Morgunblaðið - 05.12.2003, Síða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. DESEMBER 2003 47
✝ Árni Jónassonfæddist í
Reykjavík 2. júní
1925. Hann andað-
ist á heimili sínu
25. nóvember síð-
astliðinn. Foreldr-
ar Árna voru Jónas
Páll Árnason,
verkamaður og sjó-
maður um skeið, f.
að Dysjum í Garða-
hverfi í Gullbringu-
sýslu 23.8. 1878, d.
í Reykjavík 2.3.
1969, og Franziska
Karólína Sigur-
jónsdóttir, f. á Flateyri 24.9.
1897, d. 6.11. 1984, þau bjuggu
Foreldrar Aðalbjargar voru
Ágúst Jóhannesson sjómaður, f.
á Bakkabúð á Brimilsvöllum 7.8.
1898, d. 28.6. 1993, og Lilja
Kristjánsdóttir, f. í Máfahlíð í
Fróðarárhreppi á Sæfellsnesi
22.10. 1896, d. 29.11. 1919. Dótt-
ursonur Aðalbjargar, Atli Hilm-
ar Hrafnsson, f. 29.7. 1973 ólst
upp hjá Árna og Aðalbjörgu.
Árni útskrifaðist frá Laugar-
nesskólanum í Reykjavík 1938.
Hann lauk prófi frá Iðnskólan-
um, sveinsprófi í vélsmíði í Vél-
smiðju Njarðvíkur 1959, vél-
stjóraprófi frá Vélskólanum í
Reykjavík 1965 og prófi frá
sama skóla í rafmagnsdeild
1966. Hann starfaði hjá Skipa-
deild SÍS á Sambandsskipunum
1962-1986 og á Björgunarskip-
inu Goða frá 1986-1990.
Útför Árna verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
lengst af á Vatns-
stíg 9 í Reykjavík.
Systkini Árna eru
Kristín, f. 15.9 1921,
og Sigurjón mat-
reiðslumaður, f. 7.4.
1929.
Árni kvæntist 16.
mars 1978 Aðal-
björgu Ágústsdóttur
frá Hjallabúð á
Snæfellsnesi, f. 3.9.
1920, d. 7.2. 2003.
Börn Aðalbjargar
eru Kristinn, f. 17.7.
1949, Ída, f. 7.10.
1951, Auður, f. 10.5.
1957, og Anna, f. 11.2. 1959,
Atlabörn.
Árni Jónasson kvæntist móður
okkar Aðalbjörgu Ágúststdóttur ár-
ið 1978 og vorum við systkinin öll
uppkomin og flutt að heiman á
þeim tíma. Þau kynntust á ferðalagi
á Kanaríeyjum. Þetta var fyrsta
hjónaband Árna, en móðir okkar
var fráskilin og ólu þau Árni upp
dótturson hennar, Atla Hilmar.
Mamma og Árni hófu búskap á
Vatnsstíg 9, æskuheimili Árna.
Móðir Árna bjó einnig á Vatns-
stígnum þar til hún fluttist á Grund
og lést 6. ágúst 1984. Árni og
mamma endurbættu og breyttu
húsinu á Vatnsstíg af mikilli smekk-
vísi. Síðar seldu þau húsið og
keyptu sér íbúð í nýju húsi, Skúla-
götu 10. Fyrstu hjónabandsár
þeirra var Árni vélstjóri á skipum
Sambandsins og síðar starfsmaður
matvælafyrirtækisins Goða. Hann
vann einnig sem vaktmaður hjá Ör-
yrkjabandalaginu. Mamma sinnti
verslunarrekstri fyrir systurson
sinn ásamt saumaskap á þessum ár-
um.
Heimili þeirra Árna bæði á
Vatnsstíg og síðar á Skúlagötunni
var ætíð vinsæll staður gesta og
gangandi. Þar áttum við systkinin
góðar stundir og þáðum ríkulegar
veitingar í mat og drykk. Árni var
sérlega höfðinglegur heim að
sækja. Hann veitti óspart og móðir
okkar kunni þá list að töfra fram
góðan mat og bakkelsi í notalegu
umhverfi á heimilinu. Bæði höfðu
þau áhuga á listum og bar heimili
þeirra vitni um þann áhuga. Árni
var einlægur frímerkjasafnari og í
samræðum vel að sér um þau efni.
