Morgunblaðið - 25.06.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 25. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Elínborg Jóna Jó-hannsdóttir
fæddist í Gunnólfsvík
í Skeggjastaðahreppi
í N-Múlasýslu hinn 8.
apríl 1947. Hún lést á
heimili sínu í Hafnar-
firði 16. júní síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Jóhann
Sigurður Jón Frí-
mannsson bóndi, f. í
Gunnólfsvík 14. mars
1915, d. 18. febrúar
1989, og Sigríður Jó-
hanna Jónsdóttir hús-
móðir, f. á Þorvalds-
stöðum í N-Múlasýslu 12. júní
1922, d. 20. desember 1988. For-
eldrar Jóhanns voru Frímann
Jónsson, fæddur á Akri, Skinna-
staðasókn, N-Þingeyjarsýslu, 5.
nóvember 1882, d. 8. mars, 1956 og
Kristbjörg Magnúsdóttir húsmóð-
ir, fædd í Þingeyjarsýslu 4. desem-
ber 1884, d. 17. október 1981. For-
eldrar Sigríðar voru Jón Árni
Benediktsson, fæddur á Fremri-
Nípum, Vopnafirði, 3. nóvember
1885, d. 10. desember, 1970 og El-
ínborg Eiríksdóttir, fædd á Djúpa-
læk, Skeggjastaðahreppi, N-Múla-
sýslu 14. ágúst 1884, d. 17. mars,
1962. Hálfsystkini Elínborgar,
samfeðra, eru Stella, f. 1938, Edda,
f. 1940 og Matthildur, f. 1941. Al-
systkini Elínborgar eru Krist-
björg, f. 1944, Herdís, f. 1945, Frí-
mann Grétar Benedikt, f. 1948,
Ólafía Soffía, f. 1950, Magnþór, f.
1952, Halldór, f. 1953, Óttar Þór, f.
1959 og Bergfríður, f. 1963, d.
1992.
Elínborg giftist árið 1965 Ólafi
Erlendssyni bifreiðastjóra, f. 1943.
Þau skildu. Börn Elínborgar og
Ólafs eru: a) Berglind, f. 28. ágúst
1965, gift Helga Þór Guðbjarts-
syni, f. 1964. Dóttir þeirra er Þór-
dís, f. 8. september 1997. Dóttir
Berglindar og Adolph Bergssonar
er Rakel, f. 11. janúar, 1986. b) Jó-
hann Sigurður, f. 19.
september 1966.
Dóttir Jóhanns og
Melkorku Guð-
mundsdóttur, f.
1973, er Agnes Ýr, f.
23. janúar 1992. c)
Erlendur Jón, f. 15.
desember 1970, sam-
býliskona María
Steindórsdóttir, f.
1972. Dóttir Maríu
og uppeldisdóttir Er-
lendar er María Dís
Sigurjónsdóttir, f.
27. febrúar 1991. d)
Stúlka, f. 23. apríl,
1973, d. 23 apríl, 1973.
Hinn 3. nóvember 1996 giftist
Elínborg eftirlifandi eiginmanni
sínum, Magnúsi Þór Þórissyni
skipstjóra, f. 16. mars 1950. Sonur
þeirra er Matthías Már, f. 26. mars
1980, sambýliskona Þórunn Ed-
wald, f. 1979. Elínborg ólst upp hjá
foreldrum sínum í Gunnólfsvík en
þegar móðir hennar þurfti að
dvelja langtímum saman á Vífils-
stöðum vegna berklaveiki fór hún
til Elínborgar ömmu sinnar og
Jóns afa síns á Þórshöfn og dvaldi
lengst af hjá þeim þar til fjölskyld-
an flutti til Akureyrar árið 1962.
Eins og títt var með börn og ung-
linga á þessum árum fór hún fljótt
að vinna hin ýmsu störf þar til hún
kynnist fyrri manni sínum og flutti
suður. Í fyrst bjuggu þau í Reykja-
vík en fluttu til Hafnarfjarðar árið
1967 þar sem hún bjó allt til dauða-
dags. Á meðan börnin voru yngri
var Elínborg heimavinnandi en fór
síðan að vinna á St. Jósepsspítalan-
um í Hafnarfirði en flutti sig yfir á
Landspítalann og starfaði á rönt-
gendeild Landspítalans í meira en
áratug eða þar til hún varð að
hætta störfum vegna heilsubrests.
