Morgunblaðið - 15.08.2002, Síða 49

kafi á snjó á veturna, en svo lifnaði
allt við á sumrin og bærinn iðaði af
lífi. Sigga tók þátt í síldarævintýrinu
og var dugleg við síldarkassana.
Þegar við heimsóttum hana á spít-
alann dáðumst við að hugrekki
hennar og æðruleysi og síðustu orð-
in sem hún mælti til okkar daginn
áður en hún dó voru þakklætisorð.
Við biðjum guð að styrkja Kidda,
börnin, maka þeirra og afkomendur
og erum fullviss um að vel hefur ver-
ið tekið á móti henni hinum megin.
Blessuð sé minning hennar.
Þorgerður og Hörður.
Elsku Sigga mín. Mikið sakna ég
þín. Ég vil þakka þér fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig og mína, en fátt
af því upptalið hér. Til dæmis þegar
þú fórst með mér norður, þegar
börnin mín útskrifuðust úr mennta-
skólanum. Og hvað þú tókst alltaf
vel á móti mér þegar ég kom í heim-
sókn til ykkar Kidda á vorin. Þú
varst frábær matreiðslu- og handa-
vinnukona, jólatrésdúkurinn og
myndin sem prýðir vegg í stofunni á
Heiðarbrúninni eru mikil listaverk
sem þú gerðir á síðustu árum.
Þú varst falleg þar sem þú hvíldir
í þinni hinstu hvílu, laus við þjáning-
arnar sem þú þurftir að líða und-
anfarna fjóra mánuði. Við sem eftir
lifum verðum að sætta okkur við að
þú ert ekki lengur hjá okkur. Vertu
kært kvödd.
Þín vinkona og mágkona,
Þórunn.
Með örfáum orðum vil ég hér
minnast Sigríðar Brynjólfsdóttur,
eða Siggu, eins og hún var jafnan
kölluð, sem gift var móðurbróður
mínum, Kristjáni Júlíussyni. Sigga
var sterk kona, hress og kát, harð-
dugleg, heiðarleg, og hreinskilin.
Hún var sérlega heilsteypt og laus
við alla yfirborðsmennsku og sýnd-
arhátt. Hún kom til dyranna eins og
hún var klædd og sagði meiningu
sína fumlaust. Hún var jafnframt
hjartahlý og örlát sem sýndi sig oft
best í verki. Mér þótti alltaf vænt
um hversu góð hún var við ömmu
mína og tengdamóður sína, Sigríði á
Grund, í gegnum tíðina, enda þótt
nafna hennar á Grund hafi ekki allt-
af verið létt í taumi. Afa mínum, Júl-
íusi á Grund, þótti líka ansi gott að
koma við hjá henni Siggu sinni í
Keflavík og þiggja kaffibolla og
fylgjast með barnabörnunum.
Uppvaxtarár mín á Grund tengj-
ast Siggu og Kidda sterkt í minning-
unni. Mig rétt rámar í það þegar
Kiddi kom fyrst með Siggu að
Grund til að kynna þessa glæsilegu
siglfirsku yngismey fyrir ábúendum.
Leist öllum strax vel á hana og ekki
síst mér sem þá var smástrákur.
Breyttist það álit ekki eftir það.
Ásamt börnum sínum fimm
bjuggu þau Sigga og Kiddi sér fal-
legt heimili við Heiðarbrún í Kefla-
vík. Þar var gott að koma og mikið
spjallað, grínast, og hlegið. Í árarað-
ir hélt Sigga þar stór jólaboð og var
þá rausnarlega veitt og frábærir
réttir fram reiddir. Fastur liður í
heimkomum mínum til Íslands var
að fara á færi út í Garðsjó með
Kidda frænda og var það eitt af því
skemmtilegasta sem ég gerði. Að
lokinni veiðiferð var jafnan farið
með aflann á Heiðarbrúnina. Varð
sá glænýi fiskur að þvílíkum veislu-
mat á borðum hjá Siggu, að við er
ekki jafnandi hvorki fyrr né síðar, og
stóðu þá sjómenn á blístri.
