Morgunblaðið - 05.12.2003, Qupperneq 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 5. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Eyjólfur KristinnSnælaugsson
fæddist á Árbakka á
Litla-Árskógssandi
2. nóvember 1924.
Hann lést á St. Jós-
efsspítala 30. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar Eyjólfs voru
Kristín Ragnheiður
Ágústsdóttir, f. 18.
janúar 1892, d. 17.
desember 1935, og
Snælaugur Baldvin
Stefánsson, f. 15.
desember 1890, d.
18. desember 1960.
Fósturforeldrar Eyjólfs voru
Hjálmar Kristjánsson og Vilhelm-
ína Jónsdóttir. Systkini Eyjólfs
eru: Stefán Kristinn, f. 27. júní
1916, d. 19. maí 1990, maki Guðrún
Ólafía Halldórsdóttir, f. 30. mars
1925; Ólöf, f. 16. júlí 1918, maki
Þorsteinn Daníelsson, f. 28. októ-
ber 1913 d. 8. febrúar 2003; Mar-
grét Ágústa, f. 29. júlí 1921, d. 6.
júlí 1958, maki Marel Þorsteinsson,
f. 1. ágúst 1911, d. 20. maí 1983; og
Jakob Jón Kristján, f. 3. júlí 1928,
d. 27. apríl 2003, maki Anna Lilja
Þorvaldsdóttir, f. 3. september
1931.
Eyjólfur kvæntist 31. mars 1956
Sverri Þór, Snorra Má, Andra Pál,
Elmar Örn, Daníel Frey og Aron
Inga.
Eyjólfur ólst upp hjá fósturfor-
eldrum sínum frá átta ára aldri til
tvítugs, vegna veikinda móður
sinnar, sem lést fyrir aldur fram úr
berklum. Var þar stundaður hefð-
bundinn búskapur sem Eyjólfur
vann við ásamt heimilisfólki. Hann
var tvítugur er hann flutti til Ak-
ureyrar og hóf störf hjá KEA sem
tækjastjóri á vinnuvélum. 1951
flutti hann suður í Innri-Njarðvík
og starfaði hjá Hraðfrystihúsi
Innri-Njarðvíkur til ársins 1958 er
hann störf hjá Íslenskum aðalverk-
tökum á Keflavíkurflugvelli, sem
tækjastjóri og síðar sem nætur-
vörður. Hjá ÍAV lá leið hans víða
um land við verkefni, svo sem Lor-
anstöðvar á Snæfellsnesi og á
Stokksnesi við Hornarfjörð. Einnig
vann hann við gerð Reykjanes-
brautarinnar og vegar um Ólafs-
fjarðarmúla. Eftir að hann hætti
hjá ÍAV stofnaði hann sitt eigið
verktakafyrirtæki ásamt fjöl-
skyldu. Helstu verkefni voru við
vega- og holræsagerð en einnig sá
fyrirtækið um sorphirðu og sorp-
urðun á Suðurnesjum. Þaðan lá
leið hans til Hagkaupa í Njarðvík
þar sem hann vann sem nætur-
vörður frá opnun verslunarinnar.
Hjá Hagkaupum lauk hann sinni
starfsævi sjötíu og eins árs.
Útför Eyjólfs verður gerð frá
Njarðvíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Guðrúnu Þórhildi
Björgu Jónasdóttur, f.
26. júní 1930, d. 6. júní
1999. Börn þeirra eru:
1) Jónas Helgi, f. 18.
janúar 1952, giftist
Björgu Baldursdóttur,
synir þeirra eru Bald-
ur Ingi, Jónas Eyjólfur
og Haukur Davíð. Jón-
as og Björg slitu sam-
skiptum. Seinni kona
Jónasar var Ingibjörg
Sigurmundsdóttir,
þau slitu samvistum.
