Morgunblaðið - 14.06.2003, Side 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. JÚNÍ 2003 43
✝ Tómasína ÞóraÞórólfsdóttir
fæddist í Vonarholti í
Kirkjubólshreppi í
Strandasýslu 17. júní
1913. Hún lést á Ljós-
heimum á Selfossi 7.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sigríður
Kristín Valgeirsdótt-
ir, f. 14.11. 1878, d.
20.7. 1965, og Þórólf-
ur Jónsson, f. 17.4.
1875, d. 24.5. 1960.
Þóra, eins og hún var
kölluð, var næstelst
af fjórum dætrum þeirra hjóna.
Systur hennar eru Geirríður Ása,
Kristín Guðmunda Elísabet og
Jóney Svava.
Hinn 19. október 1956 giftist
Þóra Hauki Breiðfjörð Guð-
mundssyni, f. 23. ágúst 1919. Þóra
og Haukur bjuggu í Fjarðarhorni
í Gufudalssveit í 30 ár en fluttu þá
að Minni-Ólafsvöllum á Skeiðum
og bjuggu þar í sjö ár en fluttu þá
að Lækjarhvammi í Austur-Land-
eyjum og bjuggu þar í tíu ár eða
þar til þau hættu búskap og fluttu
á Selfoss 1981.
Börn þeirra hjóna
eru: Kristþór Breið-
fjörð Hauksson,
kona hans er Hall-
dóra Sigmundsdóttir
og eiga þau einn son
og eina fósturdóttur;
Sigríður Guðný
Hauksdóttir (látin);
Guðmunda Laufey
Hauksdóttir, maður
hennar er Árni Er-
lendsson og eiga þau
fjögur börn og átti
Guðmunda Laufey
eina dóttur fyrir;
Guðjóna Kristín
Hauksdóttir, maður hennar er
Sveinn Þórðarson og eiga þau
átta börn; Ólafur Gunnar Rafn
Hauksson, kona hans er Sigríður
Pálsdóttir og eiga þau einn son og
átti Sigríður eina dóttur fyrir. Og
sonur Þóru fyrir hjónaband Guð-
laugur Ólafsson, kona hans var
Ragnheiður Haraldsdóttir og eiga
þau þrjú börn.
Þóra dvaldi á Ljósheimum á
Selfossi síðustu ár.
Útför Tómasínu verður gerð
frá Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Með fyrstu bernskuminningun-
um upplifi ég mig liggjandi á
glansandi og köldu parketlögðu
gólfi. Í kringum mig eru bílar,
upptrekktar pöddur, vegir, gler-
kúlur, lestarteinar og aðrir há-
vaðasamir hlutir. Inn úr eldhúsi
má heyra óm af samtali mömmu
og Þóru langömmu. Ég verð fljót-
lega þreyttur á að liggja á mag-
anum, er farið að verkja í olnboga
og bringu. Ég færi mig inn í
teppalagða stofuna og tek mér hlé
frá leikföngunum. Stundum stelst
ég úr sokkunum til að finna þykkt
teppið leika við tærnar á mér. Í
stofunni má sjá margar myndir af
fólki sem amma geymir í hillum og
glerskápum þar sem aðrir geyma
glitrandi hluti, klukkur, styttur og
annað sem gleður augað. Sumar
myndir eru gamlar en aðrar nýrri
og í lit. Fólkið skiptir máli í lífi
ömmu, það kemur glampi í augun
og ég skynja hvað hún verður
montin þegar hún segir okkur frá
öðru frændfólki.
Amma átti aldrei í erfiðleikum
með að sýna væntumþykju sína.
Alltaf þegar við hittumst þá knús-
aði hún okkur alveg að sér, kyssti
mann oft og lengi. Stundum kyssti
hún mann það lengi að það var
nærri vandræðalegt. Amma þurfti
ekkert að segja, því maður vissi
það af hegðun hennar að maður
skipti máli, henni þótti vænt um
mann. Það sem amma kenndi mér
var að ég get verið óhræddur við
að sýna væntumþykju og ást gagn-
vart öðru fólki, ég á bara eftir að
hafa áhrif á fólk til hins betra með
slíkri hegðun.
Hún amma var aldrei nísk á
væntumþykju sína, hamingjuna
upplifði hún þegar hún gerði okk-
ur hamingjusöm. Ég er þakklátur
fyrir að hafa kynnst ömmu minni
og fengið þann tíma sem ég fékk
með henni. Amma litaði líf mitt
gleði og hamingju.
Guð blessi þig, amma.
Guðlaugur Kristmundsson.
Elsku amma, við leiðarlok lang-
ar mig að þakka þér fyrir allt sem
þú varst mér og minni fjölskyldu.
„Ég hef ekki tíma,“ er setning
sem þú kunnir ekki að segja.
Þú varst einstök kona og það
sem þú hefur prjónað á okkur í
gegnum tíðina af öllu tagi eru heil
ógrynni. Þegar þú loks hættir bú-
skap og settist að á Selfossi, þá
fyrst hafðirðu tíma fyrir annað en
prjóna og saum. Þá fórstu að mála
keramik, myndir og fleira. Það
undar margan þegar ég segi að
sumir skrautmunir okkar séu eftir
þig á áttræðisaldri.
