Morgunblaðið - 11.12.2002, Page 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. DESEMBER 2002 35
Það er alltaf jafn sárt
er góðir vinir yfirgefa
þessa jarðvist og nú er
vinur okkar Þórður
Þórðarson farinn á vit
feðra sinna. Hann bar aldur sinn með
ólíkindum vel og gaf yngri mönnum
ekkert eftir í vinnusemi og dugnaði,
heilsuhraustur og stæltur. Þetta er
það fyrsta sem okkur samstarfsfólki
hans hjá Flytjanda kemur í hug, er
við minnumst hans nú á þeim degi, er
við kveðjum þennan sómamann.
Frumkvöðullinn og keppnismaðurinn
Þórður var flutningamaður af gamla
skólanum, rak sitt fjölskyldufyrir-
tæki með miklum skörungshætti, þar
sem gömul og góð gildi voru í fyr-
irrúmi. Sjaldan var lognmolla í kring-
um Þórð og hélt hann fast í sínar
skoðanir og ekki voru menn alltaf
sammála honum. Það hefur verið
okkur sönn ánægja að hafa fengið
það tækifæri að starfa með honum í
flutningunum og ekki síst að hafa
fengið að kynnast persónunni sjálfri.
Kæra Ester og fjölskylda, með
þessum örfáu orðum viljum við votta
ykkur okkar dýpstu samúð. Foringi
er fallinn.
Starfsfólk Flytjanda.
Aðfaranótt laugardagsins 30. nóv-
ember varð dugnaðarmaðurinn Þórð-
ur Þ. Þórðarson framkvæmdastjóri
bráðkvaddur á heimili sínu á Akra-
nesi. Þar kvaddi einn af bestu sonum
bæjarins, maður sem hafði frá æsku-
dögum sínum sett sterkan svip á
heimabyggð sína.
Ungur að árum varð hann þjóð-
frægur sem einn af sterkustu knatt-
spyrnumönnunum í gullaldarliði
Akraness. Hann varð snemma fyrir-
mynd ungra manna, glæsilegur á
velli, sókndjarfur og þrekmikill, en
jafnframt afar bóngóður og vinfast-
ur.
Faðir Þórðar og nafni hans hafði
rekið umsvifamikið flutningafyrir-
tæki um langan aldur og tók Þórður
yngri við rekstrinum og hefur fyrir-
tækið stækkað mjög í höndum hans.
Þó að stundum væri á brattann að
sækja lét Þórður erfiðleikana aldrei
beygja sig.
Ég hef þekkt Þórð og fjölskyldu
hans um langt árabil og get ekki
hugsað mér betri og traustari vini.
Gott var að leita til Þórðar, þó að
hann væri ákveðinn og fastur fyrir
fannst jafnan lausn á þeim vanda sem
við var að etja hverju sinni.
Við Inga kveðjum Þórð með virð-
ingu og þökk og vottum konu hans,
Ester Teitsdóttur, og öðrum ástvin-
um dýpstu samúð við skyndilegt frá-
fall góðs drengs langt um aldur fram.
Hörður Pálsson.
Hann Þórður lést í nótt. Þannig
frétti ég um andlát Þórðar Þ. Þórð-
arsonar laugardagsmorguninn 30.
nóv. sl. í símtali við Guðlaug Þórð-
arson vin minn.
Þegar svo skyndilegt fráfall verð-
ur, manns, sem var í fullu fjöri nokkr-
um klukkustundum áður, setur mann
hljóðan og enn sannast að enginn fær
því breytt sem ætlað er.
Ég set þessi kveðjuorð á blað mér
sjálfum til hugarhægðar og sem
kveðju til manns sem ég virti mikils.
Ég man fyrst eftir Þórði sem knatt-
spyrnumanni í gullaldarliði Akra-
ness, stórum og spengilegum svo af
bar, síðar tók ég eftir þessum manni
akandi rútum, vöruflutningabílum og
þeim tækjum sem voru í tækjaflota
Þ.Þ.Þ. á Akranesi.
