Morgunblaðið - 17.04.2003, Blaðsíða 41
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. APRÍL 2003 41
✝ Valgerður ÓskBjörnsdóttir
fæddist í Reykjavík
30. nóvember 1917.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri, Seli, 3.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar Valgerðar
voru Guðrún Jóns-
dóttir, f. 1891, og
Björn Magnús Arn-
órsson stórkaup-
maður, f. 1891.
Systkini Valgerðar
eru öll látin. Þau
voru: Jóna, Helga,
Arnór sem var tvíburabróðir
Valgerðar, Þorbjörg og Arnór
yngri.
Árið 1936 giftist Valgerður
Snorra Ólafssyni lækni, f. 22.8.
1910, d. 1.7. 1997. Foreldrar
hans voru Ólöf Sveinsdóttir, f.
1881, og Ólafur Dan
Daníelsson, stærð-
fræðingur, f. 1877.
Börn Valgerðar og
Snorra eru: 1) Ólöf,
f. 1937, maki Ás-
mundur Steinar Jó-
hannsson, f. 1934, d.
2000. 2) Björn
Magnús, f. 1939,
maki Ragnheiður
Karlsdóttir, f. 1943.
3) Ólafur Dan, f.
1942, maki Krist-
björg Ingólfsdóttir,
f. 1948. 4) Þorbjörg,
f. 1945, maki Ófeig-
ur Baldursson, f. 1940, d. 1985. 5)
Daniel, f. 1952, maki Hrafnhildur
Karlsdóttir, f. 1967.
Valgerður naut umönnunar á
Seli síðustu 12 æviár sín.
Útför Valgerðar fór fram 11.
apríl.
Nú er ferð Bíbíar, elsku móð-
ursystur minnar, gegnum jarðlífið
á enda. Í raun kvaddi hún okkur
fyrir mörgum árum en nú er langri
sjúkrahúsvist hennar lokið og
komið að okkur að kveðja hana.
Ótal minningar sækja nú að um
fallegu, góðu og skemmtilegu kon-
una sem hún var.
Eftir að Bíbí og Snorri fluttu að
Breiðumýri, þar sem hann var hér-
aðslæknir, var ég svo lánsöm að fá
að vera hjá þeim í fóstri á hverju
sumri, í lengri eða skemmri tíma.
Þá fékk ég, borgarbarnið, að stíga
inn í aðra veröld, samt hjá fólkinu
mínu. Ég kynntist þeim öllum náið
og varð ein af krakkaskaranum.
Með okkur Ollu tókst kær vinátta
sem aldrei hefur skugga borið á og
krakkarnir voru mér eins og systk-
ini. Ég naut mín að fá að vera ein
af þeim. Þetta var líka ómetanlegt
tækifæri til að kynnast skepnunum
og sveitastörfunum, sem í þá daga
voru nokkuð öðruvísi en í dag. Það
eru breyttir tímar og virðist ekki
ýkja langt síðan Snorri beitti
Willy’s-jeppanum fyrir sláttuvélina
í fyrsta sinn og leysti þar með
gamla Jarp af hólmi.
Minningarnar um þennan tíma
eru óþrjótandi og einhvern veginn
eins og ég hafi eytt þar mun lengri
tíma en raunin er og að veðrið hafi
alltaf verið gott. Við krakkarnir
brölluðum margt og oftast alveg
meinlaust og án þess að eftir væri
tekið. En stundum komst upp um
asnastrikin okkar og þá átti Bíbí
til að hlæja með okkur, þegar aðrir
hefðu skammað. Hún var alltaf góð
og stutt í sprellið og hláturinn.
Hún var hörkudugleg við stjórn
á mannmörgu heimili, börnin orðin
fjögur og alltaf gestkvæmt í lækn-
ishúsinu – þótt aldrei yrði hún al-
vöru sveitakona. Hún naut dyggr-
ar aðstoðar Rænku, eins og við
kölluðum ávallt Rannveigu Helga-
dóttur, frá Gvendarstöðum í Kinn.
Á Breiðumýri kynntist ég mörgu
mætu fólki, bæði á Breiðumýrar-
bænum og bæjunum í kring. Fólki
sem ég bast vináttuböndum og
minnist með hlýju og mikilli vænt-
umþykju.