Málshátturinn „sælla er að gefa
en þiggja“ átti svo sannarlega vel
við þig. Fátt fannst þér jafn gam-
an en að gleðja aðra með gjöfum.
„Hvað er að frétta af þínu
fólki?“ spurðir þú svo oft. Þú vildir
fylgjast með hvað allir voru að
gera, að læra og hvernig gengi.
Ég er rík af minningum um þig
og er þakklát fyrir að eiga þær.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sigrún Guðlaugsdóttir.
Núna er hún Tóta mín farin í
síðustu ferðina. Hún var mín elsta
og tryggasta vinkona. Hún ólst
upp í torfbæ í Fjarðarhorni í
Kollafirði og bjó þar mörg sín
fyrstu búskaparár. Fjarðarhorn
var afskekktur sveitabær. Það
mun hafa verið 1935 eða 1936 að
hún var flutt á sjúkrahúsið á Ísa-
firði og skorin upp við botlang-
abólgu. Hún var flutt á hestbaki
yfir Þorskafjarðarheiði og með
djúpbátnum frá Arngerðareyri. Á
þeim tíma voru sjúklingar látnir
liggja alfarið í rúminu í 12 daga
eftir botnlangaskurð og fóru af
sjúkrahúsinu á 14. degi. Átti hún
þá að fara með djúpbátnum til
Arngerðareyrar, þar sem hestar
biðu hennar og ríða þaðan yfir
Þorskafjarðarheiði. Móðursystir
mín lá á sömu stofu og Tóta og
rann henni til rifja að senda átti
stúlkuna í slíkt ferðalag beint af
sjúkrahúsinu. Bað hún móður
mína að taka Tótu heim til sín þar
til hún yrði ferðafær.
Var hún hjá okkur í tvær vikur,
þá var ég þriggja eða fjögurra ára.
Ekki man ég eftir þessu en Tóta
mundi þetta vel. Alla tíð síðan hef-
ur verið vinskapur og væntum-
þykja, fyrst milli Tótu og mömmu
meðan hún lifði og síðar milli mín
og Tótu. Tóta kom af og til eftir
sauðburð í nokkra daga til Ísa-
fjarðar og urðu þá fagnaðarfundir.
Lífsbaráttan var hörð á af-
skekktum sveitabæ á þessum tím-
um en aldrei bar Tóta sig illa. Líf-
ið var bara svona.
Tóta giftist góðum manni, Hauki
Breiðfjörð, og tóku þau við búskap
í Fjarðarhorni. Svo komu börnin
eitt af öðru, sem öll eru góðir og
nýtir borgarar sem hafa aukið kyn
sitt og staðið sig vel í lífsbarátt-
unni. Haukur sléttaði stór tún í
Fjarðarhorni og ræktaði upp gott
fjárkyn. Þegar „strákarnir voru
orðnir stórir“, eins og Tóta orðaði
það, var hjálpast að við að koma
upp steinhúsi í stað gamla torfbæj-
arins. Þá var þjóðvegurinn kominn
þó slæmur væri, einnig rafmagn
og sími. Eitt leiddi af öðru, engin
vinna fyrir börnin.
Fór svo að Haukur og Tóta
fluttu frá Fjarðarhorni að Minni
Ólafsvöllum. Þar voru þau í nokk-
ur ár en festu þá kaup á Lækj-
arbakka í Austur-Landeyjum. Var
nú hafist handa við að bæta jörð-
ina eins og kraftar og geta leyfðu.
Byggt var nýtt, gott fjós og húsið
tekið í gegn. Við byggingu fjóssins
varð Haukur fyrir slysi sem skerti
getu hans. Yngsti sonurinn, Ólaf-
ur, var þeim stoð og stytta. Þó fór
svo að Haukur og Tóta brugðu búi
og fluttust í indælt einbýlishús
með stórum garði á Selfossi.
Þar hafa þau unað sér vel og var
Tóta alsæl með að fá þennan garð
því hún elskaði allan gróður.
Man ég að oft þegar hún kom til
Ísafjarðar fór hún með fjölærar
blómplöntur með sér til að rækta í
garðinum sínum í sveitinni. Einnig
voru blóm í öllum gluggum innan-
dyra hjá henni. Er ég viss um að
hún talaði við þau, því vel þrifust
blómin hennar.
Tóta var mjög hög í höndunum.
Í Fjarðarhorni vann hún úr ullinni
og litaði. Til er veggteppi sem hún
saumaði út í poka undan fóðurbæti
með lituðu ullargarni. Þetta vegg-
teppi rataði á landbúnaðarsýningu
fyrir nokkrum árum. Fallega púða
og pulluver heklaði hún og færði
mömmu og móðursystur minni.
