Morgunblaðið - 26.06.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 FIMMTUDAGUR 26. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ingólfur Jónssonfæddist á Suður-
eyri við Súganda-
fjörð 9. ágúst 1917.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi við
Hringbraut 18. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar Ingólfs voru Jón
Hálfdan Guðmunds-
son, útvegsbóndi á
Gelti og Suðureyri, f.
á Gelti í Súganda-
firði 29.11. 1880, d.
4.11. 1954, og kona
hans, Arnfríður Guð-
mundsdóttir, f. að Laugum í Súg-
andafirði 10.6. 1879, d. 11.2. 1946.
Systkini Ingólfs voru Guðmundur
Bergur sjómaður, f. 22.2. 1900,
drukknaði 18.3. 1921; Sigurborg
Sumarlína, f. 23.4. 1903, gift
Bjarna Friðrikssyni; Ásgrímur, f.
19.2. 1905, kvæntur Maríu Frið-
riksdóttur; Ólafur, f. 3.11. 1906,
kvæntur Sigríði Örnólfsdóttur; El-
ín Lára, f. 20.2. 1909, gift Guð-
mundi Markússyni; Markúsína, f.
20.11. 1911, gift Ingimar Magnús-
syni; Ingibjörg, f. 14.8. 1914, lést
fjögurra mánaða; Jón Hinrik, f.
2.7. 1916, kvæntur Ragnheiði Jó-
hannsdóttur; og Friðrik, f. 18.5.
1920, kvæntur Guðbjörgu Jónu
Guðmundsdóttur. Öll þessi syst-
kini, 10 að tölu, eru nú látin.
Ingólfur kvæntist 1. júní 1941
Mikkalínu Maríu Alexandersdótt-
ur, f. 18.3. 1914, d. 29.9. 2001. For-
eldrar Línu voru Alexander Jó-
hannsson, sjómaður á Suðureyri,
og fyrri kona hans, Berta Guðrún
fjögur börn, Jakob Daníel, f. 7.11.
1988, Júlíu, f. 18.12. 1990, Lilju
Líf, f. 1.6. 1995, og Enok, f. 3.4.
1997; 3) Arnfríður Ingibjörg,
skólaliði í Hafnarfirði, f. 29.9.
1947, gift Pálma E. Adólfssyni, f.
12.2. 1950. Synir þeirra eru a)
Þröstur, f. 30.5. 1965, kvæntur
Arndísi Magnúsdóttur, f. 21.5.
1967, og eiga þau fjórar dætur,
Lindu Björk, f. 29.9. 1986, Andreu
Ósk, f. 4.2. 1991, Helgu Rut, f. 3.4.
1995, og Brynju Sif, f. 23.9. 1998,
b) Adólf, f. 11.3. 1971, í sambúð
með Helgu Pálsdóttur, f. 11.8.
1978, og c) Ingólfur, f. 8.9. 1981; 4)
Hafsteinn, kafari á Ísafirði, f. 20.5.
1950, kvæntur Guðrúnu Kristjönu
Kristjánsdóttur, f. 20.6. 1951. Syn-
ir þeirra eru: a) Hafþór, f. 12.9.
1970, kvæntur Ragnheiði Stefáns-
dóttur, f. 9.8. 1979, og eiga þau
einn son, Ingólf Örn, f. 11.5.2001,
b) Róbert, f. 5.1. 1975, kvæntur
Guðnýju Erlu Guðnadóttur, f. 10.8.
1976, og eiga þau eina dóttur, Elvu
Rún, f. 7.5.2000, og c) Stefán Þór,
f. 28.4. 1980, í sambúð með Elínu
Hólm Pálsdóttur, f. 27.5. 1983. Af-
komendur Línu og Ingólfs eru því
36 talsins.
Ingólfur stundaði ýmis störf,
sjómennsku og landformennsku á
Suðureyri; einnig mörg önnur
störf tengd fiskvinnslu, bæði út-
réttingar fyrir útgerðina og af-
greiðslu í fiskbúðinni. Á Akranesi
vann Ingólfur á sama hátt ýmis
störf tengd fiskveiðum, m.a. hjá
Fiskiðjunni Arctic og H.B. hf. Þau
Lína áttu lengst af heima í Stein-
búð (Garðastíg 4) á Suðureyri. Þau
fluttust síðan til Akraness árið
1984 og áttu heima þar síðan, fyrst
á Hjarðarholti 8 en á Dvalarheim-
ilinu Höfða frá árslokum 1993.