Síðar fluttu þau í Kristnes, þar
sem Snorri var fyrst aðstoðar-
læknir og síðan yfirlæknir. Þar
fæddist svo Dansi. Bíbí og Snorri
áttu góða vini á Akureyri og þar
höfðu öll börnin þeirra sest að,
með fjölskyldur sínar.
Eftir á að hyggja hefur það ekki
verið auðvelt skref að stíga fyrir
unga Reykjavíkurmeyna, fædda og
uppalda í Bankastræti 10, að ger-
ast húsfreyja í sveit, langt frá öllu
sínu fólki. Ekki að það hafi nokk-
urn tíma verið á henni að merkja.
Nei, Bíbí var alltaf kát og alltaf
bálskotin í Snorra sínum.
Bíbí var glæsileg og sjálfstæð,
eflaust með fyrstu konum að taka
bílpróf. Hún var afar góður bíl-
stjóri og vílaði ekki fyrir sér að
aka frá Reykjavík og norður, sem
var nokkuð meiri bílferð þá en nú
eins og vegirnir voru.
Það var eftirsóknarvert að fá að
fara með henni í bíltúr niður í bæ
og þá alltaf von til þess að sjást
með þessari flottu konu á flotta
bílnum. Svo var það í kringum
1944 að hún kom til að sækja nýja
drossíu í bæinn, grænan Ford. Til
stóð að hún keyrði ein norður en
það þótti aldeilis ótækt og var
karlmaður fenginn til að sitja í. Ég
fékk að fljóta með. Það vantaði svo
auðvitað ekki að ferðin gekk eins
og í sögu. Þónúværi!
Ég kveð með þakklæti yndislega
konu sem mér þótti ekki bara
vænt um, mér þótti hún frábær.
Nína.
Okkur systur langar að minnast
Valgerðar móðursystur okkar með
örfáum orðum.
Margar af okkar bestu bernsku-
minningum tengjast henni og
hennar fjölskyldu. Sem börn vor-
um við oft í heimsókn hjá Bíbí
frænku, eins og fjölskyldan kallaði
hana, ýmist með fjölskyldu okkar
eða það sem var mest spennandi,
tvær einar. Í hvert sinn sem við
komum norður var tekið höfðing-
lega á móti okkur. Það besta við
heimsóknir okkar systra til þeirra
hjóna var að þeim fannst það ekki
vera í þeirra verkahring að ala
okkur upp. Eitt eftirminnilegt at-
vik kemur upp í hugann þegar
Snorri lofaði okkur systrum og
Dansa frænda karamellum ef við
vildum vera svo væn að vera óþæg.
Það þurfti ekki að segja okkur
frændsystkinum það tvisvar.
Svona gott tilboð höfðum við aldrei
fengið. Bíbí hafði jafn gaman af
því að heyra okkur ærslast í stóra
læknisbústaðnum í Kristnesi og
bauð ævinlega upp á allt sem okk-
ur þótti best.
Það er erfitt að lýsa í orði
hjartahlýju hennar og glaðværð.
Hvort sem við sóttum hana heim
eða hún kom suður. Hún hafði
einnig lag á að sjá spaugilegu hlið-
ar lífsins og hafði sérstakt lag á
því að koma manni í gott skap,
annað var ekki hægt þegar hún
var nálæg. Eflaust hefur þetta ver-
ið veganesti sem hún hlaut sjálf á
æskuheimili sínu á Reykjum. Það
var mannmargt og myndarlegt
heimili, gestkvæmt og þær systur
töluðu oft um að á heimili þeirra
hafi ríkt mikil lífsgleði.
Fáir fullorðnir hafa lag á því að
setja sig inn í hugarheim og lang-
anir barna. Bíbí virtist ekki bara
vita hvað við vildum og hvað okkur
langaði, heldur bar hún virðingu
fyrir okkur sem börnum, sem var
óvenjulegt á þessum tíma.
Æskuheimili okkar fékk nýjan
blæ þegar Bíbí kom í heimsókn.
Þegar þær hittust systurnar var
alltaf líf og fjör. Alltaf kom hún
færandi hendi og gaf okkur eitt-
hvað, oft var það peningaseðill og
þegar við þökkuðum fyrir okkur,
var svarið alltaf „fyrirgefðu“.
