Morgunblaðið - 23.08.2002, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. ÁGÚST 2002 33
✝ Hulda Ólafsdóttirfæddist að Arnar-
holti á Kjalarnesi 3.
desember 1928. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
hinn 17. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ólafur
Guðmundsson dýra-
læknir, f. 25.5. 1889,
d. 12.5. 1974, og El-
ísabet Guðjónsdóttir
húsfreyja, f. 18.6.
1892, d. 7.12. 1936.
Hinn 28 desember
1946 giftist Hulda
Guðna Ásgrímssyni, f. 25. febrúar
1918, d. 17. október 1999. Þau
eignuðust fjögur börn. Þau eru:
Elísabet, gift Jörundi Bjarnasyni
og eiga þau þrjú börn; Ólafur,
kvæntur Thelmu Jó-
hannesdóttur og
eiga þau tvö börn;
Þórey, gift Robert
Looren De Jong og
eiga þau eitt barn;
Hulda Guðný, gift
Vilhelm Þ. Finnssyni
og eiga þau þrjú
börn. Einnig átti
Hulda fimm lang-
ömmubörn og eitt
langalangömmu-
barn.
Hulda starfaði
lengst af við ræst-
ingar í Kennarahá-
skólanum og öldrunardeild Land-
spítalans í Hátúni.
Útför Huldu verður gerð frá
Fella-og Hólakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma. Það er sárt að
kveðja þig. Allt í einu vantar svo
mikið þegar þú ert ekki lengur hér.
En ég veit að nú ert þú komin á
góðan stað og búin að hitta pabba.
Þú varst alltaf svo góð, elskuleg og
skilningsrík. Ég á svo margar góðar
minningar um þig að erfitt er að
telja þær upp. Þú áttir við erfiðan
sjúkdóm að etja sem að lokum hafði
betur þrátt fyrir hetjulega baráttu
þína.
Elsku mamma, þú veittir mér
alltaf svo mikla hlýju og minningin
um þig er geymd í hjarta mínu.
Ég veit að aldrei dvín
ástin og mildin þín
því fel ég mig og mína,
minn Guð, í umsjón þína.
(H. Andrésd.)
Við eigum öll eftir að sakna þín,
elsku mamma mín.
Þín dóttir,
Hulda Guðný.
Elsku amma. Okkur langar til að
minnast þín með þakklæti í huga.
Alltaf þegar við komum til þín í
Torfufellið fórstu í skúffuna í eld-
húsinu og sóttir handa okkur brjóst-
sykur og svo gafstu okkur mjólk og
kex í kaffitímanum. Þú varst alltaf
svo dugleg að prjóna á okkur sokka
og vettlinga og einnig fallegar peys-
ur. Takk fyrir allar góðu stundirnar.
Þín er sárt saknað.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hvíl í friði, elsku amma.
Eva Dögg, Ólöf Björk
og Íris Ösp.
Elsku amma og afi í Torfufelli.
Okkur þykir vænt um þann tíma
sem við fengum að vera með ykkur.
Þessir tímar eru alltaf erfiðir, en
ljúfar stundir og liðin tíð er líf sem
allir sakna.
Amma var alltaf svo hlý og elsku-
leg. Þegar við komum í heimsókn
var fyrsta setningin alltaf: „Jæja,
elskurnar mínar, má ekki bjóða
ykkur eitthvað?“ Hún vildi samt
aldrei láta hafa mikið fyrir sér. Hún
sagði alltaf: „Jæja, ég sé til …“ og
er þetta eflaust frægasta setning
hennar sem allir herma eftir í fjöl-
skyldunni og brosa um leið.
Í dag er sá dagur sem amma og
afi hittast á ný og um leið fær hún
að heyra afa syngja: „Komdu og
sestu hjá mér, ástin mín,“ sem er
ein af þessum minningum sem mað-
ur á.
Elsku amma og afi, takk fyrir allt
sem þið gáfuð okkur.
Bjarki og Rannveig.
HULDA
ÓLAFSDÓTTIR
saman heldur einnig oft á tíðum
bjargvættur vegalausra Íslendinga.
Þegar eitthvað verulega bjátaði á var
gott að leita til Villa.
Flugleiðir og samstarfsmenn Vil-
hjálms færa honum kærar þakkir fyr-
ir samfylgdina, vináttu og vel unnin
störf. Jafnframt sendum við eigin-
