Morgunblaðið - 30.08.2003, Blaðsíða 36
MINNINGAR
36 LAUGARDAGUR 30. ÁGÚST 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Eiríkur Valdi-marsson fæddist
í Norðurgarði á
Skeiðum 29. júlí
1915. Hann lést á
Ljósheimum á Sel-
fossi 17. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Valdimar
Jónsson, f. 26. júní
1880, d. 26. júlí
1972, og Sigríður
Guðmundsdóttir, f.
29. október 1876, d.
7. október 1970.
Systkini hans eru
Guðrún, f. 3. ágúst
1906, d. 1. nóvember 1930; Björn
Ingimar, f. 11. nóvember 1907, d.
2. ágúst 1985; Guðmundur, f. 21.
nóvember 1908, d. 18. apríl 1984;
Þorbjörg, f. 13. febrúar 1910;
Finnbogi, f. 28. desember 1911,
d. 27. febrúar 1991; Sigurmar
Ágúst, f. 30. ágúst 1913, d. 21.
júní 1914; og Margrét, f. 10.
ágúst 1921.
Eiríkur kvæntist 21. nóvember
1948 Rósu Pétursdóttur, f. 19.
september 1919. Foreldrar
hennar voru Pétur Guðmunds-
son, bóndi í Stóru-Hildisey, og
kona hans, Soffía Guðmunds-
dóttir. Börn Eiríks og Rósu eru:
1) Ragnheiður, gift Gunnari Har-
aldssyni, þau eiga
þrjú börn og eitt
barnabarn; 2) Sig-
mar, kvæntur Sig-
ríði Ástmundsdótt-
ur, þau eiga fjögur
börn og eitt barna-
barn; 3) Pétur, í
sambúð með Jónu
Jónsdóttur; 4) Sæv-
ar, kvæntur Ingu
Finnbogadóttur,
þau eiga þrjú börn
og tvö barnabörn;
5) Valdimar, í sam-
búð með Guðbjörgu
Hrafnsdóttur; 6)
Jónas Guðmundsson, stjúpsonur,
kvæntur Sólveigu Jóhannsdótt-
ur; 7) Soffía Ellertsdóttir, fóst-
urbarn, gift Tómasi Tómassyni
og eiga þau fjögur börn.
Eiríkur ólst upp í Norðurgarði
og tók við búi foreldra sinna árið
1946. Rósa og Eiríkur hættu bú-
skap árið 1980 og fluttust í
Hveragerði. Þar tóku þau virkan
þátt í félagsstarfi eldri borgara
og síðan á Selfossi eftir að þau
fluttust þangað. Síðasta hálfa ár-
ið dvaldist Eiríkur á Ljósheimum
á Selfossi.
Útför Eiríks verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Eiríkur Valdimarsson tengdafað-
ir minn er látinn. Ég kynntist hon-
um seint á sjöunda áratugnum þeg-
ar við Ragnheiður dóttir hans og
Rósu byrjuðum að vera saman, þá
var hann bóndi í Norðurgarði. Mér
er minnisstætt hversu vel og með
einstakri hlýju hann tók mér. Aldrei
fell skuggi á okkar samskipti öll þau
ár sem við þekktumst og hefði ég
ekki getað hugsað mér betri
tengdaföður. Eiríkur var alveg sér-
staklega vel gerður og góður maður
og hafði góða nærveru. Hann var
alltaf tilbúin að hlusta á mann og
leiðbeina og sýndi mikla þolinmæði.
Eiríkur var einstakur jafnvægis-
maður, skapgóður og hafði þann
frábæra hæfileika að njóta alltaf líð-
andi stundar. Barngóður var hann
mjög og hændust að honum barna-
börnin. Hann lagði einstaka rækt
við búskapinn og var mikill hey-
skaparmaður.