Heilsufar Árna var bágborið hin
síðustu ár. Hann var jafnan dulur á
eigin líðan og kvartaði ekki. Engan
grunaði þó að mamma myndi fara á
undan honum, en hún lést 7. febr-
úar sl. Árni tók fráfalli hennar
þunglega og hafði lítið samneyti við
aðra eftir það. Lífið heldur áfram,
kynslóðir koma og kynslóðir fara,
það er lífsins gangur. Við þökkum
Árna fyrir samfylgdina.
Kristinn Atlason,
Ída Atladóttir,
Auður Atladóttir,
Anna Atladóttir.
ÁRNI
JÓNASSON
✝ Tryggvi Jó-hannesson
fæddist á Fremri-
Fitjum í Vestur-
Húnavatnssýslu
hinn 18. september
1903. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á
Hvammstanga 21.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Þuríður Jó-
hannesdóttir og Jó-
hannes Kristófers-
son. Systkini
Tryggva voru:
Kristófer, f. 1893,
Lára, f. 1896, Guðmundur, f.
1899, Þuríður Anna, f. 1902,
Lúðvík, f. 1905, og uppeldisbróð-
irinn Marinó Jónsson, f. 1917.
Þau eru öll látin. Þá átti Tryggvi
tvo hálfbræður, sammæðra, þá
Jakob og Skarp-
héðin Skarphéðins-
syni, og eru þeir
einnig látnir.
Tryggvi var
ókvæntur og barn-
laus en þó ólust
upp hjá honum um
lengri eða
skemmri tíma þeir
Kristinn Jónsson,
Ingi Marinósson,
Jóhann Jakobsson
og Sigtryggur
Snævar Sigtryggs-
son. Komu þeir
flestir til Tryggva
við átta ára aldur. Undanfarin
sex ár bjó Tryggvi á Sjúkrahús-
inu á Hvammstanga.
Útför Tryggva verður gerð
frá Melstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þegar ég hugsa til elskulegs
frænda míns koma margar minn-
ingar upp í huga mér. Þegar ég var
barn kom ég oft hingað í Fitjárdal-
inn til Tryggva og Láru með for-
eldrum mínum. Þar var aldrei kom-
ið að tómum kofunum, kaffi, kakó og
kræsingar, alltaf tekið vel á móti öll-
um sem áttu leið um, enda gestrisni
mikil. Eitt sinn vorum við pabbi á
ferð í Fitjárdal og komum við á
Fremri-Fitjum hjá Tryggva.
Tryggvi spurði hvort okkur vantaði
ekki hest. Pabbi keypti hestinn,
jarpan fola, en ég kallaði hann Þyt.
Þetta var afbragðs töltari og góður
hestur. Tryggvi var dýravinur mikill
og átti marga góða hesta. Hann
ferðaðist mikið á hestum eins og
tíðkaðist í þá daga. Eftir andlát
Láru, systur Tryggva, var ég með
elstu dóttur mína, Evu, af og til hjá
honum og reyndi að aðstoða hann
við heimilisstörfin og önnur bústörf,
s.s. sauðburð og smalamennsku.
Lögðum við Tryggvi þá á gæð-
ingana Lipurtá og Perlu. Ég fluttist
að Fremri-Fitjum vorið 1980 og hóf
þar búskap ásamt eiginmanni mín-
um, Níelsi Ívarssyni, og tveimur
börnum, Sigrúnu Evu og Skúla Má.
Tveimur árum seinna fæddist Guð-
rún Ósk og síðar Helga Rós.
Tryggvi reyndist þeim sem besti afi,
passaði þau oft, las og lék við þau.
