Morgunblaðið - 04.06.2003, Side 29

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. JÚNÍ 2003 29
Einhverju sinni reiknuðum við út
hvað hann hefði stigið oft á pedalann
eina vertíðina. Það var svimandi há
tala sem fékkst út úr því reiknings-
dæmi sem leiddi svo af sér þá spurn-
ingu hvort Dóri fyndi ekki til ein-
hvers staðar í skrokknum. „Jú,
vinirnir mínir. Það er stingur frá hæl
og upp í hnakka.“
Mér varð oft hugsað til þessara
orða síðustu misserin þegar ég
spurði þig sjálfan um heilsufarið. Jú,
þú varst ekki góður, betri en síðast,
ekki alveg eins góður og um daginn.
En aldrei slæmur. Þannig varstu.
Það var ekki verið að bera á torg það
sem á bjátaði eins og svo margur
annar og það af minna tilefni en þú
hafðir. Það var ekki fyrr en nýlega
sem þú varst farinn að játa að þetta
væri alls ekki nógu gott og væri farið
að setja mark á sálartetrið. Ég vissi
líka að þetta var verra en þú vildir
vera láta.
Mig langar enn einu sinni að rifja
upp með þér söguna um það þegar
Dóri eignaðist rakvélina. Ég hef oft
sagt hana og sumum jafnvel oftar en
einu sinni. Þar var frumkvæði þitt að
verki og gefur allgóða mynd af því
hvern mann þú hafðir að geyma.
Þannig var að Dóri hafði fengið í arf
eftir bróður sinn forláta rafmagns-
rakvél, sennilega með þeim fyrstu
sem komu, en hún var alveg hætt að
bíta hvernig sem Dóri reyndi að
brýna hnífinn og enginn fékkst vara-
hluturinn. Svo var það eitt kvöldið að
Dóri kom til okkar í verbúðina og
hafði þá fengið sér dulítið í fótinn,
honum lá eitthvað á hjarta og vildi
koma því á framfæri. „Vinirnir mínir
frá Siglufirði,“ sagði hann nokkrum
sinnum, man ég. Þar sem þú varst í
efri kojunni sneri hann sér að þér,
tók niður gleraugun sín og lagðist al-
veg upp að andlitinu á þér til að sjá
framan í þig. Daginn eftir hafðirðu
orð á því að rakvélin hans Dóra væri
gjörsamlega ónýt því þú værir allur
rispaður í framan.
Í framhaldi af þessari heimsókn
var það ákveðið að Dóri fengi nýja
rakvél í afmælisgjöf. Við gerðum
okkur ferð á Ísafjörð og keyptum
nýja þriggja blaða Philips með bart-
skera og eina viskíflösku til að færa
honum. Þetta settum við í fimm
punda ýsukassa sem við fengum að
láni í Fiskiðjunni. Þú heftaðir botn-
inn og við komum afmælisgjöfinni
þar fyrir og lokuðum. Svo á afmæl-
isdaginn buðum við Dóra í heimsókn
til okkar í Smiðjuhúsið, færðum hon-
um kaffið og kassann. Hann þuklaði
kassann og hafði á orði að hann væri
nú ekki heftaður af sér og sennilega
væri hann ekki vel fenginn en hann
skyldi nú ekki hafa hátt um það. En
þegar hann opnaði kassann og dró
upp flöskuna færðist gleðibros yfir
andlitið. Hann vildi endilega gefa
okkur með sér, ekki um annað að
ræða. Við vorum nú ekki líklegir til
að hafna því. Þú sagðir honum að
kafa dýpra í kassann því enn væri
eitthvað eftir óuppdregið. Því augna-
bliki gleymi ég ekki þegar hann tók
utan af rakvélinni og brast í grát af
einskærri gleði og spurði hví við vær-
um að þessu. Hann var því ekki van-
ur að munað væri eftir sér á slíkum
tyllidögum: „Ja, vinirnir mínir.“
„Det er noget galt í Danmark,“
sunguð þið á böllunum á Súganda hér
um árið. En það er víðar en í Dan-
mark sem „det er noget galt“. Í gegn-
um veikindi þín hafðir þú kynnt þér
hvernig búið er að þeim sem misst
hafa starfsgetuna og varst ekki par
ánægður með þau viðhorf sem
ríkjandi voru. Þú sagðir mér að þeir
sem þægju bætur vegna örorku sinn-
ar og vildu ekki liggja með tærnar
upp í loft og telja stjörnurnar eða
lesa símaskrána heldur reyna að hafa
eitthvað fyrir stafni til að halda and-
legri reisn hlytu umsvifalaust skertar
bætur að launum því skömmturunum
þótti þegar nóg fram reitt og refsi-
vert að menn færu mikið yfir fram-
færsluútreikninginn. Þó var þetta
ekki hærri fjárhæð á ári en nemur
bónusum barnanna við víxlaraborðin.
