Morgunblaðið - 23.08.2002, Blaðsíða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. ÁGÚST 2002 31
✝ Ingibjörg Ólafs-dóttir fæddist í
Leiðarhöfn í Vopna-
firði 10. október
1926. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
15. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ólafur Albertsson,
bóndi í Leiðarhöfn,
f. 10. maí 1895, d. 4.
júlí 1950, og Sig-
þrúður Dórótea Pál-
ína Steindórsdóttir
húsfreyja ættuð frá
Sauðárkróki, f. 26. júlí 1907, d.
2. nóvember 1934. Ingibjörg var
önnur í röðinni af fjórum systk-
inum. Hin eru: 1) Matthías, f. 3.
febrúar 1925, lést af slysförum
12. mars 1944. 2) Albert, f. 17.
apríl 1928, d. 1. ágúst 1999. 3)
Steindór, f. 9. október 1929.
Ingibjörg gekk í húsmæðra-
skólann í Reykjavík árið 1944 til
1945. Hún sótti þar einnig sníða-
námskeið og kvöld-
námskeið á árunum
1946 til 1947 jafn-
framt því sem hún
vann á saumastofu.
Hún lauk hús-
mæðrakennara-
prófi 1950 og
kenndi á sauma- og
sníðanámskeiðum á
ýmsum stöðum
1951 til 1956. Árið
1961 var Ingibjörg
stundakennari við
gagnfræðiskóla Ísa-
fjarðar. Síðan
kenndi hún við
Húsmæðraskóla Suðurlands á
árunum 1966 til 1968. Ingibjörg
var kennari við Vopnafjarðar-
skóla 1971, til ársins 1995 er
hún varð að hætta vegna veik-
inda.
Ingibjörg hélt heimili hjá
bræðrum sínum í Leiðarhöfn.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Vopnafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku amma í Leiðarhöfn. Þá er
komið að kveðjustund í bili. Und-
anfarna daga hafa skotið upp koll-
inum minningar sem eru mér afar
dýrmætar. Amma standandi í dyra-
gættinni í Leiðarhöfn og ég fylgist
með þér þar sem ég hjóla heim að
bænum. Amma í eldhúsinu í Leið-
arhöfn að töfra fram heimsins bestu
randalínur með sultu og kleinur, að
ógleymdu kakóinu sem var svo gott
að fá eftir hjólatúr innan úr þorpinu
eða á köldum vetrardögum. Amma
sem keypti alltaf Moggann og þegar
Dísarfellið strandaði í Vopnafirði lá
ég undir borðstofuborðinu meðan
fullorðna fólkið spjallaði saman og
las allt um það í Mogganum hennar
ömmu. Amma sem gaf mér alltaf
Síríus-súkkulaði með rúsínum þeg-
ar ég kom í heimsókn. Amma sem
gaf mér allar Dóru- og Völu-bæk-
urnar í jólagjöf. Amma prjónandi í
stólnum sínum í borðstofunni og
segjandi mér sögur. Amma svo hlý
og mjúk og góð. „Adda litla, komdu
nú og sestu hjá mér svolitla stund.“
Þér fannst við systurnar alltaf vera
svo fínar og góðar stúlkur. Amma
sem kenndi mér handavinnu og
heimilisfræði allan grunnskólann.
Mér fannst svo gaman í þessum
tímum, þú varst aldrei spör á hrós
og stundum þegar mér fannst erfitt
að vera í skólanum voru kennslu-
stundirnar hjá þér eins og vin í
eyðimörkinni. Þú varst góð kona
sem vildir öllum vel. Pabba minnir
að ég hafi verið þriggja ára þegar
ég kallaði þig fyrst ömmu. Þá var ég
með honum að taka upp kartöflur
en kartöflugarðurinn var í Leiðar-
höfn. Það var svo mikil rigning að
pabbi fór með mig heim til þín og
bað þig fyrir mig meðan hann klár-
aði að taka upp. Eftir að ég hafði
leikið mér nokkra stund kíkti ég út
um glugga og sagði svo: „Amma, fer
ekki pabbi minn að koma?“ Þegar
maður er þriggja ára er maður fljót-
ur að átta sig á hvort viðkomandi er
gott efni í ömmu eða ekki! Þú hafðir
allt til að bera sem ömmur þurfa.