2) Vilhjálmur Krist-
inn, f. 27. desember
1954, maki Þórlína Jóna Ólafsdótt-
ir, synir þeirra eru Eyjólfur Krist-
inn og Vilhjálmur Þór. 3) Eyjólfur
Ævar, f. 6. mars 1957, maki Helga
Þórdís Guðmundsdóttir, þau eiga
tvö börn, Guðrúnu Þórhildi og
Hilmar Þór. 4) Þórey, f. 18. desem-
ber 1963, maki Auðunn Þór Al-
marsson, þau eiga fjögur börn
saman, en fyrir átti Þórey soninn
Kristinn Örn Agnarsson. Börn
þeirra eru Gunnar Örn, Ævar Örn,
Auðun Örn, f. 4. mars 1995, d. 4.
mars 1995, og Eyjólfur Örn. Fyrir
átti Eyjólfur soninn Jón Ásgeir, f.
10. október 1951, maki Svanfríður
Sverrisdóttir, þau eiga sex börn,
Eyjólfur ólst upp hjá fósturfor-
eldrum frá átta ára aldri, vegna veik-
inda móður sinnar, en hún lést fyrir
aldur fram úr berklum sem þá herj-
uðu á þjóðina. Í Sundi hjá fósturfor-
eldrum sínum, þeim Hjálmari Krist-
jánssyni og Vilhelmínu Jónsdóttur,
bjó Eyjólfur til rúmlega 20 ára ald-
urs er hann fór að heiman og fór að
sjá um sig sjálfur. Systkini Eyjólfs
eru öll látin, nema Ólöf, sem sendir
sérstakar kveðjur til ættmenna og
hins látna.
Lengst framan af vann hann sem
tækjastjóri á þungavinnuvélum hjá
Kaupfélagi Eyfirðinga, m.a við snjó-
mokstur fyrir njólkurflutninga, eða
þar til hann flutti suður og hóf störf í
Hraðfrystihúsi Innri-Njarðvíkur, en
í Innri-Njarðvík bjó hann allan sinn
aldur. Eyjólfur starfaði í Hraðfrysti-
húsi Njarðvíkur allt til ársins 1958 að
hann hóf störf há Íslenskum aðal-
verktökum á þungavinnuvélum og
við viðgerðir á þeim.
Eyjólfur var einstakt ljúfmenni,
það var alveg sama hvað á gekk, allt-
af var stutt í kímnina hjá honum. Ef
eitthvað virtist óyfirstíganlegt eða
óleysanlegt var viðkvæðið hjá Eyj-
ólfi: Setjumst aðeins niður og skoð-
um þetta aftur í öðru ljósi og áður en
varði voru vandamálin leyst, eins og
ekkert væri. Eyjólfur dvaldi oft á
sjúkrahúsum, m.a. vegn þráláts
kviðslits sem hrjáði hann lengi vel og
var hann oftsinnis skorinn upp vegna
þessa. Stundum kom fyrir að ungir
menn sem höfðu lent í uppskurði
voru erfiðir til að fara framúr rúm-
um sínum og rétta úr sér, þá sögðu
hjúkkurnar stundum „við sækjum
bara Eyjólf sálfræðing, hann kemur
þér á lapppir áður en þú veist af“. Og
oft var hann kallaður til að ræða við
aðra sjúklinga m.a til að örva þá.
Æðruleysi og hlýhugur voru hans
vopn, sama á hverju gekk. Þrátt fyr-
ir erfið veikindi nú undir lokin
kveinkaði hann sér aldrei og hann
bjó einn til hinsta dags. Fyrir áeggj-
an ættingja samþykkti hann að fá
húshjálp einu sinni í mánuði. En
hann hélt því fram að ef hann færi að
fá húshjálp myndi hann leggjast í
leti, en það gat hann ekki hugsað sér.
Síðustu starfsár sín starfaði Eyj-
ólfur sem næturvörður í Hagkaup-
um á Fitjum. Þar, eins og annars
staðar, eignaðist hann marga góða
vini og það var svolítið sérstakt hvað
hann náði góðum tengslum við ungt
fólk, sem var að stíga sín fyrstu skref
út í lífið. Hann kunni margar ráð-
leggingar og var ekki spar á þær, en
passaði sig alltaf á því að troða engu
að neinum.
F.h. barna Eyjólfs,
Jónas Helgi.