Í kringum 1980 bregður hann búi
í Norðurgarði og flytjast þau hjón
til Hveragerðis. Þá hefst nýtt tíma-
bil í þeirra lífi. Í kjölfarið tóku þau
virkan þátt í starfi eldri borgara í
Hveragerði og síðar á Selfossi eftir
að þau flytja þangað. Eiríkur og
Rósa ferðuðust mikið bæði innan-
lands og utan. Eiríkur hafði mikið
yndi af ferðalögum og fannst honum
einstaklega gaman að segja frá
ferðalögum þeirra hjóna. Bar þar
hæst bændaferð til Kanada.
Ég kveð tengdaföður minn með
virðingu og þökk. Megi Guð geyma
minningu Eiríks Valdimarssonar.
Gunnar Haraldsson.
Ég var svo heppin að kynnast
honum afa mínum. Ég ólst upp hjá
honum og ömmu minni að hluta til
upp að 6-7 ára aldri en þá fluttu þau
til Hveragerðis. Þangað sótti ég
stíft og varði mörgum skólafríum
mínum þar. Það var alltaf gott að
umgangast afa. Hann virkilega gaf
sér tíma fyrir okkur börnin og ekki
á yfirdrifinn hátt heldur sat hann
rólegur og hlustaði á sögur mínar,
ímyndaðar og sannar og dró aldrei í
efa sannleiksgildi þeirra en hló inni-
lega ef honum þótti þær vel heppn-
aðar. Maður upplifði sig sem mik-
ilvæga litla manneskju í návist hans.
Sem fullorðin manneskja kynntist
ég honum á annan hátt og þá sem
mjög léttlyndum manni sem hafði
afar lúmskan húmor. Þegar fjöl-
skyldan kom saman voru hlutirnir
oft ræddir á kjarnyrtan og háværan
máta. Afi hækkaði ekki róminn
heldur beið eftir því að hinir þögn-
uðu til að draga andann, þá mátaði
hann viðstadda með hnyttnu tilsvari
sem hitti beint í mark.
Afi var farsæll maður, öllum hans
börnum og barnabörnum hefur
farnast vel og hann var þakklátur
fyrir það. Hann sýndi öllum afkom-
endum sínum áhuga og traust og
bjóst við því besta af fólkinu sínu.
Afi var afar jafnlyndur og já-
kvæður maður. Það er öryggi fólgið
í því að umgangast fólk sem skiptir
ekki skapi og þannig leið mér hjá
afa. Það var alltaf hægt að treysta
því að hitta vel á hann og þannig
mun ég hitta hann síðar.
Rósa Munda Sævarsdóttir.
Elsku besti afi, Eiríkur Valdi-
marsson, er látinn. Við systurnar
minnumst hans sem besta afa sem
hægt var að hugsa sér. Við erum af-
ar þakklátar og teljum okkur
heppnar að hafa fengið það tæki-
færi að kynnast eins góðum og ljúf-
um manni eins og afa okkar var.
Okkur þótti sérstaklega vænt um
hann og okkur leið ávallt svo vel í
návist hans. Margar góðar og ljúfar
minningar rifjast upp fyrir okkur
þegar við skrifum þessa minning-
argrein. Okkar fyrstu minningar
um afa eru þegar við systur vorum
hjá ömmu og afa í Hveragerði. Þar
leið okkur alltaf svo vel og afi kom
fram við okkur eins og prinsessur.
Hann dekraði við okkur og var dug-
legur að lauma súkkulaðimolunum
að okkur. Dagarnir í Hveragerði
liðu hratt. Afi var duglegur að þvæl-
ast með okkur um allt og minnust
við þess þegar afi fór með okkur í
kaupfélagið og leyfði okkur að velja
okkur nammi og svo var iðulega far-
ið í sund. Afi var duglegur að fara
með okkur systur í réttirnar og bið-
um við spenntar á hverju hausti eft-
ir því. Þá brunaði afi með okkur á
bensanum og þar skemmtum við
okkur konunglega. Afi hafði mikla
ánægju af því að hitta sína gömlu
sveitunga og ræða málin. Afi var af-
ar lífsglaður maður og ávallt stutt í
grínið og jafnvel fram á síðustu
stundu gat maður hlegið með hon-
um þrátt fyrir veikindi hans.
