Morgunblaðið - 01.09.2003, Síða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. SEPTEMBER 2003 21
✝ Anton LíndalFriðriksson bryti
fæddist á Ísafirði 1.
september 1924.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 22.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar Antons
voru Jakobína Sigríð-
ur Jakobsdóttir, f. á
Ísafirði 18. júlí 1886,
d. 31. janúar 1965, og
Friðrik Sigfússon, f. á
Eskifirði 10. apríl
1902, d. 7. febrúar
1947. Bræður Antons
sammæðra eru Sig-
urður Líndal Pálsson, f. 12. nóvem-
ber 1904, Viggó Ágúst Loftsson, f.
13. september 1909, Jón Helgi Líndal
Arnfinnsson, f. 15. maí 1912, Jakob
Guðberg Hannes Líndal Arnfinns-
son, f. 30. júlí 1916, Óskar Líndal
Arnfinnsson, f. 7. júlí 1920, og Arn-
finnur Valgeir Arnfinnsson, f. 28.
janúar 1923.
Anton kvæntist 17. nóvember
hönnuður, f. 9. apríl 1950. Kjörsonur
þeirra er Sváfnir Már Gunnarsson,
sonur Bergrúnar. 2) Eyrún lyfja-
tæknir, f. 24. mars 1954, fyrri maki
Halldór Kristinsson, synir þeirra
Rúnar, f. 18. október 1980, og Arnar,
f. 25. febrúar 1982. Seinni maki Ey-
rúnar er Sverrir Agnarsson, f. 3. jan-
úar 1954. 3) Bergrún leikskólakenn-
ari, f. 8. október 1956, d. 19. mars
1995. Dóttir hennar og Sigurðar
Georgssonar er Ragnheiður Kristín,
f. 3. ágúst 1981. Sonur Bergrúnar er
Sváfnir Már, f. 13. ágúst 1986. 4)
Arnrún skrifstofumaður, f. 24. sept-
ember 1958, maki Ingvi Þór Sigfús-
son bifvélavirki, f. 23. júlí 1957. Börn
þeirra eru Anton Líndal, f. 23. febr-
úar 1978, Þórður Guðni, f. 2. sept-
ember 1979, og Svanlaug, f. 28. júní
1981. Einnig ólu Jarþrúður og Anton
upp bróðurdóttur Jarþrúðar,
Dórótheu Sturludóttur, f. 29. ágúst
1942, maður hennar er Brian Hart-
ford og eru þau búsett í Banda-
ríkjunum.
Anton gekk snemma í Frímúrara-
regluna og var í stúkunni Eddu þar
til hann lést. Anton starfaði alla sína
starfsævi hjá Eimskipafélagi Íslands.
Útför Antons verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
1949 Jarþrúði Péturs-
dóttur, f. 27. ágúst
1927, d. 16. maí 1998.
Foreldrar hennar voru
Pétur Zophóníasson, f. í
Goðdölum í Skagafirði
31. maí 1879, d. 21.
febrúar 1946, og Guð-
rún Jónsdóttir, f. á Ás-
mundarstöðum á Mel-
rakkasléttu 6. febrúar
1886, d. 12. nóvember
1936, og var Jarþrúður
yngst barna þeirra.
Anton og Jarþrúður
eiga fjórar dætur, þær
eru: 1) Guðrún, aðstoð-
arleikskólastjóri í Reykjavík, f. 19.
apríl 1950. Fyrri maki Guðni Jónsson
viðskiptafræðingur, þau eiga tvö
börn, sem eru Jarþrúður flugfreyja,
f. 25. nóvember 1971, gift Einari Sig-
urðssyni flugmanni, dóttir þeirra
Hugrún Líf, f. 13. nóvember 2000, og
Jón Líndal matreiðslunemi, f. 8.
mars 1976. Seinni maki Guðrúnar er
Gunnar Steinþórsson, grafískur
Minn kæri tengdafaðir Toni er fall-
inn frá, og á þessum tímamótum í lífi
fjölskyldunnar rifjast ýmislegt upp og
margs er að minnast.
Þú, Toni, varst einn af þessum góðu
mönnum sem maður verður samferða
á lífsleiðinni, og fyrir það er ég þakk-
látur. Þið hjónin tókuð mér með hlýju
og væntumþykju þegar ég kom inn í
fjölskyldu ykkar fyrir þrettán árum.
Mikið vatn hefur runnið til sjávar síð-
an.