Ég mun alltaf verða óendanlega
þakklát fyrir að hafa haft tækifæri
til að hitta þig í sumar með öll börn-
in mín. Þú varst líka svo hress þá og
bauðst okkur upp á Síríus súkkulaði
með rúsínum og við gátum rifjað
upp gamla tíma. Mig grunar að þú
hafir verið búin að þjást meira und-
anfarið en þú lést uppi. En ég veit
að þér líður vel í dag heima hjá
Jesú. Guð blessi þig, amma mín, og
ég mun ávallt geyma minninguna
um þig á sérstökum stað í hjarta
mínu.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann
mig hvílast,
leiðir mig að vötnum þar sem ég má
næðis njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um
rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
( 23. Davíðssálmur.)
Kær kveðja,
Aðalbjörg Stefanía
Helgadóttir (Adda.)
Kær vinkona okkar, Ingibjörg í
Leiðarhöfn, er kvödd í dag. Með
þessum línum langar okkur að
minnast hennar.
Það er orðið svo langt síðan við
fórum að venja komur okkar upp í
Leiðarhöfn að við munum ekki eftir
því hvenær við komum þangað
fyrst. Við munum samt að við vor-
um ekki mjög gömul. Róbert litli
var settur í vagninn, nokkrar bækur
og annað dót sett með honum til
dundurs og að sjálfsögðu nesti!
Þessi ferð var okkur sannkölluð
langferð. Í raun er ekki langt úr
kaupstað að bænum Leiðarhöfn en
við vorum það lítil að okkur fannst
þetta mikið ævintýri. Við vorum vön
að stoppa hjá Fögrubrekku og
borða nestið áður en lagt var í
brattasta hluta leiðarinnar. Ein ferð
er okkur sérstaklega minnisstæð en
þá vorum við uppgefnar eftir að
hafa rogast með Róbert upp alla
brekkuna en hann var orðinn
þriggja eða fjögurra ára og sat í
vagninum. Nema þennan dag datt
okkur í hug að sleppa takinu á
vagninum annað slagið og vakti
þetta mikla gleði, ekki síst hjá þeim
sem sat í vagninum. Þó að ótrúlegt
megi virðast slasaðist enginn en
heimilisfólkið í Leiðarhöfn hafði
orðið vitni að óvitaskapnum og var
því heldur betur brugðið.
Það var alltaf gott að koma í
Leiðarhöfn og gott að finna hvað við
vorum alltaf velkomin. Í eldhúsinu
eða úti við bæinn tók Ingibjörg allt-
af svo vel á móti okkur með brosi,
faðmlagi og indælis kræsingum úr
eldhúsinu. Steindór sýndi okkur vit-
ann, fjörurnar og dýrin og stundum
fengum við að fara með Alberti
ferðir á bátnum og heim úr Leið-
arhöfn á dráttarvélinni. Ingibjörg
var vön að minna bræður sína á það
reglulega að gæta okkar nú vel þeg-
ar við vorum að þvælast með þeim.
„Ó, Steindór minn, farðu nú var-
lega,“ er okkur minnisstæð setning
hjá Ingibjörgu á meðan hún horfði á
bróður sinn lyfta okkur inn og út
um stofugluggann á bænum, okkur
til mikillar skemmtunar.
Stundirnar sem við áttum í stof-
unni með plastdýrin, við litla jóla-
tréð eða yfir gómsætum kökum og
heitu kakói eru okkur líka mjög
dýrmætar, þá var mikið talað og
hlegið.
Við töluðum stundum um að við
þekktum „okkar“ Ingibjörgu í Leið-
arhöfn og svo var það kennarinn
Ingibjörg í Leiðarhöfn. Ingibjörg
kenndi okkur bæði matreiðslu og
handavinnu í skólanum. Oft voru
krakkarnir engir englar og við vor-
um þá hvorki betri né verri en hinir.
Okkur þótti samt leiðinlegt þegar
Ingibjörg hætti að kenna því við
vissum að þótt það væri orðið erfitt
fyrir hana þá naut hún félagsskap-
arins þar.
Samband okkar við Ingibjörgu og
heimilisfólkið í Leiðarhöfn hefur
alltaf haldist í þessi ár. Ingibjörg
var dugleg að fylgjast með því sem
við tókum okkur fyrir hendur og
samgladdist með okkur á stórum
dögum í lífi okkar eins og fermingu,
skólaútskriftum og þegar við fórum
að stofna okkar eigin fjölskyldur.
Ingibjörg var sérlega barngóð kona.
Það verður undarlegt að koma í
Leiðarhöfn og finna ekki Ingibjörgu
þar að taka á móti okkur. Það eru
ekki nema þrjú ár síðan við kvödd-
um Albert og nú trúum við að hún
sé búin að hitta hann aftur.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibj. Sig.)
Við vottum Steindóri og Gunnari
okkar dýpstu samúð.
Ingibjörg, takk fyrir allar sam-
verustundirnar, minning þín mun
alltaf lifa með okkur.
