Morgunblaðið - 15.10.2002, Side 42

MINNINGAR
42 ÞRIÐJUDAGUR 15. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Erfidrykkjur
Heimalöguð kaffihlaðborð
Grand Hótel Reykjavík
Sími 514 8000
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
✝ Kristján JónJónsson fæddist í
Hnífsdal 8. septem-
ber 1921. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 8. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Jón Eiríks-
son sjómaður, f. 9.12.
1880, d. 1972, og
kona hans Arnfríður
Kristjánsdóttir hús-
móðir, f. 10.7. 1894,
d. 1972. Systkini
Kristjáns: sam-
mæðra, Magnús Sig-
urðsson, f. 1911; al-
systkini: Eiríkur Helgi Jónsson, f.
1918, látinn, Margrét María Jóns-
dóttir, f. 1927, og Guðrún Jóna
Jónsdóttir, f. 1930.
Kristján kvæntist árið 1947 Ingi-
björgu Þórunni Bjarnadóttur, f. 7.
maí 1921, d. 2000. Þau bjuggu á
Ísafirði til ársins 1995 er þau fluttu
til Hafnarfjarðar. Börn þeirra eru:
íu var Ingólfur Vestmann
Ingólfsson og börn þeirra eru: Eyj-
ólfur Vestmann, f. 1977. Unnusta
hans er Elma Karen Sigþórsdóttir
og dóttir þeirra er Erna Sóley, f.
2002; Kristján Snorri, f. 1979, og
Inga Karen, f. 1989.
Kristján ólst upp í Hnífsdal og
lauk minna fiskimannaprófi á Ísa-
firði 1944. Hann hóf störf á sjó 13
ára gamall á trillu Bærings Þor-
björnssonar. Kristján var skipstjóri
og stýrimaður á ýmsum bátum á
Ísafirði frá 1944 til 1960, en það ár
fór hann til Djúpbátsins hf. Þar var
hann ýmist sem stýrimaður eða
skipstjóri á Fagranesinu. Kristján
var hafnsögumaður á Ísafirði frá
1974 allt þar til hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir árið 1992.
Kristján J. Jónsson var í stjórn
Skipstjóra- og stýrimannafélagsins
Bylgjunnar á Ísafirði og formaður
Sjómannadagsráðs Ísafjarðar
1971–1985. Hann sat í bæjarstjórn
Ísafjarðar 1962–1974. Kristján sat í
stjórn Styrktarfélags vangefinna á
Vestfjörðum og í stjórn Landssam-
taka Þroskahjálpar 1980–1988.
Útför Kristjáns verður gerð frá
Garðakirkju á Álftanesi í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
1) Sæmundur, f. 4.6.
1945; 2) Svanur, f.
23.8. 1947. Hann er
kvæntur Auði Styrk-
ársdóttur. Börn
þeirra: Kári, f. 1979,
Halldór, f. 1979, og
Herdís Ingibjörg, f.
1988. Barn Svans með
Steinunni Guðjóns-
dóttur er Heiðar Ingi,
f. 1968. Barn Heiðars
Inga með Svövu Theó-
dórsdóttur er Stein-
unn Lilja, f. 1986. Eig-
inkona Heiðars Inga
er Aðalbjörg Stefanía
Helgadóttir og dætur þeirra eru
Birta Björg, f. 2000, og Arna Dís, f.
2001. Börn Aðalbjargar með Kon-
ráð Wilhelm Sigursteinssyni eru
Daníel Máni, f. 1992, Sóley Ylja, f.
1996, og Unnur Blær, f. 1996; 3)
María, f. 1.12. 1954. Sambýlismað-
ur hennar er Ragnar Kjaran Elís-
son. Fyrrverandi eiginmaður Mar-
Það haustar að, blómin fölna, og
skuggarnir færast yfir. Skin og skúrir
skiptast á og minna á að haustið er í
nánd.
Það skyggir einnig yfir fjölskyldum
og vinum Kristjáns J. Jónssonar sem
við kveðjum um þessar mundir. Öll
hefðum við kosið að samfylgd hans
hér á jörðu yrði lengri, en því var ekki
að heilsa. Kraftar hans voru þrotnir
eftir erfið veikindi og harða baráttu
við illvíga sjúkdóma. Þrátt fyrir vís-
indi og tækni tuttugustu og fyrstu
aldarinnar og allt gert af færasta fag-
fólki til að bjarga, þá var lítið hægt að
gera nema lina hans þrautir.