Útför Ingólfs fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Daníelsdóttir frá
Vöðlum í Önundar-
firði. Ingólfur og Lína
eignuðust fjögur
börn. Þau eru: 1) Jón-
ína Jóhanna, ljósmóð-
ir á Akranesi, f. 10.4.
1941, gift Ásmundi
Ólafssyni, f. 25.11.
1938. Synir þeirra
eru: a) Ingólfur Geir
Gissurarson, f. 4.12.
1962, kvæntur Mar-
gréti Svavarsdóttur, f.
11.12. 1963, og eiga
þau þrjár dætur, Jón-
ínu, f. 7.11. 1985, Sig-
urbjörgu Ölmu, f. 1.11. 1990, og
Línu Maríu, f. 10.11. 1997, b) Þórð-
ur Ásmundsson, f. 28.4. 1968, áður
kvæntur Elínu Gunnlaugu Al-
freðsdóttur, f. 28.6. 1970, og eiga
þau tvö börn, Stefaníu, f. 19.4.
1994, og Ásmund, f. 4.1. 1996, c)
Stefán Orri Ásmundsson, f. 18.3.
1971, lést af slysförum 13.5. 1977;
2) Magnús Daníel, vélstjóri í Kópa-
vogi, f. 11.3. 1944, kvæntur Mar-
gréti Guðjónsdóttur, f. 27.10.
1944. Börn þeirra eru: a) Guðjón,
f. 18.8. 1965, kvæntur Bjarnheiði
Jane Guðmundsdóttur, f. 30.11.
1965, og eiga þau tvær dætur,
Margréti, f. 10.7. 1989, og Guð-
rúnu Ósk, f. 23.3. 1993, b) Inga
María, f. 11.9. 1966, í sambúð með
Magnúsi Björgvini Sveinssyni, f.
20.10. 1966, og eiga þau þrjár dæt-
ur, Tönju Dís, f. 2.10. 1999, Cam-
illu Rós, f. 1.8.2001, og Katrínu
Ósk, f. 1.9.2002, og c) Halldóra, f.
22.12. 1968, gift Magnúsi Gunnars-
syni, f. 18.4. 1966, og eiga þau
Nú þegar sól er hæst á lofti og
sumarið gengur í garð kveður góður
vinur og tengdafaðir, Ingólfur Jóns-
son, eftir stutta en snarpa sjúk-
dómslegu. Hann gekkst undir alvar-
lega hjartaaðgerð á Landspítalanum
við Hringbraut, aðgerð sem brugðið
gat til beggja vona. Að vanda brást
Ingólfur við af æðruleysi og karl-
mennsku, tilbúinn að takast á við
allt það sem að höndum bæri. Hann
gekk óhikað til þessa síðasta verk-
efnis lífs síns, en stigið sem sjúk-
dómurinn var kominn á og hár aldur
höfðu betur, þrátt fyrir almennt gott
heilsufar hans að öðru leyti. Að-
standendur vilja þakka læknum og
hjúkrunarfólki, og öðrum þeim sem
önnuðust Ingólf á þessum síðustu
stundum hans. Einnig starfsfólki og
íbúum Dvalarheimilisins Höfða fyrir
góða umönnun og vináttu við hann
og Línu þau ár sem þau áttu heima
þar.
Það var árið 1966 sem ég kynntist
Ingólfi fyrst, en þá eignaðist ég
hann og eiginkonu hans Línu fyrir
tengdaforeldra, en Lína lést 29.
september 2001, 87 ára að aldri. Þá
höfðu þau búið nokkuð lengi í húsi
sínu, Steinbúð, sem stóð nálægt
flæðarmálinu á Suðureyri við Súg-
andafjörð, nánar tiltekið á svoköll-
uðum Mölum. Húsið var frekar lítið
en einstaklega fallegt og vinalegt og
féll vel að nálægðinni við sjóinn.
