Morgunblaðið - 29.10.2003, Blaðsíða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. OKTÓBER 2003 31
sálufélaga. Þú kenndir mér svo of-
boðslega margt um hversu langt mað-
ur nær með jákvæðu hugarfari, og
hve styrkur þinn og kraftur hefur
ekki bara fleytt þér langt, heldur okk-
ur öllum hinum sem voru með þér í
baráttunni. Þú ert algjör hetja.
Ég kveð þig, elsku besta vinkona
mín, með þakklæti fyrir að hafa feng-
ið að njóta vináttu þinnar og kærleika.
Nú finn ég angan löngu bleikra blóma,
borgina hrundu sé við himin ljóma,
og heyri aftur fagra, forna hljóma,
finn um mig yl úr brjósti þínu streyma.
Ég man þig enn og mun þér aldrei gleyma.
Minning þín opnar gamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni og jörðu.
Brosin þín mig að betri manni gjörðu.
Brjóst þitt mér ennþá hvíld og gleðiveldur.
Þú varst mitt blóm, mín borg, mín harpa og
eldur.
(Davíð Stef.)
Far þú í friði, Helga mín, friður
Guðs þig blessi.
Þín vinkona,
Unnur Halldórsdóttir.
Það ríkti mikil eftirvænting í loft-
inu haustið 2002, þegar hópur mynd-
arlegra sex ára barna kom í Mýrar-
húsaskóla í fyrsta sinn.
Sonur minn var einn af þeim. Hann
var mjög spenntur en samt örlítið
kvíðinn, því hann hafði áhyggjur af
því að hann yrði höfðinu stærri en all-
ir hinir krakkarnir og myndi ekki
falla inn í hópinn. En áhyggjur hans
breyttust í mikla gleði þegar hann sá
annan strák sem jafnvel var örlítið
stærri en hann sjálfur, þar hitti hann
Axel í fyrsta skiptið. Undrunin og
gleðin varð jafnvel enn meiri þegar
hann sá stelpu sem var svona hávaxin
líka, þar hitti hann Lovísu Birtu. Upp
frá þessari stundu urðu þeir tveir óað-
skiljanlegir.
En mikil eftirvænting var líka hjá
mér sjálfri, ég var líka á leið í nýjan
skóla og hafði líka áhyggjur af því að
þekkja ekki marga. En áhyggjur mín-
ar breyttust líka í mikla gleði þegar
ég sá Helgu. Þá var hún líka að hefja
nám í Háskólanum í Reykjavík.
Því miður þurfti Helga að hætta
námi vegna veikinda sinna en við
héldum áfram að rækta vinskap okk-
ar eftir það. Við fengum að fylgjast
með baráttu Helgu í erfiðum veikind-
um hennar. Hún sýndi þvílíkt hug-
rekki og baráttu að erfitt er að lýsa
því í orðum. Hún á yndislega fjöl-
skyldu og vinahóp sem nú í dag mun
kveðja þessa miklu baráttukonu.
Elsku Sveinn, Atli Freyr, Axel
minn og Lovísa Birta, megi Guð
styrkja ykkur í þessari miklu sorg
ykkar.
Katrín, Páll og Aron Dagur.
Þeir deyja ungir sem guðirnir elska
og fráfall Helgu er mikill missir fyrir
samfélagið okkar hér á Seltjarnar-
nesi. Hún gerði bæinn okkar betri og
skemmtilegri, meðal annars með öfl-
ugu starfi sínu í þágu Gróttu.
Við kynntumst Helgu þegar dreng-
irnir okkar voru að stíga sín fyrstu
spor á fótboltavellinum. Hún tók
strax í upphafi að sér fjármál flokks-
ins okkar og sá um þau þar til yfir
lauk. Hún tók einnig að sér hvert
verkefnið á fætur öðru og skilaði þeim
af sér með miklum sóma. Hún var
rosalega dugleg og áhugasöm og
reyndi aldrei að koma verkefnum yfir
á aðra, ekki einu sinni eftir að hún
veiktist. Hún átti stóran þátt í því að
efla foreldrastarfið og óhætt er að
fullyrða, án þess að á nokkurn sé hall-
að, að hún hafi verið aðaldrifkraftur-
inn í því.
Það var einkum í kringum polla-
mótin í Eyjum og á Akureyri sem
reyndi á skipulagshæfileikana og
framtakssemina og Helga fór ævin-
lega á undan okkur hinum til að ná í
tjaldstæði og tryggja að allt væri
klárt og allir gætu verið saman. Þann-
ig var hún vakin og sofin í starfinu,
bæði fyrir drengina og okkur foreldr-
ana, enda áttum við öll ógleymanlegar
stundir saman í þessum ferðum. Því
miður komst hún ekki með okkur í
síðustu ferðina vegna veikindanna og
var hennar sárt saknað.