konu hans og fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur.
Sigurður Helgason, forstjóri.
Við kveðjum með söknuði mikinn
læriföður okkar. Við erum margar
stúlkurnar sem fylgdum mönnum
okkar til náms til Kaupmannahafnar
á sjöunda og áttunda áratugnum eða
fluttumst til Kaupmannahafnar af
öðrum ástæðum og leituðum eftir
vinnu hjá Vilhjálmi sem stýrði sölu-
skrifstofu Flugleiða í Kaupmanna-
höfn um áratuga skeið. Við vorum svo
heppnar að hann réð okkur til starfa
og var það ekki bara út af faglegri
kunnáttu okkar heldur hinu að hann
lagði aðaláherslu á það að við mund-
um passa inn í fjölskyldualbúmið
hans, eins og hann kallaði það, og
meinti að á litlum vinnustað verða all-
ir að geta unnið saman og liðið vel
saman. Samstarfsfólkið var okkar
fjölskylda og Vilhjálmur og Stella
hugsuðu vel um hópinn sinn, fylgd-
umst með okkur og okkar fjölskyld-
um. Við minnumst skemmtilegra
heimboða hjá Vilhjálmi og Stellu,
hvort sem tilefnið var bara að koma
saman eða afmæli hjá þeim hjónum,
þar sem alltaf var glaumur og gleði og
borðin svignuðu af glæsilegum veit-
ingum.
Ógleymanlegar eru stundirnar á
kaffistofunni, þar sem Vilhjálmur lét
gamminn geisa um menn og málefni,
lífið í Flatey á Skjálfanda forðum og
var hann stoltur af uppruna sínum.
Honum fannst gaman að ganga fram
af saklausu stelpunum sínum með
krassandi sögum og ekki síst af sjálf-
um sér. Á bak við stundum hrjúft yf-
irborðið bjó hjarta úr gulli sem ekkert
aumt mátti sjá. Alltaf gátum við leitað
til hans og fengið góða úrlausn okkar
vandamála, hvort sem voru okkar eig-
in eða tengd vinnunni. Vilhjálmur var
einstaklega góður yfirmaður og
stjórnandi um leið og hann treysti
sínu starfsfólki til að leysa sín verk-
efni. Einnig var hann mikill mann-
þekkjari, t.d. voru á þessum árum
engin greiðslukort og kom það stund-
um fyrir að fólk átti ekki fyrir flug-
farinu heim. Vilhjálmur var þá yfir-
leitt mjög bóngóður en jafnframt
fljótur að sjá ef beðið var um fyrir-
greiðslu á fölskum forsendum.
Við getum ekki kvatt Vilhjálm vin
okkar án þess að segja frá minningum
sem við flestar eigum, en það var þeg-
ar við urðum barnshafandi á „óheppi-
legum tíma“ gagnvart vinnunni og
ætluðum ekki að þora að stynja því
upp við Vilhjálm, en þá varð hann allt-
af jafnánægður og sagði okkur að
þetta væri það besta sem fyrir okkur
gæti komið og ekki væri verra að fá
nýjan skattgreiðanda til að borga elli-
lífeyrinn þegar hann yrði gamall.
Það er mikil gæfa að hafa fengið að
kynnast og starfa með jafnstórbrotn-
um persónuleika og Vilhjálmur var.
Við vottum Stellu, börnunum og
þeirra fjölskyldum okkar dýpstu sam-
úð.
Aníta Knútsdóttir,
Anna Alfreðsdóttir,
Auður Björnsdóttir,
Guðbjörg Elín Daníelsdóttir,
Guðríður Tómasdóttir,
Svanhildur Sigurðardóttir.
Fráfall vina er alltaf sorglegt og
erfitt en fyrir ástvini og fjölskyldu er
eins og lífið standi í stað og sorgin og
eftirsjáin muni aldrei dvína.
Þegar ég hugsa um Villa kemur
samt alltaf eitthvað bjart og gleðilegt
í huga minn.
Hann var einstakur maður.
Okkar leiðir lágu fyrst saman 1974,
þegar Flugfélag Íslands og Loftleiðir
voru sameinuð og Flugleiðir urðu til.
Hann vann hjá Flugfélagi Íslands,
og ég vann hjá Loftleiðum, gamlir
mótherjar sem börðust á markaðnum
hvor fyrir sitt félag.
Ég átti því láni að fagna að starfa
með Villa í mörg ár, og lærði heilmikið