Snyrtimennska húsbóndans hvert
sem augað leit, ásamt fallegu hand-
verki og öðrum myndarskap hús-
móðurinnar átti sinn þátt í því að
manni leið vel um leið og inn fyrir
þröskuldinn var komið. Ekki drógu
kvöldin á Suðureyri úr áhrifunum,
að heyra gjálfrið í öldunum og æð-
arfuglinn úa í nokkurra metra fjar-
lægð frá Steinbúðinni. Áfast húsinu
hafði Ingólfur reist hjall þar sem
hann hengdi upp bæði steinbít, há-
karl og annan fisk; þaðan barst ilm-
ur sem freistaði gesta og gangandi.
Ég minnist svartalognsins, oft á
kvöldin, mannamáls og skrölts í vél-
um, sem barst langar leiðir, bæði frá
Norðureyri og innan úr Firðinum.
Þetta voru ógleymanlegar stundir í
vestfirsku þorpi undir háum fjöllum,
stundir sem fólk má vonandi eiga
um langa framtíð. En fyrst og síðast
voru það kynnin við þessi góðu hjón,
Ingólf og Línu, sem lifa í minning-
unni.
Árin liðu, en alltaf voru þær jafn
kærar stundirnar, sem við áttum í
Súganda, fyrst við hjónin saman,
ásamt syni okkar Ingólfi og síðar
Þórði og Stefáni Orra. Þetta eru
stundir sem ég vil þakka fyrir af
heilum hug við leiðarlok. Fljótt
myndaðist traustur og góður vin-
skapur við þau Ingólf og Línu og
komu þau oft í heimsóknir á Akra-
nes, eftir því sem færi gafst. Við
ferðuðumst töluvert saman innan-
lands; fórum saman með tjöld og
annan útbúnað, bæði hringferðir um
landið, ferðir um Vestfirði, út í Eyj-
ar og víðar. Einnig áttum við saman
góðar stundir í sumarbústaðnum í
Svínadal. Þessi félagsskapur við
Línu og Ingólf var ómetanlegur,
stundir sem aldrei bar skugga á.
Ingólfur var hinn dæmigerði
Vestfirðingur, duglegur og útsjónar-
samur. Hann stundaði sjóinn um
langa hríð, oftast á Freyjunni, með
frændum sínum og vinum, en síðar á
eigin trillum sem báru nafnið Bliki.
Eftir að Ingólfur hætti á sjónum hóf
hann störf í landi hjá Fiskiðjunni
Freyju á Suðureyri við ýmis tilfall-
andi verk tengd sjónum. Þó grunar
mig að búskapur og landbúnaður
hafi staðið hjarta hans nær en hann
lét uppi. Hann hélt nokkrar skepnur
og heyjaði fyrir þær í mörg ár þrátt
fyrir mikla erfiðleika vegna land-
leysis á Eyrinni. Þessi vinna veitti
honum mikla ánægju og voru mál-
efni landbúnaðarins honum ávallt
hugleikin. Eftir að þau Ingólfur og
Lína fluttu á Akranes fjölgaði sam-
verustundunum. Það var gaman og
fróðlegt að ræða við Ingólf um lífið
og tilveruna og sérstaklega menn og
málefni tengd Súgandafirði. Fjallið
Göltur var honum einstaklega kært,
en þar bjó stórbúi, á samnefndu býli,
um langa hríð, afi hans Guðmundur
Ásgrímsson af Arnardalsætt. Ing-
ólfur var hinn dæmigerði veiðimað-
ur, sem einnig ber virðingu fyrir
auðlind lands og sjávar. Honum
fannst landið vannýtt, vildi efla land-
búnað og fjárbúskap til að seðja
hungraðan heim. Hann studdi það
eindregið að hefja hvalveiðar að
nýju og vildi nýta fiskistofnana í
þágu landsbyggðarinnar. Eins og
aðrir sjómenn hafði hann fast-
ákveðna skoðun á stjórn fiskveiða og
lét þær oft í ljósi af tilfinningahita.
Á Akranesi undu þau hjón sér vel,
þó held ég að hugur Ingólfs hafi
löngum dvalið vestra. Lína aftur á
móti ákvað að kaflaskiptin yrðu al-
gjör, á Akranes var hún komin og
þar var hennar heimili. Það sama
skeði þegar þau gerðust íbúar á
Dvalarheimilinu Höfða að Lína átti
auðveldara með að aðlaga sig þeim
nýjum aðstæðum; en þrátt fyrir að
hugur Ingólfs dveldi löngum vestra,
undi hann hag sínum vel á Höfða.