Nú hefur þú knúið á hinar hinstu
dyr og ég veit að ekki verða vandræði
með inngöngu því þegar dyravörður-
inn sér þig hleypir hann þér fram-
fyrir aðra í röðinni þar sem ekki þarf
að fara yfir neitt registur eins og hjá
nafna þínum í Gullna hliðinu. Svo
mikið lagðir þú inn á lífsleiðinni.
Sá kafli í lífi mínu þar sem þú kem-
ur mest við sögu hefur nú verið skrif-
aður. Þar sem hann var einn af mín-
um uppáhaldsköflum hefði hann
vitaskuld átt að verða miklu lengri og
enda betur en vita skaltu að hann
verður opinn og leitað fanga í hann
um ókomin ár.
Ég votta Ólafíu, foreldrum þínum,
börnum og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Þinn vinur,
Guðmundur J. Albertsson.
Dagar sjöttu viku sumars voru
flestir hver öðrum fegurri. Hin gjöf-
ula náttúra skartaði litum sínum,
tónum og ilmi svo að unun var að
njóta. En skjótt bregður sól sumri,
því náttúran getur verið kaldlynd í
andstöðu sinni – og gjafir skal gjalda.
Andartak var sem ég stæði í ískaldri
auðn, er mér var tilkynnt andlát góð-
vinar míns Jóns Finns Jóhannesson-
ar sem í dag er kvaddur, en hann
hafði lengi verið heilsuveill. Árið 1992
stóð hann á tímamótum með viljann
einan að vopni, staðráðinn að vinna
bug á meini sínu og hefja nýtt líf. Ár-
ið 1997 kvæntist hann Ólafíu Mar-
gréti Guðmundsdóttur ljósmóður,
sem verið hefur honum stoð í öllu.
Festu þau kaup á litlu húsi sem þau
bættu og stækkuðu, auk bílskúrs sem
þau byggðu og var að nokkru vinnu-
aðstaða Jóns. Hjónaband þeirra
Ólafíu bar ávöxt, er þau eignuðust
dótturina Margréti Finney, auga-
stein þeirra og yndi, sem er á sjötta
ári.
Fyrir átti Jón synina Jóhannes Má
og Kjartan Orra, Ólafía átti soninn
Guðmund Óla en allir eru þeir upp-
komnir. Það er ekki ætlunin að rekja
ættir Jóns eða lífshlaup í stuttri
kveðjugrein. Áttum við oft ánægju-
legar samverustundir meðan heilsa
hans var viðunandi og skipst var á
skoðunum, en greinar voru aldrei
með okkur.
Ekki eru það ofmæli að segja að
Jón Finnur hafi verið góðmenni.
Jafnlyndi hans og æðruleysi voru
einnig hans eðliskostir. Eflaust léttu
kostir þessir undir með honum lang-
an veg á grýttum vegi lífsins, því ekki
bar hann þjáningar sínar eða tilfinn-
ingar á torg. Við sem þekktum hann
vissum betur og þegar okkar síðasta
samtal fór fram dagana fyrir brottför
hans héðan, var af honum dregið og
örlögin ráðin. Eigi að síður kom
fregnin óþægilega við streng í brjósti
manns. Votta ég eiginkonu hans,
börnum og öðrum aðstandendum
samúð mína.
Fræðimaður sagði eitt sinn um
listaskáldið góða, að Jónas væri rödd
hinnar svölu heiðríku sumardaga.
Ein af hans tæru perlum sem endar í
andkaldri útrænu verða lokaorðin
hér:
Gróa grös við geisla þína
liðinna leiðum á.
En þú brosir
og burtu snýr.
Kvöldgustar kula.
Gunnar Valvesson.
Jón Finnur vinur minn er fallinn
frá. Við kynntumst er við unnum
saman hjá SR á Siglufirði 1976. Þá
var verið að endurnýja ýmsan búnað
í verksmiðjunni, m.a. raflagnir, sem
við unnum að, enda okkar fag. Jón
Finnur var einn af þeim mönnum
sem fólk laðast að. Frá honum geisl-
aði fádæma miklum krafti, mannlegri
hlýju, hjálpsemi og glaðværð. Leiðir
okkar hafa legið saman meira og
minna allt frá þessum árum hjá SR.
