Morgunblaðið - 14.07.2002, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 14. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Góðvinur minn, sveit-
ungi og velgjörðarmað-
ur, Ólafur Árnason, er
kvaddur í dag. Um tví-
tugsaldur fór hann norður að Hólum
sem vetrarmaður til foreldra minna
sem önnuðust rekstur skólabús Hóla-
skóla 1923–26. Miklar atvinnuþreng-
ingar voru á þessum áratug og þeim
næsta. Orka og athafnaþrá var mikil
hjá Ólafi. Í Reykhólasveit var mjög
takmarkað athafnasvið á þessum
tíma. Dugnaður, alúð og aðlögunar-
hæfni var mikil hjá Ólafi. Hann hafði
mikið næmi fyrir mannlegum við-
skiptum. Vinnuveitendum sínum
vann hann af heilindum og ósérhlífni.
Snemma tók hann að sér vöruflutn-
inga fyrir húsbyggjendur í Reykjavík
og víðar og fékk meiri viðskipti en
dagvinnutíma nam. Viðskiptavininn
hafði hann ávallt í fyrirrúmi. Margir
leituðu til hans og jafnan fann hann
viðunandi lausn mála. Ráðhollur var
hann og tryggur vinum sínum. Sá eig-
inleiki hans kom best í ljós eftir að
hann gerðist tjónaeftirlitsmaður hjá
tryggingafélagi og var hann eftirsótt-
ur vinnufélagi.
Á námsárum mínum í Reykjavík
ÓLAFUR
ÁRNASON
✝ Ólafur Árnasonfæddist í Hlíð í
Þorskafirði í Reyk-
hólasveit í Austur-
Barðastrandarsýslu
18. nóvember 1906.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli
26. júní síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Fossvogs-
kirkju 2. júlí.
kynntist ég fyrst Ólafi.
Þau kynni hófust með
því að hann renndi með
mig í gegnum ökunám-
ið. Einu gleymdi hann
samt vegna þeirra við-
skipta. Það var að taka á
móti greiðslu vegna
þessa viðviks. Hann
vildi meina að stráksi
ætti að njóta góðs atlæt-
is, er hann hefði notið
hjá foreldrum mínum á
Hólum. Kynni okkar
fóru vaxandi með hækk-
andi aldri. Á snertiflöt-
um mannlegs lífs kom
hinn hreini og tæri persónuleiki hins
góða drengs í ljós. Sem fjölskyldufað-
ir var hann einstakur, það fundu allir
sem komu á heimili þeirra hjóna. Út-
geislun hans hafði jákvæð og traust-
vekjandi áhrif. Glettni hans og kjarn-
yrt kímni byggði upp viðmót sem
heillaði samstarfsfólk og vini. Hann
gat verið fljótur til svars að afgreiða
fyrirspurn eða málefni líðandi stund-
ar. Varðandi þennan þátt hafði hann
tileinkað sér ómetanlega máltækni.
Hann var mikill ljóða- og lausavísna-
vinur. Á örskammri stundu gat hann
varpað fram hugmynd sinni og um-
sögn í kjarnyrtri ferskeytlu. Fer-
skeytan lék honum á tungu. Hann gat
notað þetta tjáningarform sér og öðr-
um til gleði en einnig sem hnitmiðað
dómsorð og niðurstöðu sem erfitt var
að áfrýja.
Vinar- og saknaðarkveðjur eru
fram bornar og hlýjar kveðjur til fjöl-
skyldu hans. Blessuð sé minning
hans.
Hjörtur Þórarinsson.
Anna Örvar, elsku Anna Örvar,
hvaða minningar koma upp í hug-
ann? Skær og hjartanlegur hlátur,
sérstakur raddblær, gleðiglampi í
augnatillitið þegar samtöl gengu
greiðlega og merking komst til skila.
Ég man eftir Önnu sem var aufúsu-
gestur hjá ömmu minni og frænku í
Barmahlíð og ég man eftir henni sem
ANNA
ÖRVAR
✝ Anna Örvarfæddist við El-
liðaár 20. september
1921. Hún lést á Elli-
heimilinu Grund 24.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Kjartan og Klara
Örvar sem bjuggu
við Elliðaár en Kjart-
an var vélstjóri í raf-
stöðinni þar. Eftirlif-
andi systkini Önnu
eru Hanna Örvar,
gift Þorgrími Þor-
grímssyni verzlunar-
manni, og Björn K.
