Morgunblaðið - 22.10.2002, Blaðsíða 26

26 C ÞRIÐJUDAGUR 22. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐHeimiliFasteignir
ÞAÐ VAR rétt fyrir verslunar-
mannahelgina sumarið 2000 að
Arnar Snær Davíðsson og unnusta
hans, Júlía Sigurðardóttir, festu
kaup á sínu fyrsta heimili, litlu
húsi í vesturbænum. Júlía var þá
ófrísk að þeirra fyrsta barni og
þar af leiðandi var tilhlökkunin við
það að stofna sitt fyrsta heimili
mun meiri.
„Við vorum ung og ástfangin og
okkur var mikið í mun að koma
okkur fyrir til frambúðar áður en
barnið fæddist. Við vorum ekki bú-
in að leita lengi þegar við sáum
húsið á Fálkagötunni auglýst til
sölu.Við féllum strax fyrir því og
sáum okkur í hillingum í litla hús-
inu okkar með hvíta trégirðingu í
kringum garðinn,“ segir Arnar
Snær.
Þarfnast smálagfæringar
„Við skoðuðum húsið nokkrum
sinnum og fengum húsasmíða-
meistara sem við þekktum til þess
að kíkja lauslega á eignina með
okkur. Það lá alltaf fyrir að gera
þyrfti við húsið og var tekið fram í
sölulýsingu að húsið þarfnaðist
smáviðgerðar á þaki og útveggj-
um,“ heldur hann áfram. „Húsa-
smíðameistarinn sem skoðaði hús-
ið með okkur fór reyndar ekki upp
á þak en hann sagði okkur að það
væri nú oft þannig með gömul hús
að viðgerðir reyndust meiri en
upphaflega væri gert ráð fyrir. Ég
held hins vegar að okkur hafi lang-
að svo mikið til þess að þetta
gengi allt upp að við tókum þessar
ráðleggingar ekki mjög alvarlega,“
segir Arnar Snær.
„Það fór svo þannig að við
keyptum húsið og fengum það af-
hent í ágústbyrjun árið 2000. Ég
smalaði saman vinum mínum og
við ákváðum að taka verslunar-
mannahelgina í það að byrja að
vinna uppi á þakinu og Júlía byrj-
aði að mála húsið að innan,“ segir
Arnar Snær.
Þakið ónýtt
„Það kom fljótlega í ljós að ekki
var allt með felldu og ég verð að
segja að mér brá verulega þegar
ég ætlaði að fara að rífa bárujárn-
ið af þakinu en reif stóran hluta af
þakinu af í leiðinni. Timbrið, sem
var undir bárujárninu, var svo fúið
að ég gat mulið það með hönd-
unum“ segir Arnar Snær.
„Þetta var fyrsta áfallið. Eftir
að í ljós kom að þakið var ónýtt fór
allt síversnandi, smátt og smátt
gerði ég mér grein fyrir því að
þetta voru viðgerðir upp á margar
milljónir. Meðan á þessu stóð var
Júlía barnsmóðir mín sallaróleg að
mála húsið að innan og bjó sig
undir að flytja inn.
Í hvert skipti sem ég kom niður
af þakinu var ég orðinn brúna-
þyngri en ég reyndi samt að brosa
því að ég vildi ekki valda henni
óþarfa áhyggjum. Ég komst þó
ekki hjá því að segja henni hvernig
ástandið var því að það var ómögu-
legt að flytja inn í húsið í þessu
ásigkomulagi.“
Raki í veggjum
hússins
„Hluti hússins var byggður árið
1927 eða um fjörutíu fermetrar,“
heldur Arnar Snær áfram. „Það
var síðan á fimmta áratugnum að
byggt var við húsið og er viðbygg-
ingin um tuttugu fermetrar, sá
hluti var byggður í flýti.
Þar hafði verið einangrað með
dagblöðum, sagi og heyi. Báru-
járnið á þaki hússins gekk beint
inn í vegginn og þar af leiðandi
komst raki inn í útveggi hússins.
Rakinn hafði étið með tímanum
upp alla einangrunina og því var
fimmtán sentimetra holrúm innan
í veggjunum.
Í dag er lögum samkvæmt
skylda að hafa flassningu á öllum
húsum til þess að varna því að raki
komist inn í veggi.“
„Ég var ekki á því að gefast upp
og hélt viðgerðum áfram á þakinu.
Þegar ég gerði mér grein fyrir því
að ég þyrfti að skipta um grind í
öllu loftinu og komið var í ljós að
allir veggir í húsinu voru meira og
minna ónýtir lét ég staðar numið,“
segir Arnar Snær.
„Við leituðum ráða hjá Hús-
eigeandafélaginu sem ráðlagði
okkur að rifta samningi og kæra
sem við og gerðum. Úr þessu varð
því dómsmál sem endaði með dóm-
sátt. Dómsáttin hljóðaði upp á að
við þyrftum ekki að borga það sem
eftir var af útborgninni en við sitj-
um uppi með húsið og fáum engar
bætur. Ég er afar ósáttur við það
því að ég vil meina að þetta hafi
verið leyndur galli,“ segir Arnar
Snær.
Skoðunarskylda kaupanda
vegur þungt
„Eins og lögin eru í dag þá er
það algjörlega á ábyrgð kaupenda
að skoða ástand eigna, seljendum
er ekki skylt að láta gera mat á
eignum sínum og oft þurfa fast-
eignasalar að treysta á orð selj-
anda um ástand eignar. Við Júlía
gátum ómögulega gert okkur
grein fyrir því hversu mikið húsið
var skemmt og eftir þessa reynslu
ráðlegg ég þeim sem hafa í hyggju
kaupa gömul hús að láta húsa-
smíðameistara meta eignina. Það
kostar pening en það margborgar
sig,“ heldur hann áfram.
Húsið sett á sölu
„Eina ráðið sem við sjáum í
stöðunni er að setja húsið á sölu,
til þess að endurheimta eitthvað af
þeim fjármunum sem að við töp-
uðum,“ segir Arnar Snær
„Þar sem við viljum ekki að fólk
lendi í sömu sporum og við þá
liggur dómkvatt mat, sem við lét-
um gera, fyrir á fasteignasölunni
þannig að kaupendum ætti að vera
fyllilega ljóst hvað þarf að gera
fyrir húsið. Þetta er upplagt verk-
efni fyrir smiði eða þá sem hafa
það að atvinnu að gera upp gömul
hús,“ segir Arnar Snær að lokum.
Morgunblaðið/Kristinn
Fálkagata 28b. Timbrið undir járninu var svo fúið að hægt var að mylja það milli fingranna að sögn kaupanda.
Húsið reynd-
ist ónýtt
Arnar Snær Davíðsson ráðleggur þeim sem kaupa gömul hús að láta fagmann meta eignina.
Sumarið 2000 festu Arnar Snær Davíðsson og
unnusta hans, Júlía Sigurðardóttir, kaup á litlu húsi við
Fálkagötu í vesturbæ Reykjavíkur. Skömmu eftir að
gengið var frá kaupunum kom í ljós að húsið var
nánast ónýtt. Perla Torfadóttir ræddi við Arnar Snæ
Davíðsson.