Morgunblaðið - 06.02.2004, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 6. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ragnheiður ErlaSveinbjörnsdótt-
ir fæddist í Reykjavík
15. október 1929.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi föstudag-
inn 23. janúar síðast-
liðinn. Hún var dóttir
hjónanna Jarþrúðar
Jónasdóttur, f. 23.
júní 1907 á Hellis-
sandi, d. 8. apríl
1981, og Sveinbjarn-
ar Sighvatssonar,
sjómanns í Reykja-
vík, f. 14. september
1905 í Reykjavík, d. 5. okt. 1958.
Systkini Erlu eru Þóra Svana
Sveinbjörnsdóttir, f. 2. júní 1933,
Ingveldur Jóna Sveinbjörnsdóttir
Kindel, f. 16. júlí 1942, og Daði
Elfar Sveinbjörnsson, f. 31. okt.
1947.
Erla giftist 17. desember 1955
Pétri Árnasyni, framkvæmda-
stjóra, f. 6. maí 1927 í Reykjavík,
d. 5. júlí 1988. Foreldrar hans
voru Árni Ingvarsson, verkamað-
ur í Reykjavík, f. 31. jan. 1898, í
Elliðakoti í Mosfellshr. í Kjós., d.
25. sept. 1965, og Jakobína Jóns-
dóttir, f. 16. okt. 1904 í Tumakoti í
Vatnsleysustrandarhr. í Gull., d.
17. maí 1992. Erla og Pétur eign-
uðust fjögur börn. Þau eru: 1)
Sveinbjörn Árni Pétursson, f. 3.
okt. 1950, d. 28. maí 1990. Hann
var kvæntur Asiu Pétursson, f. 30.
ágúst 1965, og áttu þau eina dótt-
ur, Rosemary Elenu Sveinbjörns-
dóttur, f. 20. maí 1988. 2) Jakob
Pétursson, f. 5. maí 1956. Kona
hans er Edda
Björnsdóttir, f. 26.
febr. 1959. Þau eiga
þrjú börn. a) Björn
Jakobsson, f. 3. sept.
1978, kvæntur Val-
dísi Sigurgeirsdótt-
ur, f. 11. júní 1974.
Þau eiga eina dóttur,
Eddu Berglindi, f.
25. apríl 2002. b)
Ragnheiður Karen
Jakobsdóttir, f. 20.
ágúst 1981. c) Pétur
Þór Jakobsson, f. 22.
jan. 1990. 3) Viðar
Pétursson, f. 25. jan-
úar 1959. Kona hans er Lovísa
Árnadóttir, f. 29. sept. 1959. Þau
eiga fjögur börn. a) Sigríður Erla
Viðardóttir, f. 11. október 1984. b)
Pétur Viðarsson, f. 25. nóv. 1987.
c) Davíð Viðarsson, f. 30. maí
1992. d) Finnur Árni Viðarsson, f.
29. janúar 1998. 4) Lilja Péturs-
dóttir, f. 17. ágúst 1964.
Erla ólst upp í foreldrahúsum í
Reykjavík, lengst af á Bragagötu.
Hún var nemandi í Miðbæjar-
barnaskólanum. Áður en Erla
gifti sig vann hún við afgreiðslu-
störf. Erla og Pétur bjuggu alla
sína hjúskapartíð í Reykjavík, síð-
ast í Byggðarenda. Síðustu fimm-
tán árin, eða eftir að Erla varð
ekkja, bjó hún ásamt dóttur sinni,
Lilju, í Ofanleiti. Erla og Pétur
áttu sumarhús í Hveragerði og
dvaldi hún þar flest sumur með
börnin.
Útför Ragnheiðar Erlu fer fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Þá er elsku amma okkar Erla farin
frá okkur og farin til Guðs, afa Pét-
urs og Svenna frænda. Þó svo að við
kveðjum hana með trega og djúpum
söknuði þá erum við jafnframt þakk-
lát fyrir þann tíma sem við fengum
að verja með henni.
Við getum þakkað fyrir ótalmarg-
ar minningar sem við eigum um
ömmu okkar og fyrir allt það sem
hægt var að læra af henni. Amma var
mjög jákvæð og björt. Ég vildi óska
þess að ég hefði getað þekkt hana
þegar hún var ung, miðað við hversu
brosmild og létt hún var í lund á sín-
um eldri árum, þegar lífið var henni
ekki alltaf auðvelt. Þá er auðvelt að
ímynda sér hversu mikið hún hlýtur
að hafa brosað og hlegið þegar hún
var yngri.
