Morgunblaðið - 06.11.2002, Síða 25

LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. NÓVEMBER 2002 25
UM síðustu helgi var haldin djass-
veisla – einskonar eftirmáli Jazzhátíð-
ar Reykjavíkur – tveggja kvölda tón-
leikahald á Kaffi Reykjavík og
þrírétta hvort kvöld. Það voru þeir
Eyjólfur Þorleifsson saxófónleikari
og Ómar Guðjónsson gítarleikari sem
riðu á vaðið á föstudagskvöldið og
spiluðu standarda og frumsaminn
blús. Eyjólfur er sonur Þorleifs Gísla-
sonar, sem lengi var í framvarðar-
sveit íslenskra djassleikara, ekki síst
er kvartett Kristjáns Magnússonar
starfaði. Hann er einna fremstur
sinnar kynslóðar í djasssaxófónleik
hérlendis og hefur margt til brunns
að bera; rýþmískur í fraseringum,
spuninn ágætur en tónninn mætti
vera betri – slíkt kemur þó oftast í ár-
anna rás. Ómar er sá gítarleikari í
djassi af yngstu kynslóðinni er ég
kann best að meta. Hann er hug-
myndaríkur, hefur einstaka tilfinn-
ingu fyrir hinu melódíska einsog
bróðir hans Óskar, og hefur greini-
lega náð sambandi við klassíska
djasshugsun. Stundum kom manni
Jim Hall í hug eða þá Jón Páll Bjarna-
son, en það var mikil gæfa fyrir ís-
lenskt djasslíf að hann skyldi flytja
heim að nýju eftir áratuga dvöl í Sví-
þjóð og Bandaríkjunum. Hann hefur
unnið mikið þarfaverk sem kennari
við djassdeild Tónlistarskóla FÍH, en
því miður hefur hann ekki spilað djass
jafn mikið og maður hefði óskað, en
það er ekkert nýtt í tónlistarsögu Ís-
lands að snillingar verði að eyða
kröftum sínum í annað en listsköpun.
Eyjólfur og Óskar voru með klass-
íska söngdansa á efnisskrá sinni og
hafði tekist að finna nýjan flöt á þeim
sumum. Fyrst léku þeir þó slagarann
alkunna Kenndu mér að kyssa rétt.
Túlkunin var skondin og gaman að
heyra Ómar leika bassaganginn á gít-
arinn meðan Eyjólfur spann og halda
þannig sveiflunni gangandi. Þeir léku
svo frumsaminn blús sem var ekkert
ólíkur þúsund öðrum stolnum og
stældum blúsum sem menn hafa verið
að setja nafn sitt við til að fá stef-
gjöldin. Beautiful Love var sæmilega
spilað en útgáfan á My Funny Valent-
ine mun skemmtilegri. Gítarhrynur-
inn brá nýju ljósi á dansinn og bopp-
frasar Eyjólfs féllu vel inní spunann.
Skemmtileg sýn bráðungra spilara
á klassíkina.
Djassveisla
saxófónanna
DJASS
Kaffi Reykjavík
Eyjólfur Þorleifsson tenórsaxófón og Óm-
ar Guðjónsson gítar. Föstudagskvöldið 1.
nóvember 2001.
EYJÓLFUR OG ÓMAR
NÝTT gallerí hefur verið opnað á
Skólavörðustíg 5: Gallerí nr. 5.
Þar selja sex listakonur verk sín.
Þær eru Auður Inga Ingv-
arsdóttir, leir, Álfheiður Ólafs-
dóttir, olíumálun, Ástrós Þor-
steinsdóttir, leir, Helga Sigurðar-
dóttir, vatnslitamálun, Ingunn
Eydal, gler, og Matthildur Skúla-
dóttir, steint gler.
Galleríið er opið virka daga frá
kl. 12–18 og laugardaga frá 12–16.
Hið nýja gallerí á Skólavörðustíg 5.
Nýtt gallerí
á Skólavörðustíg
Bankastræti 3,
551 3635
blue mat; eau de parfum
japanski herrailmurinn hannaður af MASAKÏ MATSUSHÏMA
SIGURÐUR Flosason og Jóel
Pálsson eru í hópi fremstu djasslista-
manna er Íslendingar hafa átt. Ferill
þeirra hefur verið nokkuð ólíkur.
Fyrstu tveir hljómdiskar Sigurðar
voru með tónverkum eftir hann sjálf-
an, en síðan hefur hann fyrst og
fremst fengist við nýsköpun byggða á
klassískum söngdönsum og sálmum.
Hann hefur einstaka tilfinningu fyrir
ballöðum en hæfileikar hans liggja
víðar og einir eftiminnilegustu djass-
tónleikar til þessa á árinu voru tón-
leikar hans og Péturs Grétarssonar á
Listahátíð. Raddir þjóðar nefndust
þeir og spunnu þeir þar við upptökur
af íslenskum kvæðalögum og
skemmtisögum. Sjónvarpsáhorfend-
ur fengu að heyra brot af því verki ný-
lega er sent var út frá fimmtíu ára af-
mælishátíð Norðurlandaráðs í
Helsinki og geisladiskur með efninu
er væntanlegur á næstunni. Jóel hef-
ur aftur á móti haldið sig við eigin
verk á diskum sínum og er sá þriðji
væntanlegur á næstu dögum. Þeir
eru báðir á hápunkti ferils síns og allt-
af gaman þegar þeir leiða saman
hesta sína. Fyrir nokkrum árum
héldu þeir tónleika á djasshátíð þar
sem verk Mingusar voru á dagskrá og
léku þeir sér þá að ýmsum saxófónum
og klarinettum. Á föstudagskvöldið
blésu þeir tveir í höfuðhljóðfæri sín og
skópu svítu byggða á hugleiðingum
um klassíska söngdansa og djassverk.
Þeir hófu blásturinn aftast í salnum
og komu gangandi að sviðinu spinn-
andi djassfrasa sífellt kraftmeiri uns
þeir umbreyttust í tónabylgjur, en
sjávarhrifin voru þó ekki í anda
Debussy heldur expressjónísk og allt
í einu braust altóinn fram í söngdans-
aspuna með hámarki í Body And Soul.
Stundum minnti samleikur þeirra fé-
laga á Lee Konitz og Warne Marsh, en
fáir saxófónleikarar hafa spunnið
saman melódíur jafnglæsilega og þeir.
Hámark tónleikanna var túlkun þeirra
félaga á perlu Ellingtons: In A Senti-
mental Mood. Þrír stórsaxófónleikar-
ar okkar Íslendinga um þessar mund-
ir: Sigurður, Jóel og Óskar Guðjóns-
son, eiga það sameiginlegt að
ballöðutúlkun er þeim eðlislæg. Jóel er
þó skyldari Sigurði í spuna sínum en
Óskari þótt þeir séu nær í aldri og
eltispuni Sigurðar og Jóels í anda
fúgulistarinnar í ballöðu Ellingtons
var frábærlega útfærður. Svo kom
Coltrane blús og tónlistin varð jarð-
bundnari en fyrr uns þeir gengu blás-
andi af sviði eins og þeir komu.
Frábær samspuni þroskaðra lista-
manna, sem tókst enn einu sinni að
koma á óvart með gamalkunnu þræl-
spiluðu efni.
Vernharður Linnet
Sigurður Flosason altósaxófón og Jóel
Pálsson tenórsaxófón. Kaffi Reykjavík,
laugardagur 2. nóvember.