Pressan - 05.12.1991, Page 4

'UR PRESSAN 5. DESEMBER 1991
David Jensen eöa „The Kid“ eins og hann er kallaður átti tuttugu og
fimm ára afmæli í útvarps- og show-bransanum: Kid er ein aðalstjarnan á Capital- út-
varpsstöðinni í London; kampavínið flóði og poppstjörnur og plötuþeytarar mættu í stór-
_______________um hópum til að heiðra „The Kid“. Okkur íslendingum finnst
við alltaf eiga eitthvað pfnulítið í honum
;|;.j vegna Guðrúnar, konu hans, sem
11 _ hann hefur verið kvæntur síðan
ájólum 1974 er þau
^am^liittust í Lúxemborg.
ÍEX Hér á myndinni
j|k að til vinstri er
■ty:. Guðrún
r asamt
wÍæ * mf' (~>nnu Lisu
Jón Baldvin, Rúnar Marvins og Helgi sendiherra fyrír utan Gulbenkian-gallerilð f
Kensington.
Magnús Magnússon
nÞað er með ólíkindum hvað íslendingar
þykjast alltaf vita allt best og betur en þeir
■ WM sem voru á staðnum minnir helst á tauga-
veiklaðar kerlingar á túr.
Nú, en ég var svo heppin að verða þess að-
njótandi að fylgjast með fyrrihluta menningar-
Iviku íslendinga í London og skemmti mér kon-
unglega.
^ ~ Ljósmyndasýningin „Islensk fegurð“ var opn-
Ráðherrann umvatlnn fallegu kvenlðlkl að vanda. Hér uQ í Oriel- gallerínU á Sloane Square 30. nÓV-
er hann ásamt Svanhlldl Konráðs og Evu. ember og komust færri að en vildu; þarna voru
myndir eftir Bonna, Sissu og nokkra aðra ljósmyndara.
í Gulbenkian-gallerínu í Kensington, sem er nú engin smásmíði, opnuðu listamenn-
irnir Guðrún Einarsdóttir og Guðjón Bjarnason sýningu, Rúnar Marvinsson var með
kynningu á íslenskum mat eins og honum einum er lagið og Magnús Magnússon flutti
góða ræðu og kom einmitt inn á það að Jakob hefði náð að kynna og koma íslandi í
fjölmiðla á þremur mánuðum sem honum sjálfum hefði ekki tekist á tugum ára! Fór
hinn virti sjónvarpsmaður fögrum orðum um það kynningarstarf.
Landslagsmyndir Páls Stefánssonar voru sýndar á risastóru breiðtjaldi og hefði mátt
heyra saumnál detta er á annað þúsund manns fylgdust með. Einnig var mynd af frú
Vigdísi Finnbogadóttur á skjánum og rödd hennar flutti okkur stutta ræðu, en það
kemur engin mynd af forsetanum okkar í hennar stað.
Of langt mál væri að fjalla um alla dagskrána og kynninguna er fram fór á íslensku
vatni, bjór, osti, fiski og öðru góðmeti.
Hljómsveitin Todmobile kom fram og vakti mikla hrifningu og Sverrir Guðjónsson
söng með sinni sérstöku kontratenór-rödd.
Ekki má svo gleyma nokkurra mín-
útna atriði sem flutt var af Sverri,
Ragnhildi og Didda fiðlu; eru ekki
allar kerlingar að fara yfirum í
skammdeginu út af þessu litla og
skemmtilega atriði? Það var þó
vegna þessa einstæða atriðis að við
komumst í mjög vinsælan sjónvarps-
þátt með ekki minni manni en James
Brown og fengum hina bestu umfjöll-
un: Er ekki kominn tími til, góðir
landar, að við horfum og sjáum með
eigin augum áður en við köstum
fyrsta steininum?
Skór fyrir stráka Strákar eru oft að vandræðast með hvan
þeir fái skó; venjulega eða óvenjulega, litlar stærðir og stór
ar stærðir, töff eöa vísitölulega: Farið í 17 á Laugavegi!
Todmobile
Aflakló
ISfIRDINGyR
og ævintýri hans
í Reykjavík
Allir þurfa einhvern til að
halla sér að. Rótarinn í
hljómsveitinni grpbbar sig af
að vera besti vinur söngvar-
ans. Sendiherrafrúin er
sendiherrafrú út á sendi-
herrann sinn. Ég er feginn
að ég skuli hafa haft Reimar
til að klifra upp eftir í tilver-
unni. Annars væri ég ekki
neitt. Ekki nokkur skapaður
lilutur.
Það var komið vor. Við
Reimar vorum á leiðinni til
Þingvalla að redda okkur
aur. Ætlunin var að skafa
upp peningagjá með frá-
bæru apparati sem Reimar
hafði smíðað og hvíldi nú í
skottinu reiðubúið til þjón-
ustu. Reimar gaf drossíunni
inn þegar í Mosfellsdalinn
kom svo dráttarvél var
nærri lent úti í skurði. Undir
venjulegum kringumstæð-
um hefði hann sagt: Gott á
sveitavarginn. En nú var
liann svo gírugur í framan
með allan fjársjóöinn fyrir
stafni að hann grjóthélt
kjafti.