Útför Elínborgar verður gerð
frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Kæra amma, við viljum kveðja þig
með þessari bæn úr Litlu bænabók-
inni sem þú gafst okkur:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Megi drottinn gefa Magga afa og
öðrum ástvinum styrk í þessari miklu
sorg.
Hvíldu í friði elsku amma.
Þínar dótturdætur,
Rakel og Þórdís.
Kallið er komið. Líkami Ellu mág-
konu lét undan langvarandi veikind-
um og strangri lyfjameðferð og svefn-
inn aðfaranótt 16. júní varð að
svefninum langa, sem bíður okkar
allra þegar kallið kemur frá þeim sem
öllu ræður. Þó svo að við sem eftir
sitjum höfum gert okkur grein fyrir
hversu alvarleg veikindi Ellu voru
vonuðumst við samt öll í hjarta okkar
til að hún fengi að vera lengur á meðal
okkar. Kvöldið áður hafði hún verið
hress og lék á als oddi þegar hún
skenkti okkur kaffi og við skiptust á
bröndurum að venju. Hún hafði
áhyggjur af því hvort læknarnir
myndu leyfa henni að sitja með okkur
í bíl austur á Þórshöfn í jarðarför
Jóns Axels Matthíassonar, eigin-
manns Matthildar systur sinnar, en
hann lést þremur dögum áður.
Aldarfjórðungur er liðinn frá því
við Ella kynntumst. Daginn man ég
eins og gerst hefði í gær. Ella hafði
tælt litlu systur sína með sér á dans-
leik þar sem sú stutta féll fyrir
skeggjuðum, úfnum manninum er var
nýfluttur til landsins. Hún minnti
okkur síðan reglulega á að það væri
nú henni að þakka að við hjónin hefð-
um kynnst og ætti hún allan heiður
skilinn fyrir sinn þátt í því að koma
þessu hjónabandi á koppinn.
Að eðlisfari var Ella vinmörg, alltaf
hress og hrókur alls fagnaðar. Bein í
baki, reffileg og það gustaði af henni.
Eitt sinn sem oftar er ég var að stríða
henni vegna framkomu sinnar sagði
hún mér að þetta væri ósköp eðlileg
framkoma. Hún hefði nefnilega verið
drottning í fyrra lífi og drottningar
ættu að koma svona fram. Hún var
veisluglöð og mátti aldrei missa af
mannfagnaði þegar einhverjir af hin-
um fjölmörgu afkomendum foreldra
hennar voru að gifta sig, láta skíra
eða ferma börnin sín. Ella var forvitin
að eðlisfari og vildi fylgjast með öll-
um. Má vera að sumum hafi stundum
þótt nóg um en ég hafði alltaf gaman
af þessu og stríddi henni óspart. Allt-
af var hægt að stóla á hana varðandi
fæðingar-, giftingar- eða dánardaga.
Hún fylgdist með og hafði alltaf á
hreinu allt í sambandi við systkina-
börn sín, og afkomendur þeirra, en
hópurinn fyrir utan maka er nú farinn
að nálgast hundraðið. Hún hafði
skemmtilegan húmor og hló vel og
lengi þegar ég lét flakka á hana
brandara sem voru ekki alveg drottn-
ingarlegir.
Margir landar okkar tengja sjó og
rómantík órjúfanlegum böndum. Ella
skellti sér eitt sinn með vinkonu sinni
í siglingu á millilandaskipi. Björt
sumarnóttin og blóðrautt sólarlagið
kveiktu þá ástarelda sem loguðu æ
síðan milli hennar og eftirlifandi eig-
inmanns, sem þá var við stjórnvölinn
á skipinu. Minnist ég ætið þess sælu-
bross sem lék um hana þegar við sótt-
um hana til skips og hún trúði okkur
fyrir þessu leyndarmáli sínu. Með
Magga átti hún góða daga og með
honum fékk hún útrás fyrir það sem
hún naut svo vel en það var að ferðast
um landið og njóta hinnar einstöku ís-
lensku náttúru.
Ella var ávallt stolt af því sem hún
hafði. Hún var stolt af börnunum sín-
um og barnabörnin voru henni miklir
dýrgripir. Hún þreyttist aldrei á að
segja frá og veittu þau henni ómæld-
an styrk í erfiðum veikindum hennar.