Helga tókst á við erfið veikindi sín
af ótrúlegu æðruleysi og ætlaði svo
sannarlega að sigrast á þeim. Þær
vonir eru nú að engu orðnar og er
mikill harmur kveðinn að fjölskyldu
hennar sem sér á eftir elskulegri eig-
inkonu og einstakri móður sem fylgdi
börnum sínum eftir í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur.
Við og Birkir sendum Svenna, Atla,
Axel og Lovísu, foreldrum Helgu og
systkinum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Guð gefi ykkur styrk í
þessari miklu sorg.
Guðmundur Kristjánsson og
Sonja B. Jónsdóttir.
Enn einu sinni hefur það komið í
ljós hversu tilvera okkar mannanna
getur verið undarleg.
Enn einu sinni skynjum við með
jafn áþreifanlegum hætti og mögu-
legt er, að lífið er oft ótrúlega ósann-
gjarnt.
Hvað er það annað en ósanngirni
þegar eiginkona og móðir þriggja
ungra barna deyr í blóma lífsins?
Hvers vegna er henni falið það verk-
efni að glíma við andstyggilegan,
ólæknandi sjúkdóm um skeið og hún
síðan hrifsuð á brott, eftir að hafa lagt
sig alla fram í baráttunni? Hvernig á
að útskýra það fyrir börnunum? Að
þeir sem guðirnir elska, deyi ungir?
Nei, það virkar ekki.
Lífið býður einfaldlega ekki alltaf
upp á sanngirni. Varla að maður átti
sig á því á stundum hvers vegna þetta
skrýtna orð var fundið upp. Þess
vegna er svo dýrmætt að njóta þess
að vera til, að njóta líðandi stundar;
Helga Barðadóttir var einmitt gædd
þeim eiginleika og kunni að deila
gleðinni með öðrum. Fólki leið vel í
návist hennar. Ég segi ekki að spé-
kopparnir hafi verið smitandi, en það
var auðvelt að vera í góðu skapi með
Helgu.
Það er líklega einkennilegt að telja
dauðann sanngjarnari lífinu. Hann er
vondur, auðvitað er hann vondur.
Auðvitað er alltaf hryllilegt þegar
dauðinn birtist, ekki síst þegar hann
sækir ungt fólk.
En hann bindur samt stundum
enda á kvalir lífsins.
Það er dapurlegra en tárum taki að
horfa upp á ástkæra eiginkonu, elsku-
lega móður, yndislega dóttur og syst-
ur, kæran nágranna og vin, berjast
við grimman, óbilgjarnan og ósigr-
andi andstæðing misserum saman.
Fá ekkert að gert. Er þá ekki hægt að
líta á dauðann sem hinn sanngjarna,
frelsandi engil sem kemur til hjálpar í
stríðinu við lífið? Fyrst lífið vildi fara í
stríð.
Mér finnst ólíklegt að margir svari
spurningunni játandi. Og þó; flest vilj-
um við vera hraust og verða gömul, en
sannleikurinn er einfaldlega sá að
handritið er ekki þannig. Og það geta
ekki allir fengið að leika lengstu hlut-
verkin. En hvernig er valið?
Því fylgir jafnan mikil gleði þegar
tjald lífsins lyftist, við reynum að láta
okkur líða vel á sviðinu enda eins gott
því tíminn er naumur. Hundrað ár
eru í sjálfu sér augabragð en fæstir ná
þeim aldri. Þrjátíu og sex ár eru ein-
ungis örskotsstund. Fyrsti þáttur.
Forleikur að einhverju miklu meira.
En svo fellur tjaldið stundum allt of
snemma. Enginn fær rönd við reist.
Dauðinn segir hingað og ekki lengra.
Helga var glæsileg kona og
skemmtileg. Hjartahlý, dugnaðar-
forkur og fylgin sér hvert sem verk-
efnið var. Falleg hvort sem hún var
ljóshærð eða dökkhærð, síðhærð eða
stuttklippt eða sköllótt.
Það eru ekki nema rúmlega sex ár
síðan ég sá henni fyrst bregða fyrir
innan við gluggatjöldin á Miðbraut-
inni. Þau Svenni og börnin nýflutt inn
á jarðhæðina, ég og mitt fólk farin að
njóta þess að vera til á miðhæðinni.
