Morgunblaðið - 30.08.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. ÁGÚST 2003 35
En þó á sér vonir hvert lífsins ljós,
er lúta skal dauðans veldi,
og moldin sig hylur með rós við rós,
er roðna í sólareldi.
Oss er svo léttgengt um æskunnar stig
í ylgeislum himinsins náðar,
og fyrir oss breiða brautirnar sig
svo bjartar og rósum stráðar.
Vér leikum oss, börnin, við lánið valt,
og lútum þó dauðans veldi,
því áður en varir er allt orðið kalt
og ævinnar dagur að kveldi.
En svo eru vonirnar – vonir um líf,
sem veldinu heljar ei lúti,
þær lýsa oss hátt yfir kvalir og kíf
– og kennist, þá bernskan er úti.
Þær tala um sífögur sólskins-lönd
og saklausa eilífa gleði,
með kærleik og frið, engin fjötrandi bönd,
en frjálst allt, sem drottinn léði.
Því er oss erfitt að dæma þann dóm,
að dauðinn sé hryggðarefni,
þó ljósin slokkni og blikni blóm. –
Er ei bjartara land fyrir stefni?
Þér foreldrar grátið, en grátið lágt,
við gröfina dóttur og sonar,
því allt, sem á líf og andardrátt,
til ódáinsheimanna vonar.
(Einar Benediktsson.)
Kveðja,
Birta og Geir.
Hvað er að guði? Það er ekki hægt
annað en að spyrja sig að því.
En sennilega er ekkert að guði,
hann hefur bara þurft á Krissa að
halda í önnur verkefni, þó að okkur
finnist það svo alltof, alltof snemmt.
Krissi kom oft með Erlu til að
passa Silju Rán fyrir okkur þegar við
bjuggum öll í bænum og þá var víst
oft mikið fjör. Eitt sinn kom Silja
heim og sagði „Krissi segir að ég sé
feitabolla eins og mamma mín,“ og
þá kom þessi prakkarasvipur á hann
sem við sáum svo oft og á eftir fylgdi
„úpps“. Þetta var svipur sem við
sáum svo oft og eigum eftir að sjá svo
oft á litla stráknum hans honum
Aroni. Við munum aldrei gleyma
stundunum sem við áttum með
Krissa en við vildum bara hafa þær
svo miklu, miklu fleiri. Við erum
þakklát fyrir það sem við fengum t.d
ferðina upp á Snæfellsjökul, það var
góður dagur.
Krissi, þú hlakkaðir svo til að
fylgjast með þegar Aron þinn og
Alma okkar væru farin að bralla
saman, en nú gerirðu það frá öðrum
stað og gætir þeirra vel.
Elsku Erla og Aron, við gerum allt
það sem við getum til að hjálpa ykk-
ur í þessari miklu sorg.
Kveðja
Eygló og Arnar.
Orð megna svo lítils á þessari
stundu. Og þótt þau þyrlist um hug-
ann er erfitt að festa þau á blað. Og
Krissi var ekki fyrir neitt orðagjálfur
og hjóm. Hann lét verkin tala og tók
hraustlega til hendi og knúsaði fast.
Hann átti sér drauma og kom þeim
í framkvæmd.
Og hann elskaði heitt.
Hann hélt fast utan um litlu fjöl-
skylduna sína og var ekkert að fela
það hver áttu hjarta hans allt. Erla
og Aron Viðar voru honum allt.
Þeirra er missirinn mestur.
Að vinna við vélar, tæki og bíla var
ævistarfið og mikla ánægju og yndi
hafði hann af að vinna við landbún-
aðarstörfin heima í Garpsdal.
Eitt örstutt augnablik og allt er
breytt. Og við spurningum okkar eru
engin svör. En þrátt fyrir þessa
djúpu sorg erum við líka þakklát.
Þakklát fyrir tímann sem við áttum
saman og minningarnar. Minning-
arnar um góðan mann og heilan.
Í minningunni brosir Krissi, hann
er kannski svolítið skítugur á hönd-
unum og jú það er olíukám á kinn-
inni. Það var eitthvað bras en hann
er búinn að redda því.
Jenný og Jón.
Það er erfitt að setjast niður og
skrifa um góðan vin sem nú er farin
frá okkur. Minningarnar sem
streyma fram eru óteljandi og erfitt
að velja hvað á að setja niður á blað.
Við minnumst Krissa sem duglegs og
kraftmikils manns með húmorinn í
lagi. Það var aldrei langt í brosið og
hláturinn hjá honum.
Við erum bæði mjög þakklát fyrir
að hafa þekkt Krissa og átt hann fyr-
ir vin. Þau voru svo góð saman Erla
og Krissi og litli sólargeislinn þeirra
hann Aron Viðar er lifandi eftirmynd
pabba síns.
Elsku Krissi, við erum viss um að
þér líði vel þar sem þú ert núna og
vonum að við hittumst aftur þar.