Hún bjó yfir þeim kosti sem marg-
ir mættu taka sér til fyrirmyndar, að
geta alltaf hlegið að sjálfri sér. Hún
kenndi mér það að lífið verður miklu
auðveldara ef maður hefur húmor
fyrir sjálfum sér.
Amma var mjög félagslynd kona
og hafði gaman af því að taka á móti
gestum, bæði heima hjá sér í Reykja-
vík og ekki síður í sumarhúsinu
þeirra afa í Hveragerði. En þar
dvöldu þau öll sumur frá því að börn-
in þeirra voru lítil og þangað til afi
Pétur dó árið 1988. Það var erfitt fyr-
ir ömmu þegar afi dó, því hann hafði
verið allt í öllu í lífi hennar. Það var
ennþá auðvelt að sjá á ömmu hversu
mikið hún saknaði afa öllum þessum
árum seinna. Það heyrðist á því
hvernig hún sagði nafnið hans, á tón-
inum í röddinni hennar þegar hún
talaði um afa. Tveimur árum eftir að
afi dó missti hún svo elsta son sinn,
Sveinbjörn. Allt þetta reyndi mikið á
ömmu. En hún var mjög trúuð kona
og svo átti hún góða fjölskyldu sem
hugsaði um hana. Amma og Lilja
frænka hafa búið saman frá því að afi
dó og hefur það verið ómetanlegur
styrkur fyrir þær báðar.
Amma vildi alltaf gefa öllum allt,
og styrkja hvert málefni. Hún var
dugleg að fara á basara fyrir jólin og
kaupa eitthvað sniðugt eins og hún
sagði. Á einum slíkum keypti hún
tuskukanínu og gaf mér í jólagjöf á
fyrstu jólunum mínum. Þar tókst
henni heldur betur að kaupa eitthvað
sniðugt, þessi tuskukanína hefur
fylgt mér alla tíð síðan og það er nú
bara tiltölulega stutt síðan hún hætti
að sofa uppí hjá mér. Það áttu afi
Pétur og amma Erla sameiginlegt að
vera afskaplega gjafmild. Þar sem ég
var bara á fjórða aldursári þegar afi
dó á ég því miður ekki margar minn-
ingar um hann. Þær fáu sem ég man
eru flestar úr Hveragerði þar sem afi
var alltaf að gefa mér og Naddý
frænku pening til að fara í tívolíið eða
kaupa nammi.
Það er mikil huggun í því að vita að
afi Pétur og Svenni frændi munu
taka vel á móti elsku ömmu okkar.
Við þökkum fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman.
Guð blessi og varðveiti elsku Erlu
ömmu okkar.
Ömmubörnin,
Sigríður Erla, Pétur, Davíð
og Finnur Árni.
Nú ertu leidd, mín ljúfa
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir í góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgr. Pét.)
Börnum og barnabörnum
vottum við samúð
Hvíl í friði, elsku Erla.
Systkini þín
Svana, Inga og Daði.
Á lífsleiðinni mætir maður mörg-
um. Sumir þjóta hjá en aðrir staldra
við. Það er gæfa hvers og eins að fá
að umgangast og njóta samveru-
stunda með góðu fólki. Ég var svo
lánsöm að fá að kynnast hjónunum
Erlu og Pétri þegar systir mín,
Lovísa, stofnaði fjölskyldu með Við-
ari, syni þeirra.
Atvikum háttaði þannig að strax
varð mikill samgangur á milli stór-
fjölskyldnanna. Oftar en ekki sóttum
við Erlu og Pétur heim í Byggðar-
endann eða í sumarhús þeirra í
Hveragerði. Í minningunni var mað-
ur ekki fyrr kominn inn úr dyrunum
en Erla var búin að baka stafla af
vöfflum og Pétur rokinn af stað að ná
í snittur eða eitthvert annað góðgæti.
Fáum hef ég kynnst jafnhöfðing-
legum og þeim hjónum. Eitt sinn
buðu Lovísa og Viðar mér og Lilju
með sér til Mallorca. Þegar við vor-
um að fara út á flugvöll laumaði Pét-
ur að mér gjaldeyri, svona smávasa-
peningi, eins og hann orðaði það.
Þetta var auðvitað enginn smávasa-
peningur heldur nóg fyrir mig, 15
ára unglinginn, til að lifa í vellyst-
ingum í margar vikur. Svona var
Pétur.