Tryggva er best lýst þannig að hann
var prúður og snyrtilegur í fram-
komu, ræðinn og athugull og mynd-
aði sér ákveðnar skoðanir á mál-
efnum. Hann var gestrisinn og
glaðlyndur og hafði gaman af
græskulausu spaugi. Hann var vi-
nafastur og hjálpfús ef á þurfti að
halda. Hann var áhugasamur um
búskap og góður skepnuhirðir sem
aldrei féll verk úr hendi meðan
heilsa og kraftar entust. Hann hafði
gaman af bókum og las mikið á
seinni árum áður en sjón fór að
daprast. Þá var hann skilningsríkur
og mundi vel. Hann bjó hjá okkur
þar til fyrir sex árum að heilsunni
tók að hraka. Þá fluttist hann á
sjúkrahúsið á Hvammstanga og bjó
þar til æviloka, þá orðinn 100 ára
gamall. Ég þakka Tryggva fyrir allt
sem hann hefur gert fyrir okkur.
Guð geymi hann og varðveiti.
Jónína og fjölskylda,
Fremri-Fitjum.
Efst á Arnarvatnshæðum
oft hef ég fáki beitt;
þar er allt þakið í vötnum,
þar heitir Réttarvatn eitt.
Og undir Norðurásnum
er ofurlítil tó,
og lækur líður þar niður
um lágan Hvannamó.
Á öngum stað ég uni
eins vel og þessum mér;
ískaldur Eiríksjökull
veit allt sem talað er hér.
(Jónas Hallgr.)
Þessar ljóðlínur eftir listaskáldið
góða, koma upp í huga minn ásamt
mörgu öðru þegar ég kveð nú kær-
an móðurbróður minn tíræðan að
aldri. Tryggvi var íslenskur alþýðu-
bóndi sem vann oft langan vinnu-
dag, frístundir voru fáar frá bú-
skapnum, hann ræktaði jörð sína og
byggði upp. Tryggvi var prúður
maður og snyrtimenni. Honum lá
lágt rómur, var hvers manns hug-
ljúfi en vildi þó koma sínu fram ef
svo bauð við að horfa. Tryggvi unni
skepnum sínum mikið og fór vel
með þær, þær voru hans líf og yndi.
Hann hafði einkum mikla ánægju af
hestum sínum sem margir voru góð-
ir.
Tryggvi gerði ekki víðreist um
dagana en kom þó allnokkrum sinn-
um á Suðurlandið í heimsóknir til
okkar að Syðra-Langholti þar sem
Anna móðir mín bjó. Eitt sinn fór
hann þó hringveginn kringum land-
ið með eldri borgurum í Húnaþingi
og hafði mikla ánægju af því ferða-
lagi. Meðal mestu gleðistunda
Tryggva var að fara í göngur á Arn-
arvatnsheiðina sem hann þekkti
eins og handarbakið á sér. Ég sé
hann fyrir mér á Molda, besta gæð-
ingi sínum, ríða í göngur með fé-
lögum og vinum og kannski kominn
með tár í tána. Það voru hans gleði-
stundir að smala þau kjarngóðu
heiðarlönd í góðu og fögru veðri.
Tryggvi var barngóður og nær-
gætinn maður. Börn og unglingar
sem send voru í sveit að Fremri-
Fitjum undu sér vel og dvöldu sum
þeirra mörg sumur.
Hann eftirlét jörðina frænku okk-
ar, Jónínu Skúladóttur, og manni
hennar, Níels Ívarssyni, þegar
þrótturinn fór að minnka. Tryggvi
var börnum þeirra sem besti afi.
Það ber að þakka þeim Jónínu og
Níels hve afburða vel þau önnuðust
hann á efri árunum.
Einnig starfsfólki sjúkrahússins á
Hvammstanga fyrir góða umönnun
þau ár sem Tryggvi þurfti að dvelja
þar.
Góður maður er genginn, blessuð
veri minning Tryggva á Fitjum.
Sigurður Sigmundsson.
Föstudaginn 21. nóvember and-
aðist föðurbróðir minn Tryggvi Jó-
hannesson, fyrrverandi bóndi á
Fremri-Fitjum, Miðfirði. Tryggvi
varð 100 ára hinn 18. september síð-
astliðinn. Hann skilur eftir sig
margar og fagrar minningar og get
ég huggað mig við þær nú. Hann
varð hvíldinni áreiðanlega feginn
þegar kallið kom. Frændi minn var
falslaus og góð manneskja sem vildi
öllum vel. Hann var af þeirri kyn-
slóð sem gerði ekki kröfur sér til
handa, hugsaði fremur um aðra en
sjálfan sig.