Okkar kynni persónuleg tókust
svo þegar ég þurfti sem starfsmaður
ÞÓRÐUR
ÞÓRÐARSON
✝ Þórður Þórðar-son bifreiðastjóri
og framkvæmda-
stjóri á Akranesi
fæddist 26. nóvem-
ber 1930. Hann lést á
heimili sínu hinn 30.
nóvember síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Akranes-
kirkju 7. desember.
Sementsverksmiðju
ríkisins að leita eftir
þjónustu fyrirtækis
hans. Þaðan var veitt
þjónusta með það sama
á hvaða tíma dags sem
var og hvort sem um
var að ræða virkan dag
eða helgi og ekkert
múður eða mas um það.
Kynnin urðu svo meiri
eftir því sem árin liðu,
við deildum skoðunum
um marga hluti þótt
pólitík skildi okkur að.
Ég hef saknað þeirra
orðaskipta sem við átt-
um oft um bæjarmálefni frá þeim
tíma að undirritaður sat í bæjar-
stjórn Akraness. Þau orðaskipti voru
skýr og snjöll af hálfu Þórðar, það fór
enginn í grafgötur varðandi hans
skoðanir. Ég minnist þess að eitt sinn
hittumst við niðri við hafnarvog á
Akranesi og tókumst svo kröftuglega
á að starfsfólk Heimaskaga sem þá
var við vinnu í frystihúsinu kom út á
götu til að gá hvað um væri að vera
enda við báðir háværir og hvorugur
lét sinn hlut.
Ég minnist þess einnig að eitt sinn
var ég á leið heim frá vinnu til að
mæta á bæjarstjórnarfund að Þórður
kallaði mig upp í dráttarbíl, ók beina
leið út úr bænum upp í Leirár- og
Melasveit, þótt ég kvartaði og kvein-
aði um að ég þyrfti að mæta á fund þá
heyrði Þórður það ekki, ég átti að
hlusta á hann og aðstoða við að ná í
jarðýtu. Allt þetta gekk eftir og ég
náði á bæjarstjórnarfund á síðustu
mínútu, en sagan af þessu tiltæki
Þórðar var skemmtiefni í kaffitímum
á Hvítanesi um langan tíma. Þórður
Þ. Þórðarson reyndist undirrituðum
sérstaklega vel, var með stórt og
hlýtt hjarta. Hann var hrjúfur á yf-
irborði en mátti ekkert aumt vita án
þess að vilja hjálpa þar til. Með þess-
um fáu orðum rifja ég upp örlítið brot
af kynnum mínum við mann sem var
stór í orðsins fyllstu merkingu.
Ég votta þér, ágæta Ester, og fjöl-
skyldu þinni innilega samúð, ég þekki
af eigin reynslu að svona snöggt
brottfall er eftirlifendum ákaflega
þungt en minnumst Þórðar eins og
hann var, það fór ekki framhjá nein-
um þegar hann var nálægur.
Gísli S. Einarsson og fjölskylda.
Þórður Þórðarson trúði á dugnað
einstaklingsins, var íhaldssamur á
grunngildi samfélagsins og í honum
bjó mikill „Bjartur í Sumarhúsum“.
Hann hélt verndarhendi yfir stórfjöl-
skyldunni, en var henni jafnframt
kröfuharður húsbóndi svo sumum
þótti nóg um. Allir eru þó sammála
um að kröfurnar sem hann gerði til
sjálfs sín voru síst minni, því vinnu-
samari maður var vandfundinn.
Þau tvö af börnum hans sem ég
þekki, Sigga og Óli, hafa fengið úr
foreldrahúsum eiginleika sem eru
hverfandi í nútímasamfélagi; trygg-
lyndi, ósérhlífni og vináttubönd sem
ná út í geim og aftur heim, eins og
segir í ævintýrunum.
Fyrstu ár ævinnar má segja að ég
hafi alist upp í túnfætinum á heimili
þeirra og samgangurinn var mikill.