Kristján var að mörgu leyti ein-
stakur maður. Hann var einlægur
drengskaparmaður, fáskiptinn um
annarra hagi í tali og einstaklega hlýr
öllum þeim sem eitthvað þurftu til
hans að leita.
Glaðværð og kímni hans var ein-
stök, hvar sem hann fór ríkti gleði og
glaðværð. Fjölskyldurnar munu
minnast margra góðra stunda þar
sem hann var hrókur alls fagnaðar.
Aldrei var hans spaug á kostnað sam-
fylgdarmanna. Hann talaði aldrei illa
um nokkurn mann, en sá altíð spaugi-
legar hliðar líðandi stunda.
Framkoma Kristjáns var þýð og
frjálsleg og það auðveldaði honum öll
samskipti við aðra og hefur eflaust
orðið mörgum upphaf ævilangra
kynna og vinskapar.
Hann reisti vörður vináttu á lífsleið
sinni. Hann átti fjölmennan vinahóp
og ræktaði hann fram til síðustu
stunda.
Þann, því miður allt of stutta tíma á
Hrafnistu í Hafnarfirði, var hann með
í öllu starfi sem kraftar hans leyfðu.
Félagar hans þar sýndu honum ein-
staka tryggð á örlaga stund.
Kristján var um langt árabil skip-
stjóri. Fyrst á fiskiskipum og síðan á
Fagranesinu sem annaðist fólks- og
vöruflutninga um Ísafjarðardjúp og
víðar um Vestfirði. Hann var einstak-
lega happasæll þrátt fyrir harða sókn
á litlum skipum. Á Vestfjarðamiðum
eru snögg veðrabrigði og þar hefur
Ægir konungur margan góðan
drenginn hrifsað til sín. Kristján var
veðurglöggur og lét altíð skynsemina
ráða för. Honum var annt um skips-
hafnir sínar og vildi ekki tefla í tví-
sýnu. Eftir að hann tók við Fagranes-
inu kynntist hann mörgum
ferðamanninum og þar aflaði hann
sér mikilla vinsælda fyrir einstaka
framkomu og greiðvikni. Það minnast
margir ferðamenn „Kitta á Fagranes-
inu“.
Síðasta hálfan annan áratug af
starfsævi hans var hann hafnsögu-
maður á Ísafirði, þar voru störf hans
farsæl og aldrei hlekktist honum á, þó
að sigla þyrfti stórum skipum um
mjög þrönga innsiglingu.
Ekki komst Kristján þó án ágjafar í
gegnum lífið. Veikindi voru innan fjöl-
skyldunnar og tók hann það sér mjög
nærri.
Bróðir hans Eiríkur lést fyrir
sautján árum, en hann hafði þá verið
öryrki vegna slyss í um fjörutíu ára
skeið. Voru þeir bræður mjög sam-
rýndir og góðir vinir. Kristján minnt-
ist oft bróður síns með sérstakri hlýju
og virðingu en hann var einnig mikill
drengskaparmaður.
Konu sína Ingibjörgu Bjarnadótt-
ur missti Kristján fyrir tæpum tveim-
ur árum. Var nú fokið í flest skjól fyrir
hann. Hann var þá farinn að verða var
við sjúkdóm sinn, en þrátt fyrir allt
varði kímnigáfa hans og glaðlyndi til
hinstu stundar. Enga óvildarmenn
átti Kristján á sinni lífsgöngu þrátt
fyrir að hann hafi staðið í pólitískri
orrahríð í sveitarstjórn á Ísafirði um
nokkura ára bil, en þar hefur pólitík
verið hvað hörðust hér á landi um
langa hríð, en Kristján var metinn að
verðleikum sínum, sanngirni og heið-
arleika. Nú hafa börnin hans þrjú
misst mikinn gleðigjafa, umhyggju-
saman og góðan föður. Við öll söknum
góðs drengs sem sannarlega setti svip
á umhverfi sitt og samtíð og við drúp-
um höfði í virðingu fyrir honum og
þökkum honum fyrir allt sem hann
var okkur.
Nú siglir hann fleyi sínu inn til
óþekktra stranda þar sem bíða hans
eiginkona, bróðir og fleiri vinir sem á
undan eru gengnir.
