Morgunblaðið - 06.02.2004, Qupperneq 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. FEBRÚAR 2004 43
✝ Guðrún LaxdalJóhannesdóttir
var fædd í Reykjavík
18. október 1916.
Hún lést á Hrafnistu
í Reykjavík 29. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Halldóra Ólafsdóttir,
f. 18.7. 1883, d. 19.4.
1941 og Jóhannes
Laxdal Jónsson, f.
26.3. 1884, d. 24.4.
1978. Guðrún átti
þrjú systkini, Guð-
mund, f. 1920,og
Sesselju, f. 1922,
bæði á lífi og hálfbróðir, sam-
mæðra, var Júlíus Jónsson, f.
1908, d. 1955.
Guðrún giftist 18.10. 1945
Magnúsi Arnfinnssyni, f. 26.1.
1905, og eignuðust þau einn son,
Ingva Hrafn, f. 6.11. 1946. Magn-
ús lést 1980. Áður
átti Guðrún eina
dóttur með Sæ-
mundi Kristjáns-
syni, Jóhönnu, f.
21.1. 1941. Jóhanna
er gift Árna Guð-
mundssyni, eiga þau
tvær dætur, Ernu
Sylvíu, hún á þrjú
börn, og Grétu Rún.
Ingvi er kvæntur
Herdísi Berndsen,
þau eiga þrjú börn,
Huldu, hún á tvo
syni, Guðrúnu sem
er gift Haraldi
Magnússyni, þau eiga þrjú börn
og Guðna Magnús, kvæntur Jón-
ínu Gunnarsdóttur, þau eiga tvö
börn.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Elsku tengdamamma. Loksins
hefur þú fengið hvíldina, sem þú
varst farin að þrá undir það síð-
asta. Þú hefur svo sannarlega ekki
farið varhluta af veikindum í gegn-
um árin, en alltaf stóðst þú upp
aftur, sterkari ef eitthvað var.
Söknuðurinn er mikill, en ég var
farin að sakna þín fyrir nokkrum
mánuðum, vegna þess að við gát-
um ekki lengur gert sömu hluti og
áður. Eins og það að spjalla saman
fram á rauða nótt, um allt mögu-
legt, þegar þú gistir eina og eina
helgi heima hjá okkur, eða uppi í
sumarbústað. Einnig sakna ég
göngutúranna í Laugardalinn eða í
sveitinni. Ég leit á þig eins og vin-
konu, sem hægt var að tala við um
nánast allt. Þú varst góð við börn-
in okkar og varst alltaf tilbúin að
koma og vera hjá þeim ef við fór-
um eitthvað í burtu. Þú varst einn-
ig góð við mömmu mína í hennar
veikindum og sýndir henni mikla
umhyggju. Ég get glaðst yfir
minningunni um það, að þú skyldir
geta borðað með okkur á aðfanga-
dag á síðasta ári, þó þú værir orð-
in ansi lasin. Minningin um þig
mun mun lifa um ókomna tíð.
Þakka þér fyrir allt.
Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir
Herdís.
Elsku amma mín, mig langar að
þakka þér fyrir samfylgdina í
gegnum árin. Minningarnar eru
svo margar. Ljúfust er þó minn-
ingin þegar þú og afi bjugguð í
sama húsi og ég. Það var alltaf svo
gott að koma til ykkar, bara til að
spjalla eða fá sér eitthvað í svang-
inn. Við gátum talað um heima og
geima sem jafningjar. Aldrei fann
maður fyrir neinu kynslóðabili. Ár-
in sem við bjuggum saman voru
ekki mörg, en samt einn sá dýr-
mætasti tími sem ég átti með ykk-
ur. Í dag fá börnin mín að upplifa
það sama og ég, að búa í sama húsi
og amma og afi.
Elsku amma mín, takk fyrir þær
ljúfu stundir sem við áttum. Ég
veit að afi hefur tekið vel á móti
þér. Ég kveð þig með þessu ljóði:
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn
og allt er orðið rótt.
Nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja
og gott er allt, sem Guði er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(V. Briem.)
Hulda Ingvadóttir.
Síðastliðinn fimmtudag 29. jan-
úar lést á Hrafnistu Guðrún Lax-
dal Jóhannesdóttir 87 ára að aldri
og orðin södd lífdaga. Hún var
kona ekki áberandi í samfélaginu
heldur rækti sitt hlutverk sem eig-
inkona, móðir og amma, af hóg-
værð, trúmennsku og hlýju. Og lík
föður sínum Jóhannesi hlaut hún í
arf þá ættarfylgju að vera kvik á
fæti, jafnvel fljótfær.
En hvað gerist þegar öldruð
kona deyr ósjálfbjarga, þreytt og
langsjúk. Er það ekki líkn og
lausn? Jú, vissulega en það hlýtur
að skilja eftir tóm fyrir nákomna.