Þar eignaðist hann marga góða vini
og kunningja. Hann stundaði starfs-
þjálfun af kappi, óf mottur, sem
hann hafði lært ungur fyrir vestan;
prjónaði bæði fyrir börn og barna-
börn, sem og fyrir aðra og þótti
handavinna hans vel unnin og falleg.
Hann tók þátt í golfi og púttkeppn-
um á heimilinu, spilaði brids daglega
við ágæta spilafélaga og stundaði
útiveru og annan félagsskap sem til
boða stóð á hverjum tíma. Í huga
mínum stendur myndin af Ingólfi
augljós og skýr. Hreinskiptinn vinur
í raun. Tillögugóður og útsjónar-
samur; athafnasamur og hagsýnn.
Skapmikill, en stillingarmaður eins
og afa hans á Gelti var lýst. En fyrst
og síðast var hann einlægur og
sannur Súgfirðingur.
Blessuð sé minning Ingólfs Jóns-
sonar.
Ásmundur Ólafsson.
Eitt sinn verða allir menn að
deyja. Þetta er óhagganleg stað-
reynd sem á við um alla og þá einnig
hann elsku afa minn sem fyrirvara-
lítið kvaddi þennan heim. Þótt afi
hafði náð hárri elli eða tæpum 86 ár-
um og sagst vera tilbúinn til að
„kveðja“, þá er það samt ótrúlega
erfitt að upplifa tilveruna án hans og
hugsa til þess að ekki sé hægt að
hringja í hann eða heimsækja til að
spjalla um menn, málefni og liðna tíð
sem hann hafði svo gaman af. Hann
sem var í augum lítils afastráks allt-
af svo traustur, sterkur, blíður, góð-
ur og harður af sér að erfitt var að
sjá að nokkuð amaði að honum, all-
tént kvartaði hann sjaldan eða aldr-
ei. Merkja mátti þó að baráttuþrekið
gegn sjúkdómum og þeim kvillum
sem óhjákvæmilega eru fylgifiskur
ellinnar minnkaði til muna eftir að
hún elsku amma mín féll frá fyrir
tæpum tveimur árum. Þau höfðu
verið óaðskiljanleg í u.þ.b. 60 ár og
lífið varð heldur einmanalegra án
hennar.
Ég fæddist í rúmi afa, var skírður
í höfuðið á honum og var svo lán-
samur á ungaaldri að fá að dveljast á
sumrin hjá afa og ömmu á Suður-
eyri. Þau gengu mér í föður og móð-
ur stað á hverju sumri. Á þeim árum
var líf og fjör á Súganda og mikið
um að vera og mikil vinna. Þá þótti
eðlilegt að krakkar færu að vinna í
kringum 10 ára aldurinn og það
jafnvel allan daginn. Afi kom því að
sjálfsögðu til leiðar að sú yrði raunin
með mig. Ég á því margar góðar
minningar um styrka og þolinmóða
handleiðslu hans við mín fyrstu
störf, við beitningu, frystihúsvinnu
o.fl. Síðar, er ég var tæplega tvítug-
ur, kom afi mér til sjós á togara
staðarins. Þá naut ég góðs af
reynslusögum hans af sjómennsk-
unni sem hann hafði stundað í ára-
tugi. „Hvað ungur nemur gamall
temur,“ varð afa oft að orði, og hefur
það orðið mér að leiðarljósi síðan.
Afi var sjálfur alinn upp við mikla og
oft á tíðum þrotlausa vinnu bæði til
sjós og lands. Vinnusemi var honum
í blóð borin og traustari maður á
þeim vettvangi var vandfundinn.