Þess er líka ánægjulegt að minn-
ast hversu sérlega samrýndar og
góðar vinkonur þær Þórunn, móðir
mín, og Sigga, mágkona hennar,
voru alla tíð. Þar var mikið og gott
samband sem báðar nutu. Til dæmis
kom Sigga með mömmu til Akureyr-
ar á sínum tíma þegar ég útskrif-
aðist úr menntaskólanum og höfðu
þær báðar mjög gaman af því.
Að lokum þakka ég Siggu fyrir
allt gamalt og gott. Það er sárt að
horfa á eftir henni yfir móðuna
miklu langt um aldur fram. Ég sendi
hér með Kidda, Sigrúnu, Brynju,
Júlla, og Hildi, ásamt öllum öðrum
aðstandendum, innilegustu samúð-
arkveðjur og bið þau styrk standa í
þessari miklu sorg.
Róbert Magnússon.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. ÁGÚST 2002 49
✝ Árni GuðmundurAndrésson fædd-
ist á Skagaströnd 18.
mars 1927. Hann lést
á heimili sínu í
Reykjavík 3. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Sigurborg Hallbjarn-
ardóttir ljósmóðir á
Skagaströnd, f. í
Flatey á Breiðafirði
24.8. 1892, og Andrés
Guðjónsson kennari
og bóndi og síðar
kaupmaður á Skaga-
strönd, f. á Harastöð-
um á Skagaströnd 15.2. 1893.
Systkini Sigríðar eru: Hallbjörn
Bergmann, f. 15.11. 1917, d. 2. jan.
1943, organisti og söngkennari á
Skagaströnd, ókvæntur og barn-
laus; Guðjón, f. 24.10. 1920, tré-
smiður og verslunarmaður á
Skagaströnd, síðar í Kópavogi,
kvæntur Sigfríði Runólfsdóttur;
Sigfús Haukur, f. 8.8. 1922, cand
mag., skjalavörður á Þjóðskjala-
safni, kvæntur Guðrúnu Lange,
dr. í bókmenntum og miðalda-
fræði; Lilja Ólöf, f. 19.11. 1924,
gift Edward Nagle slökkviliðs-
stjóra í Providence, Rhode Island
í Bandaríkjunum.
Hinn 2. ágúst 1968 kvæntist
Árni Stefaníu Sigurðardóttur, f.
2.6. 1921 í Vest-
mannaeyjum. Börn
Stefaníu frá fyrra
hjónabandi eru: Jón-
ína Guðnadóttir leir-
listakona, Sigurður
Pétur Guðnason
framhaldsskóla-
kennari og Kristján
Pétur Guðnason ljós-
myndari.
Að loknu barna-
skólanámi á Skaga-
strönd lá leið Árna
til Hafnarfjarðar.
Þar lauk hann und-
irbúningsnámi fyrir
menntaskóla og hélt síðan til Ak-
ureyrar og útskrifaðist sem stúd-
ent frá M.A. 1949. Að loknu stúd-
entsprófi var Árni við efna-
fræðinám við háskóla í Noregi og
Hollandi.
Árni starfaði um skeið á efna-
rannsóknastofu Sementsverk-
smiðju ríkisins á Akranesi og síð-
an sem kennari við gagnfræða-
skólann þar í bæ. Árni fluttist til
Reykjavíkur 1968 og starfaði um
árabil sem skrifstofustjóri hjá
Davíð S. Jónssyni heildverslun og
seinna sem gæslumaður hjá Pósti
og síma uns hann lét af störfum
fyrir aldurssakir.
Að ósk hins látna fór útförin
fram í kyrrþey 7. ágúst.