Tryggvi frændi eignaðist ekki af-
komendur og þess vegna höfum við
bróðurbörn hans ef til vill orðið hon-
um nákomnari en ella, við vorum
líka á næsta bæ við hann. Börn löð-
uðust alla tíð að honum enda var
hann einstaklega barngóður. Fjöldi
barna dvaldi á Fitjum um lengri eða
skemmri tíma og áttu þau þar öll
margar ánægjustundir. Frændi
vann sitt ævistarf við búskapinn,
upphaflega með foreldrum sínum,
síðar systkinum sínum, Guðmundi
og Láru. Frændi hugsaði vel um
skepnurnar. Hann tamdi sína reið-
hesta sjálfur og man ég sérstaklega
eftir moldóttum hesti, sem bar af.
Frændi var bókhneigður og sjald-
an fór hann að heiman. Þegar ég var
átta eða níu ára fór hann að heim-
sækja Önnu systur sína suður í
Langholt. Þegar hann kom til baka
færði hann mér bók sem heitir Sag-
an af honum Lubba. Hana geymi ég
enn þann dag í dag og gleymi því
aldrei hvað ég var ánægð að fá bók
gefins. Hún var mikið lesin og eru
blöðin mörg límd saman.
Aldrei talaðir þú illa um nokkurn
mann. Þú gast alltaf séð það góða en
leiddir annað hjá þér. Þú varst
mesti sómamaður. Þakka þér allar
samverustundirnar og allt sem þú
hefur gert fyrir mig og mína. Ég bið
að heilsa öllum sem eru farnir úr
Fitjárdalnum, sérstaklega Skúla Má
frænda sem lést af slysförum í
haust.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Þín frænka,
Árný Kristófersdóttir.
Frændi minn Tryggvi er komin til
feðra sinna eftir langa og stranga
vist hér á jörðu. Hann náði hundrað
ára aldri og telst til þeirrar kyn-
slóðar Íslendinga sem upplifað hafa
þær mestu breytingar og umskipti
sem orðið hafa hjá þessari þjóð og
þó víða væri leitað.
Þrátt fyrir stórstígar framfarir á
nánast öllum sviðum tækni og
mannlífs breytti það ekki innviðum
Tryggva, svo æðrulaus var hann.
Eljusemi og virðing fyrir vinnu voru
honum í blóð bornar. Eitt er víst að
ekki hefur verið gnægð af verald-
legum auði þegar frændi minn var
að vaxa úr grasi norður í Miðfirði í
upphafi síðustu aldar. Lífsbaráttan
var hörð við menn og málleysingja.
Samt var rúm fyrir hjartagæsku,
trygglyndi og gleði yfir því sem var
og verða myndi. Allt var þetta
fölskvalaust, tært og eðlilegt.
Frændi minn lifði líka alla sína tíð
með náttúrunni, dýrunum, heiðinni
og fjöllunum. Það er dýrmætt vega-
nesti að komast í kynni við slíka
persónu. Ég var ein af þeim heppnu
sem naut nálægðar og fróðleiks
hans þegar ég sem lítil hnáta úr
borginni kom til sveitastarfa á
sumrin að Fremri-Fitjum í Miðfirði.
Þar voru fyrir heiðurshjónin Níels
og Jónína ásamt börnum en þau
tóku við búskapnum í samvinnu við
gamla manninn. Og með allt þetta
góða fólk varð dvölin rík af reynslu
og hlýju. Slíkar minningar eru
ómetanlegar.
Tryggvi ól allan sinn aldur þar í
sveit og var allt í öllu hvað varðar
verklag og frásagnir hvers konar af
fortíð og nútíð. Hann var stálminn-
ugur á alla hluti hvort sem var um
að ræða menn eða málefni, kenni-
TRYGGVI
JÓHANNESSON
leiti eða kindur. Og þær voru ófáar
ferðirnar sem Tryggvi fór ásamt
öðrum skyldmennum fram á heiði til
að sækja fé og fisk. Allt var þetta
honum svo sjálfsagt og eðlilegt og
yfir honum svo höfðingleg ró sem
líkja má við tign jökla, fjalla og
vatna frammi á Arnavatnsheiði. Ef
til vill hefur frændi minn gert feg-
urð heiðanna að sínu lífi.