Í dag er tengdafaðir minn, Eyjólf-
ur Kr. Snælaugsson, til moldar bor-
inn.
En þessi mikli öðlingur skilur eftir
ljúfar og fallegar minningar. Hann
var ætíð til taks ef einhver vildi
spjalla um heima og geima og ekki
kom maður að tómum kofunum á
þeim bænum. Glettnin og létta lund-
in sem einkenndi hann væri hverjum
manni gott veganesti út í lífið. Hann
var afar vinmargur og vel liðinn alls
staðar enda fundu allir sem honum
kynntust að þar fór stórmenni í
litlum líkama.
Elsku tengdapabbi, margt vorum
við búin að bralla saman í gegnum
tíðina og er ég betri manneskja eftir
kynni mín af þér.
Þú varst alveg einstaklega laginn
við að ræða við jafnt eldra fólk sem
og börn og gafst þér alltaf tíma til að
hlusta á alla, og ef eitthvað bjátaði á
var gott að leita ráða hjá þér.
Það var ekki ósjaldan þegar mað-
ur kíkti í heimsókn að þar væri ekki
einhver fyrir í spjalli því þú hafðir
frá mörgu skemmtilegu að segja.
Þinn skemmtilegi húmor var til stað-
ar allt fram á síðustu stund.
Þú vildir að allir lifðu í sátt og
samlyndi og vildir öllum vel.
Þegar maður kvaddi þig sagðir þú
alltaf bless elskan og Guð geymi þig.
Elsku Eyjólfur minn, við söknum
þín mjög mikið.
Ég vil kveðja þig með orðunum
þínum. Guð geymi þig, elsku tengda-
pabbi, og takk fyrir allt.
Hann gekk hér um að góðra drengja sið,
gladdi mædda, veitti þreyttum lið.
Þeir fundu best sem voru á vegi hans
vinarþel hins drenglundaða manns.
Þó ævikjörin yrðu máski tvenn,
hann átti sættir jafnt við Guð og menn.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Helga Guðmunds.
Elsku afi minn, nú ertu farinn frá
okkur og skyndilega er orðið ein-
manalegt á Kirkjubraut 16 þar sem
ég eyddi svo mörgum árum hjá þér
og ömmu. Það að missa þig skilur
eftir stórt sár í hjarta mínu sem mun
gróa seint. Samband okkar var ein-
stakt.
Þegar ég lít til baka á stundir okk-
ar saman koma margar frábærar
minningar upp í huga minn.
Ég man þegar ég var pínulítill og
þú varst alltaf að þjálfa mig upp í
vinnu í garðinum hjá þér og ömmu
og ég skrifaði niður tímana með 50
krónur á tímann og í kaffipásunum
sagðir þú mér alltaf sögur eins og
þegar þú varst á ýtunum í gamla
daga.
Þú hafðir alltaf þolinmæði og tíma
til að tala við alla, sama á hvað bját-
aði. Engu máli skipti við hvern þú
talaðir, því þú varst alltaf svo opinn
fyrir öllu. Þú spurðir mig alltaf
hvernig gengi í boltanum og kenndir
mér mörg heilræði sem ég mun aldr-
ei gleyma og alltaf fara eftir. Þú
tókst veikindunum þínum með því-
líkum styrk og hógværð. Jákvæður
varstu alltaf og bjartsýnn, sama
hvernig útlitið var, og alltaf var stutt
í grínið.
Afi, þú varst einstakur maður.
Elsku afi minn, nú kveð ég þig
með tárafoss á kinn en nú ertu kom-
inn til ömmu Gunnu og Auðuns litla.
Guð geymi þig, afi minn, og ég
gleymi þér aldrei. Þinn
Kristinn Örn.
Elsku afi er dáinn.
Við eigum eftir að sakna hans
mjög mikið. Það verður tómlegt að
geta ekki komið við hjá honum þegar
við komum heim úr skólanum, fá kex
úr ofninum og heyra sögur af honum
í gamla daga.
Afi var besti vinur okkar og við
munum sakna hans mikið.
Afi kenndi okkur mikið um lífið og
tilveruna og við lærðum mikið af
honum.