Persónur sem hún mótaði, þeirra
líf og umhverfi, þar er hún ekki
lengur til staðar.
Dídí frænka var hún nefnd í
minni fjölskyldu og tæpast hef ég
vitað um hennar rétta nafn, fyrr
en ég komst nokkuð til vits og
ungur fékk ég að heyra það frá
henni móðursystur minni að hún
ætti kannski ögn meira í mér en
sem nam skyldleikanum, en ég
mun hafa fæðst í rúmi hennar á
Framnesveginum. En hvort sem
fæðingarstaður minn réð þar
nokkru um þá naut ég og fjöl-
skylda mín vissulega hennar góð-
mennsku og elsku og við mátum
hana mikils.
Ég heyrði fyrir margt löngu ein-
hvern nefna og ræða um sína
uppáhalds frænku. Átti ég ein-
hverja slíka? Og hver var hún þá?
Þetta hugleiddi ég dálítið með
sjálfum mér og niðurstaðan var að
þar kæmi helst til greina ,,Dídí
frænka“. Þetta fékk hún að heyra
og held ég að henni hafi þótt vænt
um það.
Svo lengi sem ég man var mikill
og náinn samgangur á millum fjöl-
skyldna systranna. Við áttum oft
erindi á Framnesveginn því bæði
var að þar bjuggu í samstæðum
húsum, á horni Hringbrautar og
Framnesvegar, Jóhannes afi og
þau hjónin Dídí og Magnús með
börnum sínum Hönnu og Ingva.
Vesturbærinn var á þeim tíma svo
sannarlega ævintýraheimur fyrir
ungan Austurbæing. Afi með hesta
sína í hesthúsi við hliðina á íbúðar-
húsunum og fiskbúðina uppi á Vest-
urgötu. Þar skammt undan var sjór-
inn og Selsvörin, þar sem Pétur
Hoffmann Salmónsson bjó og reri á
skektu sinni og sagði okkur pott-
ormunum hreystisögur af fornköpp-
um og sjálfum sér. Þar var einnig
annað ríki Péturs, sorphaugar
Reykjavíkurbæjar, sem teygðu sig
frá Selsvörinni vestur alla ströndina
út að Seltjarnarnesi. Þangað var
forvitnilegt að stelast með Ingva
frænda í leit að einhverjum gersem-
um. Ingvi verandi allt í senn frændi,
leikfélagi og vinur frá fyrstu tíð,
árinu eldri en ég og því leiðtogi í
strákapörum og ferðalögum um æv-
intýraslóðir Vesturbæjar. En á
Framnesveginn var fyrst og fremst
gott að koma til að heimsækja afa
og frænku og þess hlýja viðmóts
sem ég minnist frá því heimili.
Eins og áður er sagt voru alla
tíð mikil og góð samskipti á milli
fjölskyldnanna og er margt minn-
isstætt frá því og verulega munaði
um hennar stuðning í erfiðleikum
foreldra minna þegar faðir minn
veikist alvarlega þá ungur maður
og verður það seint þakkað.
Líklega var það sumarið 1954
sem þær systur mamma og Dídí
leigðu saman gamalt hús, Óttars-
staði við Straumsvík, og fóru með
okkur Ingva og Hauk bróður minn
þar í dvöl um mánaðartíma,
ógleymanlegt ævintýri þar sem við
frændur fengum að gösla úti í
leikjum og rannsóknarferðum.
Fylgjast með varpi mófugla, heim-
sækja Guðmund bátasmið og ræða
við hann og fylgjast með honum að
störfum og ótal margt fleira. Eið-
iskot í Óttarsstaðalandi var æsku-
heimili Jóhannesar afa en þar
hafði hann lent kornungur hjá
vandalausum og ólst þar upp til
níu ára aldurs, hjá góðu fólki sem
hann hélt tryggð við eftir það. En
frá níu ára aldri þurfti hann að sjá
fyrir sér og gerði það upp frá því.
Straumsvík var á þeim tíma sann-
arlega langt frá alfaraleið og því
mikið ferðalag á tímum þegar
einkabílar voru óþekktir.
Einnig stendur mér ofarlega í
hugskoti er Dídí fór með okkur
Ingva í Þjóðleikhúsið til að sjá
söngleikinn Kátu ekkjuna vorið
1956, það var mikil upplifun fyrir
átta ára strákling og merkileg
þroskandi reynsla.
Árlega voru fjölskyldujólaboð til
skiptis hjá systkinunum, þ.e. þeim
systrum og Guðmundi bróður
þeirra. Og kannski hef ég í slíku
boði lært að hafa eftir henni setn-
inguna, sem síðar varð að orðtæki
í fjölskylduboðum: ,,Gjörið svo vel
og borðið nú af öllum sortum,“
eins og Dídí frænka segir. Og enn
er þetta sagt í fjölskyldusam-
kvæmum með tilheyrandi brosi og
augnagotum til mín.