Hvíldu í friði.
Drífa, Hinrik og fjölskylda.
Kæri fóstri. Ég vil kveðja þig með
fáeinum orðum. Ég þakka þér fyrir
að hafa gengið mér í föðurstað og al-
ið mig upp. Óteljandi ljúfar minn-
ingar koma upp í hugann. Mér er
minnisstætt sumarið 1963 er ég kom
til þín, aðeins sjö ára gamall, og átti
bara að vera það sumar. Mér líkaði
svo vel um sumarið að þegar ég átti
að fara um haustið faldi ég mig.
Þegar ég fannst þá sagðir þú: ,,Æi,
leyfum greyinu að vera áfram.“
Hjá þér eignaðist ég fyrstu
kindina og hestinn, kynntist sveita-
lífinu og starfi bóndans. Það er svo
margs að minnast að það gæti verið
efni í heila bók. En mig langar að-
eins að þakka þér þá ást og um-
hyggju sem þú veittir mér á upp-
vaxtarárum mínum. Innilegar
samúðarkveðjur til ættingja og vina,
ég kveð þig með orðum yngstu dótt-
ur minnar: ,,Nú er einni stjörnu
fleira á himnum, afi er dáinn.“
Guð blessi þig.
Sigtryggur Snævar.
Kæri Tryggvi. Þá hefur þú fengið
hvíldina, en hana varstu búinn að
þrá í nokkur ár, en ég sagði við þig
að þú yrðir 100 ára. Það stóð, því
það var haldið uppá 100 ára afmælið
þitt 18. september sl. Ég kynntist
þér árið 1983 er ég hóf sambúð með
Snævari, en hann ólst upp hjá þér
frá sjö ára aldri.
Tryggvi var mikið ljúfmenni,
börnin okkar kölluðu hann Tryggva
afa. Hann vildi ávallt að allir mættu
er hann var heimsóttur. Hann fylgd-
ist líka vel með okkur, vissi alltaf
hvað við vorum að gera og hvar við
bjuggum. Hann hafði frá mörgu að
segja, það var gaman að spjalla við
hann um gömlu dagana. Eitt sinn
spurði ég hann hvort Snævar hefði
verið ódæll strákur? ,,Nei,“ sagði
hann, „en hann þurfti að hafa nóg að
gera.“
Tryggvi, ég þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast þér, innilegar
samúðarkveðjur til ættingja og vina.
Guð blessi þig.
Helga.
Kæri Tryggvi afi. Okkur þótti svo
vænt um þig, vitum ekki hvað við
getum sagt í kveðjuskyni. Við þökk-
um fyrir að hafa átt þig.
Gegnum dauðans dimma hlið
drottinn kveður alla.
Inn á lífsins æðra svið
er því gott að falla
(Sr. Böðvar Bjarnason.)
Systkinin
Árný, Snævar Freyr og
Arndís Lára.
Tryggvi var orðinn rúmlega 100
ára þegar að hann lést en hann var
búinn að bíða lengi eftir því að fá að
kveðja þennan heim. Tryggvi var
mér sem einhvers konar þriðji afi
frekar en frændi. Hann hafði alltaf
búið heima á Fremri-Fitjum og oft
passað mig. Við eyddum miklum
tíma í að spila á spil og einnig sá
hann oftast til þess að ég færi á rétt-
um tíma að sækja póstinn.
Eftir að Tryggvi fluttist á sjúkra-
húsið á Hvammstanga var mikið
tómarúm heima og enginn til að
spila við öllum stundum. En nú þeg-
ar hann er alveg farinn frá okkur er
gott að hugsa til baka um allar
stundirnar með honum. Kveð ég nú
Tryggva afa. Hvíli hann í friði.
Kær kveðja.
Helga Rós.
 Fleiri minningargreinar
um Tryggva Jóhannesson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.