Þú hafðir hætt að vinna hjá Eimskip
nokkrum árum áður en ég kynntist
ykkur. Tveimur árum eftir að ég varð
hluti af fjölskyldu þinni minnist ég
þess þegar þú stoltur veittir móttöku
og varst sæmdur heiðursmerki Sjó-
mannadagsráðs 1990, fyrir störf að fé-
lags- og velferðarmálum sjómanna.
Mér er einnig minnisstætt þegar ég
sá þig fara létt með það að stökkva upp
á þak í Efstó til að gera við hitt og
þetta.
Hæfileikar þínir lágu víða, en á einu
sviði varstu hreinn snillingur, það var í
matreiðslu, enda meistari í greininni.
Þegar við Guðrún rugluðum saman
reytum okkar og ákáðum að giftast og
halda brúðkaupsveislu komu þessir
hæfileikar þínir vel í ljós. Ekkert ann-
að kom til greina en að þú sæir um all-
an undirbúning fyrir brúðkaupsveislu
okkar. Sæli vinur þinn og yngsta dóttir
þín, Arnrún, hjálpuðu til og gekk þetta
allt upp, og varð þessi fína veisla.
Ég fæ ekki betur séð en að þessir
góðu hæfileikar þínir, matreiðsla,
gangi í arf því dóttursonur þinn Nonni,
sonur Guðrúnar, sýnir sömu hæfileika
og afinn og gefur honum ekkert eftir,
með allri virðingu fyrir afa.
Þegar við Guðrún giftum okkur
voru tvær af dætrum þínum búsettar í
Noregi, Eyrún með fjölskyldu sinni,
Rúnari, Arnari og Halldóri, og Berg-
rún af sínum dugnaði og einskærri
eljusemi ein með börnin sín tvö, Ragn-
heiði Kristínu og Sváfni Má. Ekki vissi
neitt af okkur þá að Sváfnir Már ætti
eftir að verða eitt af börnum okkar
Guðrúnar. Hann sér nú á eftir afa sín-
um með söknuði en jafnframt þakklæti
fyrir síðustu samverustundirnar á
„Króknum“ í sumar.
Stoltur máttu vera, Toni minn, af
erfingjum þínum, dætrunum Guðrúnu,
Eyrúnu, Bergrúnu og Arnrúnu. Berg-
rún sem varð þér, Jöru og allri fjöl-
skyldunni harmdauði þegar hún féll frá
langt um aldur fram, aðeins 38 ára
gömul. Síðar varð áfallið mikið fyrir þig
þegar lífsförunautur þinn féll frá fyrir
fimm árum, þá slokknaði neistinn.
Við kveðjum þig í dag, Toni minn, á
afmælisdeginum þínum, sem við hefð-
um frekar viljað verja með þér á heim-
ili þínu á Vesturgötu 7, rifja upp gamla
tíma og gleðjast með þér.
Í staðinn mun fjölskyldan af sinni
kunnu samheldni halda áfram að safn-
ast saman 27. ágúst (fæðingardag
Jöru) – eins og hún hefur alltaf gert og
nú þar sem þú ert horfinn okkur 1.
september og minnast ykkar sæmdar-
hjóna.
Toni minn, hafðu þökk fyrir allt og
allt, megi hlýjar minningar um þig
mýkja sáran söknuð afkomenda þinna,
við vitum að Jara og Bergrún hafa tek-
ið á móti þér og leiða þig um nýjar og
ókunnar slóðir, sem eru okkur „lif-
andi“ mönnum framandi.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Gakktu á Guðs vegum, vinur.
Þinn tengdasonur,
Gunnar.
Elsku pabbi minn, nú er þinni göngu
lokið. Á slíkum stundum hrannast
minningarnar upp og hugurinn reikar
um liðinn tíma.
Stolt lít ég til baka og sé þig fyrir
mér í brytaúníforminu þínu. Þú varst
brytinn sem sigldi um höfin blá og
landaði í framandi borgum heimsins.
Við systurnar áttum því láni að fagna
að fá tækifæri til að sigla með þér,
fyrst um strandlengjuna hér við Ísland
og þegar við urðum eldri til ýmissa
borga.
Árið 1959 þegar ég var aðeins níu
ára gömul fór ég mína fyrstu ferð með
þér, á Dettifossi, til „útlanda“ og þá
ferð man ég eins og hún hefði gerst í
gær. Þetta var heilt ævintýri og þú
þreyttist aldrei á því að þvælast með
mig hingað og þangað um borgir
heimsins til þess að sýna mér allt sem
merkilegt var að skoða.