Þess skal getið að síðustu tíu daga
Kristjáns hér í heimi, dvaldi hann á
sjúkradeild Hrafnistu í Hafnarfirði.
Þar naut hann einskærrar umhyggju.
Við vitum að hann hefði viljað þakka
fyrir einstaka hjúkrun. Við öll sem
eftir stöndum tökum undir þær þakk-
ir. Þar sannfærðumst við um að ís-
lenska heilbrigðiskerfið á sér engan
jafnoka, þar ríkti sönn hjartahlýja,
nærgætni og einstök umhyggja sem
maður verður snortinn af. Guð fylgi
störfum þeirra um ókomin ár.
Um leið og við kveðjum góðan
dreng, biðjum við Guð að gefa Krist-
jáni farsæla ferð til fyrirheitna lands-
ins, þar megi hann una glaður meðal
ættingja og vina.
Við sendum eftirlifandi ættingjum
og vinum innilegar samúðarkveðjur.
Guðrún og Skúli.
Tengdafaðir minn, Kristján J.
Jónsson, verður kvaddur hinstu
kveðju í dag. Veikindi hans síðustu
vikurnar voru mikil og dauðinn því
kærkomin líkn. Hann kvaddi sáttur
við guð og menn. Hann sagði stuttu
fyrir andlátið að hann hefði reynt að
haga lífi sínu þannig að enginn maður
gæti borið til sín kala. Af kynnum
mínum við tengdaföður minn í nær
þrjátíu ár þykist ég geta vottað að
honum varð að ósk sinni.
Kristján var heilsteyptur maður og
jafnlyndur svo af bar. Óréttlæti sveið
honum þó sárt, einkum ef í hlut áttu
þeir sem minna máttu sín. Hann var
virkur í landssamtökunum Þroska-
hjálp og Styrktarfélagi vangefinna á
Vestfjörðum og hafði oft á orði hve
miklu þessu samtök hefðu áorkað í þá
átt að bæta líf þroskaheftra og ekki
síður fjölskyldna þeirra. Fyrir það
var hann ákaflega þakklátur. Hann
fylgdist grannt með líðan afkomenda
sinna, sömuleiðis tengdabarna og
þeirra fjölskyldna. Hann hringdi aldr-
ei eða kom án þess að spyrja hvernig
öllum liði og biðja fyrir kveðju. Veik-
indi í þessum hópi tók hann nær sér
en allt annað og síðustu mánuðir voru
honum þungbærari að þessu leyti en
eigin veikindi. Tengdafaðir minn var
sjómaður alla ævi og sjórinn var
sterkur þáttur í lífi hans. Í honum og
tengdamóður minni birtust allir bestu
eðlisþættir mannlífsins, samvisku-
semi, hjartahlýja og fölskvaleysi. Ein-
hverra hluta vegna tengi ég þessa
þætti vestfirskum fjöllum og vest-
firskum sjó ásamt vestfirskum harð-
fiski sem ég kynntist fyrst hjá þeim.
Sjávarilmur, heiðblár himinn og gola í
stafni, elskusemi og einlægni. Krist-
ján var þó ekki sjómannslega vaxinn
og óvíst hvort hann hefði valið sér
þennan æviveg hefði annað staðið til
boða. Honum féll mjög þungt að horfa
á eftir félögum og vinum í sjóinn og
vondur aðbúnaður gekk nærri honum
fyrstu áratugina. Ekki auðgaðist
hann heldur af ævistarfinu. Ég er líka
viss um að hefði honum boðist fyr-
irhafnarlítill gróði úr Ægi þá hefði
hann afþakkað. Svo heill var hann. Að
lokum vil ég þakka tengdaföður mín-
um allt það sem hann var mér og mín-
um. Blessuð sé minning hans.
Auður Styrkársdóttir.
Nú þegar Kristján móðurbróðir
okkar hefur kvatt þennan heim lang-
ar okkur systkinin að minnast hans
með nokkrum orðum. Okkur er efst í
huga hversu léttur og skemmtilegur
hann var. Hann hafði ótrúlega hæfi-
leika til þess að sjá alltaf björtu hlið-
arnar á lífinu og hafði þann eiginleika
að taka öllu mótlæti án þess að verða
beiskur. Kristján talaði gjarnan um
að hann væri formaður órólegu deild-
arinnar í fjölskyldunni og gladdist yf-
ir því að a.m.k. sum okkar tilheyrðu
þeirri deild.
