Pressan - 03.11.1988, Síða 4

4
Fimmtudagur 3. nóvember 1988
Otilræði
Af sinnuleysi
Ungum var mér þaö kennt aö ég ætti
kvölds og morgna aö lofa guð fyrir allar þær
dásemdir sem hver dagur, já lífiö allt og til-
veran, ber I skauti sér.
Amma mín var ákafur talsmaöur þess aö
ekki væri dægrin löng verið aö einblína á
þaö sem aflaga fer í samfélaginu og þaö
hvaö forlögin ættu þaö til aö leika mann
grátt.
Hún sagði aö þaö væri svo afskaplega
þreytandi. •
— Líttu heldur á björtu hliöarnar, sagöi
hún, og þá verður þetta allt svo miklu auö-
veldara.
Mér hefur uppá síökastiö gengið hálfilla
aö tileinka mér þessa lífsfílósófíu ömmu
minnar og hef, aö afliónum degi, ósjaldan
gengið til hvílu hálflamaöur af ólund útaf
dekkri hliöunum á mannlífinu.
Ég veit bara ekki hver skollinn gengur aö
mér.
Kannske er ég á breytingaskeiðinu.
Fréttaneysla mín er ofboðsleg, jaörar, er
mér nær að halda, viö aö vera sjúkleg.
Ég byrja aö hlusta á útvarpsfréttir klukk-
an hálfátta á morgnana. Svo hlusta ég á
þessar sömu fréttir, ég held á hálftíma
fresti, allan liölangan daginn og les blööin á
milli.
Konan mín segir aö ég sé tjúllaður frétta-
fíkill og ég væri svosem til I aö taka undir
það, ef einhverannarætti I hlut en ég sjálfur.
Ekkert I lífinu finnst mér jafn drepleiðin-
legt og fréttir og sannleikurinn er sá aö ég
væri fyrir löngu orðinn sturlaöur af frétta-
ofneyslu ef líkaminn væri ekki búinn. aö
mynda gagneitur viö vímugjafanum.
Sannleikurinn er sá aö ég er fyrir löngu
hættur að meótaka innihald frétta. Þær fara
bara innum annaö eyraö og útum hitt og eft-
ir sit ég, engu nær um það, hvaö er í raun og
veru fréttnæmt frá degi til dags.
Fréttum virðist ööru fremur ætlað þaö
hlutverk að tíunda meinleg örlög sem
steðja aö persum, aröbum, júöum, hvölum,
selum, negrum, prestum, leikkonum, rúss-
um, milljónamæringum, hundum, forseta-
kosningum og valdaránum einhversstaðar
útí heimi, mólótoffsprengjum, pakistönum
og þaö hvernig afríkumönnum gengur aö
komast niöur úr trjánum til aö drepa hver
annan.
Undir þessu sit ég svo dægrin löng, eins-
og kúkur á priki, eyöilagöur-yfir því aö hafa
enga samkennd meö öllu þessu vígreifa
fólki og fþnaöi útí hinum stóra heimi.
Áratugum saman er búiö aö veraað segja
mér, oft ádag, hvernig horfurnarséu í Beirút
í Líbanon og — guö fyrirgefi mér — ég er
haettur aö heyra þaö.
Ég sáröfunda þá sem fást viö það, með
umtalsverðum árangri, aö bjarga heiminum
'ög hef svosem hugleitt hvort ég ætti ekki aö
vinda mér í aö bjarga því sem bjargað verður.
En allt slíkt bjástur strandar hérna í hlaö-
varpanum. Ég fer bara aö hugsa um hvernig
krökkunum gengur í skólanum, hvort gefur
á sjó, eöa hvort haustbeitin endist framaö
áramótum. Já og svona hvernig vinir mínir,
frændur og fólkiö I landinu hafi þaö.
Manni er bara ekki sjálfrátt.
Ég verö hálfheimóttarlegur, þegar ég er
innanum fólk sem heldur vöku sinni og
funar af réttlætiskennd, þegar ranglæti er
framiö hinumegin á hnettinum, og þori ekki
fyrir mitt litla líf aö segja þaö sem mér er
efst I huga, semsagt:
— Maður líttu þér nær.