Lífið gat ekki verið betra. Fallegir og
góðir krakkar komnir í húsið, einmitt
það sem dætur mínar höfðu þörf fyrir.
Fallegir og góðir foreldrar líka; al-
deilis enginn dónaselskapur þar á
ferð. Það var gaman að spjalla við
þessi ungu hjón, gott að sitja með
þeim, brosa, hlæja eða gráta eftir at-
vikum. Jafnvel slá lóðina og reyta arfa
úr blómabeðunum með þeim.
Nú stendur eftir fallegur faðir með
fallegu börnin sín þrjú. Móðirin hefur
verið tekin frá þeim, en falleg minn-
ing um fallega konu er eign þeirra að
eilífu. Dýrmæt eign sem enginn getur
fjarlægt.
Skapti Hallgrímsson.
 Fleiri minningargreinar
um Helgu Barðadóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
SIGRÍÐUR KRISTBJÖRG
ÞORBJÖRNSDÓTTIR,
Lönguhlíð 3,
sem lést sunnudaginn 19. október sl., verður
jarðsungin frá Dómkirkjunni fimmtudaginn
30. október kl. 13.30.
Jón Kristjánsson, Ólöf Jónsdóttir,
Pétur Kristjánsson, Laila Schjetne,
Arndís Kristjánsdóttir, Sveinn Blomsterberg,
Sesselja Kristjánsdóttir, Magnús Óskarsson,
Steinar Kristjánsson, Svandís Óskarsdóttir,
Anna Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Maðurinn minn, faðir, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN BERGUR KRISTJÁNSSON,
Birkihvammi,
Kópavogi,
áður Smárahvammi,
lést fimmtudaginn 23. október.
Útförin verður gerð frá Digraneskirkju föstu-
daginn 31. október kl. 13.30.
Þórunn Garðarsdóttir,
Edda Rúna Kristjánsdóttir, Rósant Guðmundsson,
Guðrún Kristjánsdóttir, Egill Þórarinsson,
Enea Rósantsdóttir.
Ástkær faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN GUÐMUNDSSON
bifreiðastjóri,
Skúlagötu 20,
Reykjavík,
lést á heimili sínu sunnudaginn 19. október.
Útförin fór fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær dóttir mín,
GUÐBJÖRG MARÍA LILAA,
andaðist á heimili sínu, sambýlinu Stuðlaseli 2,
að kvöldi sunnudagsins 26. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Guðlaug Stefánsdóttir
frá Syðri-Bakka.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir og afi,
ERIK STIG HENRIKSEN,
Nordborg,
Danmörku,
lést laugardaginn 25. október.
Útför hans fer fram frá Klausturkirkjunni í Horse-
ns í Danmörku föstudaginn 31. október.
Sigríður Lárusdóttir Henriksen,
Halldór Stig Henriksen, Stine Johansen,
Agnes Henriksen,
Lauritz Henriksen.
Ástkæra sambýliskona mín, uppeldisdóttir,
móðir, tengdamóðir og amma,
HRAFNHILDUR ODDNÝ STURLUDÓTTIR
(Odda),
Krókamýri 12,
Garðabæ,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
þriðjudaginn 28. október.
Útförin auglýst síðar.
Gunnar Snorrason,
Árni Sigurjónsson,
Sigurður Bjarni Rafnsson, Ingibjörg Ásta Sigurðardóttir,
Ásta Krisín Sigurðardóttir, Sigurgísli Jónasson,
Hermann Sigurðsson, Ósk Auðunsdóttir,
Hrafnhildur Sigurðardóttir,
barnabörn, stjúpbörn
og aðrir aðstandendur.
Faðir okkar og ástvinur,
GÍSLI ANGANTÝR MAGNÚSSON
frá Langabotni,
Geirþjófsfirði,
sem lést laugardaginn 25. október, verður
jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík föstu-
daginn 31. október kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórður Magni Eyfjörð Gíslason,
Björg Guðrún Gísladóttir,
Kolbrún Gísladóttir,
Lilja Sigfinnsdóttir.
Innilegustu þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð við andlát og útför móður minnar,
dóttur og systur,
SÓLVEIGAR MÁLFRÍÐAR
HARALDSDÓTTUR,
sem lést fimmtudaginn 9. október og var
jarðsungin í kyrrþey frá Garðakirkju miðviku-
daginn 15. otkóber.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk líknardeildar Landspítalans fyrir einstaka
hlýju og góða umönnun.
Kristian Hansen,
María Sigurðardóttir,
Sigríður Haraldsdóttir,
Þórlaug Haraldsdóttir,
Sigurlaug Jóhannsdóttir.