Bíbí og mamma voru alltaf afar
nánar. Þær voru í raun bestu vin-
konur. Við veikindi og andlát
mömmu okkar átti Bíbí afar erfitt,
því þær máttu ekki hvor af annarri
sjá. Veikindi Bíbíar voru þá þegar
farin að setja sín spor á hana en
þau leiddu til þess að samskipti
okkar voru minni en ella. Við
heimsóttum hana alltaf þegar við
fórum norður en í raun eru mörg
ár síðan við kvöddum hana. Sú
Bíbí sem við þekktum og elskuðum
er fyrir nokkru farin, en minning
hennar er enn sterk í hugum okk-
ar. Okkur langar til að kveðja hana
hinstu kveðju og þakka fyrir okk-
ur.
Kæru frændsystkin, við færum
ykkur samúðarkveðjur okkar.
Minning um góða konu lifir áfram.
Birna og Auður
Einarsdætur.
VALGERÐUR ÓSK
BJÖRNSDÓTTIR
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
✝ Bergþóra Þor-geirsdóttir fædd-
ist á Helgafelli í
Helgafellssveit 28.
apríl 1914. Hún lést á
Sankti Franciskus-
spítalanum í Stykkis-
hólmi sunnudaginn
13. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þorgeir
Jónasson frá Helga-
felli, f. 1. apríl 1881,
d. 15. febrúar 1961,
og Ingibjörg Björns-
dóttir frá Stykkis-
hólmi, f. 28. ágúst
1885, d. 22. júlí 1971. Bergþóra var
fjórða af sjö börnum foreldra
sinna en þau voru: Bergþóra, sem
lést ungbarn, Ragnheiður, sem er
látin, Sigurður, sem einnig er lát-
inn, Björn, Snorri og Njáll.
1941, gift Kristni Ólafi Jónssyni, f.
8. ágúst 1940. Börn þeirra eru:
Kristborg, í sambúð með Agli Eg-
ilssyni og eru synir þeirra Kristinn
Ólafur og Egill; Magnús Þór, synir
hans eru Kristjón og Guðmundur
Kristinn; Fanný, gift Patrick Wel-
ter, dætur þeirra eru Alexandra
og Emma; Hjalti, unnusta hans er
Izabela Renata Sycz. 3) Guðrún
Erna, búsett í Stykkishólmi, f. 21.
janúar 1957, gift Pálma Ólafssyni,
f. 24. október 1956. Dætur þeirra
eru Margrét, í sambúð með Sig-
urþóri Smára Einarssyni; og Berg-
hildur.
Magnús og Bergþóra bjuggu all-
an sinn búskap í Stykkishólmi, þar
sem hún vann hin ýmsu störf þó
aðallega við saumaskap. Bergþóra
var félagslynd kona og tók meðal
annars virkan þátt í starfi Kven-
félagsins Hringsins. Hún spilaði á
harmoniku og skemmti oft við hin
ýmsu tækifæri, aðallega meðal
aldraðra.
Útför Bergþóru fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hinn 26. desember
1936 gekk Bergþóra
að eiga mann sinn
Magnús Ísleifsson, f.
3. janúar 1907, d. 7.
nóvember 1985. Dæt-
ur þeirra eru: 1)
Níelsa, býr á Álfta-
nesi, f. 16. desember
1937, gift Jóni Lárusi
Bergsveinssyni, f. 13.
ágúst 1936. Börn
þeirra eru: Bergþóra,
gift Þóri Gíslasyni og
er sonur þeirra Gísli
Jón; Vilborg, gift
Daða Hilmari Ragn-
arssyni og eru börn þeirra Árný
Lára, Jón Ragnar og Elsa Sólveig;
Bergsveinn, kvæntur Þórleifu Sig-
urðardóttur og eru börn þeirra Ýr
og Jökull. 2) Þórhildur, býr í
Stykkishólmi, f. 30. nóvember
Nú er hún Begga mín dáin. Ekki
hvarflaði það að mér þegar ég
heimsótti hana síðast á sjúkrahús-
ið að ég væri að kveðja hana í
hinsta sinn. Hún var með hressara
móti og ég sagði við hana að hún
yrði betri þegar ég kæmi til baka
frá Englandi. Þú segir það, sagði
hún. Svo hringdi dóttir mín í mig
þegar ég hafði verið í burtu í þrjá
daga og tilkynnti mér að hún væri
dáin. Það er sárt að fá svona frétt
þegar maður er langt í burtu og
getur ekki verið við jarðarför
kærrar vinkonu, hugurinn er
heima.