Elsku Erla og Aron Viðar, við
sendum ykkur og fjölskyldunni allri
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum guð að styrkja ykkur á þess-
um erfiðu tímum.
Krissi lifir í hjörtum okkar.
Katla og Vilberg.
Það er vond sú tilfinning sem mað-
ur fær er fréttir berast af hörmuleg-
um umferðarslysum. Það er óhætt að
segja að mánudagurinn var hafi ver-
ið magnþrunginn er landsbyggðin
beið milli vonar og ótta eftir fréttum
af afdrifum ökumanns flutningabíls
sem hvarf í blátt djúpið við Borgar-
fjarðarbrúna. „Hver skyldi þetta
vera“, eru fyrstu viðbrögð okkar
hinna sem störfum að flutningum á
þessu fagra landi okkar, þar sem
náttúruöflin skipa stóran sess í lífi
okkar. Hringt er í menn til að fá
fréttir og um leið hugsað til þess að
bestu hugsanlegu aðstæður til akst-
urs eru til staðar, beinn og breiður
vegur og sól í heiði. Hvað getur hafa
gerst? Þegar við svo fáum fyrstu
fréttir hver var þarna á ferð, fallast
manni hendur. Í litlu „flutningasam-
félagi“ þar sem allir þekkja alla kem-
ur óhjákvæmilega upp sú staðreynd
að félagi okkar var þarna á ferð. Beð-
ið er enn með að boða vátíðindin, því
allt er svo á huldu enn, bíll og öku-
maður eru í raun enn ófundnir.
Klukkutíma síðar verður ekki bægt
frá sér þeirri staðreynd að ökumað-
urinn Kristján Viðar Hafliðason, fé-
lagi okkar, er látinn. Það hríslast um
aðra ökumenn er þeir hugsa: „Þetta
hefði getað verið ég“! Einn af þeim er
afi Kristjáns sem á að fara vestur um
þetta leyti og upplifir þetta augna-
blik eins og við hin. Heima bíður eig-
inkonan og foreldrarnir í faðmi vina
sinna og ættingja sem reyna allt til
þess að gera andartakið bærilegra.
Ungur sonurinn skilur væntanlega
ekki enn þær tilfinningar sem búa í
brjósti fólks á tímum sem slíkum.
Krissi var einn af þessum mönnum
sem var ætíð tilbúinn að leggja fólki
lið og aðstoða alla þá sem á þurftu á
að halda. Ökumaður af guðs náð og
því átti það vel við hann að gerast
flutningabílstjóri, þar sem allt snýst
um samskipti við fólk og reddingar af
ýmsu tagi. Samstarfsfólk hans hjá
Flytjanda getur stolt notið þess heið-
urs að hafa kynnst honum vel, allt frá
því að hann kaus að byggja upp fyr-
irtæki sitt með fjölskyldunni í heima-
byggð sinni, Króksfjarðarnesi. Hans
verður nú sárt saknað, en minning
um góðan dreng lifir.
Sendum eiginkonu, syni, foreldr-
um og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Starfsfólk Flytjanda.
Kæri vinur, nú er komið að okkar
hinstu kveðjum. Það er erfitt að
kveðja þig, vitandi að þú kemur ekki
aftur í heimsókn til okkar eða sjá þig
heima hjá Erlu að leika við son ykkar
Aron. Erfitt að sætta sig við orðinn
hlut og halda áfram að lifa lífinu. En
þetta er kaldur veruleiki sem við hin
verðum að lifa við.
Við áttum góðar stundir með ykk-
ur, bæði á Vesturberginu sem og að
Ásaheimum, þar sem þið hafið búið
síðastliðin tvö ár. Okkar síðustu sam-
verustundir voru einmitt á Króks-
fjarðarnesi í júlí, en þá gistum við
eina nótt á leið okkar vestur á firði.
Þar grillaðir þú ofan í okkur kæri
vinur, þrátt fyrir mikla vinnu við
heyannir sem og undirbúning fyrir
vinnuna við fjölskyldufyrirtækið,
Smyril. Þú og Örvar áttuð góðar
stundir við heyskapinn á meðan ég
og Erla fengum tíma til að tala al-
mennilega saman, sem við höfðum
ekki gert í langan tíma. Mikið sökn-
um við gömlu góðu daganna þegar
þið voruð í Vesturberginu. Þegar við
horfðum saman á Formúluna eða
þegar við sátum fram eftir um helgar
og kjöftuðum frá okkur allt vit. Og
núna sitjum við eftir með sárt ennið
og minningarnar einar til að hugga
okkur við. Þú munt ávallt lifa í minn-
ingum okkar Krissi, klæddur í þjóð-
búninginn þinn þegar þú tókst Erlu
sem konu þína og lofaðir að elska
hana fram á síðasta dag. Þú stóðst
við orð þín, enda maður heilinda og
hygginda. Það hafa verið þvílík rétt-
indi að eiga samleið með þér.
Hvíl í friði Krissi, og sjáumst þar
sem ljósið ávallt skín.