Sérlega gaman var að heimsækja
Kristján og Ingu þegar við komum í
heimsókn á Ísafjörð og eins eftir að
þau fluttu til Hafnarfjarðar. Hann
hafði mjög góð áhrif á alla í kringum
sig og oft var mikið spjallað og grátið
af hlátri í orðsins fyllstu merkingu.
Kristján og Inga voru bæði ótrúlega
fróð og skemmtileg og frásagnarhæfi-
leikar þeirra miklir og missti frændi
mikið þegar Inga dó fyrir tveimur ár-
um, og talaði hann oft um hvað hann
saknaði hennar mikið. Því verða nú
fagnaðarfundir þegar þau hittast á
nýjan leik.
Fyrir hönd fjölskyldna okkar
systkinanna þökkum við elskulegum
frænda okkar samfylgdina og allt gott
í okkar garð. Hann fylgdist alla tíð vel
með okkar högum þótt stundum hafi
liðið langt á milli samverustunda.
Börnin okkar hændust að honum eins
og við. Hans verður sárt saknað en
það er huggun harmi gegn að hann
var reiðubúinn að yfirgefa þennan
heim og nú vitum við að hann er laus
við þær þrautir sem hann bjó við und-
ir það síðasta.
Við sendum elsku Sæma, Svani,
Mæju og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur og megi yndislegar
minningar um stórbrotinn mann vera
þeim huggun í sorginni.
Ólöf, Helga, Ásta Jóna,
Kristín, Jónas og
Inga Margrét.
Elsku frændi. Mig langar til að
minnast þín með örfáum orðum.
Það voru algjör forréttindi að fá að
kynnast manni eins og þér. Þú varst
alltaf jafn hress og skemmtilegur.
Þegar ég bjó á Ísafirði var alltaf svo
gaman að koma yfir til ykkar Ingu að
spila. Þú nefndir þó við mig fyrir
nokkru að ég hefði verið hálf hrædd
við þig og hefði ekkert verið að koma
til þín heldur til Ingu. Það var nú samt
mikill misskilningur því gaman var að
vera í návist þinni.
Minningin um þig og Ingu mun
ávallt lifa í hjarta mínu. Vonandi eigið
þið góða endurfundi og að þjáningum
ykkar sé nú lokið.
Þínum nánustu votta ég samúð
mína.
Þín frænka
Guðrún Þóra.
Við Kristján frændi minn þekkt-
umst ekki mikið þegar ég lagði upp til
Ísafjarðar í skóla í byrjun áttunda
áratugarins. Við kynntumst vel á
næstu misserum og ég eignaðist
öruggt skjól hjá þeim Kristjáni og
Ingu konu hans í Fjarðarstrætinu.
Þangað var gott að leita. Yfir léttu
kaffispjalli náði ég jarðsambandi við
lífið í plássinu.
Kristján var í mínum augum vest-
firsk hetja. Kannski ekki ofurmenni
að burðum eða með hæstu mönnum,
eins og hann benti stundum á. Hann
lét sér ekkert fyrir brjósti brenna.
Hann sigldi skipum sínum farsællega
við erfiðar aðstæðar. Þá var æðru-
leysið í öndvegi, skipun um stefnu
gefin af festu, ekki af kaldri fífldirfsku
heldur fullkominni meðvitund um
ábyrgð sem í ákvörðun fólst.
Kristján frændi minn dró ekki af
sér við störf sín. Hann var á sífelldum
þönum um bæinn. Hann gegndi
ábyrgðarstörfum, sat m.a. í bæjar-
stjórn. Hafði mikla ánægju af langri
forystu fyrir sjómannadagsráði, að
skipuleggja hinn eiginlega þjóðhátíð-
ardag Ísafjarðar. Meðfram stjórnun
dagskrár lét hann sig ekki muna um
að vinna beitningarkeppnina ár eftir
ár. Sýndi þar í verki, sem hann
áminnti aðra um, að maður þarf ekki
að vera sérlega hár í loftinu til að
komast það sem maður ætlar sér.
Hann dró heldur ekki af sér í fé-
lagsmálum og sat um tíma í stjórn
Landssamtakanna Þroskahjálpar.
