Morgunblaðið - 17.11.2002, Síða 19

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17. NÓVEMBER 2002 19
Hnattreisan hófst í London með þægilegu flugi BA yfir nótt til
Jóhannesarborgar og áfram til Port Elizabeth, þar sem lent
var um hádegi næsta dag. Allir voru hressir í bragði og til-
búnir að hefja aksturinn á Blómaleiðinni, svo að haldið var
áfram til PLETTENBERG, þar sem okkar beið kvöldverður
og gisting á afar skemmtilegu sveitasetri mitt í náttúrudýrð-
inni. Næsta dag fengum við gott sýnishorn af óviðjafnanlegri
náttúrufegurð Suður-Afríku í hinum töfrandi bæ KNYSNA,
áður en við ókum yfir skarðið í Outeniqua yfir í Litlu Karoo
að skoða fegurstu hella heimsins, CANGO CAVES. Hinar ein-
stöku formmyndanir úr dropasteinum hafa á milljónum ára
skapað furðuveröld, sem engu öðru líkist, s.s. Pípuorgelið,
gluggatjöldin, steinstytta Kleópötru, fossinn, og aðrar skraut-
legar furðumyndir, sem helst minna á listmuni úr fílabeini.
Næst tók við heimsókn á frægasta strútabúgarð heims,
HIGHGATE í Oudtshoorn, þar sem sumir fóru í útreið á
strútsbaki við mikla hrifningu áhorfenda, og margar úr fríð-
um kvennahópi skreyttu sig með strútsfjöðrum að hætti hefð-
armeyja, að loknum ljúffengum hádegisverði, þar sem góm-
sætar afurðir strútsins runnu ljúflega niður með eðalvínum
landsins. Þessum degi lauk svo við varðeld á villidýrabúgarði
og afrískri tónlist innfæddra, en að morgni næsta dags tók við
akstur í fjallabílum út á villtar lendur dýranna, þar sem við
sáum sýnishorn allra hinna „5 stóru“ og tókum myndir.
Ekki gleymist rómantísk heimsókn til MOSSEL BAY að sjá
skip hins fræga Bartolomeas Diaz, Karavelluna, eftirlíkingu
fyrsta skipsins sem sigldi fyrir Góðrarvonarhöfða, og rifja
upp sögu „Stígvélapósthússins“. Lá nú leiðin áfram undir
fögrum fjöllum í glampandi sólskini, sem við raunar höfum
baðað okkur í alla leiðina til þessa. Allir eru heillaðir af feg-
urð þessa lands, og hefur hver dagur verið öðrum betri. Þetta
er sjálft ævintýrið á ferðalagi, búið á frábærum gististöðum
og það fegursta valið til skoðunar, s.s. ógleymanleg kynnisferð
með Ingólfi um CAPE TOWN, Góðrarvonarhöfðinn og ekki
síst Vínlöndin. Það er almenn skoðun hópsins, að slíka fegurð
náttúrunnar hafi þeir hvergi séð áður. Frá töfrum þessa fagra
lands liggur leiðin til Ástralíu með dvöl í SYDNEY, og segjum
við frá því síðar. Við sendum okkar bestu kveðjur heim, og
vildum óska að þið væruð hér líka.
Þátttakendur í Hnattreisu HEIMSKLÚBBS INGÓLFS PRÍMA
12. nóv. 2002
Fréttabréf úr Hnattreisu 2002
Fagnandi ferðalangar í Suður-Afríku
Austurstræti 17, 4. hæð, 101 Reykjavík, sími 562 0400, fax 562 6564,
netfang: prima@heimsklubbur.is, heimasíða: http://www.heimsklubbur.is
meðan, allt sem hann hefði átt að láta
ógert, allt sem hann hefði átt að
koma í verk.
Ekki eru allir svo heppnir að hafa
öxl að grípa í á slíkri ögurstundu.