Það var mikill missir fyrir fjöl-
skylduna þegar Pétur lést langt fyrir
aldur fram árið 1988. Eftir það
bjuggu þær Erla og Lilja saman og
nutu stuðnings hvor af annarri,
ásamt mikilli aðstoð sonanna og fjöl-
skyldna þeirra. Við ferðuðumst
tvisvar saman til útlanda eftir lát
Péturs, ásamt Lovísu og Viðari. Önn-
ur ferðin var til Kaliforníu að heim-
sækja Ingu, systur Erlu, og fjöl-
skyldu hennar. Erla varð 65 ára í
þeirri ferð. Það var gaman að fylgj-
ast með því hvað hún var spennt að
heimsækja systur sína og hvað hún
naut þess að skoða sig um í Kaliforn-
íu. Þá kom heimsdaman upp í Sand-
arastelpunni, hlið sem hún sýndi á
góðum stundum.
Þegar ég hugsa til baka þá er mér
minnisstætt hvað Erla var alltaf sátt
við sjálfa sig og sína. Hún var þakk-
lát fyrir það sem hún hafði og stolt af
fjölskyldu sinni.
Ég hitti Erlu síðast í afmælinu
hennar í október sl. Þá var hún bara
hress en kvartaði örlítið um verk í
bakinu. Mér datt ekki í hug að þetta
yrði í síðasta sinn sem ég ætti eftir að
sjá hana í þessu jarðlífi en mennirnir
áforma en Guð einn ræður.
Ég vil þakka Erlu fyrir samfylgd-
ina um leið og við fjölskyldan biðjum
Guð að styrkja Viðar, Lovísu, Jakob,
Eddu, Lilju og börnin í sorg þeirra.
Guð blessi minningu Ragnheiðar
Erlu Sveinbjörnsdóttur.
Ingibjörg Árnadóttir.
Góðvinur er gulli dýrri,
gimsteinanna ljóma æðri.
Viðjöfnun hann á sér enga
efnislæga hér á jörðu.
Vinsemd hrein er himinborin.
(J. Hj. J.)
Þessar ljóðlínur eru heimfæran-
legar upp á hreina vinsemd okkar
Erlu, eins og ég kallaði hana jafnan,
því þannig var vinsemd okkar frá
fyrstu kynnum, og bar aldrei skugga
á.
Slík hrein vinsemd er ekki sjálf-
gefin. Hún liggur ofar öllu verald-
legu mati, en verður hér að iðkast og
eflast.
Fyrir mér eru hrein trú og hrein
vinsemd systur og Guðbornar, langt
ofar mannlegum tilfinningum og
geðþótta. Eitt sinn heyrði ég tal
tveggja manna. Annar lýsti yfir reiði
og hatri allt til dauða, en fékk þetta
svar: „Þrátt fyrir það verð ég þér
alltaf sannur vinur.“ Þetta sýnir
fram á, að þó kunningsskapur bugist
og bregðist, stendur hrein vinsemd
óhögguð. Hún er ekki af þessum
heimi – hún er himinborin, eins og að
ofan segir.
Systir Erla var mikil móðir og hús-
móðir. Heimili hennar var alltaf fag-
urt og til fyrirmyndar. Dagfarslega
var hún hæglát, hugprúð og lét ekki
mikið yfir sér, en jafnan einlæg og
traust. Örlát var hún og afburða gjaf-
mild – sífellt að hugsa um aðra. Ég sá
gjafirnar streyma frá henni til ann-
arra – og þá er í engu ofmælt. Sönn
trú var ráðandi þáttur í lífi hennar.
Nánust urðu kynni okkar þó, og
fjölskyldunnar allrar, við andlát eig-
inmanns hennar, sem ég annaðist
með þeim síðasta áfangann hér og
jarðsetti.
Í djúpum sorgarinnar bærast
innstu og næmustu strengir mann-
verunnar, svo margur hver örvæntir
og bugast. En hér var Erla sterk og
traust. Hin hreina trú hennar og
föskvalausa vinátta við Guð voru
sameiginlegi máttarstólpinn, sem
bar hana uppi og bugaðist hvergi.
Um það orti séra Helgi Hálfdánar-
son fagurlega:
Sú trú, sem fjöllin flytur
oss fári þyngstu ver.
Ei skaða skeyti bitur,
þann skjöld ef berum vér.