En minningarnar eru margar og
hugur manns fyllist gleði og hlýju
þegar þær eru rifjaðar upp. Ég
tók við starfi Beggu fyrir rétt 23
árum í Þórsnesi ehf. þar sem hún
sá um að laga kaffi, annaðist ræst-
ingu og o.fl. En hún varð að hætta
vegna veikinda eiginmanns sem
hún vildi sem lengst hafa heima
við. En hún hélt lengi tryggð við
gamla vinnustaðinn, kom og fékk
sér kaffisopa og spjallaði við
gamla vinnufélaga. Seinna lágu
leiðir okkur saman þegar hún
fluttist á dvalarheimilið, þangað
kom ég til að heimsækja móður
mína og var þá venjan að líta inn
til Beggu í leiðinni. Við spjölluðum
saman og oft var hún með harm-
onikuna við höndina og við tókum
lagið. Einnig spilaði hún oft fyrir
vistmenn á dvalarheimilinu við
ýmis tækifæri.
En nú er komið að kveðjustund.
Við Steinar kveðjum Beggu okkar
með söknuði og þakklæti. Guð
blessi minningu hennar.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Við sendum dætrum og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Guðný og Steinar,
Falmouth, Englandi.
Á laugardaginn kveðjum við
elskulega ömmu mína og góða vin-
konu. Það er sárt að horfa á eftir
Beggu ömmu og vita að ég get
ekki hringt í hana eða farið í heim-
sókn til hennar að spjalla, en það
gátum við amma sko gert, og það
var svo gaman að vera með ömmu,
hún tók stundum bakföll af hlátri
og sló sér á lær og var þá engum
lík.
Mínar fyrstu minningar um
ömmu eru frá því að ég var lítil og
var í heimsókn hjá henni og afa í
Stykkishólmi, ég var að fela mig í
hjallinum á Skólastígnum vegna
þess að ég vildi ekki fara heim.
Það var alltaf heilt ævintýri að
vera í Hólminum hjá þeim. En
amma og afi áttu yndislegt heimili
á Skólastígnum og síðan í Árna-
túninu. Afi veiktist uppúr 1980 og
hugsaði amma um hann heima af
einstakri umhyggju og natni til
hans dauðadags.
Ég sé ömmu fyrir mér alltaf á
fullu, bakandi kleinur, flatkökur og
formkökur. Einnig var hún algjör
galdrakona á saumavélina og gat
saumað hvað sem maður bað hana
um. Það voru margar flíkurnar
sem hún saumaði á okkur barna-
börnin sín. Hún hélt saumanám-
skeið fyrir konurnar í bænum sem
var vel tekið og frábært framtak
hjá henni. Amma var einnig vel
liðtæk á harmoniku og elskaði
harmonikutónlist.
Árið 1990 kom amma í heimsókn
til mín í Svíþjóð og þar áttum við
alveg yndislegan tíma saman. Við
fórum meðal annars og skoðuðum
Lýðháskólann sem mamma var á
og það þótti ömmu mikil upplifun
og sagði mér að hún hefði aldrei
trúað því að hún myndi lifa það.
Minnisstæðast er mér þegar hún
stóð á planinu hjá mér eftir langt
ferðalag og það fyrsta sem hún
sagði við mig var: ,,Jæja, Vilborg
og hvernig eru svo áttirnar hérna
góða?“ En svona var hún, alltaf til
í smá grín og vildi hafa allt á
hreinu. Amma var skýr og falleg
kona og fylgdist vel með öllu til
hinstu stundar. Hún var glæsileg
hún amma mín þegar hún mætti í
brúðkaup Bergsveins og Þóru en
þannig mun ég ávallt minnast
hennar. Hún var mér einkar kær
og mun ég sakna hennar sárt og
við öll.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Þín
Vilborg.
BERGÞÓRA
ÞORGEIRSDÓTTIR