Morgunblaðið - 14.07.2002, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 14. JÚLÍ 2002 35
tiltæki, sem við heyrðum enga aðra
segja. Og hún var alltaf í góðu
skapi. Hún átti sextán barnabörn
og þrettán langömmubörn og hún
lét okkur öll finna að hvert og eitt
okkar væri alveg sérstakt. Hún
vissi hvað börnum og unglingum
þótti varið í. Hvort sem það var
hvað var í tísku, skemmtilegar
myndir í sjónvarpinu, hverjir ein-
hverjir handbolta- eða fótboltaleik-
menn voru, eða hvernig ís væri
bestur.
Þegar amma kom til okkar til
Noregs var alltaf hátíð. Hún kom
með Cocoa Puffs, lakkrís og ömmu-
kúlur og sagði okkur fréttir af öll-
um í þessari stóru fjölskyldu okkar
á Íslandi. Þegar hún kom til okkar
á sumrin fórum við á sjó, í bátnum
okkar eða með farmor og farfar.
Hún var líka amma í norsku fjöl-
skyldunni. Við veiddum makríl,
grilluðum og vorum bara saman.
Ömmu þótti gaman að veiða og
þegar var öldugangur og henni
fannst nóg komið, gleymdi hún sér
alveg þegar veiðiskapurinn hófst.
Það var alveg sérstakt að koma
til ömmu í Hrafnagilsstæti, eða
Hrafnó. Það var alltaf svo fínt hjá
henni. Hún átti svo fallega hluti og
fór vel með þá. Hún vissi nákvæm-
lega hvað okkur þótti gott. Hún fór
út í búð á morgnana og keypti í
morgunmatinn: Skyr, flatbrauð og
hangikjöt, kleinur, soðið brauð. Það
var svo gaman að ferðast með
ömmu. Hvort sem var lengri ferða-
lög, eða við fórum í smá bíltúra.
Það var hægt að spyrja hana um
svo margt. Hún vissi allt og mundi
allt. Og hún vildi sitja með okkur í
aftursætinu, sagði að hún færi ekki
fet með nema hún sæti aftur í. Og
þar sátum við þrjú saman. Sung-
um, hún sagði okkur frá lífinu í
gamla daga, sveitum og bæjum og
við meira að segja spiluðum manna
og marías.
Það er svo ótrúlegt að amma sé
bara allt í einu dáin. En við eigum
glænýjar minningar: Við horfðum á
úrslitaleikinn í heimsmeistara-
keppninni í fótbolta saman, í síð-
ustu viku vorum við á Greifanum
að borða pitsu, fórum út í Vín að
borða ís á eftir, keyrðum Eyja-
fjarðarhringinn, fórum í Laxár-
virkjun á listaverkasýningu, þar
sem hún sagði okkur að afi hefði
unnið við gangagerð virkjunarinn-
ar. Og það besta af öllu: við vorum
saman, með henni og hvert öðru al-
veg fram á síðasta dag.
Elsku amma. Við þökkum þér
fyrir samveruna.
Hanna og Ari.
Kær systir mín kvaddi hljótt í
faðmi fjölskyldu sinnar á ferðalagi
um æskuslóðir sínar. Á þessum
sorgarstundum leita á huga minn
bernskuminningar og myndir
æskuáranna.
Það var vorið 1940 að foreldrar
okkar fluttu búferlum frá Vest-
mannaeyjum að Borgarholti í Bisk-
upstungum. Borgarholt var landrík
jörð með litlum túnum en miklu út-
engi. Borgarholt var þá mjög af-
skekkt með erfiðum samgöngum,
allur flutningur var ferjaður yfir
Tungufljót við Krók. Lítill var auð-
ur annar í farteski foreldra okkar
en við fjórar litlar telpur. En bjart-
sýni var ríkjandi og vilji til mikillar
vinnu og góðs uppeldis. Að búa í
svo mikilli einangrun er lærdóms-
ríkt.
Við, þessi sex manna fjölskylda,
urðum mjög náin, við stóðum þétt
saman og áttum einstakt heimilis-
líf, þar sem allur andans gróður
fékk að dafna. Mikið var lesið og
sungið. Við lærðum kvæði og
sálma. Faðir okkar átti orgel sem
hann spilaði á og raddsetti okkur í
kórraddir en sjálfur söng hann
bassann. En mamma söng við skil-
vinduna „Ber þú mig þrá“, hún var
hrifnari af léttri og fjörugri músík
og kenndi okkur að dansa gömlu
dansana og lansé. Við þessar að-
stæður ólumst við upp og skemmt-
um okkur sjálf og hvert öðru. Þótt
vinnan væri oft mikil var frítíminn
vel nýttur.
Árveig sem alltaf var kölluð
Adda var okkar elst, hún var fyr-
irmynd okkar litlu stelpnanna.
Ég var ákaflega stolt af þessari
fallegu, duglegu systur minni sem
var mikið náttúrubarn í sér og
man hana best í hvíta samfest-
ingnum er hún vakti um vornætur
til að hjálpa litlum lömbum í heim-
inn, velti sér upp úr dögginni á
Jónsmessunótt, svaf í tjaldi á
túninu. Oft á kvöldin var lagt á
Brúnku og hleypt út í víðáttuna,
því hún var mikil hestamanneskja
og naut slíkra ferða. Hún átti
margan góðan hestinn í gegnum
árin þótt mér sé minnisstæðust
Brúnka. Adda var mjög dugleg og
mikil hjálparhella við búskapinn.
Hún var mikilhæf við matargerð
og bakstur og tileinkaði sér
snemma heilsusamlegt mataræði
og sérræktaði arfa sem hún notaði
í salöt, einnig saman við skyr og
plokkfisk. Það voru ekki margir á
þeim árum sem það gerðu.
Hennar fyrsta launaða starf var
er hún réð sig í forföllum sem ráðs-
kona að Skálholti til Jörundar
Brynjólfssonar alþingismanns sem
þar bjó. Það var mikil reynsla fyrir
svo kornunga stúlku að annast það
starf en henni tókst það með ágæt-
um. Oft minntist hún á stóru pott-
ana í Skálholti.
Svo var það um áramótin 1946–
1947 að hún tók að sér að sjá um
heimilið á Stóra-Fljóti í Reykholts-
hverfi í veikindum húsmóðurinnar.
Vera hennar þar varð örlagarík því
þarna hófst hin dæmigerða ástar-
saga er hún hitti tilvonandi eig-
inmann sinn Jón Óla Þorláksson,
Eyfirðing búsettan á Siglufirði.
Hann var við störf í Gróðrarstöð-
inni Víðigerði. Þau kynntust aðeins
mánaðartíma, þá hélt hann til
Bandaríkjanna í síðasta áfanga
flugnáms.
Í eitt ár skrifuðust þau á og hafa
vafalaust kynnst vel í gegnum
bréfaskriftirnar, því mörg voru béf-
in, mig minnir vikulega.
Þegar Jón kom aftur til landsins
voru settir upp hringar og þau fóru
að búa, fyrst á Siglufirði, síðan í
Reykjavík. Enga vinnu var að hafa
hér á Íslandi við flug þegar heim
kom og fór þá Jón að starfa við það
sem bauðst en atvinnuleysi var
ríkjandi og erfitt að fá góð störf.
Það var svo 1950 að Adda og Jón
taka við búi í Borgarholti er for-
eldrar okkar fluttu til Reykjavíkur
og þar bjuggu þau svo til 1961 að
þau fluttu norður í Eyjafjörð þar
sem þau bjuggu í tvö ár. Síðan
keyptu þau Hrafnagilsstræti 21 á
Akureyri þar sem hún hefur búið
síðan, en Jón lést 1982, aðeins 57
ára gamall. Þau eignuðust fimm
börn.
Hún systir mín var mikil fjöl-
skyldumanneskja og vildi hag
barna sinna sem bestan. Hún
hvatti þau og studdi til mennta,
sjálf settist hún í öldungadeild
Menntaskólans á Akureyri og undi
sér þar vel í íslenskum bókmennt-
um og sögu. Hún hafði góða eðlis-
greind, var vel hagmælt og hennar
áhugamál var lestur góðra bóka
þar sem ljóðabækur voru í öndvegi.
Hún var alla tíð hin dæmigerða
húsmóðir sem hafði hvern hlut á
sínum stað, hún var nægjusöm og
sjálfstæð. Afkomendur hennar voru
henni kærir og reyndi hún að vera
við hátíðisdaga hjá þeim sem oft
var erfitt þar sem afkomendafjöld-
inn er dreifður.
Fyrir fáum vikum auðnaðist okk-
ur hjónunum sú ánægja að hún
dvaldi hjá okkur smátíma. Þar átt-
um við saman ánægjustundir sem
nú eru kveðjustundir. Þá hittumst
við systurnar þrjár í síðasta sinn og
nutum samverunnar vel enda mikið
talað um bernskuárin.
Við systur vorum alltaf mjög
samrýndar og syrgðum Laugu
yngstu systur okkar sem andaðist
fyrir fjórum árum. Nú eru þær
tvær farnar, sú yngsta og elsta.
Hún Adda systir mín sagði fyrir
fáum dögum að hún yrði að fara að
taka ákvörðun um hvað hún gerði í
haust. Hvort hún flytti suður eða
keypti sér minna húsnæði á Ak-
ureyri, ein gæti hún ekki verið í
vetur. Nú hefur ákvörðunin verið
tekin, hún er flutt. Það skeði
snöggt og er sárt fyrir syrgjendur.
Kallið kom handan við staðinn þar
sem ástarsagan hófst.
Kæru systurbörn, þið áttuð góða
og sanna móður. Ég kveð systur
mína með söknuði.
Hrafnhildur Kristinsdóttir.