Örvar úrsmiður, kvæntur Hönnu
Mörtu Vigfúsdóttur.
Útför Önnu fór fram í kyrrþey
28. júní.
góðum gesti ásamt sínu
fólki í veizlum heima á
Miklubraut. Ekki sízt
minnist ég sumarsins
endur fyrir löngu þegar
ég vann í Hveragerði
og hjólaði öðru hvoru
til hennar Önnu þar
sem hún dvaldist á Ási.
Mér þykir leitt að játa
að líklega hef ég ekki
hitt hana síðan þá en ég
verð að fá að setja þess-
ar minningar á blað því
mér þótti verulega
vænt um hana Önnu.
Hún var málhölt en
það var ákaflega gaman að sitja hjá
Önnu, leggja við hlustir, skilja, og
ítreka merkinguna – þá varð Anna
glöð og skein sem sól í heiði. Ekki
var síður gaman að svara Önnu því
hún var fljót að hugsa og leggja eitt-
hvað nýtt til málanna og þá var eins
gott að hafa einbeitinguna í lagi og
ná næstu setningu!
Anna var bókhneigð og listræn. Í
Danmörku lagði hún stund á mynd-
list. Námið mun hafa verið henni létt
því móðir hennar var dönsk og
tungumálið auðskilið. „Það skyldi
enginn vanmeta hana Önnu,“ sagði
móðir mín, „hún er vel gefin og hún
hefur svo gott skopskyn, hún Anna.“
Ég veit ekki hvernig Guð býr um
svona yndislegt fólk sem lifir til hlið-
ar að því er okkur virðist og ber
minna úr býtum en flestir. Ef til vill
er það honum nær alla tíð. Ég held
að hún Anna, og svo margir í hennar
sporum, verndi barnið í sér; barnið
sem allir sakna þegar þeir eldast.
Ég samhryggist þeim sem stóðu
henni næst, Hönnu og Þorgrími og
börnum þeirra ásamt Binna og
Hönnu Mörtu og þeirra börnum, en
líka henni Helgu frænku minni sem
missir þarna æskuvinkonu sína á af-
mælisdaginn sinn. Sárt er að missa
góðan vin en ef til vill ennþá erfiðara
að missa einstaka vináttu sem hefði
átt að fá að blómstra betur. Sumar
hindranir eru óyfirstíganlegar. En
minningarnar úr rafstöðinni sem við
kölluðum svo, heimili Klöru og
Kjartans í Elliðaárdal, ljóma enn.
Innst inni trúi ég þær hittist ein-
hvern tímann aftur í landinu þar sem
ekkert aðskilur.
Ó, ljóssins faðir, lof sé þér,
að líf og heilsu gafstu mér
og föður minn og móður.
Nú sezt ég upp, því sólin skín,
þú sendir ljós þitt inn til mín.
Ó, hvað þú, Guð, ert góður!
(Matthías Jochumsson.)
Jóhanna Margrét Thorlacius.
Nanna Björk og ég
kynntumst upphaflega
vegna langrar vináttu
foreldra okkar í Mjóa-
firði eystra.
Vinátta sú sem ég
vitna í einkenndist af mikilli tryggð
og heillyndi fjölskyldu Nönnu gagn-
vart okkur. Við Nanna fórum að
fylgjast að og kynnast þegar við
gengum báðar með fyrstu börnin
okkar á sama tíma og ég dáðist að
henni hvað hún var dugleg að fara í
sund ófrísk. Nanna Björk geislaði af
hamingju.
NANNA BJÖRK
FILIPPUSDÓTTIR
✝ Nanna Björk Fil-ippusdóttir
fæddist á Norðfirði
4. mars 1959. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 28.
júní síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Hafnar-
fjarðarkirkju 5. júlí.
Og svo fóru afmælis-
boðin að koma á svip-
uðum tíma. Svona
leiddi eitt að öðru. Þeg-
ar mamma kom í sína
árlegu ferð til Reykja-
víkur, þá var allaf farið
til Nönnu til að spjalla,
hlæja og horfa á litlu
fjörkálfana sem bætt-
ust í hópinn hjá þeim
Nönnu og Sigurði.
Nanna var ætíð
reiðubúin að gera
greiða, hún passaði fyr-
ir mig Gunnar Atla
stund úr sumri þegar
ég var í vandræðum, og svo þegar
Pési páfagaukur þurfti pössun og
enginn vildi hafa hann, þá var Nanna
til staðar, enda ákafur dýravinur og
þá ekki síst fuglavinur. Átti talandi
páfagauk og hló svo að okkur, þegar
okkur fannst páfagaukurinn svífa of
nærri kollum okkar, enda ástæðulaus
fælni.