af því. Í byrjun var ég eilítið áhyggju-
fullur um að við gætum ekki slíðrað
sverðin og að samstarfið yrði erfitt.
En þá sýndi Villi á sér hlið sem ég
kunni alltaf vel að meta, hann tók á
málum með festu og jákvæði, og í
augum hans kviknaði Flugleiðaeldur.
Við urðum bestu mátar frá byrjun
og alltaf var gaman að vinna með hon-
um.
Hann þekkti alla í ferðabransanum
í Skandinavíu, en best þekkti hann til í
Danmörku enda var hann þar til
fjölda ára.
Ég man þegar við vorum að búa
okkur undir viðkvæma samninga-
fundi með ferðaheildsölum, þá sett-
umst við niður og hann lét gamminn
geisa og sagði mér allt sem hann vissi,
um þá aðila og þeirra störf sem áttu
eftir að sitja hinumegin við borðið.
Þetta hjálpaði mikið og varð oft til
þess að við fórum með undirskrifaða
samninga frá fundum okkar.
Villi var ekki bara vel að sér í ferða-
málum, heldur var hann vel inni í
landsmálum og heimsmálum. Það var
oft gaman að ræða þau við hann, því
hann kom oft með hliðar á þeim sem
öðrum hafði ekki dottið í hug.
Hann var hrókur alls fagnaðar og
með afbrigðum skemmtilegur maður,
og það var aldrei lognmolla í kringum
Villa.
Hann hafði góð og jákvæð áhrif á
fólk í kringum sig, það var enginn
ósnortinn af nærveru hans.
Villi átti stóran þátt í uppbyggingu
Flugfélags Íslands, og síðar Flugleiða
í Skandinavíu, og enn í dag njótum við
verka hans.
Villi var líka einstakur fjölskyldu-
maður, hlýr og nærgætinn.
Hann átti hana Stellu sína, en þeg-
ar hann talaði um hana, sem hann
gerði oft, kom yfir hann virðing og
stolt.
Það var þeim mikið áfall þegar
dóttir þeirra lést mjög ung að aldri, en
þá sá maður best hve sterk og sam-
heldin fjölskyldan var.
Ég mun sakna Villa, hann var alltaf
tilbúinn með skemmtilega sögu og
hnyttin tilsvör, sum eru orðin „klass-
ík“ hjá Flugleiðum.
En ég veit að missirinn er hvað sár-
astur hjá þér, Stella mín, og allri fjöl-
skyldunni.
Guð gefi ykkur styrk á þessari
stundu, minningin um Villa er falleg
og góð.
Hans Indriðason.
Vilhjálmur Guðmundsson, félagi
okkar á markaðs- og sölusviði Flug-
leiða, er allur. Flestir hafa væntan-
lega haldið að þessi hrausti karl væri
ódauðlegur. Vilhjálmur starfaði alla
ævi við sölu- og markaðsmál á vegum
Flugfélags Íslands og síðan Flug-
leiða. Mjög ungum var honum falið að
stjórna sölu- og markaðsmálum í
Noregi og síðan á stærstu skrifstof-
unni á Norðurlöndum, skrifstofunni í
Kaupmannahöfn þar sem hann starf-
aði lengst af.
Síðustu starfsárin var hann m.a.
forstöðumaður sölu- og markaðsmála
Flugleiða á Íslandi, aðalgjaldkeri og
forstöðumaður fargjaldadeildar.
Í flugrekstri skiptast á skin og
skúrir. Þeir sem eru lengi starfandi
við þennan rekstur sjóast og takast á
við oft og tíðum risavaxinn vanda,
nokkrum sinnum á starfsævinni.
Snemma á níunda áratugnum voru
margir sölumenn sendir frá Íslandi á
vegum Flugleiða í faðm mikilla
reynslubolta á skrifstofum Flugleiða
erlendis. Enn skyldi blása til sóknar.
Undirritaður var sendur til Vilhjálms
í Kaupmannahöfn. Var það góður og
reynslumikill skóli. Vilhjálmur hafði
þá verið búsettur erlendis í langan
tíma. Starf hans á vegum Flugfélags
Íslands og Flugleiða var fjölbreytt
fyrir utan að sinna sölu- og markaðs-
málunum. Um langan tíma aðstoðaði
hann Flugfélag Norðurlands við við-
skipti við grænlensku heimastjórn-
ina, aðallega í fraktflugi og flugi sem