Þínir vinir,
Ásta, Bjarney, Eydís
og Róbert.
Kæra amma, amma með prjón-
ana, sitjandi við kennaraborðið með
fullt af garni og óþolinmóðum
krökkum í kring um sig. Þá sér-
staklega ég sem skildi ekki hvernig
það sem ég prjónaði var ekki jafn
fínt og það sem amma prjónaði.
Þetta var eitthvað svo einfalt þegar
hún gerði það. Amma að fara á litla
bláa bílnum inni í félagsheimili að
kenna þessum sömu krökkum að
leggja rétt á borð, búa til salat og
bollur. Amma á jólunum þar sem
farið var niður bröttu brekkuna nið-
ur að Leiðarhöfn hvernig sem viðr-
aði. Amma á jólum þar sem borðin
svignuðu undan hnallþórum, heitu
súkkulaði (alvöru súkkulaði!) og
þegar maður hélt að maður gæti
ekki meira var boðið upp á Lindu-
konfekt... Amma á sumrin þegar
hægt var að fara í fjöruna og út á
tún. Amma alltaf brosandi og alltaf
svo góð. Amma sem sagði aldrei ljót
orð og var alltaf þolinmóð.
Kæra amma, megi allt gott fylgja
þér á þeirri ferð sem þú ert nú lögð
upp í. Takk fyrir allt sem þú gafst
af þér og gafst mér. Takk fyrir að
leyfa mér að eiga þig fyrir ömmu;
Ömmu í Leiðarhöfn. Þín
Sonja.
Þegar ég hugsa til æskuáranna
reikar hugur minn til Björns afa
míns heitins og systkinanna frá
Vopnafirði, þeirra Alberts, Diddu
sem ég kveð í dag og Steindórs, eft-
irlifandi bróður þeirra. Mínar bestu
æskuminningar tengjast þessu
frændfólki mínu og afa. Mér er
ennþá í fersku minni þegar Albert
kom suður til Reykjavíkur til að
leggjast inn á Reykjalund. Við urð-
um strax miklir vinir og það var
ótakmarkað hvað hann gerði fyrir
litlu frænku sína, og ég man þegar
við Gunnar Örn frændi fórum aust-
ur til Leiðarhafnar sem börn með
pabba mínum, við vorum komin í
paradís. Það var yndislegt að vera
þarna. Og ekki skorti á uppátækin
hjá okkur frændsystkinunum eins
og þegar við tókum upp á því að
fara í kapphlaup yfir hauginn og
eftir nokkrar ferðir kom auðvitað að
því að ég fór á bólakaf og kom heim
að bæ með nýju skóna mína út-
ataða. Faðir minn varð ekki ánægð-
ur en hún Didda frænka reddaði
þessu með þvottabretti og bala með
bros á vör. Aldrei leiddist okkur í
þessari heimsókn okkar. Bræðurnir
fóru með okkur upp í vitann, og Al-
bert fór með okkur á bátnum til að
vitja neta, við gátum dundað okkur
tímunum saman í víkinni við að tína
skeljar, kuðunga og skrítna steina,
og sitja á litlu bryggjunni að veiða
með stöngunum sem Albert bjó til
handa okkur. Eftir þessa heimsókn
fór ég ekki aftur fyrr en á ferming-
arárinu mínu og svo aftur ekki fyrr
en í fyrrasumar, en þá var Albert
látinn. Ég tók manninn minn og
börnin með og ég sá sjálfa mig í
eldri syni mínum þegar hann hvarf í
fjörunni við að tína skeljar og kuð-
unga og hann tjáði mér að þetta
væri áreiðanlega fallegasta sveit á
öllu Íslandi. Mér þykir svo vænt um
þessar heimsóknir mínar til Leið-
arhafnar, það var alltaf vel tekið á
móti mér og það var alltaf gott að
tala við Diddu, þótt maður heyrði
ekki í henni mánuðum og jafnvel ár-
um saman var alltaf eins og maður
hefði talað við hana síðast í gær.
Mér þótti vænt um þegar hún
hringdi til mín í vetur þegar við fjöl-
skyldan áttum um sárt að binda,
hún hughreysti mig og gaf mér
visku og skilning á tilgangi lífsins,
dauðans og sorgarinnar og ég er
henni innilega þakklát fyrir þennan
stuðning.
Kæri Steindór og aðrir ættingjar,
við fjölskylda mín vottum ykkur
samúð okkar og biðjum guð að
styrkja ykkur í sorginni.
Kveðja,
Inda Björk Alexandersdóttir.