Því réð miklu að ég og Sigga erum
jafngamlar og Óli Þórðar ári eldri en
Lalli bróðir, auk traustra gamalla
tengsla fjölskyldu mömmu við fjöl-
skyldu bæði Estu og Þórðar. Það
voru saumuð á okkur eins jólaföt og
við sjónvarps- og bíllausa fjölskyldan
nutum góðs af tækjaeigninni á Sól-
eyjargötunni. Í minningunni birtast
myndir; forstofa yfirfull af skóm,
börn á víð og dreif, eldhúsborð hlaðið
af normalbrauði með kæfu og niður-
skornu vínarbrauði. Síðan birtast
kraftmiklir menn sem tala hátt og
mikið á milli þess sem þeir drekka
kaffi í lítravís með mjólk og miklum
sykri. Dagurinn á Sóleyjargötunni
byrjaði snemma, endaði seint og mér
rólega verndaða sveimhuganum stóð
oft hálfgerð ógn af atganginum.
Síðan fluttum við og sambandið
minnkaði. Árin liðu og maður sá
Þórði bregða fyrir hér og þar, að
sjálfsögðu alltaf að vinna. Þegar ég
fór í nám til Reykjavíkur vorum við
oft samtímis inn og út úr Akraborg-
inni. Ég á mínu reiðhjóli og hann á
flutningabílnum. Þá flugu stundum
setningar eins og: „Þurfa þeir ekki að
fara að bæta við deildum þarna uppi í
Háskóla svo að þú getir haldið enda-
laust áfram að læra?“ eða þegar ég
hjólaði eftir Tryggvagötunni og
Þórður keyrði framhjá og kallaði út
um gluggann: „Hafa þeir uppi í Há-
skóla ekki sagt þér að það er búið að
finna upp bílinn.“ Þannig virkaði
yfirborðið tiltölulega hrjúft og eflaust
hafa margir aðeins séð það. En hinir
sem þekktu hann betur vissu um
blíðuna sem bjó undir. Eiginleikar
sem gerðu það að verkum að oft tók
hann hagsmuni annarra fram yfir
sína eigin eða fyrirtækisins. Eftir því
sem maður verður eldri lærir maður
að ekki er allt sem sýnist í henni ver-
öld.
Elsku besta Esta, Sigga, Óli og all-
ir hinir í stórfjölskyldunni. Megi góð-
ur Guð styrkja ykkur í söknuði eig-
inmanns, pabba og vinnufélaga.
Fyrir hönd okkar allra sem tengj-
umst Bjarkargrundinni.
Helena Guttormsdóttir.
Margvísleg minningarbrot frá
traustum og góðum samskiptum um
margra áratuga skeið koma upp í
hugann við hið skyndilega fráfall
Þórðar Þórðarsonar. Skal hér aðeins
stiklað á stóru í því sambandi þótt til-
efni væri til margra orða.
Mér koma þá fyrst í hug umsvifin
sem voru á æskuheimili Þórðar á
Hvítanesi. Stöðugur erill fólks og far-
artækja og fjölskyldan öll meiri og
minni þátttakendur í amstri dag-
anna. Það sem mest bar á voru hóp-
ferðabílarnir, rúturnar og hálfkass-
arnir svokölluðu og svo vöruflutn-
ingar að og frá nærsveitunum.
Smátt og smátt breyttist sviðið og
Þórður sem verið hafði að feta sín
fyrstu spor með fólkinu sínu tók for-
ystuna og tók að axla síaukna ábyrgð
í rekstri fyrirtækis fjölskyldunnar.
Með tímanum tók Þórður síðan öll
mál fyrirtækisins í sínar hendur. Það
var sótt fram og við bættist sá þátt-
urinn sem síðar varð aðalsvið fyrir-
tækisins. Hafist var handa við rekst-
ur vöruflutningabifreiða samhliða
rútuútgerðinni og vöruflutningar fyr-
ir Hvalfjörð, milli Akraness og höf-
uðborgarinnar, urðu með tímanum
uppistaðan í rekstri fyrirtækisins en
rútuútgerðin lagðist af.
Það var svo sem ekki hægt að
byrja nema smátt því öll skilyrði til
slíks rekstrar voru næsta frumstæð,
bæði bifreiðar og vegir. Ein mín
fyrsta minning um þessa vöruflutn-
inga er um gamlan herbíl, sem fyr-
irtækið hafði fest kaup á í þessum til-
gangi. Bíllinn var að koma með vörur
í verslun okkar og var allur uppfennt-
ur, vörurnar á pallinum og kyrfilega
bundið segl yfir farminn. Tímarnir
áttu svo sannarlega eftir að breytast
og umsvifin jukust jafnt og þétt. Bíl-
arnir stækkuðu og urðu betur búnir
og leitast var við að vera í fremstu röð
á sínu sviði. Allt kapp var lagt á að
skila jafnan hverjum farmi heilum í
höfn.