Það var haustið 1998 sem dökk ský
bar fyrir sólu í lífi hennar og fjöl-
skyldu hennar. Dómur læknanna var
ekki mildur. Henni var tjáð að mán-
uðirnir yrðu ekki margir sem hún
ætti eftir með okkur. Með staðfestu
og miklu baráttuþreki barðist hún
gegn sjúkdómi sínum og gleymi ég
aldrei þegar hún hringdi í mig í árs-
byrjun 1999 og tilkynnti mér að hún
væri sko ekkert að fara strax. Hún
ætlaði sér að vera með okkur mörg ár
í viðbót. Hún stóð við það, þó svo að
við vildum að árin yrðu fleiri.
Þegar mér varð hugsað um baráttu
Ellu síðustu árin kom kvæðið Traust
upp í huga minn.
Engan þarf ég óttast voða
eigi’ hin dekkstu þrumuský.
Gegn um lífsins brim og boða
ber mig drottinn faðmi í.
Þegar hinsta brotnar bára,
brýt ég skip við feigðarströnd,
framhaldslíf í fegra heimi
fel ég, guð! í þína hönd.
(Erla.)
Maggi minn, Berglind, Jói, Elli og
Matti, megi allar góðar vættir styðja
ykkur og ykkar fólk á þessum erfiðu
tímum. Minningin lifi um kæra mág-
konu og góðan vin.
Hannes Hafsteinsson.
Það eru rúm 15 ár síðan þú, Ella
mín, fylgdir góðri vinkonu þinni og
móður minni, Björgu Helgu, til graf-
ar. Þér var mikið í mun eftir lát
mömmu að fá að fylgjast áfram með
okkur systkinunum og eitt sinn sagð-
irðu mér að þú hefðir svo gjarnan vilj-
að, ef aðstæður hefðu leyft, taka okk-
ur til þín og ala okkur upp við sama
öryggi og móðir okkar hafði alið okk-
ur upp við.
Þér þótti svo vænt um þegar við
Ágúst bróðir komum í heimsókn til
þín og mér þótti svo gott að koma til
þín. Þú talaðir mikið um mömmu og í
gegnum þig kynntist ég henni mikið
og mun ég sakna þess að fá ekki að
heyra þig tala um hana. Þér var mikið
í mun að halda minningu hennar á
lofti. Ykkur þótti svo vænt hvorri um
aðra og ég heyrði alltaf á rödd þinni
hversu mikið þú saknaðir hennar.
Um jólin ákváðum við tvær að næst
þegar ég kæmi til Íslands skyldum
við setjast niður og spjalla um gömlu
góðu dagana ykkar mömmu og þú
ætlaðir að finna til myndir sem þið
mamma höfðuð tekið af mér lítilli.
Mikið hlakkaði ég til þess fundar og
einnig hlakkaði ég mikið til að leyfa
þér að hitta Gunnar Geir aftur sem þú
varst svo hrifin af og sagðistu ekki
vita hvar fegurð hans myndi enda. Þú
skrifaðir margar fallegar kveðjur í
gestabækurnar á heimasíðum sona
minna og þær kveðjur eru mér mjög
dýrmætar og mun ég alltaf geyma
þær og einnig öll fallegu vefkortin
sem þú sendir mér hingað út.
Mér þótti mjög vænt um að þið
Maggi skylduð geta komið í brúðkaup
mitt og skírn Gunnars Geirs síðustu
jól og samgleðjast mér og Sigurjóni á
stóra deginum okkar. En sárt þykir
mér að geta ekki afhent þér þakk-
arkortið með mynd af okkur brúð-
hjónunum þegar ég kem núna til Ís-
lands. Umslagið þitt var með þeim
fyrstu sem skrifað var á því ég vissi
hversu mikið það myndi gleðja þig að
eiga brúðarmynd af „stelpunni þinni“
eins og þú kallaðir mig.
Elsku Ella mín, með þér á ég mikið
af góðum og skemmtilegum minning-
um þó að ég hafi svo sannarlega verið
svolítið frekjuskass við þig á mínum
yngri árum. Þú minntir mig nú reglu-
lega á það þegar ég vísaði þér úr sex
ára afmælinu mínu en þá komstu ekki
með pakka, afmælið var um helgi og
þú sagðir mér að pakkinn kæmi á
mánudeginum en ég lokaði bara á þig
hurðinni og sagði mömmu að það
hefði enginn verið við dyrnar, svo
komstu á mánudeginum með fallegan
silfurhring með rauðum steini í og ár-
ið eftir gafstu mér silfurhjartaháls-
men með rauðum steini í stíl við
hringinn. Þú sagðist ekki þora að
koma í afmælið mitt nema með flotta
gjöf því annars yrðirðu bara lokuð úti.