Í stormum lífs hún styður
og styrkir hjörtu þreytt,
í hennı́er fólginn friður,
sem fær ei heimur veitt.
Þetta sá ég sannast í lífi systur
Erlu. Ég tel mér til forréttinda, að
hafa fengið að kynnast henni og ynd-
islegri fjölskyldunni hennar.
Kæru vinir, Viðar, Lovísa, Jakob,
Edda, Lilja okkar og aðrir ástvinir,
sem kveðjið og syrgið! Huggizt við
orð Frelsarans þar sem hann segir
sjálfur: „Hjarta yðar skelfist ekki …
eg er með yður alla daga, allt til enda
veraldar … eg fer burt að búa yður
stað … og þegar eg hef búið yður
stað kem eg aftur og tek yður til mín,
svo að þér séuð einnig þar sem eg
er … eg skapa nýjan himin og nýja
jörð …þar verður hvorki harmur né
vein, né kvöl … og dauðinn mun ekki
framar til vera … sá, sem trúir á mig
mun lifa þó hann deyi … og sá, sem
lifir og trúir á mig mun aldrei að ei-
lífu deyja.“ Þannig hefja fyrirheit
Frelsarans ofar harmi og trega. Í ei-
lífðarríki hans verður enginn að-
skilnaður ástvina.
Með innilegustu samúð. Guð blessi
ykkur og styrki.
Sólveig og Jón Hjörleifur.
Við vorum í sömu kirkju og Ragn-
heiður Erla í rúmlega 20 ár. Þann
tíma nutum við vináttu hennar og
mannkosta. Hún var í reynd sann-
kristin því að ljúflyndi, örlæti og
manngæska einkenndu allt hennar
viðmót. Rausnarleg húsmóðir var
hún heim að sækja og kom þetta
jafnvel í ljós og áður þegar við heim-
sóttum hana á sjúkrahúsið nú í vetur
er hún var orðin mikið sjúk. Þá vildi
hún veita og tryggja það að gestirnir
fengju góðan beina. Gjafirnar sem
hún hafði yndi af að gefa okkur, eins
og öllum vinum sínum, bera henni
vott. Börnin voru henni jafnan ofar-
lega í huga og aldrei talaði hún um
þau nema með aðdáun og kærleika.
Við vitum að þau hafa misst mikið og
þá sérstaklega dóttir hennar, Lilja,
sem lengstum hefur búið hjá móður
sinni og verið sólargeislinn hennar.
Við viljum votta Lilju og bræðr-
unum, Jakobi og Viðari, ásamt fjöl-
skyldum, djúpa samúð og óskum
þeim Guðs blessunar.
Blessuð sé minning hennar.
Sigríður og Manlio Candi.
RAGNHEIÐUR ERLA
SVEINBJÖRNS-
DÓTTIR
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegrar eiginkonu,
móður og tengdamóður,
SIGRÚNAR SVEINSDÓTTUR,
Grundargerði 14,
Reykjavík.
Jón Jósteinsson,
Karen Jónsdóttir, Tómas Jón Brandsson,
Sveinn Jónsson, Judy Wesley,
Sólmundur Jónsson, Ingigerður Arnardóttir,
Guðni Jónsson, Dagný Ragnarsdóttir,
Drífa Björk Jónsdóttir
og afkomendur.
Þökkum auðsýnda samúð vegna fráfalls
GUÐJÓNS ÁSBERGS JÓNSSONAR
myndskera,
Núpalind 6,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir viljum við senda starfsfólki
gæsludeildar A-2 Fossvogi, fyrir góðan
stuðning og hlýju.
Ágústa Markúsdóttir,
Markús Guðjónsson, Sigurbjörg Ósk Friðriksdóttir,
Hrönn Guðjónsdóttir, Agnar Georg Guðjónsson,
Gestur Guðjónsson,
Elísabet Ósk Pálmadóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
Innilegar þakkir færum við öllum sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
mannsins míns, föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
JÓNS FRÍMANNS JÓNSSONAR,
Einibergi 17,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Jósefsspítala
Hafnarfirði og gjörgæslu Landspítala Fossvogi
og síðast en ekki síst starfsfólki deildar 13-G, Landspítala Hringbraut.
Þorbjörg Þorsteinsdóttir,
María Eydís Jónsdóttir, Guðmundur Kristinn Aðalsteinsson,
Vilberg Þór Jónsson, Margrét Emilsdóttir,
Jón Snævar Jónsson, Salbjörg Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.