Með áframhaldandi samstarfi við
fólkið sitt, foreldra, eiginkonu, börn
sín og fjölskyldur, þar sem gjarnan
margir ættliðir hafa unnið saman,
hefur fyrirtækið orðið öflugt og um-
svifamikið. Öllu þessu hefur Þórður
stjórnað af myndugleik. Hann hefur
verið atorkusamur og aðsópsmikill til
orðs og æðis og má um hann segja að
hann hafi verið fullhugi að fornum
sið. Dugnaði hans voru engin tak-
mörk sett. Víst er um það að ávallt
var hægt að treysta orðum hans og sú
fyrirgreiðsla sem við í verslun okkar
höfum notið hefur ávallt verið ein-
stök. Þar hefur allt verið sjálfsagt og
aldrei talið eftir að veita liðsinni
hvernig sem á hefur staðið.
Nú þegar hinn svipmikli foringi er
fallinn er mér og fjölskyldu minni
efst í huga einlægt þakklæti fyrir
samskiptin um árin mörg. Eiginkon-
unni, aldraðri móður, börnunum og
fjölskyldum þeirra vottum við inni-
lega samúð, fullviss þess að tekist
verður á við lífið svo sem til var sáð af
hinum látna.
Megi minning hans lifa.
Einar Jón Ólafsson.
FRÍÐA KRISTÍN GÍSLADÓTTIR ÓLAFS,
elli- og hjúkrunarheimilinu Grund,
áður til heimilis á Ránargötu 29,
er látin.
Minningarathöfn og bálför hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Gísli Ólafs, Ólöf Alda Ólafsdóttir,
Björn Ólafs,
Pétur V. Ólafs, Bára Gísladóttir.
Okkar ástkæra
STEINUNN NÓRA ARNÓRSDÓTTIR,
Hrísrima 25,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju í dag,
miðvikudaginn 11. desember, kl. 13.30.
Tómas Ríkarðsson,
Laufey Lind Sturludóttir,
Oddur Sturluson,
Ríkarður Tómas Tómasson.
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og bróðir,
SIGURÐUR INGÓLFSSON
sendibílstjóri,
Bleikjukvísl 16,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Grafarvogskirkju föstu-
daginn 13. desember kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er vinsamlega
bent á Heimahlynningu Krabbameinsfélags Íslands eða á deild 11E,
Landspítalanum við Hringbraut.
Þóranna Erla Sigurjónsdóttir,
Ingólfur Sigurðsson, Birna Bjarnadóttir,
Sigurjón Sigurðsson, Kristín B. Gunnarsdóttir,
Erlingur Sigurðsson,
Sigurður Sævar Sigurðsson, Guðfinna Björg Björnsdóttir,
barnabörn og systkini.
Ástkær eiginmaður minn og besti vinur, faðir
okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANN ÁRMANN KRISTJÁNSSON,
Sólhlíð 19,
Vestmannaeyjum,
lést á heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja föstu-
daginn 6. desember.
Elín Guðlaugsdóttir,
Guðlaugur Jóhannsson, Margrét Gunnarsdóttir,
Ragna Boklund, Jørn Boklund,
Guðný Kristín Jóhannsdóttir,
Jóhann Ellert Jóhannsson, Solveig Krúshólm,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faðir okkar,
FRIÐRIK JÓNASSON
kennari,
er látinn.
Björk Helga Friðriksdóttir,
Jóhanna Arnljót Friðriksdóttir.
Elsku maðurinn minn, faðir, tengdafaðir og afi,
ELLERT JÓN JÓNSSON,
Fífuseli 11,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Seljakirkju föstudaginn
13. desember kl. 10.30.
Þórdís Hlöðversdóttir,
Hlöðver Ellertsson, Helga Guðmundsdóttir,
Hrefna og Þórdís Hlöðversdætur.