Einna stoltastur af öllu því sem hann
tók sér fyrir hendur á ævinni var
hann af fiskitúrunum í þágu þessa
málstaðar. Í nokkur vor, fyrir daga
kvótans, hóaði hann saman ísfirskum
Lionsfélögum, fékk lánað línuskip og
stýrði í róður. Alltaf fiskaðist vel.
Ágóðanum var öllum varið til sam-
býlis í Tungudal.
Sá eðlisþáttur Kristjáns sem flestir
kynntust var hans ódrepandi léttleiki,
sem auðveldaði mörgum að takast á
við erfið verkefni og aðstæður. Hann
var glöggskyggn á spaugileg atvik,
skemmtilegar manngerðir og hnyttin
tilsvör. Hann átti ótæmandi safn af
sögum og skemmti okkur frændfólki
sínu gjarnan með þeim þegar fundum
okkar bar saman. Var hreinasta unun
að hlusta á hann tína upp úr þessum
sagnabrunni sínum.
Það verður ætíð bjart yfir minning-
unni um Kristján frænda.
Jónas Guðmundsson.
Kristján Jónsson er minnisstæður
öllum sem kynntust honum. Hann var
kvikur í hreyfingum og svaraði fyrir
sig á sérstakan hátt, ef hann taldi sig
þurfa á að halda. Þau voru komin á
áttræðisaldur hann og kona hans
Ingibjörg, þegar þau fluttu suður og
settust að í Hafnarfirði. Öll sín ung-
dóms- og manndómsár hafði hann lif-
að og starfað í Hnífsdal og á Ísafirði,
þar hafði hann unnið vandasöm störf
á sjó og landi, þar höfðu þau hjónin al-
ið upp sín börn, þar hafði hann setið í
bæjarstjórn, og þar hafði hann látið
félagsmál til sín taka svo að eftir var
tekið.
Í Hafnarfirði lifði hann ævikvöldið,
gerðist virkur í Félagi eldri borgara,
hann var vel kynntur, enda prúður í
allri framkomu, ljúfur í umgengni og
hafði sérstakan hæfileika til að hefja
viðræður og halda þeim áfram. Krist-
ján rækti vel kunningsskapinn og hélt
þeim vana sínum, sem því miður er að
verða sjaldgæfari en áður að líta inn
hjá kunningjunum án nokkurs tilefn-
is. Hann stóð þó oftast stutt við, en
stutt orðaskipti um daginn og veginn,
höfðu létt bæði gesti og gestgjöfum
lundina.
Hann var viljasterkur maður og
einbeittur, lengi vel harkaði hann af
sér illvíga sjúkdóma og annan las-
leika, svo að þeir sem umgengust
hann urðu ótrúlega lítið varir sjúk-
leika hans. Fyrir tæpum tveimur ár-
um missti hann konu sína en þau
höfðu verið í hjónabandi í fimmtíu og
þrjú ár. Eftir það fór honum að hraka
enda sótti að honum Parkinsonveiki
og krabbamein, ásamt fleiri kvillum.
Faðir Kristjáns, Jón Eiríksson, var
fæddur í Moldarhúsum á Álftanesi.
Hann lifði langa starfsævi vestur í
Hnífsdal. Kotið, sem löngu er komið í
eyði, mun hafa staðið á milli Skóg-
tjarnar og Árnakots. Kristján verður
lagður til hinstu hvílu í Görðum í
næstu sveit við fæðingarstað föður
síns.
Ég þakka Kristjáni að leiðarlokum
gömul kynni og við hjónin þökkum
honum vináttuna og viðmótið, og biðj-
um honum allrar blessunar.
Jón Ólafur Bjarnason.
Hann Kitti minn hefur nú kvatt
okkur að sinni, tæpum tveimur árum
á eftir Ingu sinni. Mikil veikindi
hrjáðu hann síðustu árin en hann
sýndi þó mikinn dugnað fram til þess
síðasta. Kitti var úr Hnífsdal og mað-
urinn hennar Ingu frænku. Þau fluttu
á Ísafjörð eftir að seinni drengurinn
þeirra fæddist, rétt fyrir 1950. Mikill
samgangur var milli þeirra systra
Ingu og mömmu, svo það er langt síð-
an ég sá Kitta fyrst. Með fyrstu minn-
ingunum um hann er sú að hann kem-
ur hálfhlaupandi fyrir húshornið
heima hjá sér með fiskspyrðu í hend-
KRISTJÁN JÓN
JÓNSSON