Við eigum eftir að sakna hans afa
okkar sárt og kveðjum við hann
með sorg og söknuð í hjarta. En um
leið vitum við að honum líður vel
núna og er laus við veikindi sín og
máttleysi. Elsku amma okkar hefur
staðið eins og klettur við hlið afa í
veikindum hans og biðjum við Guð
að styrkja hana og styðja.
Minningin um elskulegan afa
mun ávallt lifa með okkur.
Edda Sif og Dröfn.
Nú er elsku afi látinn. Hann hafði
einstaka nærveru, jákvæður og létt-
lyndur og svo gott að tala við hann
um allt milli himins og jarðar. Hann
hafði áhuga á mörgu og gaf sér allt-
af góðan tíma til að tala við mann.
Hann hafði einstakt lag á krökkum
og sóttum við barnabörnin í það að
vera í kringum hann.
Margar góðar æskuminningar
koma í hugann þegar maður hugsar
til áranna sem ég var í sveit á sumr-
in hjá afa og ömmu í Norðurgarði.
Þvældist maður með honum á drátt-
arvél og öðrum tækjum bæjarins
um tún og engi. Þá var verið að
fylgjast með bústofni eða heyskapur
í fullum gangi. Þetta var mikið æv-
intýri fyrir lítinn snáða og alltaf var
maður í öruggum höndum hjá afa
meðan á þessum ferðum stóð.
Fylgdi ég honum oft til ýmissa bú-
starfa og alltaf hafði afi tíma til að
svara spurningum sem komu í koll-
inn.
Eins voru heimsóknirnar í Hvera-
gerði eftir að þau hættu búskap í
Norðurgarði minnisstæðar. Oft var
farið í Eden og ýmislegt brallað þar
og svo auðvitað sundferðirnar í
sundlaug Hveragerðis en afi fór
mikið í laugarnar og talaði oft um
hversu gott það væri fyrir líkama
og sál.
Minning um ljúfan og góðan afa
lifir og megi Guð styrkja ömmu við
þessi erfiðu tímamót í hennar lífi.
Eiríkur Andri.
EIRÍKUR
VALDIMARSSON
Kær skólasystir
okkar er látin, langt
um aldur fram. Það
var haustið 1962 sem
við, þrjátíu og átta stúlkur víðs-
vegar að af landinu lögðum leið
okkar að Laugarvatni til dvalar í
Húsmæðraskóla Suðurlands þá um
veturinn hjá okkar góðu skóla-
stýru Jensínu Halldórsdóttur og
öðrum dásamlegum kennurum.
Ein í þessum hópi var María Þor-
grímsdóttir, eða Maja eins og hún
var jafnan kölluð, komin alla leið
frá Húsavík ásamt Viggu frænku
sinni. Maja var einstök í sinni röð,
alltaf kát og hress. Við minnumst
hennar sem sérstaks gleðigjafa
hvar sem hún fór, hlæjandi hátt og
hvellt. Margar góðar minningar
eigum við frá þessum vetri og allar
skemmtilegar. Þessar minningar
höfum við rifjað upp í hvert skipti
sem við hittumst, en það höfum við
gert reglulega frá því að hópurinn
skildi um vorið 1963.
Ógleymanleg er Vestmannaeyja-
ferðin hausið 2001 en saman hitt-
umst við heima hjá Maju til að
undirbúa þá ferð og til að treysta
vinaböndin. Þar var hún að venju
hrókur alls fagnaðar þó svo að hún
hefði þá kennt þess sjúkdóms sem
nú hefur orðið henni að aldurtila.
Við hittumst aftur á Laugarvatni
sl. vor á fjörutíu ára útskriftaraf-
mæli en þá gat Maja því miður
ekki verið með okkur. Hennar var
sárt saknað. Af þessum þrjátíu og
átta stúlkum sem gengu götuna
saman á Húsmæðraskóla Suður-
lands veturinn 1962–1963 eru nú,
að Maju meðtalinni, fjórar fallnar
frá. Blessuð sé minning þeirra
allra. Við viljum að lokum þakka
Maju samfylgdina og biðjum al-
góðan Guð að vera með henni og
fjölskyldu hennar allri á þessari
erfiðu stund og allar stundir.