Við elskum þig og guð geymi þig,
elsku afi.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V. Briem.)
Þínir dóttursynir,
Gunnar Örn, Ævar Örn
og Eyjólfur Örn.
EYJÓLFUR KRIST-
INN SNÆLAUGSSON
✝ Ingimar RósarSigurtryggvason
fæddist að Litlu-
Völlum í Bárðardal
19. desember 1928.
Hann lést á Land-
spítalanum - há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 27. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigríður Daníels-
dóttir, f. 16.1. 1890,
d. 3.3. 1979, og Frið-
laugur Sigurtryggvi
Tómasson, f. 30.7.
1863, d. 1.3. 1935.
Hálfsystkini hans í föðurætt voru
fjögur en alsystkini hans voru
átta.
Ingimar kvæntist 23.12. 1950
eftirlifandi eiginkonu sinni, Guð-
rúnu Jónu Zóphóníasdóttur frá
Ásbrekku í Gnúpverjahreppi, f.
18.3. 1927. Börn Ingimars og
Guðrúnar eru: 1) Sigurðu Ingi
bifvélavirkjameist-
ari, f. 25.4. 1951,
kvæntur Helgu Ósk-
arsdóttur kennara,
f. 21.8 1955 og eiga
þau þrjá syni. 2)
Soffía leiðbeinandi,
f. 18.7 1954, gift
Kristjáni Rögnvaldi
Einarssyni bifvéla-
virkjameistara, f.
21.5. 1950 og eiga
þau þrjú börn og
þrjú barnabörn. 3)
Hafdís skrifstofu-
maður, f. 17.5. 1956.
4) Hugrún skrif-
stofumaður, f. 30.6. 1965. Sonur
hennar og Steindórs Elíssonar er
Kristinn Steindórsson en sam-
býlismaður hennar er Gunnar
Vignir Guðmundsson íþrótta-
kennari, f. 19.12. 1963.
Útför Ingimars verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín
eiginkona.
Fræ í frosti sefur,
fönnin ei grandar því.
Drottins vald á vori,
vekur það upp á ný.
Elska hans gefur,
öllu líf og skjól.
Guðs míns kærleika kraftur,
kom því og ver mín sól.
Elsku pabbi.
Margar góðar minningar streyma
gegnum huga okkar systkinanna
þegar við sitjum hér og minnumst
þín.
Þú varst mikill og góður pabbi, ein-
staklega bóngóður og greiðvikinn.
Alltaf þegar við leituðum til þín
áttir þú svör eða ráð handa okkur og
skipti þá engu máli staður eða stund.
Þú varst mikill náttúruunnandi og
kenndir okkur í öllum þeim ferðum
sem við fórum með þér að meta feg-
urð landsins.
Gleðistundir með þér voru margar
og ógleymanlegar og geymum við
þær í hjarta okkar.
Við munum heiðra minningu þína
með því að reyna að fara eftir öllu því
sem þú kenndir okkur og líta eftir
henni mömmu eins vel og þú hefur
gert.
Elsku pabbi, hvíl þú í friði.
Sigurður, Soffía, Hafdís
og Hugrún.
Símtal að sunnan. Hugrún mág-
kona mín var klökk í símanum, nú var
eitthvað að. Greindi hún mér frá því
að tengdafaðir minn hefði veikst
hastarlega og misst meðvitund þá um
morguninn og að verið væri að flytja
hann á spítala. Hann komst ekki aft-
ur til meðvitundar og lést á Landspít-
alanum við Hringbraut, af völdum
blæðingar við heila, tæpum þremur
sólarhringum síðar.
Ingimar fæddist á Litluvöllum í
Bárðardal 19. desember 1928 og
hefði því orðið 75 ára nú í desember.
Við höfðum setið hjá þeim hjónum
í stofunni í Skólagerðinu sunnudag-
inn áður að spjalla. Hann var þá full-
frískur og kenndi sér einskis meins.
Fyrir einu og hálfu ári gekkst hann
undir stóra hjartaaðgerð sem gekk
vel. Var hann búinn að ná sér að
mestu og leið miklu betur eftir.