— En ef nú löggan kemur?
Ef nú löggan grípur okkur?
sagði ég. — Hvaö þá? Þá er
það grjótið maður.
— Við hefðum átt að taka
hann Skúla rothögg meö
okkur, sagði Reimar og átti
við æskufélaga sinn sem sat
langdvölum á Hrauninu.
Hann hefði ekki tvínónað
við að kafa í gjána vinurinn
og sópa upp skæsinu.
Ég kinkaöi kolli en var feg-
inn aö Skúli var ekki með.
Ég hafði hitt hann tvívegis
og það var eins og að sitja á
tímasprengju. Skúli rothögg
kom mér til að hugsa um
glæpamál og þar næst föður
minn frá Kansas. Reimar
hafði svarið að hafa uppi á
pabba og ég hafði lúmskan
grun um að hann væri þegar
búinn að leysa málið. Ég var
að velta þvi fyrir mér hvort
ég ætti að þora að brydda á
þessu og afréð að láta vaða:
Reimar sagöi ég. Segðu mér
nú í sannleika sagt: Hvað
varö um hann pabba minn?
Reimar herptist allur í
framan.
— Út með það!
— Nasi, sumir hlutir eru
þannig að best er að vita
sem minnst um þá.
— Nú hvaö er þetta maöur.
Er þetta svona hræðilegt?
— Ég vil ekki tala um
þetta.
— Hvernig helduröu að
mér liði þá maður?
— Jæja, þá, sagði Reimar
heldur mildari. — Nasi, ég
lofa þér einu; ef þú gefur
þessu líf núna þá skal ég
upplýsa allt málið áður en
við komum aftur í bæinn.
Ég brann í skinninu en þar
sem ég nú hafði beðið meö
öndina í hálsinum mánuð-
um saman þá afréð ég að
þegja því Reimar var vanur
að standa við það sem hann
lofaði og frekara jag gat
þaggað gjörsamlega niður i
honum. Við drundum til
Þingvalla. Ég tók gleði mína
þótt hún væri kvíðablandin.
Brátt yrði hulinni svipt af
leyndardómnum.
Þjóðgarðurinn var bjartur
og fagur þegar Pontíakkinn
skreið eftir veginum um vell-
ina. Þar var enginn á ferli, til
allrar hamingju. Við fundum
peningagjá eins og skot og
Reimar reif upp hentugan
hraunstein til aö binda í
stutta spottann í sköfunni og
svo henti hann herlegheit-
unum fyrir borð. Við stóðum
upp á brúnni hvor með sinn
vírinn. Skúffan sökk til botns
eins og skot í blátæru vatn-
inu, sem var svo gegnsætt
að maður gat næstum lesið á
fimmeyringana. Reimar
hafði veriö forsjáll og haft
vírana æði langa og það var
fyrir bestu því ég hélt að
skúffan ætlaði aldrei aö ná
botni. — Úr þessari stöðu er
engin leið að draga hana eft-
ir botninum, sagði ég. Við
stóðum báðir á brúnni.
— Við verðum að vera
báðum megin við gjána,
sagði Reimar. Það er eini
sjensinn. Við lá að hann slef-
aði að sjá gullið svona
skammt frá sér.
Við fleygðum út í nokkuð
langt frá brúnni, skúffan
sökk og við byrjuðum að
draga. Botnleðja og annað
því líkt rauk upp. Ekki hefði
ég viljað vera brunnklukka
þennan dag. — Nasi. þegar
ég segi þrír, þá kippum við í.
Þegar hann galaði þrír
rykktum við skúffunni upp.
hún var níðþung, full af leðju
og fé. Við færðum okkur út á
brúna og tosuðum, loks náði
ég taki á skúffunni og við
færðum hana upp fyrir
handrið og hvolfdum úr öllu
saman á brúna. Við höfðum
á þriðja hundrað krónur upp
úr krafsinu. — Ef við nudd-
um við þetta fram eftir degi
þá getum við náð í þrjú þús-
und, sagði Reimar. Tuttugu
ferðir gera sex þúsund.
Fjörutíu höl tólf þúsund kall.
— Við erum snillingar.
— Nei. vinur sagði Reimar
snúðugt. — Það er ég sem er
séní. Við töldum aurana upp
í stóra Mackintoshdollu sem
við höfðum haft með í ferð-
ina einmitt í þeim tilgangi.
— Heldurðu að blessuðum
aurunum finnist ekki gott að
koma upp úr köldu vatninu
og byrja aftur að þjóna
mannfólkinu? spurði Reimar
væminn.
Svo var kastað út í annað
sinn.
Ólafur Gunnarsson