Menn kútveltast niður á jafnsléttuna
með hljóðum. Sumir taka til bragðs
að krækja saman örmum og mynda
langa keðju til að geta komist sem
hæst. Einn styður sig við gítar eins
og hann sé skíðastafur. Ókosturinn
við að sitja svona neðarlega er sá að
fólk er sífellt að reyna að troðast
framhjá mér og hikar ekki við að
styðja sig jafnvel við höfuðið á mér á
meðan það klöngrast upp í móti. Ein-
hverjum skrikar fótur með þeim af-
leiðingum að ég fæ duglegt spark í
bakið. Litlu síðar slettist bjór inn í
eyrað á mér. Bjartsýnustu menn
telja greinilega gott að halda í carls-
bergbauk til að missa ekki jafnvæg-
ið. Ofan á allt þetta leggst kuldinn
því nú hef ég farið í flísjakka og
regnstakk í stað dúnúlpunnar. Það
fer lítið fyrir handsnyrtingunni
minni núna í 66° norður vettlingun-
um. Ég sit í hnút með hnén upp und-
ir höku og skelf.
Þetta er þjáning og það veit ung-
lingurinn sem rís skyndilega upp úr
þvögunni fyrir framan mig með gsm-
símann við eyrað. Hann snýr sér við
og horfir upp eftir mannfjöldanum
sem reynir hvað hann getur að finna
sér heppilega drullu að setjast ofan í.
Þeir sem þegar hafa komist yfir
þann áfanga sitja sem frosnir og
þora ekki að leysa vind af ótta við að
húrra niður brekkuna. Svo galar
hann í gegnum veðurhaminn: „Þetta
er svo ömurlegt!“
Messa á Woodstock
– Ameríkaninn er mættur við hlið-
ina á mér og hefur fundið mig aftur í
öllu þessu myrkri. „Þetta er eins og á
Woodstock,“ segir hann þegar
haugdrullugur unglingur skottast
framhjá okkur. Samt finnst honum
þjóðhátíð einna líkust trúarsam-
komu: „Hér eru altarisdrengirnir,
það er að segja ljós- og hljóðmenn-
irnir, og síðan æðstipresturinn, Árni
Johnsen.“
Serimóníurnar hefur heldur ekki
vantað, bálköstinn, flugeldana og nú
samsönginn. Rödd æðstaprestsins
hljómar úr hátölurunum og þar með
hefst sjálfur brekkusöngurinn. Árni
hvetur okkur til að vera til þegar
vorið kalli á okkur og viðurkennir að
jafnvel lóan hafi sagt honum til synd-
anna. Stúlkurnar í Desert Storm
búningunum taka undir hvert lag,
Ameríkaninn stendur sig með prýði í
„óle, óle, óle, óle“, ég gríp rímorðin í
„Undir bláhimni“ og þegar „Kátir
voru karlar“ er leikið stendur upp
heil hersing fyrir framan mig og tek-
ur hressilega undir með tilheyrandi
vaggi. Kannski er þetta fólk allt af
Skaganum og jafnvel afkomendur
áhafnarinnar af Kútter Haraldi.
Kuldinn gerir það að verkum að ég
get ekki beðið eftir að þessu ljúki.
Svo kem ég heldur ekki auga á for-
söngvarann því þaðan sem við sitjum
sést ekki upp á sviðið. Loks kynnir
Árni síðasta lagið, sjálfan þjóðsöng-
inn. Þá tek ég á rás niður hlíðina, ég
verð að sjá Árna. Á miðri leið finn ég
til ábyrgðarkenndar og sný til baka.
„This is the national anthem,“ æpi
ég að Ameríkananum í gegnum rok-
ið.
„I know,“ æpir hann á móti.
„It’s a psalm. To God.“
„I know.“
Þá loks get ég flengst niður á
danspallinn sem er í raun bara gang-
stétt. Uppi á sviðinu er ekki nokkur
kjaftur. Hvar var karlinn eiginlega
allan tímann? Síðan er ekki kveikt
upp í bálinu vegna veðurs. Hvað er
að gerast eiginlega? Þjóðsöngurinn
fjarar út og ekkert heyrist nema
vindhvinurinn. Enn ein serimónían
er eftir. Hátt uppi í hlíðinni hefur röð
manna stillt sér upp en þeir sjást
ekki fyrr en þeir kveikja allir sem
einn á rauðum kyndlum. „… og allur
dalurinn verður rauður,“ hafði Rósa
Ísfirðingur sagt andaktug. Jú, þetta
er býsna fallegt en það er bara svo
kalt. Það slokknar á blysunum,
nokkrum flugeldum er fretað upp og
síðan erum við skilin eftir í myrkr-
inu.
Morgunblaðið/Kristinn
Ég veit þú kemur – Þjóðhátíð í Vest-
mannaeyjum 2002 eftir Gerði
Kristnýju er gefin út af Máli og menn-
ingu. Bókin er 164 bls. að lengd.