Þó ég hlusti á fréttir frá Miðjarðarhafs-
botni og Persaflóa er ég hættur aö heyra
þær, Afríku bjarga ég varla héöanaf, né
Suðurameríku eöa Asíu, og ég er gersam-
lega ósnortinn af því sem hæst hefur borió
I fréttum uppá síökastiö, nefnilega hinu
göfugmannlega mannúöar-, hvalúöar- og
drengskaparátaki þjóöarleiötoganna I
austri og vestri aö hafaáhrif áatferli tveggja
hvalfiska noröur I ballarhafi, hundsrassgati,
eöa hvað þaö nú heitir.
Ég er ósnortinn af mannkærleika Ron-
alds Reagan, sem blossar þá helst upp þeg-
ar maðurinn þarf aö komast í fjölmiöla útaf
kosningum eöa einhverju slíku.
Þó undrast ég aó slíkt göfugmenni og
stjórn hans skuli hafa þaö sértil dundurs aö
fremja spellvirki á mörkuðum lítillar vin-
veittrar eyþjóöar I Norður-Atlantshafi.
Semsagt allar mínar vangaveltur enda
hérna heima.
Hér á íslandi er einlægt veriö að fást viö
eitthvað sem máli skiptir; fækka prestum,
fækka sauðkindum, fækka bændum,
fækka hundum, fækka hvölum, fækka fisk-
um og fækka fötum.
Nú síóast var gengió til kosninga um þaó
hvort hundahald væri farsælt fyrir reykvík-
inga eöa ekki.
Og enn er mér fyrirmunaö aó hrífast með.
Mér er lífsins ómögulegt aö fyllast rétt-
lætis- eöa ranglætiskennd útaf besta vini
mannsins frá öndveröu — hundinum.
Mér er lífsins ómögulegt aö hrífast af
hinni málefnalegu og heitu umræöu um
þaö hvort þessirsaklausu ferfætlingar, sem
fólk langartil aö hafa hjásértil aö geta látið
sér þykja vænt um eitthvað, já hvort hund-
grey geta meö einhverjum hætti ógnaö lífs-
hamingju þeirra sem engan eiga hundinn.
Hvaö um þaö. Endalausar fréttir af örlög-
um persa, araba, júöa, hvala, seia, negra,
presta, indíána, hunda, pandabjarna,
afgana, rússa og angóla snerta mig ekki
lengur.
Afturámóti fæ ég vondan sting fyrir
brjóstið, þegar haft er rangt viö hérna heima
og fyllist kvíöa ef hallar undan fæti hjá
frændum mínum, vinum og fólkinu í land-
inu.
Og mér finnst ég komast næst því að
bjarga heiminum, þegarég kyssi barnabarn-
iö mitt ákinninaog segi henni að passasig
á bílunum á leiöinni í skólann.
A
itt atriði gæti ráðið úrslitum
í valinu á næsta hæstaréttardóm-
ara, fyrir utan flokksstimpilinn.
Þannig er, að hæstiréttur hefur
nokkuð verið gagnrýndur lyrir þá
sök, að vera einhliða mannaður
einkamálalögmönnum úr borgar-
dómi. Fagmönnum hefur þótt
skorta á sérfræði í sakamálum á
þessum vettvangi. í þessu sambandi
er bent á að heppilegt þætti að fá
Harald Henrysson inn sem fastan
dómara og á þennan veginn er hann
talinn standa betur en Hjörtur
Torfason. En sem fyrr segir er hvor-
ugur stimplaður framsóknarmaður
og ef flokkurinn ætlar sínum
manni sætið þarf hann helst að slá
tvær flugur í einu höggi, finna
mann úr sínum röðum og reyndan
sakamálalögmann að auki. Hvorki
áðurnefndir Jón Finnsson né Sig-
uröur Gizurarson geta talist upp-
fyllta kröfuna um sakamálareynsl-
una. Vandamálin eru því mörg og
verður spennandi að fylgjast með
hvað dómsmálaráðherra, Halldór
Asgrímsson, gerir...
Ir
M^^jrkjulcgt starf er altur hafið
í Fríkirkjunni eftir styrjaldir und-
anfarna mánuði. Séra Cecil
Haraldsson þjónar í nafni ríkjandi
safnaöarstjórnar og hefur þegar
hafið fermingarundirbúning.