Hann afi minn í Sólheimum er
dáinn. Þó að ég hafi vitað um
nokkra stund að það stefndi í þessa
átt, þá er ótrúlega erfitt að sætta
sig við að við eigum ekki eftir að
hittast aftur í þessari jarðvist. Því
miður varð hann ekki 100 ára eins
og ég skrifaði á kortið til hans á
fimmtugsafmælinu. Ég man enn
eftir rökræðunum sem ég átti við
mömmu út af kortinu. Það var búið
að bjóða mér í stórafmæli hjá hon-
um afa, og ég vissi alveg að afar eru
gamlir. 50 ára væri ekkert sérlega
gamalt og því hlyti hann afi minn
að vera 100 ára. Við sættumst á
endanum á að ég mætti skrifa ,,Afi
100 ára“ á kortið. Afi hló mikið þeg-
ar hann fékk kortið góða, og spurði
hvort ég tæki ábyrgð á honum
næstu 50 árin. Ég lofaði að reyna
mitt besta, en því miður entist
ábyrgðin bara í 25 ár.
Afi Sól er eini afinn sem ég hef
kynnst og hann stóð sig alveg ein-
staklega vel í afahlutverkinu.
Fyrstu minningar mínar um hann
eru frá því ég var þriggja til fjög-
urra ára og var oft hjá þeim afa og
ömmu. Einhverju sinni var ég með
þeim á Akureyri, og það vantaði
eitthvað úr búð. Afi hljóp út en við
amma biðum í bílnum. Á meðan
hann stóð í röðinni við búðina sagði
ég við ömmu: ,,Sjáðu, amma, hann
afi er alveg eins og Andrés önd.“
Amma reyndi eitthvað að sussa á
mig en þegar ég benti henni á
hvernig hann stóð, alveg eins og
Andrés, fallega útskeifur, þá fór
hún að hlæja og sagði að það væri
rétt hjá mér, hann væri svolítið eins
og Andrés önd. Afi hló líka þegar
við sögðum honum þetta, og fannst
ekki leiðum að líkjast. Ekki minnk-
aði ánægja mín með afa við þessa
samlíkingu, því okkur afa fannst
Andrés önd alveg afskaplega
skemmtilegur. En það varð að vera
Andrés á dönsku, því eins og allir
vita þá er Andrés danskur og ís-
lenska útgáfan af honum hálfgild-
ings plat.
Ég kynntist afa enn betur þegar
við bjuggum hjá þeim ömmu þegar
verið var að gera við húsið okkar.
Þá var ég níu ára og við Guðni Dag-
ur bróðir minn bjuggum í ,,her-
berginu hans afa“. Þótt ég væri
ekki ýkja stór eða fullorðinn þá gaf
afi sér alltaf tíma til að spjalla við
mig um það sem mér lá helst á
hjarta þann daginn, hvort sem það
varðaði árangur minn á fimleika-
æfingu eða ókurteisa strætóbíl-
stjórann á leið 2. Á þessum árum
var afi oftast sammála mér. Eftir
að ég þroskaðist fóru umræður
okkar að snúast upp í frekari rök-
ræður, við urðum oft ósammála og
gátum sem betur fer haft ótrúlega
misjafnar skoðanir á hlutunum.
Hann sýndi þó mínum málum og
hugðarefnum alltaf fullan stuðning,
og lét mig finna að hann væri stolt-
ur af því sem ég afrekaði í lífinu.
Þegar leið á unglingsárin urðu
heimsóknirnar stopulli, þó alltaf
væri gott að koma til ömmu og afa
til að spjalla eða fá aðstoð við
stærðfræði eða þýsku. Eftir að ég
byrjaði í háskólanum jókst sam-
bandið á milli okkar aftur. Ég kíkti
oft í heimsókn, annaðhvort til að
ræða málin eða að ég fékk að nýta
mér frið og ró Sólheimanna í próf-
lestri. Þegar Daníel Breki minn
fæddist fór ég iðulega til þeirra í
fæðingarorlofinu. Afi sýndi barna-
barnabarninu mikinn áhuga, og
þeir voru miklir vinir. Daníel Breki
var ekki ýkja gamall þegar hann
vissi alveg að hjá löngu og langa í
Sólheimum réð langi yfir leikföng-
unum og langa yfir góðgætinu.