Nanna var ákaflega myndarleg í
höndunum. Hvernig hafði hún svo
tíma í þessar dásamlega fallegu peys-
ur sem spruttu út úr höndum hennar,
bútasaumsrúmteppi og fleira og
fleira sem ekki er hægt upp að telja?
Hún var meira, hún var alltaf til
staðar, það liðu undir það síðasta vik-
ur og mánuðir frá því að við hittumst
en þegar við hittumst, var eins og við
hefðum hist í gær, þannig er það hjá
heilum vini. Hvað er betra?
Þrátt fyrir að hún væri veik, gat
hún hlegið og geislað frá sér og þau
hjónin spaugað og spjallað uppá
gamlan góðan sið.
Ég varð þeirrar ánægju aðnjótandi
að fá þau í heimsókn núna á vordög-
um og þá gaf Nanna mér mynd sem á
stendur „Hlátur og gleði er besta
víman“. Við þráum öll þessa gleði og
Nanna ekki síst. Gjöfin lýsti Nönnu
Björk vel, hún var í eðli sínu glað-
lynd.
Hún elskaði börnin sín heitt og var
stolt af þeim, börnin efnileg, ekki
voru einkunnirnar af lakara taginu.
Ég og fjölskylda mín vottum Sig-
urði, Láru Höllu, Guðjóni Teiti,
Hjalta Hrafni og Jóhönnu Margréti
og fjölskyldum alla okkar samúð.
Katla Gunnarsdóttir.
Þegar árin færast yf-
ir og maður fer að róta í
sjóðum æskuminning-
anna, eru það oftar en
ekki minningar tengdar
dvöl í sveit sem fyrst koma upp í hug-
ann. Þetta hef ég fengið staðfest í við-
ræðum við félaga mína, á svipuðu
reki. Fyrir bæjarkrakka er þetta
ómetanleg reynsla sem mótar og
þroskar fyrir lífstíð. Gildir þá einu
hvort dvölin hafi verið nokkurra
vikna sumarpartur eða lengri tími.
Ég átti því láni að fagna að dvelja
nokkur sumur hjá þeim sómahjónum
Sveinbirni Halldórssyni og konu hans
Guðrúnu Gísladóttur, fyrst í Melgerði
og síðan á Hrísum í Saurbæjarhreppi
í Eyjafirði. Upphaf kynna þeirra
hjóna við foreldra mína var reyndar
nábýli við þau á Akureyri, þar sem
SVEINBJÖRN KARL
HALLDÓRSSON
✝ Sveinbjörn KarlHalldórsson
fæddist 12. október
1928 á Gilsá í Eyja-
fjarðarsveit. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð á Akureyri
27. júní síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Akureyrar-
kirkju 9. júlí.
þau bjuggu í nokkur ár í
næsta húsi við okkur og
tókst mikill og góður
vinskapur á milli fjöl-
skyldnanna, sem hefur
haldist óslitið fram á
þennan dag.
Nú þegar Sveinbjörn
er allur er auðvitað ótal-
margt sem upp í hug-
ann kemur. Þrátt fyrir
gífurlegt vinnuálag og
strit var alltaf gaman í
sveitinni hjá Sveinbirni.
Hann var skemmtileg-
ur maður. Hann hafði
alltaf opin augun fyrir
hinu spaugilega. Þegar mér fannst
hann vera að niðurlotum kominn af
þreytu gat hann fyrirvaralaust hlegið
sig máttlausan ef honum fannst eitt-
hvað verulega spaugilegt.
Ég minnist gestrisni þeirra hjóna.
Það kom aldrei maður heim á hlað svo
hann væri ekki drifinn inn í bæ og
veitingar dregnar fram. Sveinbjörn
hafði einstaka gleði og nautn af því að
gera vel við gesti sína. Ég minnist
þess að fyrir tæpum þremur áratug-
um var ég staddur á Akureyri ásamt
tveimur félögum mínum og var það
að ráði að við renndum fram að Hrís-
um og heilsuðum upp á mitt gamla
velgjörðarfólk. Á leiðinni fram eftir
sagði ég þeim helstu deili á Hrísafjöl-
skyldunni og þá það meðal annars
það að gestrisni þeirra væri viðbrugð-
ið og taldi ólíklegt annað en að við
fengjum kaffisopa þegar þangað
kæmi. Laust eftir hádegi renndum
við í hlað og það var ekki að sökum að
spyrja, það var slegið upp veislu.