 
 
   
    
    
      
  
   




  
   
     !" #$
!"
  ! %&  #$

'  #
 #$ " (  ) !
 '* +$
  ! $ * #$

 
 #$ +*  +$ !
',!   ',


   
 

     
          

 


  

  
   ! 

 "#  ! 

 #  ! 

$   ! 

%   &

    &
& #'()* 


 
     

 



 
      
  !"#    !"$
     

 
    ! "  # $
%&      

    # $  
    '    
( & & &) 

 

  
  
     







  
 


   
 !"
#

  

$"
 ! "#

$%& 
'" "#

$ & 
'" ( 
! 
'" 
'" ( 

$%& 
'" "#
%  "# & "  )#( 

* "# +$  '( 
, +-&.  ( *
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
www.utfararstofa.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður, í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Kistur
Krossar
Duftker
Gestabók
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu milli landa
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Kransar - krossar
Kistuskeytingar • Samúðarvendir
Heimsendingarþjónusta
Eldriborgara afsláttur
Opið sun.-mið. til kl. 21
fim.-lau. til kl. 22
EIGI minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnudags-
blaði ef útför er á mánudegi), er
skilafrestur sem hér segir: Í
sunnudags- og þriðjudagsblað
þarf grein að berast fyrir hádegi
á föstudag. Í miðvikudags-,
fimmtudags-, föstudags- og
laugardagsblað þarf greinin að
berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrir birtingardag.
Berist grein eftir að skilafrestur
er útrunninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur þurft að fresta birtingu
greina, enda þótt þær berist inn-
an hins tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minningar-
greina