Elsku Erla og Aron Viðar, Ingi-
björg, Hafliði, Haflína og Rúnar, vin-
ir og vandamenn, okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur vegna missis ykkar.
Megi guð gefa ykkur styrk á þessum
erfiðum tímum. Krissa verður sárt
saknað,
Helena, Örvar og
Elma Katrín.
Stuttu eftir að ég
var tekinn upp í kaþ-
ólsku kirkjuna ásamt
fjölskyldu minni vorið
1953 kynntist ég þeim
góðu hjónum Distu og
Guðmundi Friðrikssyni og smám
saman sonum þeirra fjórum eftir
því sem þeir uxu úr grasi. Guð-
mundur var kallaður af þessum
heimi löngu fyrir aldur fram. Árið
1968 hafði hann, ásamt fleirum, haft
forgöngu um að stofna Félag kaþ-
ólskra leikmanna sem þeim hjónum
var ævinlega annt um meðan lífs-
þrek þeirra entist. Þegar hans naut
ekki lengur við gerði Dista, ekkja
hans, sitt til þess að þetta framtak
hans leiddi af sér þann árangur sem
honum var efst í huga: einingu og
samheldni kaþólska safnaðarins.
Kom hún meðal annars til mín á
vinnustað minn og hvatti mig til
þess að láta ekki mitt eftir liggja
hvað félagið snerti, en ég hafði ekki
tekið þátt í stofnun þess. Varð ég
GUÐRÍÐUR
ÁSTRÁÐSDÓTTIR
✝ Guðríður Ást-ráðsdóttir (Dista)
fæddist í Reykjavík
18. apríl 1924. Hún
lést á líknardeild
Landakots 16. ágúst
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Kristskirkju,
Landakoti, 26. ágúst.
við tilmælum hennar
skömmu síðar og hef
upp frá því látið mér
annt um það félag.
Ávann ég mér fyrir
það þakklæti og vin-
áttu Distu sem hélst
allt til þess að hún
kvaddi þennan heim.
Dista var greind
kona og vel af Guði
gerð, hafði næmt tón-
eyra og lék á píanó.
En hún var ákaflega
tilfinninganæm og
sárnaði henni sitthvað
sem aðrir hefðu ekki
látið sig neinu máli skipta. Þegar
sjúkdómur hennar, sem að lokum
varð henni að aldurtila, jók á sárs-
aukann var ekki að furða þótt henni
fyndist lífið stundum vera lítt bæri-
legt.
Dista er horfin úr hópi okkar. Við
kveðjum hana með söknuði og
þökkum henni samfylgdina. Hún
var góð kona og velviljuð en við-
kvæmnin var henni þungur kross.
Hugsum til hennar þar sem hún er
nú, á vegum Guðs sem einn kann að
lækna öll sár. Megi hann styrkja
syni hennar, tengdadætur og börn,
sem við vottum samúð okkar, vina
hennar og félaga.
Megi hinn eilífi friður verða hlut-
skipti hennar.
Torfi Ólafsson.
Hjartkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HELGA EYJÓLFSDÓTTIR,
Silfurbraut 8,
Hornafirði,
lést mánudaginn 25. ágúst.
Jarðsett verður frá Hafnarkirkju þriðjudaginn 2. september kl. 14.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför
BJÖRGVINS DALMANNS JÓNSSONAR,
Siglufirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðis-
stofnunarinnar Siglufirði.
Guð blessi ykkur öll.
Systkini og vinir hins látna.
Hjartans þakkir til allra þeirra er auðsýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
mannsins míns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
KRISTJÁNS MAGNÚSAR ÞÓRS
JÓHANNESSONAR,
Hjallabraut 33,
Hafnarfirði,
áður til heimilis á Hellisgötu 7,
Hafnarfirði.
Anna M. Þorvaldsdóttir,
Kristjana A. Kristjánsdóttir, Davíð I. Pétursson,
Þorvaldur Kristjánsson, Anna Rut Antonsdóttir,
Guðrún Kristjánsdóttir,
Jóhannes Kristjánsson, Guðrún Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur hlý-
hug, samúð og vináttu við andlát og útför ást-
kærs eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
BJÖRNS KJARTANSSONAR
steinsmiðs,
Kleppsvegi 62,
Reykjavík.
Elín Sigurðardóttir,
Rúnar Ágústsson, Sveindís Helgadóttir,
Sóldís Björnsdóttir, Svavar Tjörfason,
Sigurður P. Björnsson, Halldóra Guðmundsdóttir,
Björn Björnsson, Heiðrún Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför föður, tengdaföður, afa, langafa og
langalangafa,
GUÐMUNDAR GUÐBRANDSSONAR
frá Felli,
Árneshreppi.
Elísabet Guðmundsdóttir,
Marías Björnsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Hjartkær móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
BIRGITTA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Kleppsvegi 30,
lést aðfaranótt föstudagsins 29. ágúst.
Guðmundur E. Sigvaldason, Halldóra Þorsteinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.