Síðasta áratuginn lágu vegir okkar
mikið saman og við höfum verið sam-
ferða vegna örorku okkar, m.a. vor-
um við í átakshópi fatlaðra innan
Sjálfsbjargar. Þar að auki eyddum
við miklum tíma í umræður um hug-
myndir okkar um heimili sem væri
allt í senn; heimili, vinnustaður og af-
þreying fyrir hvern og einn við hans
hæfi. Oft á tíðum höfðum við reist í
huganum heilu herragarðana fyrir
okkur og okkar fólk. Jón Finnur var
mikill athafna- og hugsjónamaður sé
miðað við hans örorku, sem var slík
að þegar verst var gat hann ekki
staðið, gengið eða legið, vegna kvala.
Ég er fullur vanmáttar og harms er
svo góður vinur fellur frá.
Konu hans og öðrum aðstandend-
um sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sigurður Magnússon.
Í hvert skipti sem ég ímynda mér
hann er hann alltaf brosandi. Hann
var alltaf svo hjálpsamur. Sumir
segja að þeir bestu fari fyrst, en það
er bara ekki réttlátt. Þeir sem hafa
þekkt hann muna að hann var alltaf
til staðar. Ég samhryggist foreldrum
hans og börnunum hans og Ólafíu.
Steinn Vignir Kristjánsson.
Það er vor í lofti, sól og sumarang-
an, þegar mér berast fréttir af því að
vinur minn Jón Finnur sé látinn. Ég
neita að trúa, þetta er einhver mis-
skilningur en staðreyndinni verður
að kyngja og tárin streyma niður
kinnarnar, því að karlmenn mega jú
líka gráta. Jón Finnur var stór mað-
ur með stórt hjarta sem vildi öllum
vel. Hann dyttaði oft að hlutum fyrir
fólk og þegar spurt var um greiðslu
kom bara eitt stórt bros. Það var fal-
legt bros. Síðan var bætt við að láta
sig vita ef hann gæti gert manni fleiri
greiða! Það var gott að umgangast
Jón Finn vegna þess hve hann var já-
kvæður og góður hlustandi og hann
tók mér eins og ég er og það þótti
mér vænt um. Megi góður guð blessa
og styrkja ástvini hans alla.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Sigurjón V. Jónsson.
Það er erfitt viðfangs og í reynd
áfall, þegar allt sem manni finnst
sjálfsagt og venjubundið tekur allt í
einu hliðarstökk og skyndilega er
ekkert eins og það var áður.
Þannig er líklega best lýst mínum
fyrstu viðbrögðum og tilfinningum
við þeirri fregn að minn góði vinur,
Jón Finnur, væri ekki lengur til stað-
ar, til að deila með mér leik og starfi
og létta af mér byrðum hins daglega
amsturs, amsturs sem í raun er hlut-
skipti okkar allra. En ekkert mál var
svo lítið að það fengi ekki umræðu og
skjóta úrlausn, þó við vissum báðir að
það væri ekkert til sem héti allsherj-
arlausn.
Ég man sérstaklega eftir einu orð-
tæki sem hann tók sér oft í munn í
þessu sambandi sem lýsir því raunar
best hversu ólíkir einstaklingar við
vorum. Oftsinnis fékk ég hugmynd
sem mér fannst alveg borðleggjandi
og vildi drífa í að hrinda í fram-
kvæmd en þá sagði Nonni einatt,
„Siggi alveg rólegur, hugsaðu málið,“
og oftast var það nú þannig að þegar
upp var staðið var betra að hugsa
málið og skynsamleg niðurstaða
fékkst yfirleitt að lokum.
Okkar kynni hófust ekki fyrir al-
vöru fyrr en seint á unglingsárum þó
ég vissi reyndar alla tíð af þessum
langa slána í suðurbænum á Siglu-
firði. Okkur hentu þau örlög að verða
sambekkja í Menntaskólanum á Ak-
ureyri. Ég held að það hafi gerst
strax fyrsta dag á sal. Ekki þarf að
orðlengja frekar um að ljósið í bæn-
um og kannski mesti villingurinn
urðu vinir upp frá því.
Þar vorum við saman í tvö ár en
eftir það skyldu leiðir um tíma. En
alltaf vissum við hvor af öðrum.
Það var síðan á þrítugsafmæli
mínu er ég var staddur á Ísafirði að
hringt er í mig og á línunni er Nonni.