Heimtur fermingarbarna hafa þó
ekki verið alls kostar góðar, því séra
Gunnar Björnsson er einnig með
fermingarbörn úr söfnuðinum í
læri hjá sér. í stríði sínu við stjórn-
ina hefur Gunnar reyndar unnið
þann áfangasigur að komast inn
fyrir þröskuldinn í kirkjunni. Safn-
aðarstjórnin hefur af mannúðar-
ástæðum veitt honum undanþágu
þegar um jarðarfarir hefur verið að
ræða...
c
%^íðustu fregnir úr Ríkissjón-
varpinu herma að Gunnar E. Kvar-
an, sem undanfarið hefur starfað
senr fulltrúi framkvæmdastjóra
hljóðvarpsins, sé aftur á leið inn á
fréttadeild sjónvarpsins. Þetta mun
ekki mælast mjög vel fyrir meðal
fréttamanna sem eru lausráðnir hjá
stofnuninni. Lausar fréttamanns-
stöður hafa ekki verið auglýstar um
langt skeið, sem er augljóst brot á
útvarpslögum, en miklar manna-
breytingar hafa átt sér stað undan-
farið...
stjóri Stöðvar 2, er mikill Valsari
sem kunnugt er, en hann hefur nú á
skömmum tíma ráðið tvo landsliðs-
menn í handbolta á sjónvarpsstöð-
ina, þá Sigurð Sveinsson og Einar
Þorvaröarson, sem báðir Ieika með
Val í vetur. Sigurður fer á auglýs-
ingadeild og Einar á tæknisviðið...
■j ~' ær sögur hafa magnast
mjög undanfarið innan utanríkis-
þjónustunnar að Albert Guö-
mundssyni hafi verið boðin sendi-
herrastaða við sendiráöiö í l’arís
þegar stjórnarmyndunarviðræð-
urnar stóðu yfir á dögunum. Þrátt
fyrir að ekkert hafi orðið úr stuðn-
ingi Borgaraflokksins við ríkis-
stjórnina hefur það ekkert dregið
úr þessum sögusögnum. Hafa
menn varpað þeirri tilgátu fram að
einhverskonar samkomulag hafi
verið gert við Albert og að þar sé
sjálfur bulduinaöurinn kominn og
ekki aðeins á vegum Stelans Val-
geirssonar, heldur hafi ráðherrar
einnig verið með í spilinu. Það sem
gefurþessumsögum byrundirbáða
vængi er sú staðreynd að Haraldur
Kröyer, sendiherra í París, nálgast
nú eftirlaunaaldurinn og því sendi-
herrabreytingar væntanlegar eftir
tvö eða þrjú ár...
^^mfjöllun um utanríkismál-
efni hefur löngum verið viðkvæmt
mál hér á landi en nú nrun Ríkis-
sjónvarpiö hafa nýlokið tökum á
ítarlegri fjögurra þátta myndaseríu
sem nefnist ísland og umbeimurinn
og er þar mikið fjallað um veru
bandaríska hersins á íslandi. Sá
sem var fenginn til að skrifa handrit
og hafa umsjón með þáttunum hef-
ur mikla þekkingu á öryggismálum
og fjölmiðlun, en það er Albert
Jónsson, framkvæmdastjóri örygg-
ismálanefndar og fyrrum frétta-
maður hjá RÚV. Þættirnir verða
settir á dagskrá í mars á næsta ári...
A
^ÉPinn fjölmiðlabræðranna
svarfdælsku (þeirra Atla Rúnars,
Jóns B. og allra hinna), Óskar
Þór Halldórsson, sem hefur undan-
farið starfað sem blaðamaður á
Tímanum, réð sig fyrir skömmu á
Dag á Akureyri. Óskar mun hafa
hugsað sér gott til glóðarinnar að
komast norður og setti alla búslóð-
ina á skip en hélt síðan akandi norð-
ur yfir heiðar. Þegar komið var upp
í þokudrunga Holtavörðuheiðar
heyrði svo Óskar í viðtækinu sínu
að öllurn starfsmönnum Dags, 40
að tölu, hefði verið sagt upp störf-
um. Hann mun hafa átt heldur
óskemmtilega stund þarna á há-
heiðinni vitandi af búslóðinni úti á
rúmsjó, og starfið hrunið. Það ræt-
ist þó úr fyrir Óskari, því hann ntun
hafa verið í hópi þeirra sem endur-
ráðnir voru á blaðið í gær...