Og á brúðkaupsdaginn minn rifjað-
irðu þetta atvik upp hlæjandi og sagð-
ist ekki hafa þorað annað en að mæta
með gjafir með þér.
Þú áttir rauðan kjól sem þú varst
eitthvert kvöldið í þegar þú og for-
eldrar mínir voruð á leið út á lífið og
ég heimtaði að tekin yrði mynd af þér
í rauða kjólnum og talaði ég svo um
rauða kjólinn í nokkur ár á eftir við
mömmu. „Svona kjól skyldi ég sko
eignast.“ Og enn þann dag í dag stend
ég sjálfa mig að því að leita eftir svip-
uðum rauðum kjól.
Elsku Ella mín, nú eruð þið vinkon-
ur sameinaðar á ný, heilbrigðar og
fallegar, og fylgist stoltar áfram með
börnum ykkar og barnabörnum. Mér
þykir mjög leitt að geta ekki fylgt þér
til grafar; ég lendi í Keflavík að kvöldi
þess dags sem þú ert jarðsett á en ég
verð með fólkinu þínu í huganum.
Minning þín mun ávallt lifa í hjarta
mínu.
Blessuð sé minning þín og Guð
geymi þig.
Sem móðir hún býr í barnsins mynd;
það ber hennar ættarmerki.
Svo streyma skal áfram lífsins lind,
þó lokið sé hennar verki.
Og víkja skal hel við garðsins grind,
því guð vor, hann er sá sterki.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Kæra fjölskylda Ellu, ættingjar og
vinir, ég og fjölskylda mín vottum
ykkur okkar dýpstu samúð. Blessuð
sé minning Elínborgar Jónu
Jóhannsdóttur. Guð geymi hana.
Heiða Björg Gústafsdóttir.
Ég hef augu mín til fjallanna: Hvaðan
kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni, skapara
himins og jarðar.
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna, vörður
þinn blundar ekki.
Nei, hann blundar ekki og sefur ekki,
hann, vörður Ísraels.
Drottinn er vörður þinn, Drottinn skýlir
þér, hann er þér til hægri handar.
Um daga mun sólarhitinn eigi vinna þér
mein, né heldur tunglið um nætur.
Drottinn mun vernda þig fyrir öllu illu,
hann mun vernda sál þína.
Drottinn mun varðveita útgöngu þína og
inngöngu héðan í frá og að eilífu.
(121. Davíðssálmur.)
Blessuð sé minning Elínborgar.
Jóhanna Sigrún og Emil Hörður.
Mér er þungt þegar ég sest niður
með penna í hönd til að skrifa nokkur
minningarorð um vinkonu mína, Ellu,
eins og hún var kölluð meðal vina.
Hún lést á heimili sínu 16. júní síðast-
liðinn eftir erfið veikindi sem hún
hafði þurft að kljást við síðustu ár.
Nýlega greindist hún með krabba-
mein í þriðja sinn og var mjög erfitt
fyrir hana að takast á við það. Ella var
mjög næm og tilfinningarík og hafði
miklar áhyggjur af þeim sem áttu
bágt. Undanfarið hafði hún talað mik-
ið um Jón mág sinn, sem er nú nýlát-
inn, aðeins fjórum dögum áður en hún
lést. Hún sagði mér að hún væri búin
að þekkja hann síðan hún var stelpa,
og fyndist erfitt að geta ekki vegna
heilsu sinnar fylgt honum til grafar.
Jón var giftur Matthildi systur Ellu.
Hann lést 12. júní síðastliðinn. Nú vit-
um við að hann hefur tekið á móti
henni og eru þau bæði laus við þrautir
og þjáningar.
Ella var trúuð kona og ég veit að
hún hafði tekið á móti Jesú, og hún
bað sínar bænir. Oft sagði hún við
mig: „Elsa veistu að stundum skil ég
ekki Guð, ef hann á að skapa og stýra
öllu, af hverju er þetta svona?“
Ég kynntist Ellu þannig að ég fór
að vinna á St. Jósefsspítala í Hafn-
arfirði 1978. Fyrsta dag minn í
vinnunni þar var ég við hlið Ellu og
síðan eru liðin 25 ár. Allan þennan
tíma höfum við haft samband, þá sér-
staklega síðustu ár. Talað saman í
síma á hverjum degi og oft á dag.
Enda var ég víst sú síðasta sem talaði
við hana um kvöldið áður en hún lést.