Hann býður mér og svila mínum,
Erni Ingólfssyni, að koma með sér á
skútunni sinni í smá siglingu út á
Djúp í tilefni dagsins. Fór svo að ég
komst ekki í mína eigin afmælisveislu
fyrr en daginn eftir og hafði þá sitt-
hvað gengið á í þeirri sjóferð. Úr
þessu má segja að við höfum hist í
það minnsta vikulega því fljótlega
flutti hann suður og að endingu í
næsta nágrenni við mig. Því miður
var það um þetta leyti sem heilsu
hans tók að hraka þó hann léti ekki á
því bera.
Nonni flutti til Svíþjóðar um tíma
en kom heim um jól og leit þá við hjá
mér. Í hálfkæringi segi ég við hann,
„ég kem í heimsókn til þín 23. júlí, ég
veit að þú býrð í bæ sem heitir Hults-
fred, ég hitti þig fyrir utan ríkið í
bænum klukkan fjögur.“ Klukkan
hálf fjögur umræddan dag kom ég
ásamt eiginkonu minni til Hultsfred
eftir ferðalag alla nóttina, en enginn
virtist vita hvar ríkið væri. En að
endingu fannst ríkið og var ég mætt-
ur á staðinn klukkan fjögur, en mér
til undrunar var þar enginn Jón
Finnur.
Eftir fimm mínútna bið birtist vin-
urinn og hafði þá tafist aðeins á göng-
unni. Þannig var Nonni, ef eitthvað
var ákveðið þá stóð það. Í leik og
starfi deildum við mörgum ánægju-
stundum enda áttum við mörg sam-
eiginleg áhugamál og ef eitthvað
bjátaði á kom þetta góða jarðbundna
viðhorf, „alveg rólegur Siggi, við
leysum málið.“
Með þessum orðum kveð ég góðan
vin og þakka samfylgdina. Ég votta
eiginkonu og börnum, foreldrum, að-
standendum og fjölmörgum vinum
sem eiga um sárt að binda mína
dýpstu samúð.
Sigurður V. Hólmsteinsson.
Ástkær sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og bróðir,
BRAGI JÓNSSON,
Hlíðarstræti 24,
Bolungarvík,
lést á heimili sínu miðvikudaginn 28. maí.
Jarðsungið verður frá Ísafjarðarkirkju laugar-
daginn 7. júní kl. 14.00.
Vigdís Bragadóttir,
Hjálmfríður Björk Bragadóttir, Svanur Freyr Jóhannsson,
Jón Kjartan Bragason, Linda Margrét Njarðardóttir,
Hafþór Bragason, Hafdís Ösp Garðarsdóttir,
Bjarki Bragason, Ivona Geseviciuté,
Sólrún Bragadóttir,
barnabörn og systkini hins látna.
Faðir minn, tengdafaðir, afi, langafi og langa-
langafi,
JÓN D. JÓNSSON,
Miðtúni 7,
Höfn, Hornafirði,
er lést sunnudaginn 1. júní, verður jarðsunginn
frá Hafnarkirkju föstudaginn 6. júní kl. 14.00.
Júlía Imsland, Ragnar Imsland,
Ómar Imsland, Brynja B. Bragadóttir,
Jóna A. Imsland, Magnús Danielsen,
Sveinbjörn Imsland,
Þórdís Imsland Sívar Árni Scheving,
Svava Bjarnadóttir, Sigurður B. Sæmundsson,
langafabörn og langalangafabarn.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
PÁLL JÓNSSON
fyrrv. framkvæmdastjóri,
Dalalandi 12,
Reykjavík,
sem lést á Landspítala Hringbraut mánudaginn
2. júní, verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
miðvikudaginn 11. júní kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Hjartavernd.
Jóhanna Þórunn Þorbjarnardóttir,
Jón Baldvin Pálsson, Kristín Sigurðardóttir,
Þorsteinn Pálsson,
Guðjón Heiðar Pálsson, Guðrún Björk Emilsdóttir,
Páll Már Pálsson, Þóra Sigríður Ólafsdóttir,
Guðfinnur Þór Pálsson, Ragna Sigurlaug Ragnarsdóttir,
Höskuldur Einar Pálsson, Beinta Eliasen,
Arnar Pálsson, Fríða Björg Leifsdóttir,
barnabörn og langafabörn.
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BERTA GUÐJÓNSDÓTTIR HALL,
Réttarholtsvegi 29,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut mánu-
daginn 2. júní.
Örnólfur Hall, Ásthildur Kjartansdóttir,
Íris Jónína Hall, Heiðar Steinþór Valdimarsson,
Ragna Jóna Hall, Eggert Óskarsson,
Þórður Hall, Þorbjörg Þórðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.