F.h. skólasystranna frá Laug-
arvatni,
Þórunn Sigurðardóttir.
Sumarið líður. Sumarið líður.
Það kólnar og kemur haust.
Bylgjurnar byrja að ólga
og brotna við naust.
Af liminu fýkur laufið.
Börnin breyta um svip.
Fuglarnir kveðja. Í festar toga
hin friðlausu skip …
Ég lýt hinum mikla mætti.
Það leiðir mig hulin hönd,
og hafið – og hafið kallar.
– Það halda mér engin bönd.
Ég er fuglinn sem flýgur,
skipið sem bylgjan ber.
Kvæði mín eru kveðjur.
Ég kem, og ég fer.
(Davíð Stefánsson.)
Við kveðjum í dag kæra sam-
starfskonu sem undanfarin ár hef-
ur barist af miklum dugnaði og
æðruleysi við erfið veikindi. Um
miðjan júlí heimsóttum við hana á
Landspítalann og var þá María
orðin mjög veik en hún var ekki á
því að gefast upp og var með ýmis
áform og áætlanir um framtíðina.
Það vakti athygli okkar að í þess-
ari heimsókn lék hún á als oddi og
ræddi um menn og málefni líðandi
stundar af mikilli innlifun. Í þess-
ari heimsókn sáum við bregða fyr-
ir sama kraftinum sem einkenndi
hana alla tíð og kom ekki síst í ljós
í veikindum hennar.
Kynni okkar af Maríu hafa verið
í gegnum starfið og í nokkur ár
störfuðum við á sama vinnustaðn-
um. Við minnumst þess þegar hún
MARÍA
ÞORGRÍMSDÓTTIR
✝ María Þorgríms-dóttir fæddist á
Húsavík í S-Þingeyj-
arsýslu 22. júlí 1944.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans í
Fossvogi að kveldi
laugardagsins 23.
ágúst síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Víðistaða-
kirkju 29. ágúst.
mætti til vinnu á
morgnana hversu ötul
hún var að segja frá
spaugilegum atvikum
en María hafði lifandi
áhuga á fólki og lét
sig manneskjuna mik-
ið varða. Í því hraða
þjóðfélagi sem við bú-
um í gaf hún sér alltaf
tíma til að ræða mál-
in. Það gustaði oft í
kringum hana því hún
hafði mjög ákveðnar
skoðanir og lét þær
óspart í ljós.
Hún var leikskóla-
kennari að mennt og í Hafnarfirði
starfaði hún að málefnum barna
frá árinu 1979. María var baráttu-
kona og valdist því oft til ýmissa
trúnaðarstarfa í Hafnarfirði þegar
málefni barna voru annars vegar.
Innan stéttarinnar gegndi hún
ýmsum störfum. Hún var fóstra,
forstöðumaður, leikskólastjóri og
daggæslufulltrúi en við það starf-
aði hún frá árinu 1991. Við áttum
margar góðar stundir með Maríu
og oftar en ekki var rætt um starf-
ið og minnisstætt er hversu gaman
hún hafði af að segja frá því þegar
hún vann á gæsluvellinum við
Norðurvang. Þar reyndi hún
ásamt öðrum ýmsar nýjungar í
starfi sem vöktu á þeim tíma verð-
skuldaða ánægju og athygli for-
eldra sem stóðu í biðröðum til að
komast á gæsluvöllinn.
María var mikil fjölskyldumann-
eskja og naut þess að segja manni
sögur af barnabörnunum. Hún var
góð heim að sækja, vinmörg og
raungóð. Við kveðjum hana með
kærri þökk fyrir samfylgdina og
sendum ástvinum hennar samúð-
arkveðjur.