Hollusta hanns og ósérhlífni var
annáluð. Hann þurfti alltaf, alla tíð,
að hafa eitthvað fyrir stafni. Það
breyttist ekkert þótt hann væri
hættur að vinna og kominn á Dval-
arheimilið Höfða. Hann var að setja
upp net fyrir trillukarla á Akranesi
og hafði til þess aðstöðu í kjallara
Höfða. Kvartaði hann helst yfir því
að fá ekki nógu margar trossur og
ekki nógu reglulega eða eins og
hann sagði sjálfur: „Þetta er nú eig-
inlega ekki neitt, neitt.“ Ég minnist
símtala frá honum fyrir nokkrum
árum þar sem hann var að biðja mig
að kanna í Reykjavík hvort ekki
væri hægt að fá svona handavinnu
þar, þ.e. setja upp net, hnýta á eða
jafnvel setja upp lóðir, hann var til í
hvað sem er í þeim efnum. Ég, öll
barnabörn og síðar barnabarnabörn
hans höfum alla tíð verið klædd í ull-
arsokka, vettlinga, húfur, peysur
o.fl., sem afi og amma prjónuðu. Síð-
ustu árin prjónaði afi eingöngu því
amma hafði misst sjón. Síðustu
mánuðina talaði hann meira að segja
um að hann og annar vistmaður á
Höfða, sem átti trillu, hefðu á prjón-
unum að fara einhverja róðra í sum-
ar þegar gott væri veður og það var
ánægjuglampi í augum hans við til-
hugsunina.
Elsku afi minn, farsælli ævi þinni
er nú lokið og þú hefur markað djúp
spor hjá mér og mínum nánustu.
Eftir stendur minningin um ástrík-
an, hugljúfan mann sem alltaf stóð
dyggan vörð um velferð sinna nán-
ustu. Þín verður sárt saknað á heim-
ili mínu. Ég, Magga og dæturnar
þökkum fyrir yndislegar samveru-
stundir. Þrátt fyrir að sorgin knýi
dyra er ljúft til þess að vita að þið
amma séuð nú sameinuð á ný. Al-
góður Guð blessi þig, elsku afi minn,
við munum hittast á ný um síðir.
Þinn dóttursonur,
Ingólfur Geir.
Steinbúðin við fjörukambinn á
Suðureyri við Súgandafjörð. Tvílyft
hvítt hús. Snyrtimennskan allsráð-
andi að innan sem utan. Allt bar vott
um hlýju og væntumþykju, einstak-
lega heimilislegt. Fjölskyldumyndir
í fyrirrúmi. Handverk prýddu heim-
ilið og garðinn og það var alltaf eins
og allt væri nýmálað. Þarna bjuggu
Lína og Ingólfur til margra áratuga
– þangað lá leiðin oft – og þangað
var gott að koma. Alltaf.
Lína lést 2001 og það varð Ingólfi
mikill missir. Nú hefur Ingólfur
einnig kvatt þennan heim og eftir
lifir mining um einstakan mann og
einstaka konu, Ingólf og Línu.
Ingólfur frændi minn og góður
vinur til langs tíma hefur verið mér
fyrirmynd um mann sem bæði legg-
ur mikla áherslu á mikilvægi sam-
heldinnar fjölskyldu og einnig mik-
ilvægi þess að vera heiðarlegur og
skila sínu verki vel af hendi.
Ingólfur var af gamla skólanum,
sívinnandi, ákveðinn og raunsær.
Minningu frá vorinu 1976 bregður
fyrir. Við Ingólfur útveguðum okkur
nokkur rauðmaganet og nú átti að
hefja útgerð. Ég lagði til árabátinn
en hann þekkinguna og það sem til
þurfti með netunum. Róið var frá
Suðureyri yfir fjörðinn og netin lögð
í Galtarlandi og Stekk. Samhliða
þessu fékk ég ótal margar sögur um
steinana í fjörunni, hvar best var að
leggja netin og hversu djúpt. Þegar
komið var heim með aflann var ekki
hætt fyrr en búið var að gera að
honum og ganga frá. Hjá Ingólfi
tíðkaðist ekki að geyma verk dags-
ins í dag til morguns. „Það kann
ekki góðri lukku að stýra,“ sagði
Ingólfur.
Oft höfum við rifjað upp þetta vor
sem í minningunni er eins og það
hafi gerst í gær. Þegar ég heimsótti
Ingólf á Höfða á Akranesi, þar sem
hann bjó síðustu æviár sín, rifjuðum
við upp útgerðina okkar og ég fann
að Ingólf dauðlangaði að finna ein-
hvern til að fara með sér og leggja
smá netabút, þó ekki væri nema til
að „viðra sig“. Sjórinn var honum í
blóð borinn.
Nú er komið að kveðjustund. Mik-
ill og mætur höfðingi hefur kvatt.
Eftir lifa minningar, minningar um
einstakan mann. Ég og fjölskylda
mín erum þakklát fyrir ljúfa sam-
fylgd og ómetanlega vináttu og
hlýju sem við höfum fundið fyrir alla
tíð. Afkomendum Ingólfs sendum
við öllum okkar einlægustu samúð-
arkveðjur.
Friðbert Pálsson.
Fljótt ber ský fyrir só1u: Kær
vinur og félagi á Höfða hefur kvatt.
Óvænt mættum við mönnum með
sjúkrabörur, sem á lá Ingólfur, fé-
lagi okkar. Þetta var á hvítasunnu-
dag, og við hjón að skreppa í sveit-
ina. Ég sagði í fáti: „Ertu veikur,
vinur?“ Hann lyfti hendinni og
sagði: „Verið þið blessuð.“ Það var
hans hinsta kveðja til okkar hjóna,
hlý sem venjulega. Síðar fengum við
fréttir af veikindum hans og andláti.
Hinn 23. ágúst 1983 seldum við þeim
hjónum Ingólfi og Línu íbúð okkar á
Hjarðarholti 8. Milligöngumaður
var Ásmundur, tengdasonur þeirra,
vinur okkar allra. Það var verið að
byggja húsin á Höfðalóð, við áttum
að fá hús nr. 14 við Höfðagrund.
Samkomulag var um að við yrðum í
hinu selda húsi, þar til að við gætum
flutt í það nýja, sem varð um ári
seinna. Öll voru þessi viðskipti
traust og ánægjuleg og sömuleiðis
öll kynni við þetta heiðursfólk. Þau
urðu strax ánægð með íbúðina, og
kynni urðu þegar þau fluttu að vest-
an. Þau fluttu frá Súgandafirði úr
sínu húsi. Á vordögum 1989 fórum
við fjögur pör í orlofsfrí til Hvera-
gerðis, að leika okkur. Í hópnum
voru Ingólfur og Lína. Við áttum
góðar samverustundir þar, sem
glæddu góð kynni. Nú hefur þetta
fólk kvatt lífið nema við hjón, erum
ófarin. Við fluttum inn á Höfða l.
sept. 2001. Þau Ingólfur og Lína
tóku vel á móti okkur, eins og fleiri,
Lína með sínu blíða brosi, sem geisl-
aði alltaf af. Hún var lasin og lést 29.
sept. í rúmi sínu hér, að nóttu, svo
samveran varð stutt, en viðmótið
hlýtt. Þegar Ingólfur var orðinn
einn flutti hann í einsmannsíbúð á
okkar hæð, sem hann varð mjög
ánægður með og bað okkur að sjá
hjá sér. Hann var ekki yðjulaus,
þessi vaskleika vestfirski sjóari og
vinnuþjarkur, nú handprjónaði hann
stórar sjóarapeysur o.fl. og kunni
ekki að hlífa sér. Það þóttu í eina tíð
næg meðmæli að vera vanur sjó-
maður af vestfirsku útileguskipun-
um, og er kannski enn. Fólkið okkar
frá Miðfelli var á ferð hjá okkur fyr-
ir stuttu, er Ingólf bar að. Ég kynnti
þau, hann sagði: „Ég hélt þú ætlaðir
að sýna mér óðalið þitt.“ „Það er
hægt ennþá,“ sagði ég, og þau buðu
okkur velkomna. Ég hugsaði mér að
fara með hann þegar heyannir væru
komnar á fullt, þessi ákafamaður
hefði gaman af að sjá mikil afköst
stórvirkra véla nútímans. En það
varð ekki að veruleika. Á Höfða ríkti
hljóður harmur við andlátsfregn
Ingólfs Jónssonar, hann var virtur
vel og góður félagi, alltaf jákvæður,
hress og virðulegur. Með þessum
orðum færum við Ingólfi og Línu
hugheilar þakkir og tökum undir
hans hinstu kveðju: „Verið þið bless-
uð og Guði falin.“ Innilegar sam-
úðarkveðjur til vina og vandamanna.
Valgarður L. Jónsson og
Guðný Í. Þorvaldsdóttir
frá Eystra- Miðfelli.
INGÓLFUR
JÓNSSON