Það síðasta sem hún sagði við mig
þegar við kvöddumst var: „Nú ætla
ég að fara að sofa.“ Síðan bauð hún
mér á sinn hlýja hátt góða nótt.
Ella talaði mikið um fjölskyldu sína
og að hún hefði viljað hafa alla hjá sér.
Hún hefði helst viljað sjá þau á hverj-
um degi. Ella var stolt af Magnúsi
sínum enda veit ég að hann var henni
góður og vildi allt fyrir hana gera. Og
er hann börnum hennar og barna-
börnum sem besti faðir og afi.
Ég kveð elsku vinkonu mína með
þessum orðum: Nú hefur fallega rós-
in okkar lagt saman blöðin sín, en
opnar aftur krónu sína á móti eilífð-
arljósinu á æðra tilverustigi þar sem
áður gengnir ástvinir og nánir ætt-
ingjar breiða út faðminn og bjóða
hana velkomna.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Elsku Magnús og fjölskylda, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Elsa Jóhanna Gísladóttir og
Þorleifur Jón Thorlacius.
Það var sorgardagur í lífi mínu
þegar ég frétti að Elínborg, vinkona
mín til margra ára, hafði kvatt þenn-
an heim. Ég kynntist henni fyrir lið-
lega tuttugu árum þegar við unnum
saman á röntgendeild Landspítalans;
þar hófst vinátta okkar sem hélst
óslitin alla tíð. Hún var þeim eigin-
leika gædd að vera einstaklega næm
á líðan annarra og fyrir henni var
ekkert hægt að fela.
Elínborg mín, þú last mig oft eins
og opna bók og í kjölfarið komstu með
þín góðu og óbrigðulu ráð. Þess er
skemmst að minnast að þú sem oftar
hringdir í mig til að segja mér að þig
hefði dreymt mig og í framhaldi af því
varaðirðu mig við ákveðinni persónu.
Síðar hringdi ég í þig til að segja þér
að eins og yfirleitt hefðir þú haft rétt
fyrir þér og draumurinn hefði ræst.
Þú svaraðir ekki í símann þinn, held-
ur Jóhann sonur þinn sem sagði mér
að þú hefðir kvatt þennan heim fyrir
stundu. Þú hafðir lotið í lægra haldi
fyrir sjúkdómnum sem þú barðist svo
hetjulega við í langan tíma, þú varst
alltaf staðráðin í því að bera sigur úr
býtum, svo dugleg og bjartsýn fram á
síðasta dag.
Lífið var ekki alltaf auðvelt hjá þér
en þú lést aldrei bilbug á þér finna,
alltaf svo dugleg og ráðagóð. Það birti
í lífi þínu þegar þú kynntist Magnúsi,
þið voruð eins og sköpuð hvort fyrir
annað, hann var stoðin og styttan í lífi
þínu.
Þú varst ekki bara góður vinur
heldur líka einstök móðir, eiginkona
og amma, fjölskyldan var þér afar
dýrmæt alla tíð. Það var margt brall-
að þessi ár sem okkur voru gefin sam-
an og margt væri hægt upp að telja
en hér er ekki tími til þess. Þú varst
hrókur alls fagnaðar og engin veisla
var fullkomnuð nema þú værir þar
með þinn smitandi hlátur og glettin
tilsvör. Þú varst alltaf svo dugleg að
heimsækja mig en eftir að þú veiktist
fækkaði þeim heimsóknum að vonum.
Ég saknaði þess en við bættum okkur
það upp með því að tala oft og stund-
um lengi saman í síma.
Elsku Elínborg mín, heimurinn er
fátækari við fráfall þitt, allt er eitt-
hvað svo grátt og nöturlegt þessa
stundina, ég sakna þín svo mikið og
þrátt fyrir veikindi þín undanfarin ár
kom mér andlát þitt á óvart. Ég hefði
þegið með þökkum að njóta vinskap-
ar þíns lengur. Þú varst mikill mann-
vinur og gædd ríkri réttlætiskennd
og sonum mínum varstu jafngóður
vinur og þú varst mér. Elsku Elín-
borg, hafðu þökk fyrir allt, þú munt
alltaf eiga stað í hjarta mínu.
Elsku Magnús, Erlendur, Matt-
hías, Jóhann, Berglind, tengdabörn
og barnabörn, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð og bið algóðan Guð að
veita ykkur styrk í þessari miklu
sorg.
Svava Jóhannsdóttir.
ELÍNBORG JÓNA
JÓHANNSDÓTTIR