurðardóttir.
Það var bjartur og fagur sum-
ardagur þegar elsku amma mín, Jó-
hanna Guðmundsdóttir, kvaddi
þennan heim. Fráfall hennar bar
brátt að og ég trúi varla ennþá að
hún sé farin. Ég er þakklát fyrir að
hafa fengið að kveðja hana og að
yngsti meðlimur fjölskyldunnar,
tveggja mánaða, fékk að koma til
langömmu sinnar og brosa til henn-
ar.
Ég á margar góðar minningar
tengdar ömmu. Efst í huga mínum
er hvað hún var ætíð í góðu skapi
og brosandi og létt í lund og gaf sér
alltaf tíma til að spjalla um heima
og geima.
Amma var afar glæsileg kona og
kom vel fyrir. Hún var jafnan vel til
höfð og dama fram í fingurgóma.
Það var alltaf gott að heimsækja
ömmu, enda tók hún manni alltaf
með hlýju. Hún kenndi mér að
leggja kapal og var dugleg að spila
við mig þegar ég var lítil. Hún gerði
tilraunir til að kenna mér handa-
vinnu en því miður tókst mér ekki
jafnvel upp og henni. Sjálf var hún
mikil hannyrðakona og hafa börnin
hennar og barnabörn notið góðs af
því.
Þrátt fyrir að hannyrðir hafi ver-
ið mikið áhugamál hennar var hún
forfallinn fótboltaáhugamaður og
gat þessi rólega og yfirvegaða kona
breyst í gallharðan aðdáanda með
tilheyrandi látum þegar fótbolta-
leikur var í sjónvarpinu.
Þær gleymast seint sumarbú-
staðaferðirnar í Munaðarnes með
ömmu og systrum hennar, Stínu og
Eyju. Við fórum sex saman á lítilli
Volkswagen bjöllu í vikuferðir og
ótrúlegt er að allir skyldu rúmast í
bílnum ásamt farangri. Það var
glatt á hjalla í þessum ferðum og
mikið fjör í góðra vina hópi.
Ég bið Guð að blessa ömmu og
þakka fyrir allan tímann sem hún
var hjá okkur. Öðrum aðstandend-
um ömmu sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur.
Hvíl í friði, elsku amma.
Hildur Sigurðardóttir.
Mig langar að setja á blað örfá
minningarbrot vegna andláts minn-
ar kæru mágkonu og vinkonu Jó-
hönnu Guðmundsdóttur, er síðast
bjó á Hjallabraut 23. Það mun hafa
verið snemma vors árið 1951 að fal-
leg ljóshærð telpa kom til mín á
skólalóð Barnaskóla Hafnarfjarðar.
Hún vildi endilega bjóða mér í
heimsókn, en tilvonandi maðurinn
minn Guðni Guðmundsson var
móðurbróðir hennar. Þetta var Sig-
ríður Sesselja dóttir Jóhönnu. Við
Guðni létum svo verða af því fljót-
lega að heimsækja Jóu og Kidda
sem þá bjuggu á Vesturbraut 12 og
ráku þar einnig verslun. Þau tóku
mér mjög vel, eins og raunar öll
fjölskylda mannsins míns. Þarna
hitti ég Jóu mína fyrst.
Milli okkar heimila var alltaf vin-
átta og samgangur. Hún hugsaði
um börn og bú og vann við versl-
unarstörf. Ég sinnti mínum störf-
um. Hópurinn minn stækkaði og
það var nóg að gera einnig í at-
vinnurekstri mannsins míns ef
stund var frá heimilisstörfum. Jóa
vann reyndar hjá okkur um tíma,
pakkaði súkkulaði af miklum dugn-
aði. Þegar ég missti minn mann var
ég enn með fimm börn á framfæri,
þá hjálpaði hún og hennar fólk mér
á margvíslegan hátt. Fyrir það er
ég ævinlega þakklát.
Á síðari árum höfðum við mikið
samband. Við fórum saman að
versla eða fengum okkur einhvers
staðar hressingu eða bara smárúnt
og ís. Við ræddum líka ýmislegt
okkar á milli. Það er gott að eiga þá
að sem hlusta og uppörva. Vissu-
lega mætti hún mörgu erfiðu á sinni
lífsgöngu. Hún var ung að árum er
hún varð fyrir því stóra áfalli að
missa manninn sinn Sigurð Árna en
hann fórst með togaranum Ólafi,
frá tveimur ungum börnum. Lík-
lega komst hún aldrei yfir það áfall
að fullu.
Henni hlotnaðist þó margvísleg
hamingja. Hún var falleg kona og
þau Kristófer Jónsson áttu gott
heimili á Vesturbraut 12. Þau eign-
uðust þrjá drengi en einn dó í fæð-
ingu.
Jóhanna fylgdist vel með börnum
sínum og öllum afkomendum, sem
ætíð hafa sýnt henni kærleika og
ræktarsemi. Sigríður dóttir hennar,
sem gift er og búsett í Ameríku hef-
ir heimsótt hana svo oft sem hún
hefir komið því við og alltaf haft
mikið samband.
Jóa átti alltaf glæsilegt heimili
sem prýtt var handvinnu hennar
sjálfrar. Hún var mikil handa-
vinnukona og vandvirk með af-
brigðum. Hún mun hafa gefið mik-
ið af slíku til síns fólks. Myndin
sem hún gaf mér: „spunakonan“ er
í sérstöku uppáhaldi á mínu heim-
ili. Á síðari árum er heilsa fór að
bila var hún svo heppin að fá góða
hjálp í heimilið. Sallý var „eins og
góð fregn af fjarlægu landi“. Hún
var ekki aðeins húshjálp heldur
góður vinur og eins og engill á
heimilinu.
Síðustu mánuðina fannst mér
Jóa mín vera lasnari en hún lét í
ljós og hún var hætt að treysta sér
út með mér. Síðan kom áfallið er
hún datt og brotnaði og þótt gert
hefði verið við það sóttu á verri
veikindi. Hún fékk ósk sína upp-
fyllta, að fá að sofna út af, sátt við
Guð og menn.
Dæm svo mildan dauða Drottinn þínu barni,
eins og léttu laufi lyfti blær frá hjarni,
eins og lítill lækur ljúki sínu hjali,
þar sem lygn í leyni liggur marinn svali.
(Matt. Joch.)
Það var yndislegt að sjá kærleika
fölskyldu hennar, sem vakti við
dánarbeð hennar.
Hún átti sterka trú og bað fyrir
öllu sínu fólki og vinum.
Ég þakka af alhug bænirnar
hennar og vináttu við mig og mína.
Ég samgleðst henni að vera kom-
in þangað sem hvorki „harmur,
neyð eða kvöl er framar til“.
Það er mannlegt að sakna og ég
votta Þóri og Hjördísi, Siggu og
Robert, Ársæli og Erlu, Sigga og
Erlu og öllum afkomendum hennar
samúð og ég og fjölskylda mín
kveðjum hana með þakklæti og
virðingu.
Jóhanna F. Karlsdóttir.