Ég þurfti að skreppa á fund í
Reykjavík á laugardeginum og ætl-
uðum við að fara heim aftur strax um
sunnudagsmorguninn, en hættum við
það, við vildum bíða, bíða eftir því að
krappa lægðin sem gekk yfir landið
gengi austurfyrir, svo að við gætum
haldið vestur til Flateyrar. Það var
eitthvað öðruvísi við þessa suðurferð
okkar, það var eins og eitthvað lægi í
loftinu, eitthvað óvanalegt. Við vor-
um einkum að tala um gamla muni og
söfnunaráráttu okkar. Gaf hann okk-
ur ýmislegt sem hann hafði verið að
safna gegnum tíðina, m.a. gamlan
kistil sem gæti verið frá næstsíðustu
öld og hann hafði átt frá unga aldri.
Ég kynntist Ingimar og Guðrúnu
fyrir þrjátíu og einu ári, þegar við
Soffía vorum að draga okkur saman.
Ekki veit ég hvort honum hafði alveg
litist á gaurinn þegar hann sá hann
fyrst, þar sem hann kom akandi inn í
innkeyrsluna í Skólagerðinu með
mótorhjól á milli fótanna, fúlskeggj-
aðan með hár niður á herðar og ók
síðan brott með dótturina á böggla-
beranum. Hann talaði aldrei um það.
En þegar skeggið hvarf og hárið
minnkaði þá held ég að þetta hafi
bara verið allt í lagi.
Það tókst strax með okkur góður
vinskapur sem aldrei bar skugga á og
svo kom fljótt í ljós að við áttum
margt sameiginlegt, hann hafði sömu
áhugamál og ég, þ.e. stang- og skot-
veiðar, svo að mér var fyrirgefið.
Þegar ég kynntist fjölskyldunni
starfaði Ingimar í blikksmiðjunni
Vogi í Kópavogi, en hann hóf þar nám
og hlaut þaðan meistararéttindi í
blikksmíði. Síðar gerðist hann einn
aðaleigandi smiðjunnar. Vann hann
víða um land í verkefnum fyrir smiðj-
una, svo sem í Búrfellsvirkjun, í
Kröflu og á Grundartanga. Er blikk-
smiðjutímabilinu lauk hóf hann störf
sem húsvörður á Hótel Sögu og starf-
aði þar um árabil, eða þar til fyrir
u.þ.b. þremur árum, en átti það til að
taka helgarvaktir í afleysingum þar
til hann lést.
Ingimar og Guðrún eru eins og ég
kalla það ein af frumbyggjunum í
Skólagerðinu, þau fluttu þangað í
nýtt hús árið 1958. Á Borgarholts-
braut bjuggu þau frá 1953. Svo að ár-
in í Kópavoginum eru orðin 50.
Þær eru margar minningarnar
sem hrannast upp í huga mér þegar
ég rifja upp samskiptin við Ingimar
og ógerningur að koma þeim fyrir í
stuttri grein. Mér fannst hann alltaf
líta á mig sem jafnaldra sinn, enda
var hann það í anda, hann var bara
fæddur nokkrum árum fyrr en ég.
Hann var mér miklu meira en
tengdafaðir, hann var einn minn besti
vinur sem ég hef eignast um ævina.
Það þótti mér helst bagalegt hversu
langt var oft á milli okkar, eftir að við
Soffía hleyptum heimdraganum og
fluttum úr Kópavoginum norður í
Varmahlíð. Enn lengdist bilið milli
okkar er við fluttum vestur til Flat-
eyrar. Við bættum það þó nokkurn
veginn upp með símtölum og tíðum
heimsóknum, en einhvern veginn
virtist nú leiðin vera lengri vestur en
suður.
Ógleymanlegir eru dagarnir er við
gengum saman til rjúpna um Reykja-
nesskagann, í Þjórsárdal, í Skaga-
firði, Vatnsdal og víðar. Hér fyrir
INGIMAR RÓSAR
SIGURTRYGGVASON
 Fleiri minningargreinar
um Eyjólf Kristin Snælaugsson
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.