Í þeirri ferð fórum við m.a. til Len-
ingrad í Rússlandi og þar fékk ég að
sjá vetrarhöllina hans Péturs mikla og
horfa á skautaballett. Ég skrifaði rit-
gerð um ferðina sem fór í skólablað
Langholtsskóla þegar ég var tíu ára.
Skólasystkini mín voru alveg dolfallin
yfir þessu því þá höfðu fá börn fengið
tækifæri til að fara í siglingu, hvað þá
að fara til annarra landa.
Eftir því sem árin liðu urðu þessar
siglingar tíðari og til Ameríku fór ég
með þér þegar ég var fjórtán ára. Sú
ferð var einnig farin með Dettifossi og
var öðruvísi ævintýri en það fyrra, ég
varð eftir hjá vinafólki ykkar mömmu
og síðan komuð þið bæði með Detti-
fossi til þess að ná í mig þangað.
Árið 1967 var ég „munstruð“ sem
þerna hjá þér á Dettifossi, sú ferð átti
að taka aðeins þrjár vikur en tók rúm-
ar sex vikur, m.a. fórum við til Lett-
lands. Í ferðinni fengum við tækifæri
til þess að kynnast betur. Í hjarta mínu
veit ég að þarna byggðum við upp allt
það traust og þá vináttu sem við áttum
saman síðar á ævinni.
Einnig er mér minnisstætt þegar
þið mamma komuð til Hamborgar með
Dettifossi og sóttuð okkur Eyrúnu
ásamt mökum en við höfðum verið í
brúðkaupsferð og keyrt um alla Evr-
ópu. Það voru mikil forréttindi að fá að
sigla með þér alla tíð og geymum við
systur þær minningar vel.
Fjölskyldan okkar er mjög samhent
og erum við þakklát fyrir þau fimm ár
sem við áttum með þér eftir lát
mömmu. Eftir andlát mömmu var eins
og neisti þinn væri ekki eins skær og
hann hafði verið.
Þitt fyrsta langalangafabarn er
Hugrún Líf, dótturdóttir mín. Jara
yngri og Einar eru foreldrar hennar.
Eftir að hún fæddist árið 2000 kom aft-
ur þessi neisti í augun þín og hún var
svo sannarlega „ljósið í lífi þínu“ eins
og þú kallaðir hana.
Á byggðasafninu á Hofsósi eru ætt-
fræðibækurnar hennar mömmu. Þú
tókst þá ákvörðun að færa byggða-
safninu þær að gjöf sumarið 2002.
Stórfjölskyldan fór saman norður því
þú óskaðir eftir því að sem flestir úr
fjölskyldunni kæmu norður og tækju
þátt í þessum viðburði með þér.
Jara dóttir mín hefur verið þér mik-
ill stuðningur eftir að mamma lést, og
leitaðirðu gjarnan ráða hjá henni ef
eitthvað var.
Aðeins hálfum mánuði fyrir andlát
þitt varstu nógu hress til þess að fara
aftur norður á Hofsós með Jöru og
fjölskyldu hennar, ásamt Nonna, afa
Jöru úr föðurætt, því það átti eftir að
afhenda mynd af mömmu og varstu
ákveðinn í að þessu verkefni þyrftirðu
að ljúka áður en þú færir frá okkur.
Ferðin var ykkur öllum ánægjuleg
og varstu alsæll með hana. Eftir að
þessu verkefni lauk held ég að þú hafir
verið tilbúinn að fara til mömmu og
Bergrúnar.
Elsku pabbi minn, þín er sárt sakn-
að af okkur öllum. Megi góður Guð
styrkja okkur öll í sorg okkar.
Guðrún.
Þegar ég nú kveð afa minn, Anton
Líndal Friðriksson, hinstu kveðju er
margs að minnast. Mér fannst alltaf
jafnyndislegt að koma heim í Efsta-
sundið. Þú, elsku afi minn, amma og
Búdda tókuð ávallt svo hlýlega og vel á
móti mér og vilduð allt fyrir mig gera.
Fyrir það verð ég ævinlega þakklát.
Alltaf var gott að koma til ykkar og
skríða á milli hjá ykkur ömmu, þú
svafst oftast með Moggann yfir hausn-
um og þegar við vöknuðum á morgana
fórum við saman inn í eldhús þar sem
ég fékk cocoapuffs eins og ég gat í mig
látið. Ég gleymi því aldrei þegar þú
komst heim frá Ameríku með heilt
vörubretti af cocoapuffs handa mér.