Borð svignuðu undan rjómatertum
og bakkelsi. Frúin var á þönum og
Sveinbjörn skipaði fyrir. Þarna sát-
um við fram eftir degi og þegar líða
tók að kvöldmatartíma var einfald-
lega skipt um veitingar á borðinu,
rjómaterturnar og bakkelsið hvarf og
á borðið kom heitur kvöldmatur án
þess að maður fengi rönd við reist. Og
allan tímann stóð ákavítisflaskan á
miðju borðinu, ekki alltaf sama flask-
an. Og Sveinbjörn í essinu sínu, skip-
aði fyrir, ekki alltaf lágvær en alltaf
hress og skemmtilegur. Við fórum frá
Hrísum vel haldnir af mat og drykk.
Þessi heimsókn, fyrir nær þremur
áratugum, er okkur öllum í fersku
minni og ber oft á góma. Félagar mín-
ir tala oft um að þarna hafi þeir
kynnst best hinni margrómuðu ís-
lensku gestrisni til sveita.
En nú er sómamaðurinn Svein-
björn fallinn í valinn. Við gömlu ná-
grannarnir úr Rauðumýrinni stönd-
um í mikilli þakkarskuld við hann og
hans fjölskyldu. Við viljum votta eft-
irlifandi eiginkonu, börnum og að-
standendum öllum okkar dýpstu
samúð.
Júlíus Brjánsson.
Kunningsskapur
okkar Magga hófst
seint á níunda áratugn-
um, þegar hann hóf
störf hjá Jónum í Hafn-
arfirði. Á svipuðum
tíma vorum við að hefja innflutnings-
viðskipti með Jónunum. Það var mik-
ill fengur fyrir okkur, ungt og óreynt
fyrirtæki í innflutningi, að hafa slíkan
sómamann sem Magga til að fylgja
eftir að sendingarnar kæmu fljótt og
örugglega til okkar. Hann átti það til
að hringja og spyrja hvort allt væri nú
MAGNÚS
KJÆRNESTED
✝ Magnús Kjærne-sted fæddist í
Reykjavík 29. janúar
1947. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 28. júní
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 8.
júlí.
ekki í lagi, hvort eitt-
hvað vantaði og svo
framvegis. Hann vildi
að allir hlutir væru í
góðu lagi. Maggi var
skapmikill maður og ef
eitthvað var ekki eins og
það átti að vera lét hann
hressilega í sér heyra.
En alltaf var hann sann-
gjarn.
Ég held að ekki sé á
nokkurn mann hallað að
segja að Maggi hafi ver-
ið kletturinn hjá Jónum.
Það var ekki síst hans
vegna sem við höfum
haldið trausti við Jónana í gegnum ár-
in. Það er nú þannig að viðskipti snú-
ast um samskipti við fólk.
Ég sendi fjölskyldu Magga okkar
innilegustu samúðarkveðjur á þess-
um erfiðu tímamótum. Megi hann
hvíla í friði.
Steindór J.S. Gunnarsson.
Elsku besti afi. Nú
ertu farinn frá okkur
og kominn á þann stað
sem við öll munum
fara til. Það er erfitt
að kveðja og okkur
skortir orð til að lýsa þeim hlýhug
og væntumþykju sem við berum til
þín. Þú varst alltaf svo góður og
blíður, sást ætíð björtu hliðarnar á
lífinu hvað sem á bjátaði. Okkur
MAGNÚS
BJARNASON
✝ Hannes MagnúsBjarnason fædd-
ist 2. febrúar 1918 á
Skáney í Reykholts-
dal. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akraness
8. júlí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Reykholtskirkju
13. júlí.
langar með þessum
fáu orðum að þakka
þér hjartanlega fyrir
allar þær mörgu góðu
stundir sem við áttum
með þér, þær eru okk-
ur ógleymanlegar.
Eins og þegar þú
spilaðir fugladansinn
á harmonikuna þína
inni í stofu og við
dönsuðum með, eða
þegar þú svo mörgum
sinnum spilaðir við
okkur á spil við eld-
húsborðið í Birkihlíð.
Orð eru fátækleg þeg-
ar kemur að því að þurfa að kveðja
en, elsku afi, við munum aldrei
gleyma þér.
Magnús Karl, Bryndís
og Sigrún.