Eftir að afi hætti að vinna fór
hann að stunda bókband. Hann
varð fljótt mjög fær í því eins og
öllu öðru sem hann tók sér fyrir
hendur, og varð ég afskaplega
ánægð með þegar hann tók að sér
að binda inn Hæstaréttardómana
mína. Hann náði að binda inn um
30 bækur, sem við bæði vorum af-
skaplega stolt af. Hann af því
hversu vel handbragðið tókst og
hversu glöð ég var, ég yfir að fá
þessar fallegu bækur, sem eru samt
miklu fallegri því að afi minn bjó
þær til.
Þegar ég sagði ömmu og afa í vor
að nýr prins væri væntanlegur með
haustinu samglöddust þau mér
innilega. Þó svo að afi væri orðinn
veikur trúði ég því varla að hann
gæti dáið áður en kúlubúinn minn
liti dagsins ljós. Sú hefur þó orðið
raunin, og við Daníel Breki, ásamt
öðrum í fjölskyldunni verðum að
segja litla bróður frá langa, sem
hann því miður fær aldrei að kynn-
ast.
Elsku amma mín, sem og aðrir
ættingjar, missir okkar er mikill, en
minningarnar um góðan mann og
besta afa í heimi lifa áfram.
Hólmfríður Kristjánsdóttir.
Þegar maður missir einhvern ná-
kominn sér myndast einhver innri
átök; fyrst er það sorgin og sökn-
uðurinn, með tímanum verður
þakklætið yfir því að hafa þekkt og
notið samvista við hann yfirsterk-
ara.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar ég hugsa til hans afa,
atriði eins og hve það var ætíð ljúft
að koma á heimili þeirra ömmu,
hvort sem það var til að fá frið til
að læra, aðstoð hjá afa við stærð-
fræði eða til að setjast og eiga gott
spjall yfir kaffibolla. Þegar sest var
niður að spjalla var afi oftar en ekki
búinn að mynda sér athyglisverðar
skoðanir á atburðum líðandi stund-
ar, hvort sem um var að ræða fólk,
málefni, listir eða trúmál. Í flestum
tilvikum var hægt að stóla á að afi
hefði sínar útpældu skoðanir á mál-
inu og gjarnan kom hann með at-
hyglisverð sjónarmið sem maður
var ekki búinn að sjá fyrir. Þannig
var hann afi í hnotskurn; ljúfur,
hógvær en fastur fyrir.
Síðasta vetur dvaldi ég á Spáni
og fékk þær slæmu fréttir þangað
að búið væri að greina afa með
krabbamein sem ólíklegt væri að
tækist að lækna. Þegar ég ræddi
við afa í símann þaðan tókst honum
samt alltaf að gera lítið úr þessu
meini sínu og snúa samtalinu þann-
ig að ég var farinn að segja honum
frá því hve ljúft lífið væri við Mið-
jarðarhafið. Þegar ég sneri svo aft-
ur til Íslands miðsumars var veru-
lega dregið af honum afa mínum og
lauk síðan þeirri baráttu 3. ágúst
síðastliðinn.
Ég á ætíð eftir að geyma hann í
minningunni og vona að ég hafi
lært af honum að horfa á hlutina
frá mörgum sjónarhornum. Hans
verður saknað en um leið er ég full-
ur þakklætis fyrir að hafa átt svo
frábæran afa.
Guðni Dagur Kristjánsson.
„…þéttir á velli og þéttir í lund,
þrautgóðir á raunastund.“
(Grímur Thomsen.)
Árni Andrésson fór ekki æviveg-
inn með hávaða og bægslagangi.
Ekkert var honum fjær en að sýn-
ast. Skref hans voru örugg og
markvís. Skilyrðislaus heiðarleiki
varðaði leiðina. Þess vegna leikur
hugljúf birta um farinn veg. Að vísu
var gatan stundum örlítið á fótinn
eins og gerist tíðum þar sem „til-
vera okkar er undarlegt ferðalag.“
En aldrei var æðrast og ef til vill
komu mannkostir hans best í ljós
þegar sýnt var að hverju dró og all-
ar leiðir lokaðar nema sú ein sem
við förum öll fyrr eða síðar.
Hálfur sjötti tugur stúdenta
brautskráðist frá Menntaskólanum
á Akureyri 1949 eftir hörmungavet-
ur Akureyrarveikinnar. Árni Guð-
mundur Andrésson var í þeim hópi
og er sá fimmtándi sem kveður.