Þú varst yndislegur afi og mamma
hefði ekki getað átt betri pabba. Það
varst þú sem komst svo oft að passa
okkur þrjú, Sváfni, mig og mömmu,
þegar hún var veik.
Elsku afi minn, takk fyrir góðar
stundir, þig mun ég alltaf geyma í
hjarta mínu.
Einar Benediktsson segir svo í Ein-
ræðum Starkaðar:
Það smáa er stórt í harmanna heim, –
höpp og slys bera dularlíki, –
og aldrei er sama sinnið hjá tveim,
þótt sama glysi þeir báðir flíki. –
En mundu, þótt veröld sé hjartahörð,
þótt hrokinn sigri og rétturinn víki,
bölið, sem aldrei fékk uppreisn á jörð,
varð auðlegð á vöxtum í guðanna ríki.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
Þín
Ragnheiður.
Afi.
Skrýtið að þú sért farinn. Það er svo
margt sem við hefðum viljað segja þér.
Við vorum búnir að ákveða að hittast
daginn eftir að þú kvaddir. Það er
mjög sárt að geta ekki hitt þig þar sem
við höfðum ekki sést í þrjá mánuði og
við sem ætluðum okkur að setjast nið-
ur og skiptast á nýjum og gömlum
ferðasögum eins og við vorum vanir
eftir sumarið. Afi, þú varst alveg ein-
staklega sérstök manneskja, vildir
engum illt og hefðir fórnað öllu þínu
fyrir aðra og ókunnuga. Við erum
þakklátir fyrir öll þau ár sem þú varst
með okkur í þessu lífi. Við munum
heimsóknirnar til okkar þegar við
bjuggum í Noregi, skylmingarnar sem
þú kenndir okkur, jólin öll, veiðiferð-
irnar, reynslusögurnar, taflið, matinn,
frímúraraböllin, áhuga þinn á tónlist
okkar, þú gerðir þér ferð á næstum
alla tónleikana, leikina, samtölin,
Efstasundið. Efstasundið gamla vekur
allskyns minningar frá barnæsku okk-
ar. Mikið skemmtum við okkur vel. Þú,
amma og Budda hugsuðuð alltaf svo
vel um okkur. Ef keypt var nammi, þá
voru fleiri kassar keyptir og ef það
voru rakettur voru það nokkrir svartir
plastpokar. Þetta var dekurparadís.
Þegar við fluttum heim til Íslands
fyrir sjö árum bjuggum við bara sex
hæðum neðar í sömu blokk í Ljós-
heimunum. Mikið var þægilegt að
hafa ömmu sína og afa í sama húsi,
sérstaklega vegna þess hve velkomn-
ir við vorum alltaf, það lá við að við
mættum kíkja í heimsókn klukkan
fjögur á næturnar …
Á Hrafnistu var Sturla, bróðir
ömmu, nágranninn þinn, þannig að þér
leiddist nú aldrei þar. Alltaf voruð þið
eitthvað að bralla, þið tveir vinirnir. En
eftir að fyrst amma og svo Sturla lét-
ust leiddist þér og þú vildir komast
nær höfninni, á Vesturgötu. Nú var
ekkert sem gat stoppað þig, þú keyptir
þér nýjan bíl og fórst að rúnta reglu-
lega um bæinn og varst fastakúnni á
Grandakaffi. Útsýnið frá Vesturgöt-
unni gerði þér kleift að fylgjast með
skipunum sem sigldu þar um. Sjórinn
var nú þitt annað heimili.
Reikult er rótlaust þangið,
rekst það um víðan sjá,
straumar og votir vindar
velkja því til og frá.
Fuglar flugu yfir hafið
með fögnuði og vængjagný,
– hurfu út í himinblámann
hratt eins og vindlétt ský.
Þangið, sem horfði á hópinn,
var hnípið allan þann dag. –
Bylgjan, sem bar það uppi,
var blóðug um sólarlag.
(Jóhann Sigurjónsson.)
Takk fyrir allt. Við söknum þín.
Rúnar og Arnar.
ANTON LÍNDAL
FRIÐRIKSSON
✝ Ágúst Ólafssonfæddist í Gíslholti í
Vestmannaeyjum 1.
ágúst 1927. Hann lést
á Heilbrigðisstofnun
Vestmannaeyja 29.
júlí síðastliðinn. Ágúst
var sonur hjónanna
Kristínar Jónsdóttur
frá Rauðsbakka, f. 22.
mars 1898, d. 19. apríl
1969, og Ólafs Gísla
Vigfússonar frá Rauf-
arfelli, f. 21. ágúst
1891, d. 15. maí 1974.