tengdist rannsóknum á austurströnd
Grænlands.
Tókst honum þar afar vel upp.
Skrifstofa félagsins var opin öllum
Íslendingum sem komu til þess að
lesa blöðin, athuga hvort hægt væri
að fá lánaða peninga, fá ábendingar
um góða lækna, boða góðar eða slæm-
ar fréttir. Hann var því einnig fé-
lagsfræðingur, bankastjóri, prestur
og boðberi góðra og slæmra frétta.
Vilhjálmi þótti, að manni fannst þá,
óvenjulega vænt um allt sem íslenskt
var og stóð hann vörð um söguna og
stolt þjóðarinnar hvar sem þurfti.
Vilhjálmur var hreinn og beinn og
sagði skoðanir sínar tæpitungulaust.
Það kom honum ekki alltaf vel en
hann vildi heldur hafa hlutina á
hreinu.
Vilhjálmur var mjög skemmtileg-
ur, nokkuð stríðinn, spaugsamur og
sérlega orðheppinn. Mörg orðatiltæki
hans eru þegar orðin hluti af orða-
forða okkar sem þekktum hann. „Það
veit Óðinn.“ Vilhjálmur sagði ótal sög-
ur okkur samferðamönnum hans til
mikillar gleði. Aldrei voru þær á
kostnað annarra en oft var hann hluti
spaugsamra atriða.
Einu sinni var fundur hjá Flug-
félagi Íslands í Kaupmannahöfn. For-
stjórinn bauð í hádegisverð þrátt fyrir
erfiða tíma. Sölumennirnir þrömm-
uðu á eftir. Spennandi hádegisverður
í uppsiglingu. Stoppað var úti á næsta
horni við pylsuvagninn og máttu allir
panta sér að vild. Síðan hefur þessi
pylsuvagn, sem ég hef oft borðað á,
verið kallaður Johnsons Steak House.
Í gamla daga voru ekki kreditkort.
Alvöru bisnessmenn voru með nafn-
spjöld. Eitt sinn var Vilhjálmur með
viðskiptavin á Royal-barnum. Eftir
drykklanga stund og væntanlega ein-
hver viðskipti skyldi borgað. Vil-
hjálmur rétti barþjóninum nafnspjald
sitt. Þjónninn var svolítið hvumsa og
sagði svo. „Direktør Gudmundsson,
har Icelandair to direktører med
samme navn?“ Í sömu andrá skaust
einn viðskiptavinurinn út af barnum
og Gudmundsson á eftir honum. Sá
fyrri notaði spjald Vilhjálms til að
greiða fyrir sína pöntun. Ekki fylgdi
sögunni hvort Vilhjálmur náði kauða
en eitt er víst að viðkomandi hefur
ekki látið sjá sig lengi á eftir í miðborg
Kaupmannahafnar.
Í minningunni lifir Vilhjálmur hjá
okkur í markaðs- og söludeild Flug-
leiða sem virkilega skemmtilegur fé-
lagi, hreinskiptinn og ákveðinn.
Skrifstofa Flugfélagsins og Flug-
leiða í Kaupmannahöfn var lengi við
Vester Farimagsgade. Til eru Øster,
Nørre og Vester Farimagsgade.
Þetta var stígurinn fyrir utan virk-
ismúra Kaupmannahafnar. Þar var
og bjó almúginn. Einn konungur
þeirra Dana reið oft þennan stíg til
þess að berja eigin augum landsmenn
sína og lífshagi þeirra. Þá var sagt við
hann „far í mag“, farðu í friði. Vil-
hjálmur fór oft um þessi stræti, stolt-
ur Íslendingur sem bar höfuðið hátt,
fyrir fyrirtækið sem hann vann hjá og
þjóðina sem hann elskaði. Farðu í
friði, Villi, við þökkum þér ánægju-
lega samfylgd.
Við vottum Stellu, börnum og öðr-
um ættingjum innilega samúð.
F.h. markaðs- og söludeildar Flug-
leiða,
Sigurður Skagfjörð
Sigurðsson.

 


 


    


     !"" #$"%& '  $$
 #$"%&$$  ( )$ !""
 *+ #$"%&$ !"" , $-$$
#$"%& '  !$
 
"  ' 
 
     
  
 




.
/

!01 '2

"--$ 3

  
! 
 
 "#
$%!
&  '

 
!

(




 )
"**
  
  
!$$
 
  $$
0 %1  %1$ !""
)(  
   !"" ) / '$$

  4 
  $$
,3%!) 
  $$

!(
  $$
   1 1
(

 



5
67
#8


4
)30 9!$"0 $"%!
)&  

  +
,

 +

  & -

 " .

% 

/
5$ 5$ $$ 5$"6 !$ !""
61$-  5$ $$ $+!$ !""
 1