INGIBJÖRG
ÓLAFSDÓTTIR
✝ Kristbjörg Hall-dóra Konráðs-
dóttir fæddist á
Arnstapa í Ljósa-
vatnsskarði 16. apríl
1913. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
14. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Konráð Jó-
hannesson, f. 23.
apríl 1884, d. 28.
desember 1949, og
Bóthildur Indriða-
dóttir, f. 1. apríl
1878, d. 3. maí 1969.
Systkini Kristrúnar eru Hall-
grímur Hólm Konráðsson, f. 30.
júlí 1917, d. 21. janúar 2002, og
Þórdís Konráðsdóttir, f. 18. nóv-
ember 1923.
Kristbjörg giftist 1. júlí 1939
Þórhalli Guðnasyni frá Lundi í
Fnjóskadal, f. 21. febrúar 1905,
d. 2. ágúst 1988. Kristbjörg og
Þórhallur eignuðust eina dóttur,
Herdísi, f. 6. júní 1940. Hennar
maður var Þóroddur Einarsson,
f. 12. október 1940, d. 17. febr-
úar 1984. Börn þeirra eru: 1)
Guðni, f. 28. júlí
1962, sambýliskona
Jóhanna Bárðar-
dóttir, f. 22. desem-
ber 1963. Börn
þeirra eru: Rósa
Björk, f. 16. desem-
ber 1983, Ásmund-
ur, f. 18. júní 1986,
Þórhallur Andri, f.
5. júlí 1990, og
Bjarki Þór, f. 4.
september 1996. 2)
Margrét, f. 15. jan-
úar 1964. Sonur
hennar er Konráð
Þór, f. 15. nóvem-
ber 1991. 3) Kristbjörg, f. 12.
apríl 1966, maki Þórður Stefáns-
son, f. 14. nóvember 1964. Börn
þeirra eru Stefán Þór, f. 22.
október 1986, Þóroddur Einar, f.
19. júní 1990, og Kristjana Ýr, f.
11. mars 1997. 4) Hildur Björk, f.
15. maí 1968, sambýlismaður Jó-
hann Jóhannsson, f. 14. júní
1966, dóttir þeirra er Hrafnhild-
ur Ýr, f. 30. mars 1993.
Útför Kristbjargar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Með nokkrum orðum langar okk-
ur að minnast ömmu okkar og lang-
ömmu. Við systkinin vorum þeirrar
gæfu aðnjótandi að alast upp á
heimili afa og ömmu ásamt foreldr-
um okkar. Margar minningar koma
upp í hugann frá barnæsku- og full-
orðinsárum. Sterk er minning okk-
ar þegar nálguðust jól og amma fór
að sauma jólafötin á okkur, oft var
mátað þar til hún varð ánægð með
verkið. Eins er okkur í fersku
minni lyktin af jólaölinu sem amma
gerði, en þegar potturinn með ölinu
var búinn að vera í marga daga á
eldhúsbekknum var mikil eftir-
vænting að fá að smakka það til
með ömmu.
Mikið var gott að koma heim úr
skólanum á föstudögum eftir vik-
una og komast í kleinu- og snúða-
dunkana hennar. Bæði í bernsku og
á fullorðinsárum var amma alltaf til
staðar til að ræða það sem okkur lá
á hjarta, hvort sem var á léttum
eða alvarlegum nótum. Hún var
hafsjór af fróðleik og alltaf til í að
deila þeirri visku með okkur. Það
sem okkur finnst lýsa ömmu vel er
að hún var búin að prjóna vettlinga
og sokka handa allri fjölskyldunni,
heilan lager, sem mun endast um
ókomin ár. Eins var hún búin að
sauma með miklum myndarbrag
fermingarkort handa öllum lang-
ömmubörnunum, þó svo að í dag
séu níu ár í fermingu þess yngsta.
Lundur, sem var heimili þeirra
ömmu og afa, er nú í dag okkar
annað heimili. Endurbætur og
gróðursetning þar átti hug hennar
allan seinustu ár. Ánægðust var
hún þegar hún vissi að verið var að
brasa í Lundi og sem flestir væru
þar. Studdi hún þessar fram-
kvæmdir með hvatningu, jákvæð-
um hug og mikilli bjartsýni á getu
okkar til að gera staðinn eins og við
höfum talað um í mörg ár.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
( M. Joch.)
Við kveðjum ömmu okkar og
langömmu með þakklæti fyrir þau
mörgu ár sem við áttum með henni
og vitum að hún er komin til afa og
líður vel.
Guðni, Margrét,
Kristbjörg, Hildur og
fjölskyldur.
KRISTBJÖRG
HALLDÓRA
KONRÁÐSDÓTTIR