Hann var greindur og háttprúður,
skopvís og skemmtilegur en þó um-
fram allt tryggur vinur og traustur
félagi. Hann var einn þeirra sem
veiktust og bar líklega aldrei sitt
barr eftir það. Bekkurinn okkar var
skemmtilegur. Við höfðum setið
saman nokkra vetur við fætur
þeirra öðlinga sem höfðu gert
Menntaskólann á Akureyri að einni
virtustu menntastofnun þjóðarinn-
ar. Okkur þótti gaman að vera sam-
an, vorum sjálfum okkur nóg og
enn í dag er hátíð þegar við hitt-
umst.
Árni Andrésson átti heima á
Akranesi um skeið. Fyrst vann
hann við efnarannsóknir í Sements-
verksmiðjunni en síðan kenndi
hann sex ár við Gagnfræðaskólann
á Akranesi og reyndist í því starfi
sem annars staðar hinn nýtasti
maður. Hann var mjög vel heima í
þeim fræðum sem hann kenndi og
ljúflyndi hans og rósemi höfðu góð
áhrif á fjörmikla unglinga.
Árni Andrésson kvæntist fremur
seint eða rúmlega fertugur. En sá
hygg ég hafi verið mesti hamingju-
dagurinn í lífi hans þegar þau Stef-
anía Sigurðardóttir giftust. Hún er
einstök mannkostakona, skýr og
skemmtileg, dugleg og ákveðin og
börn hennar þrjú frá fyrra hjóna-
bandi voru Árna ákaflega góð enda
úrvalsfólk öll. Sem betur fór áttu
Stefanía og Árni mörg ár saman,
ferðuðust víða og nutu tilverunnar.
Við Björg minnumst margra góðra
og glaðra stunda með þeim. þau
voru aufúsugestir í hverju sam-
kvæmi og sjálf einkar notaleg heim
að sækja.
Stefaníu og öðrum ástvinum
Árna Andréssonar vottum við sam-
úð, biðjum þeim allrar blessunar og
minnumst vinar okkar, bekkjar-
bróður og samkennara með virð-
ingu og þökk.
Ólafur Haukur Árnason.
Elsku afi. Okkur langar að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Reyndar fá orð seint lýst því sem í
brjósti býr þegar þeim sem eru
manni kærir er kippt burt úr dag-
legu lífi, hverfa og koma aldrei aft-
ur. Hvarf þitt úr þessum heimi átti
að vísu sinn aðdraganda en ein-
hvern veginn gerðum við samt ráð
fyrir, að minnsta kosti framan af,
að þér myndi batna og allt yrði sem
fyrr. Við myndum halda áfram að
koma í heimsókn í Sólheimana,
amma baka vöfflur og þú laga kaffi
eða amma laga matinn og þú útbúa
salatið. Æ, það var svo notalegt að
sitja við eldhúsborðið og fylgjast
með ykkur sýsla saman í eldhúsinu.
Ást þín á ömmu skein í gegnum at-
hafnir þínar og skapaði þægilegt
andrúmsloft á heimili ykkar. Hug-
ulsemi þín gagnvart okkur var líka
ótakmörkuð. Þú vissir alltaf hvað
við vorum að gera og hvernig okkur
leið. Jafnvel í veikindum þínum
fylgdistu með framgangi mála hjá
okkur.
Afi, þú skammaðir okkur aldrei!
Sama hvað við fífluðumst og görg-
uðum á okkar yngri árum munum
við ekki eftir einu styggðaryrði í
okkar garð. Þú gast að vísu oft ver-
ið argur og skammast út í aðra, en
ekki okkur krakkana. Í minning-
unni ertu góði og blíði afi.
Það verður tómlegt að heyra ekki
lengur góðlátlega stríðni þína, finna
fyrir umhyggju þinni og sitja og
tala um heima og geima.
Kveðja.
Helga Kristín, Svana
Huld, Áshildur og Úlfar.
ÁRNI GUÐMUNDUR
ANDRÉSSON
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, – eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis- og
minningargreina