Heiðrún og Sigurlaug.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Það haustaði snemma í hjarta
okkar dagmæðra, þegar við frétt-
um á sunnudaginn að María Þor-
grímsdóttir umsjónarfóstra væri
látin. Auðvitað vissum við hvað
hún var búin að vera mikið veik,
en þegar María var annarsvegar
er erfitt að viðurkenna að svona
myndi fara.
María var meira en umsjónar-
fóstra, hún var góður vinur og fé-
lagi, jafnt í leik sem og í starfi.
Það var alltaf gott að fá hana í
heimsókn. Hún lét lítið fyrir sér
fara þegar hún kom, en lagði
gjarnan inn góð ráð. Á fundum og
skemmtunum hélt hún uppi fjör-
inu.
Bjart brosið og klingjandi hlát-
urinn var hennar aðalsmerki og
eitt er víst að fundirnir án hennar
verða ekki eins og áður. Þegar
sækja þarf ýmsa þjónustu til sveit-
arfélags er kerfið oft þungt í vöf-
um, en María leysti öll mál bæði
fljótt og vel. María var orðin mjög
veik þegar miklar skipulagsbreyt-
ingar voru gerðar á reglum varð-
andi dagmæður. Samt mætti hún á
ótal fundi til að styðja okkur og
gæta hagsmuna okkar. Það verður
aldrei þakkað nógu vel.
Þegar starfað er saman svona
lengi eins og María hefur verið
með okkur er ómögulegt að að
komast hjá því að kynnast öðrum
fjölskyldumeðlimum. Flestar höf-
um hitt hann Bjarna, heyrt um
hann Gumma, Kristínu Birnu og
Matta og bestu barnabörn í heimi.
Að leiðarlokum er okkur ljúft að
þakka fyrir alla hjálpina, yndislegu
samverustundirnar og ýmislegt
sem hún gerði fyrir okkar hverja
og eina. Góða nótt, sofðu rótt.
Kveðja,
núverandi og fyrrver-
andi dagmæður.
Ég var nýkomin
heim frá norrænni
lyfjafræðiráðsefnu, þar
sem ég sat og las
Morgunblaðið mitt og
sá andlátsfrétt af
Kjartani Gunnarssyni
apótekara. Mig setti hljóða. Síðast
þegar ég hitti hann, þá var ég að
baksa við að sækja hestana mína,
sem voru í túni hjá honum. Það
gekk ekki vel hjá mér að reka þá,
hann kom þar að og spurði mig,
glaður á svip, af hverju hringdir þú
ekki í mig, ég hefði getað sótt þá
fyrir þig.
Kjartan var myndarlegur maður
með glaðvært vestfirskt yfirbragð.
Hann sat í stjórn lyfjafræðinga-
félags Íslands árin 1953–1958.
KJARTAN
GUNNARSSON
✝ Kjartan Gunn-arsson fæddist á
Ísafirði 19. apríl
1924. Hann lést
sunnudaginn 17.
ágúst síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Fossvogskirkju
27. ágúst.
Hann var formaður fé-
lagsins árin 1954–1955
og 1956–1958. Lyfja-
fræðingafélagið varð
70 ára á síðasta ári.
Ég fékk lánaða ræðu
Kjartans sem hann
hafði flutt sem formað-
ur félagsins þegar það
var 25 ára. Ræðan
hans sem hann flutti
þá var snilldar frásögn
og lýsti mjög vel
hvernig lyfjafræðilegt
umhverfi var á þeim
tíma. Ég notaði brot
úr hans ræðu sem inn-
gang í mína ræðu. Kjartan gaf
Lyfjafræðisafninu ómetanlegar inn-
réttingar úr Lyfjabúðinni Iðunni
árið 1995, þar getur ókomin kynslóð
kynnst sögu lyfjafræðinnar á Ís-
landi.
Fyrir hönd félagsins þakka ég
Kjartani fyrir störf hans í þágu
lyfjafræðinnar.
Fjölskyldu Kjartans sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður Pálína Arnardóttir
formaður LFÍ.