Morgunblaðið - 14.07.2002, Side 42

42 SUNNUDAGUR 14. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ






 
 

 
  
  
 


 



  
  

BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
UNDANFARIÐ hefur mikið verið
rætt í fjölmiðlum um skyldur stjórn-
valda og lögreglu til þess að vernda
erlenda þjóðhöfð-
ingja og telja
stjórnvöld að ör-
yggishagsmunir
hinna erlendu
gesta vegi jafnan
þyngra á metun-
um en mannrétt-
indahagsmunir
eins og funda- og
félagafrelsi og
réttur almenn-
ings til þess að
láta í ljós skoðanir sínar með mót-
mælum. Ég ætla ekki að fjölyrða um
þennan ágreining en vil greina les-
endum blaðsins frá reynslu minni af
starfsháttum Lögreglunnar í
Reykjavík og þeim hrokafullu sjón-
armiðum sem þar ríkja gagnvart
réttar- og öryggishagsmunum
óbreyttra borgara.
Á sínum tíma var ráðist á mig í
Laugardalnum í Reykjavík og þurfti
ég að leita til læknis vegna áverka
eftir þessa líkamsárás. Tveir lög-
reglumenn komu á staðinn. Síðar
reyndist erfiðleikum bundið að kæra
málið til lögreglu, þar sem lögreglan
vildi alls ekki sinna þessu máli. Þrátt
fyrir þetta skeytingarleysi lögregl-
unnar hélt ég ótrauð áfram að ná
fram kæru enda ótvíræður grund-
vallarréttur minn að hafa greiðan að-
gang að lögregluyfirvöldum.
Þegar lögreglan tók loks við kær-
unni var talsverður tími liðinn frá því
að atburðurinn átti sér stað og hefur
þessi seinagangur sjálfsagt skaðað
rannsóknina og valdið mér réttar-
spjöllum. Síðar, þegar ég fór til lög-
reglunnar og hafði þá m.a. undir
höndum áverkavottorð frá læknum
um þann skaða sem líkamsárásin
hafði valdið, varð ég fyrir þeirri
óhugnanlegu reynslu að vera vísað
með þjósti út af lögreglustöðinni!
Nokkru síðar barst mér bréf í
hendur frá fulltrúa lögreglustjóra,
þar sem því er lýst yfir, að málið sé
fellt niður „eftir athugun á gögnum
málsins“ eins og segir í bréfinu, þrátt
fyrir að mér hafi ekki gefist tækifæri
til að koma á framfæri gögnum og
sjónarmiðum mínum í málinu. Ég
kærði málið til ríkissaksóknara og
fékk í hendur þau „rannsóknargögn“
sem fulltrúi lögreglustjóra byggði
ákvörðun sína á um niðurfellingu
málsins. Í þessum gögnum er aðal-
lega að finna dylgjur um mína per-
sónu á minnisblöðum frá tveimur
rannsóknarlögreglumönnum og árás-
armanninum sjálfum og þess vegna
væri ástæðulaust að rannsaka málið
frekar. Ríkissaksóknari kemst síðar
að þeirri niðurstöðu á grundvelli
þeirra gagna, sem hann fékk frá lög-
reglunni, að ákvörðun lögreglustjóra
skyldi standa og beiðni minni um
frekari meðferð því hafnað.
Ég gat ekki unað þessari niður-
stöðu og kærði því málið til umboðs-
manns Alþingis, þar sem ég hefði
ekki fengið eðlilegan aðgang að lög-
reglunni svo og að stjórnvöld höfðu
vanrækt að rannsaka málið með eðli-
legum hætti. Umboðsmaðurinn sendi
mér bréf þar sem hann felldi málið
niður eftir að hafa haft samband við
lögregluyfirvöld. Næst fór ég á fund
umboðsmanns og óskaði eftir skýr-
ingum á því hvers vegna ég fengi ekki
aðgang að þjónustu Lögreglunnar í
Reykjavík. Umboðsmaðurinn gat
engu svarað varðandi þetta atriði, en
réttlætti niðurfellingu málsins á þeim
grundvelli að ólíklegt væri að sakfellt
yrði í málinu á grundvelli framkom-
inna gagna. Ég benti honum hins
vegar á að rannsóknin væri ófullkom-
in þar sem mér hefði ekki gefist færi
á því að leggja fram sönnunargögn,
þ.á m. áverkavottorð og framburð
tveggja vitna sem ég vildi benda á.
Ákvörðun umboðsmanns er því
með öllu óskiljanleg enda engin skýr-
ing gefin á því hvers vegna óbreyttur
borgari eins og ég njóti ekki réttar-
verndar lögreglu og hélt ég í sakleysi
mínu að umboðsmanni bæri að vera
óvilhallur eftirlitsaðili og gæta hags-
muna óbreyttra borgara gagnvart
stjórnvöldum í stað þess að vera auð-
mjúkur skósveinn kerfisins.
Sú spurning hlýtur að vakna hvaða
hlutverki íslenska ríkið gegnir, ef
saklausir borgarar geta ekki treyst
því að fá aðgang að lögreglunni þegar
þeir verða fyrir árásum ofbeldis-
manna. Eitt er þó víst: Öryggishags-
munir erlendra ráðamanna eru fyr-
irferðarmeiri í hugarheimi íslenskra
embættismanna en réttarvernd al-
mennings á Íslandi.
SÓLVEIG JÓNSDÓTTIR,
sjúkraliði
Tjarnarbóli 14, Seltjarnarnesi.
Um öryggishags-
muni almennings
Frá Sólveigu Jónsdóttur:
Sólveig
Jónsdóttir