Eftir að Haukur og Tóta fluttust
suður opnaðist nýr heimur fyrir
Tótu. Hún fór í kvenfélag þar sem
oft voru námskeið í margskonar
hannyrðum. Hún smyrnaði, málaði
á postulín og ótal margt fleira. Svo
voru allar peysurnar, sokkarnir og
vettlingarnir, fyrir utan fallegu
eingirnisvettlingana sem seldir
voru í Íslenskum heimilisiðnaði í
Hafnarstræti. Bryddaðir skinn-
skór með útprjónuðum leppum
voru listaverk.
Eitt þótti Tótu ekki gott eftir að
þau komu í Landeyjarnar, það var
hvað ullin af kindunum var flókin
og erfitt að vinna hana. Þær kind-
ur voru ekki reknar á fjall eins og
fyrir vestan.
Vináttan og væntumþykjan milli
mömmu og Tótu brást aldrei og
færðist yfir á mig og systur mína
er við stálpuðumst. Tóta fékk litla
skólagöngu eins og títt var um fólk
í afskekktum sveitum á þeim tíma.
En hún og Haukur bættu sér það
upp með lestri góðra bóka og er
bókasafn þeirra mikið að vöxtum
og gott. Hafa þau bundið inn
margar bækurnar sjálf af mestu
leikni.
Tóta elskaði sveitina sína fyrir
vestan og fór hún á flug og hafði
frá mörgu fróðlegu og skemmti-
legu að segja þaðan. Var hún ætt-
fróð vel. Taldi mig vera frænku
sína frá 17. öld og hlógum við að
því. Staðfestist þetta þó í Íslend-
ingabók.
Langri og oft strangri en gjöf-
ulli ævi er nú lokið. Góð, hjarta-
hrein og vinföst kona hefur lokið
göngu sinni hér meðal okkar. Við
sem áttum vináttu og elsku hennar
geymum hana í hjörtum okkar.
Hauki og öllum ættingjum Tótu
sendum við samúðarkveðjur.
Fyrir hönd okkar systra Helgu,
Nönnu og Magnúsar og Helgu
Tryggvabarna,
N. Rósa Magnúsdóttir,
Vestmannaeyjum.
TÓMASÍNA ÞÓRA
ÞÓRÓLFSDÓTTIR
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, bróðir, afi
og langafi,
GUÐMUNDUR KRISTJÁNSSON
frá Minna Núpi,
Vestmannaeyjum,
Stórholti 26,
Reykjavík,
sem lést fimmtudaginn 5. júní, verður
jarðsunginn frá Háteigskirkju fimmtudaginn 19. júní kl. 13.30.
Ragnar Kristján Guðmundsson, Bára Sigurðardóttir,
Kolbrún Guðmundsdóttir, Gunnlaugur K. Hreiðarsson,
Guðný Helga Guðmundsdóttir, Finnur P. Fróðason,
Guðlaug Alda Kristjánsdóttir,
barnabörn og langafabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR ÓLÖF SIGURÐARDÓTTIR,
Melbæ, Heiðargerði 21,
Akranesi,
lést 11. júní.
Jarðarförin fer fram frá Akraneskirkju miðviku-
daginn 18. júní kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Sjálfsbjörg, félag fatlaðra s. 552 9133.
Valgerður S. Sigurðardóttir, Börkur Jónsson,
Jón S. Sigurðsson, Helga Hauksdóttir,
Guðrún H. Sigurðardóttir, Haukur M. Kristinsson,
Sigurður G. Sigurðsson, Margrét A. Jakobsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Bróðir okkar,
ÁSGEIR ÁSGEIRSSON,
Barónstíg 29,
Reykjavík,
sem varð bráðkvaddur heima hjá sér á hvíta-
sunnudag 8. júní, verður jarðsunginn frá
Fossvogskapellu mánudaginn 16. júní
kl. 13.30.
Systkini og aðrir aðstandendur.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞORKELL EINARSSON
húsasmíðameistari,
Hlaðhömrum 2, Mosfellsbæ,
áður Krossamýri,
andaðist miðvikudaginn 11. júní.
Friðþjófur Þorkelsson, Louise Anna Schilt,
Sigurlaug Þorkelsdóttir,
Einar Þorkelsson, Kristín Jóhannsdóttir,
Svanhildur Þorkelsdóttir, Jóhann S. Björnsson,
Brynhildur Þorkelsdóttir, Valdimar Kristinsson,
afabörn og langafabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem veitt hafa
okkur stuðning með samúð sinni og hlýhug
við andlát og útför okkar ástkæra eiginmanns,
föður, tengdaföður, fósturföður, sonar,
tengdasonar, bróður, mágs og afa,
JÓNS FINNS JÓHANNESSONAR,
Kópavogsbraut 22,
Kópavogi.
Stuðningur ykkar er ómetanlegur.
Ólafía Margrét Guðmundsdóttir,
Jóhannes Már Jónsson, Halldóra Íris Sigurgeirsdóttir,
Kjartan Orri Jónsson,
Margrét Finney Jónsdóttir,
Guðmundur Óli Gunnarsson,
Halldóra S. Jónsdóttir, Jóhannes Þórðarson,
Aðalheiður Ólafsdóttir, Guðmundur Jónsson,
Soffía G. Jóhannesdóttir, Ólafur K. Ólafs,
Eydís Ósk Jóhannesdóttir.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta