Morgunblaðið - 18.07.2003, Blaðsíða 33

og bakaði. Alltaf var heimabakað til
með kaffinu og fyrir jólin voru marg-
ar tegundir af smákökum bakaðar.
Gógó og Hörður voru samrýnd
hjón. Hann reyndist henni stoð og
stytta á meðan kraftar hans leyfðu.
Það var gaman að koma til þeirra.
Þau voru alltaf hress og kát.
Þau fluttu til Reykjavíkur til þess
að hún mætti njóta nærveru barna
sinna og þjónustu MS-félagsins, sem
var henni mikils virði.
Á kveðjustundu er mér efst í huga
þakklæti fyrir að hafa kynnst Gógó
og átt hana að góðum vini til ævi-
loka. Blessuð sé minning hennar.
Við hjónin sendum innilegar samúð-
arkveðjur til barna hennar og ann-
arra vandamanna. Guð blessi ykkur.
Guðrún M. Sigurbergsdóttir.
Elsku amma Gógó.
Þar sem englarnir syngja sefur þú,
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú,
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni,
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Minningar mínar um þig hafa
hringsnúist í huga mér síðan þú
kvaddir okkur. Þótt þú hafir farið í
friði þá sá ég það samt að þér fannst
þinn tími ekki vera kominn og þú
barðist fyrir því að fá að vera lengur
með okkur. Ég var bara lítill prakk-
ari þegar ég fór að rölta niður á
Skólaveg til ykkar í tíma og ótíma og
eyða heilu dögunum í kringum þig
og afa Hörð. Þar leið mér vel. Það
var ekki langt fyrir mig að fara og
varð líka ennþá styttra eftir að afi
kenndi mér að hjóla. Fyrir mig sem
forvitinn snáða var Skólavegur 16
eins og ævintýraland. Þar var hægt
að gramsa í rykföllnu dóti, fá sér
gómsætar kökur sem var alltaf til
nóg af og þjóta svo út í skúr til afa að
fylgjast með alls kyns viðgerðum og
fleiru áhugaverðu. Þarna flugu oft
dagarnir. Þú varst alltaf svo bros-
mild og indæl og eitt af því auðveld-
asta sem ég gerði var að koma þér til
að hlæja. Sjúkdómurinn sem þú
barðist við hálfan hluta ævinnar
hefti þig mikið en þegar ég var yngri
var ég alltaf vanur að öfunda þig fyr-
ir að fá að sitja í hjólastól alla daga,
því þú fékkst að keyra þig áfram og
láta ýta þér. Það var alltaf jafn gam-
an að fá að prófa stólinn þinn og allt-
af treystirðu mér best fyrir því að
keyra þig.
Árin liðu og seinna þegar ég
þroskaðist breyttist öfundin í að-
dáun. Aðdáun á því að þú skyldir
bera þig svona vel miðað við það að
vera bundin hjólastól hálfa ævina
ásamt fleiri erfiðleikum. Þú lést
þetta ekki draga þig niður og varst
ávallt brosandi og hlæjandi og fólki
fannst gaman að vera í kringum þig.
Þú kenndir mér svo margt um trúna
og Guð og kenndir mér alltaf allar
bænirnar þegar ég fékk að vera í
pössun hjá ykkur afa. Við áttum góð-
ar stundir saman, elsku amma, og þá
sérstaklega þegar við spiluðum
langt fram eftir kvöldi marga daga í
röð við stofuborðið á Skólaveginum.
Það var sárt að missa þig því þú
gafst mér svo margt. Þú gafst mér
minningar sem ég lít á sem gott
veganesti í lífinu og get alltaf brosað
yfir því að hafa fengið að vera í
kringum þig. Ég vona að núna sértu
hjá afa og blómstrir í friði.
Snorri Birgisson.
Hún Gógó amma kvaddi þennan
heim 10. júlí sl. Ekkert fær mig til að
efa að vel hafi verið tekið á móti
henni í nýjum heimkynnum af Herði
afa og öllum hennar stóra hópi
systra og bræðra, en þau eru öll far-
in á undan henni.
Það eru um 40 ár síðan ég fór að
venja komur mínar á heimili hennar
og Harðar á Skólavegi 16 í Keflavík.
Þá varð til vinátta milli okkar er
hélst alla tíð.
Á þessum árum var mikið líf og
fjör á Skólaveginum, rekin var bíla-
leiga í húsinu og segja má að eldhús-
ið hjá Gógó hafi oft verið eins og um-
ferðarmiðstöð og við eldhúsborðið
fóru fram djúpstæðar umræður um
þjóðmálin.
Meðan Gógó hafði heilsu var varla
hægt að finna myndarlegri húsmóð-
ur en hana. Þar voru öll verk vel
skipulögð og á haustin var tími mik-
illa anna er byrjaði með töku á ein-
um tíu slátrum. Þá kom Didda systir
hennar frá Hafnarfirði og það var
heilög athöfn hjá þeim systrum er
þær voru að blanda slátrið. Síðan
var sótt í það minnsta hálft naut til
aðgerðar og fyrir 1. des. varð að vera
búið að gera allt húsið hreint. Des-
embermánuður var síðan notaður til
baksturs og sauma.
Er Gógó var um 40 ára aldur fór
að bera á þeim sjúkdómi er átti eftir
að fylgja henni, það var MS-sjúk-
dómurinn. Hún lét ekki bugast og
var aðdáunarvert hvernig hún vann
úr því.
Hún vann sín verk eins lengi og
hún gat, t.d. var ekki hætt að baka á
hennar heimili þrátt fyrir sjúkdóm-
inn. Var það gert alla fimmtudaga og
aldrei færri en fimm tegundir af
smákökum, brúnterta og formkök-
ur.
Handavinna hennar var listaverk
og ótrúlegt hvað hún gat saumað eft-
ir að hönd hennar lamaðist.
Áhugamál hennar voru mörg.
Hún var fædd sjálfstæðiskona og
mikill Hafnfirðingur. Þótt hún hafi
búið 40 bestu ár sín í Keflavík var
hún alla tíð ákveðin í að enda líf sitt í
Hafnarfirði. Mikil lífsgleði var ein-
kenni hennar og hún vildi fylgjast
vel með sínu fólki.
Það var árið 1992 er hún og Hörð-
ur fluttu til Reykjavíkur og síðar á
Hrafnistu í Hafnarfirði. Þar átti hún
góða daga síðustu árin, tók mikinn
þátt í kórstarfi og spilaði alla daga
við skemmtilega spilafélaga.
Börn okkar áttu gott athvarf hjá
Gógó ömmu. Fyrir það viljum við
þakka í dag.
Elsku Gógó, við Birgir eigum eftir
að sakna þín, en við eigum ljúfar
minningar um góða konu.
Blessuð sé minning hennar.
Stella Olsen.
Elsku amma Gógó. Það voru mikil
forréttindi að eignast þig sem auka-
ömmu. Þú sem tókst mér opnum
örmum og leyfðir mér á óeigingjarn-
an hátt að vera þátttakandi í lífi þínu
og fjölskyldu þinnar. Að fá að vera
daglegur gestur á Skólavegi 16 er
eitthvað sem verður seint fullþakk-
að. Að geta hlaupið inn hvenær sem
er og vita að alltaf var amma þar
tilbúin að færa fram kræsingar í
svangan maga, nudda kaldar hend-
ur, hugga særða sál, gefa góð ráð, og
hvetja mann áfram í verkefnum
dagsins. Það var svo óendanlega
margt sem þú kenndir mér, allar
bænirnar og vísurnar, enda varstu
söngelsk með eindæmum, mikilvægi
þolinmæðinnar og þess að takast á
við hvern dag með jákvæði og létt-
leika, og ekki síst að umgangast
samferðafólk okkar af virðingu og
kærleik. Það hefur ekki verið auð-
velt hlutskipti að takast á við MS-
sjúkdóminn en aldrei upplifði ég þig
sem sjúkling, þótt þú værir komin í
hjólastól. Ég heyrði þig aldrei
kvarta og þú tókst þátt í lífinu af svo
mikilli gleði og áhuga þrátt fyrir
þessa hömlun. Þú varst svo áhuga-
söm um allt sem ég tók mér fyrir
hendur og studdir mig í einu og öllu.
Ekki reyndist þú síðri við börnin
mín sem nutu góðs af því að fá að
umgangast þig og segja að nú leiðist
ekki afa Herði lengur því þú sért
komin til hans og passir hann og
páfagaukinn okkar Ása. Þú varst
mikil keppnismanneskja, hafðir alla
tíð gaman af íþróttum og fylgdist af
miklum áhuga með helstu kappleikj-
um sem fram fóru, ekki síst þegar
maðurinn minn var að keppa í fót-
boltanum. Í dag þegar ég keyri
framhjá ævintýrahúsinu á Skólaveg-
inum hellast yfir mig góðar minn-
ingar og mikill söknuður til þess
tíma þegar þið afi bjugguð þar. Efst
í huga mér er samt þakklæti fyrir
allar þær ómetanlegu stundir sem
við áttum saman og þær mun ég allt-
af geyma í hjarta mínu.
Amma mín, nú kveð ég þig með
trega og vona að þér muni líða vel á
nýjum áfangastað.
Hvíl í friði.
Telma Birgisdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JÚLÍ 2003 33
Elsku bróðir, þótt
allir viti að einhvern
tímann kemur að því að
við verðum að yfirgefa
þennan heim, þá kemur
það okkur samt í opna
skjöldu, þegar einhver
nákominn er tekinn frá okkur. Eng-
inn er viðbúinn slíku þegar það skeð-
ur, sama hver fyrirvarinn var. Þú
áttir við erfiðan sjúkdóm að stríða
síðustu árin, elsku bróðir, sem yfir-
bugaði þig að lokum. Í okkar sorg
hlaðast upp minningarnar um þig.
Það sem einkenndi þig var þessi
hlýja og endalausi dugnaður sem þú
hafðir. Þú byrjaðir snemma að búa
og eignaðist yndislega fjölskyldu. Þú
vannst alltaf mikið og var alveg sama
hvað þú lagðir fyrir þig, allt taldir þú
þig geta og gerðir. Sama hvort það
var útgerð á bát, rekstur á vörubif-
reið, koma bakarí sem bakaði kleinur
og kleinuhringi á laggirnar, verslun-
arrekstur eða fyrirtæki sem sá um
stífluþjónustu. Allt þetta gerðir þú
og það sem meira var, allt gerðir þú
þetta samhliða þinni aðalvinnu sem
var í fríhöfninni í Leifsstöð, sem oft-
ar en ekki kallaði líka á mikla yfir-
vinnu. Það sem er hjá flestum fullt
starf var bara aukavinna hjá þér,
slíkur var dugnaðurinn. Við munum
líka þegar Jói bróðir þinn var að
vandræðast með að leggja parket
heima hjá sér. Þú komst í heimsókn
og fyrr en varði varst þú byrjaður að
leggja parketið og kláraðir það með
sóma, jafnvel þótt þú hefðir aldrei
komið nálægt slíku fyrr. Þú varst
fagmaður í öllu sem þú tókst þér fyr-
ir hendur. Þannig varst þú, elsku
bróðir, hikaðir aldrei, heldur bara
réðst í verkið og kláraðir. Hjálpsemi
þín þekkti engin takmörk, þú varst
alltaf boðinn og búinn að aðstoða ef á
þurfti að halda. Mikið afskaplega var
gott að eiga bróður eins og þig, sem
gat nánast allt sem þurfti að gera,
engar hindranir voru til hjá þér.
Bara aðeins meiri vinna.
Alls staðar varst þú hrókur alls
fagnaðar, kátur og skemmtilegur.
Veiðiferðin sem við fórum saman í,
þvílík skemmtun. Þú varst alveg ein-
stakur félagi, bróðir. Þín mun verða
sárt saknað og þú munt alltaf eiga
sérstakan stað í hjarta okkar. Hjör-
dísi konu þinni og dætrum þínum
Halldóru, Bjarneyju og Fanneyju og
þeirra fjölskyldum sendum við sam-
úðarkveðjur. Í fjölskyldunni stönd-
um við saman, huggum og styrkjum
hvert annað á þessum erfiða tíma,
bróðir, og munum alltaf gera. Góður
guð geymi þig, elsku bróðir.
Jóhann Liljan, Ágúst
Guðjón og Halldór Ari.
Elsku Jenni frændi. Það hvarflaði
aldrei að mér að ég þyrfti að kveðja
þig svona ungan. Ég og við öll báðum
til Guðs að þú fengir hjálp og styrk til
að berjast við þinn sjúkdóm sem þú
áttir við að glíma, en því miður erum
við öll misjafnlega sterk og enginn
eins. Ég gleymi ekki þeim degi þegar
þú, Jenni minn, leist dagsins ljós. Þá
var ég aðeins tíu ára gömul og auð-
vitað var ég að vonast eftir því að þú
yrðir drengur og að ég fengi þig í af-
mælisgjöf.
Þú fæddist heima á Suðurgötunni
á heimili ömmu þinnar, hennar Sól-
veigar, en á þeim tíma var algengt að
konur fæddu heima. Ég beið spennt
allan daginn og reyndi að leggja eyr-
að á svefnherbergishurðina. Mamma
sagði mér um leið og ég heyrði
barnsgrát að þá yrði ekki langt í það
að ég fengi að koma inn. Þessum degi
man ég eftir eins og hann hafi verið í
gær. Ég var á þeytingi á milli hæða,
á efri hæðinni bjó Gunna frænka og
Þórólfur maðurinn hennar og Sigga
JENS INGVI
ARASON
✝ Jens Ingvi Ara-son fæddist í
Keflavík 21. janúar
1956. Hann lést
þriðjudaginn 8. júlí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Keflavíkurkirkju 17.
júlí.
dóttir þeirra og hún var
jafn spennt og ég. Við
vorum í því að leggja
eyrun ýmist á svefn-
herbergisgólfið hjá
þeim eða við stóðum á
milli hurða og lögðum
þar við hlustir. Svo
loksins kom fréttin,
barnið var fætt og ósk-
in mín rættist, það var
drengur, en afmælis-
gjöfin mín kom degin-
um seinna. Mér fannst
tíminn aldrei ætla að
líða því inn vildi ég fara
til að skoða sólargeisl-
ann okkar, það hafði komið smárifa á
hurðina því að auðvitað voru allir á
þeytingi fram í eldhús að ná í soðið
vatn og annað, svo að ég stalst til að
kíkja. Þá var verið að skilja á milli, en
meira þurfti ég ekki og ég vaknaði
svolítið seinna á sófanum inni í stofu,
meira en nóg fyrir tíu ára gamlan
krakka. Eftir þessa reynslu sagði ég
við sjálfa mig, börn ætla ég ekki að
eignast, bara að láta Höddu systur
sjá um það. Auðvitað var þetta bara
hugsun hjá mér á þeim tíma, því að
seinna varð ég sjálf þriggja barna
móðir. Þessi reynsla að fylgjast með
ykkur frá fæðingu hjálpaði mér að
takast á við móðurhlutverkið seinna.
Já, við hinar systurnar þrjár sem
erum yngri en móðir þín, urðum svo
glaðar að fá lítinn dreng sem var ekki
bara frændi heldur líka eins og litli
bróðir okkar. Þú varst sólargeislinn
á Suðurgötunni, Jenni minn. Þú
varst í miklu uppáhaldi hjá okkur
enda engin furða þar sem við misst-
um okkar ástkæra föður ungan að
árum og þú varst skírður í höfuðið á
honum. Foreldrar þínir bjuggu fyrst
hjá okkur og Sólu ömmu eins og hún
hefur yfirleitt verið kölluð af ykkur
barnabörnunum, barnabarnabörn-
um og barnabarnabarnabörnum
hennar sem eru núna 59 í dag. Já,
það var oft þröngt í búi á Suðurgöt-
unni þar sem foreldrar þínir voru hjá
ömmu Sólu þegar þau voru að hefja
sinn búskap. Foreldrum þínum
fæddist annar drengur rúmu ári
seinna og í sama herberginu og þú á
Suðurgötunni. Hanna frænka, eins
og ég er kölluð af ykkur öllum, pakk-
aði þér inn í sæng og settist með þig
út í bílinn hans pabba þíns um miðja
nótt, því auðvitað vildir þú fá að vera
hjá mömmu þinni. Þar sat ég með þig
fram á morgun og söng fyrir þig
barnalög og las. Þetta þótti litlum
snáða spennandi, og mesta sportið
var að fikta í öllum tökkunum og ég
tala nú ekki um stýrið. Svo seinna
kom pabbi þinn til að ná í okkur og þá
varst þú búinn að fá lítinn bróður
sem var skírður Jóhann Liljan. Þetta
sama vor byrjaði ég í vist hjá
mömmu þinni, Jenni minn, til að
passa þig, því að auðvitað var nóg að
gera hjá móður þinni Halldóru, kom-
in með tvo litla drengi. Það var gam-
an að keyra þig í kerrunni þinni enda
var veður gott þetta sumar. Ég var
svo montin að sýna þig öllum mínum
vinum því að auðvitað varst þú það
fallegasta og besta barn sem fæðst
hafði á jarðarkringlunni. Þær voru
ófáar ferðirnar sem ég tók litlu hönd-
ina þína í mína og við leiddumst nið-
ur Hafnargötuna á sunnudagseftir-
miðdegi til að sjá teiknimyndir sem
voru sýndar í Nýja bíói. Við sátum
með poppkorn í kjöltu okkar og
skemmtum okkur konunglega við að
horfa á Mikka mús, eða aðrar teikni-
myndir sem voru í boði þann daginn.
Svo þegar að Jói bróðir stækkaði þá
fékk hann að fara með og þá sat ég á
milli ykkar tveggja.
Já, elsku Jenni minn, svona á ég
margar minningar um þig og ykkur
bræðurna fjóra. Foreldrum þínum
fæddust fjórir drengir. Í seinni tíð
þegar þú varst orðinn þetta illa hald-
inn þá hringdir þú oft í uppáhalds
frænkuna þína eins og þú kallaðir
mig. Þá gátum við talað saman um
gamla tíma og ýmist hlógum eða
grétum. Samtölin okkar urðu oft ansi
löng, en það skipti mig engu því að ég
fann að þér leið betur þegar við
kvöddumst. Mér hefur alltaf þótt af-
skaplega vænt um þig, Jenni minn,
og það mun aldrei breytast. Ég
sakna þín. Hvíldu í friði, elsku Jenni
minn. Þú ert á góðum stað núna. Guð
og allir englar vaka yfir þér og gefa
þér frið. Þá mun okkur sem eftir lif-
um líða betur. Að leiðarlokum vil ég
fyrir hönd fjölskyldu minnar votta
fjölskyldu hans okkar dýpstu samúð.
Guð veiti þeim styrk í þessari miklu
sorg.
Guð, allur heimur, eins í lágu’og háu,
er opin bók um þig er fræðir mig.
Já, hvert eitt blað á blómi jarðar smáu
er blað, sem margt er skrifað á um þig.
Þá morgunsólin upp í austri stígur,
á æðra himinljós hún bendir mér.
Og þá er sólin hægt í vestri hnígur,
á hvíld og frið hún bendir mér hjá þér.
(V. Briem.)
Jóhanna (Hanna), Erich,
Susanna, Franz, Jens
og fjölskyldur þeirra.
Nú sól er horfin sýnum,
og sjónum fyrir mínum
er húm í heimi svart.
Þó alls án ótta sef ég,
því aðra sól æ hef ég,
minn Jesú, lífsins ljósið bjart.
Elsku góði Jens. Nú ertu farinn til
Guðs þar sem allt er bara gott. Ég á
eftir að sakna þín því þú reyndist
mér góður vinur. Þú varst fallegur
maður, svipfríður með brún og stór
augu. Þú varst hrifnæmur og unnir
fegurð. Augun þín felldu tár yfir fal-
legri kvikmynd og tónlist. Þú varst
ríkur af samkennd og máttir ekkert
aumt sjá eða vita. Þegar ég sá þig
fyrst á köldum haustdegi fyrir mörg-
um árum varstu svo frísklegur og
duglegur. Þú tókst vel á móti mér og
passaðir mig af því að ég var veik.
Við höfum alla tíð síðan staðið saman
og hjálpað hvort öðru. Ég sagði alltaf
að þú værir engill.
Mikið beið ég eftir þeim degi að þú
yrðir frískur eins og þú einu sinni
varst. Þú hafðir svo mikið að gefa. Þú
varst bæði svo góður og glaðlegur.
Þú varst eini vinur minn sem ég gat
rifist og skammast í fyrir hvað sem
var. Þú varst alltaf bara góður við
mig. Þú sýndir mér alltaf mikla um-
hyggju og hafðir áhyggjur af mér
eins og ég af þér. Þú hafðir skemmti-
legan og smitandi hlátur og ég
gleymi aldrei okkar mörgu stundum
þar sem ég, þú og Hjördís hlógum
saman svo oft. Þú og Hjördís voruð
fjölskylda mín og sú vinátta sem við
áttum saman er ómetanleg og alveg
einstök. Ég gat alltaf komið til ykk-
ar. Takk fyrir allt. Ég mun alltaf
muna þig, elsku góði og blíði Jens.
Fjölskyldu og ástvinum votta ég
mína dýpstu samúð. Elsku Hjördís
mín, Guð þekkir þitt góða hjarta.
Megi Hann hugga þig, vinan mín.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
því drottinn telur tárin mín, –
ég trúi og huggast læt.
Þín vinkona,
Andrea Hilmarsdóttir.