Systkini Ágústs eru
Vigfús, f. 1918, d.
2000, Kristný, f. 1921, Jóna, f. 1924,
d. 1944, Sigríður, f. 1931, Guðjón, f.
1935, og Jón Ólafur, f. 1944.
Eiginkona Ágústs er Nanna Guð-
jónsdóttir, f. 27. september 1928.
Börn þeirra eru: 1) Jóhann Grétar,
börn hans eru Sindri og Guðrún. 2)
Jóna Kristín, gift Birgi Guðjónssyni,
börn þeirra eru Guðjón, Anna Krist-
ín og Ólafur Vignir. 3) Salbjörg, gift
Ósvaldi Tórshamar, börn þeirra eru
Jóhann Ágúst, Hildur Rán, Alex-
ander Páll, Ólafur Eysteinn, Sig-
mundur Kristinn, Ró-
bert Freyr, látinn,
Albert Snær, Ósvald
Salberg, látinn og
Gunnlaugur Hróð-
mar. 4) Jenný, dóttir
hennar er Nanna Sig-
urjónsdóttir. 5) Ólaf-
ur Gísli, kvæntur
Báru Kristinsdóttur,
þau eiga dótturina
Ágústu Jóhönnu. 6)
Jón Eysteinn, sonur
hans er Einar Vil-
berg. Barnabarna-
börn Ágústs eru Elín
Ósk Sindradóttir,
Óskar Smári Harðarson, látinn, Ar-
on Smári Harðarson, Máni Freyr
Jóhannsson, Erla Díana Jóhanns-
dóttir, Birta Líf Jóhannsdóttir og
Hekla Sól Jóhannsdóttir.
Ágúst lærði húsasmíði ungur að
árum og starfaði við þá iðn á sumrin
en á veturna stundaði hann sjóinn.
Hann var mikið í íþróttum á yngri
árum og keppti fyrir Knattspyrnu-
félagið Tý.
Útför Ágústs fór fram frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum 9. ágúst.
Nú er kallið komið og þú hefur flutt
þig heim til föður okkar allra á himn-
um, elsku pabbi minn. Nú er þrautum
þínum lokið og þú hefur það vonandi
betra núna.
Pabbi var sjómaður, lengst af átti
hann trilluna Rán VE 330 og reri mest
á henni. Hann fór mikið með erlenda
ferðamenn í siglingar á sumrin.
Stundum var hann að leggja í hann
þegar ferðamaður kom. Þá tók pabbi
hann með, lagði veiðarfærin og fór svo
í siglingu í kringum Heimaey, sýndi
honum hella og fuglabjörg. Síðan dró
hann veiðarfærin sem ferðamönnun-
um fannst mikil upplifun. Aldrei tók
hann neitt fyrir þetta, fannst það sjálf-
sagt.
Pabbi fór líka mikið með erlenda
fréttamenn út í Surtsey á meðan gosið
þar stóð sem hæst.
Hann þjónaði líka lundakörlunum á
lundaveiðitímanum, flutti karlana á
milli, fór út með vistir og sótti lunda.
Mest sótti hann í Álsey og Suðurey.
Pabbi hafði gaman af börnum sín-
um og barnabörnum en minna gat
hann sinnt barnabarnabörnunum
þegar þau komu eitt af öðru. Hann
fylgdist þó alltaf með þeim og spurði
alltaf eftir þeim.
Pabbi var rólegur maður en gat
rokið upp en það var fljótt úr honum.
Hann vildi allt fyrir alla gera og var
alltaf tilbúinn að hjálpa öðrum endur-
gjaldslaust.
Barnabörnin höfðu gaman af að
koma til afa og ömmu og afa og afi átti
alltaf kúlur til að stinga upp í þau. Það
leiddist þeim ekki.
Ég veit, elsku pabbi minn, að þú
passar strákana okkar Gunnu fyrir
okkur.
Elsku pabbi minn, hvíl þú í friði.
Kveðja
Salbjörg.
Tíminn er svo fljótur að líða. Mér
finnst svo stutt síðan ég var lítill og
var að heimsækja afa og ömmu. Afi
gaf mér alltaf kúlu en nú er þetta búið.
Afi er búinn að skila sínu og ég á
eftir að skila mínu. En þá hittumst við
aftur á himnum, elsku afi, ég sakna
þín.
Þinn
Alexander Páll.
ÁGÚST
ÓLAFSSON