Þannig er hægt að nefna fjöl-
marga minnisstæða atburði.
Dídí starfaði í nokkur ár sem
þerna á skipum Eimskipafélagsins
og síðar við Veitingahúsið í
Glæsibæ.
En ekki verður Dídíar minnst án
þess að nefna eiginmann hennar
Magnús Arnfinnsson, þann trausta
vestfirska mann. Þau bjuggu lengi
í Ljósheimum 22 eftir að þau
fluttu úr Vesturbænum.
Magnús var maður rólyndur en
fastur fyrir og athugull. Hann var
listasmiður og vann lengst af við
húsgagnasmíði hjá Trésmiðjunni
Meiði. Ég sótti í að ræða mál líð-
andi stunda við Magnús enda var
hann sinnaður til vinstri í stjórn-
málum og til þeirra skoðana
hneigðist ég einnig á unglingsár-
um. Er við ræddum saman sat
hann gjarnan í sínum rauða hæg-
indastól, húsgagni sem hann hafði
sjálfur smíðað, lagði púða á kvið
sér og hvíldi þar hendur sínar.
Eftir að Magnús lést árið 1980
flutti Dídí til Hönnu dóttur sinnar
í Hafnarfjörð og bjó þar þangað til
hún flutti á Hrafnistu.
Á Hrafnistu heimsóttum við Sól-
dís kona mín frænku oft, gjarnan
með sonardóttur okkar Heklu
enda eru börn helsti gleðigjafi hjá
fullorðnu fólki.
Ég kveð Dídí frænku með sökn-
uði, góðum minningum og flyt
samúðarkveðjur til barna hennar
Jóhönnu og Ingva og annara ætt-
ingja.
Jóhannes Harðarson.
GUÐRÚN LAXDAL
JÓHANNESDÓTTIR
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina
Við sendum innilegar þakkir öllum þeim, sem
auðsýndu okkur samúð og hlýhug við andlát
og útför elskulegs eiginmanns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
TÓMASAR Þ. GUÐMUNDSSONAR
rafvirkjameistara
frá Ólafsvík,
Aflagranda 40,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til alls starfsfólks á deild 13D á Landspítala við Hring-
braut og líknardeildar á Landakoti fyrir frábæra umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Halldóra Óskarsdóttir,
Unnsteinn Tómasson, Ingibjörg Högnadóttir,
Guðmundur Tómasson, Hjördís Harðardóttir,
Ágústa Tómasdóttir, Tryggvi K. Eiríksson,
Óskar Tómasson,
Sesselja Tómasdóttir, Bárður H. Tryggvason,
Þórhildur Tómasdóttir,
Steinunn Tómasdóttir, Þröstur Leósson,
Njörður Tómasson, Gunnhildur L. Marteinsdóttir,
Goði Tómasson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
SIGGEIR BJÖRNSSON
fyrrv. bóndi og hreppstjóri
frá Holti á Síðu,
verður jarðsunginn frá Prestbakkakirkju á Síðu
laugardaginn 7. febrúar kl. 14.00.
Margrét K. Jónsdóttir,
Kristín Marín Siggeirsdóttir, Eysteinn Gunnar Guðmundsson,
Anna Björg Siggeirsdóttir, Kristinn E. Hrafnsson
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÓLAFUR GUÐBRANDSSON,
Þormóðsgötu 22,
Siglufirði,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
þriðjudaginn 27. janúar sl.
Jarðarförin fer fram frá Siglufjarðarkirkju
laugardaginn 7. febrúar kl. 14.00.
Guðrún Guðmundsdóttir,
Guðrún Jakobína Ólafsdóttir, Hrafnkell Hall,
Regína Ólafsdóttir, Sigurður Sigurðsson,
Guðbrandur Jóhann Ólafsson, Sigríður Elva Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Við sendum þakkir öllum þeim, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
föður okkar, tengdaföður og afa,
UNNSTEINS STEFÁNSSONAR.
Einnig viljum við þakka starfsfólki Sunnuhlíðar
fyrir einstaklega góða umönnun.
Kristín Unnsteinsdóttir, Trausti Ólafsson,
Stefán Unnsteinsson, Ana Maria Unnsteinsson,
Einar Unnsteinsson, Vigdís Esradóttir
og barnabörn.
Ástkær eiginkona, mamma, amma, langamma
og tengdamamma,
DÓRA GUÐRÍÐUR SVAVARSDÓTTIR,
Brekkugötu 3
lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja
þriðjudaginn 3. febrúar.
Hún verður jarðsungin frá Landakirkju laugar-
daginn 7. febrúar kl. 14.00.
Halldór Pálsson,
Aðalheiður Halldórsdóttir, Ævar Þórisson,
Hafþór Halldórsson, Sigríður V. Ólafsdóttir,
barnabörn, barnabarnabarn
og fjölskyldur.