Morgunblaðið - 23.04.2004, Síða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. APRÍL 2004 37
inn sem kynntist þér mun nokkru
sinni gleyma þér.
Fram á fullorðinsár varst þú fyr-
irmynd mín. Ég fæddist á afmæl-
isdaginn þinn og við vorum banda-
menn. Mér fannst mikið til um allt
sem þú sagðir og gerðir. Ég las
bækurnar sem þú sagðir mér að
lesa og gerði skoðanir þínar að
mínum langt fram eftir aldri. Ég
tók málstað þinn hvar og hvenær
sem ég taldi þess þurfa. Því þrátt
fyrir aldursmuninn urðum við nán-
ir vinir og við skildum hvort annað.
Þú gerðir þér far um að kynnast
mér á unga aldri og fylgjast með
því sem ég var að gera. Áhugi
þinn, stuðningur og hvatning hafði
mikil áhrif á mig og skipti mig öllu
máli.
Þú varst heimspekingur í þér – í
mínum augum fyrst og fremst
hugsuður og ég gerði miklar kröfur
til þín. Kannski var það þess vegna
að leiðir okkar skildi. Ég gat aldrei
sætt mig við val þitt þegar þú
ákvaðst að gerast bóndi á Melum.
Ég veit að það er ósanngjarnt og
ótrúlega frekt af mér en þannig
var það nú samt. Ég veit að þér
sárnaði afskiptaleysi mitt. Þú hafð-
ir allan rétt til þess. Ég held samt
að þú hafir alltaf vitað að mér þótti
óskaplega vænt um þig og að það
breyttist aldrei. Við áttum alltaf
eitthvað hvort í öðru sem ekki er
hægt að skilgreina eða færa í orð.
Þú varst ekki bara vinur minn og
vina minna Krummi – þú varst vin-
ur fjölskyldu minnar. Alltaf þegar
þú komst á Mela, áður en þú fluttir
þangað sjálfur, heimsóttir þú okk-
ur. Þú áttir hvert bein í bræðrum
mínum og pabbi var í miklu uppá-
haldi hjá þér. Það er sárt að hugsa
til þess að nálægðin orsakaði fjar-
lægð, samskiptin urðu aldrei söm.
Elsku Krummi – kærar þakkir
fyrir allt. Trú þín á mér fylgir mér
alltaf og ég trúi því að þú vakir yfir
mér og mínum.
Elsku Jónas, Ella Dís, Elsa, Ína,
Þóra, Birna og þið öll – Guð veri
með ykkur og styrki ykkur í sorg
ykkar. Megi ástin sem fráfall
Krumma hefur kveikt á meðal okk-
ar búa með okkur áfram. Við
þörfnumst hennar öll.
Signý Sigurðardóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Hrafn Jónasson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Hulda JúlíanaSigurðardóttir
fæddist í Hafnar-
firði 30. júlí 1929.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
mánudaginn 19.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurður
Árnason, f. 7.8.
1879, d. 9.9. 1942,
kaupmaður, og
Gíslína Sigurveig
Gísladóttir, f. 29.9.
1896, d. 26.10.
1975, húsmóðir í
Hafnarfirði. Systkini Huldu eru:
Friðþjófur Sigurðsson, fv. bygg-
ingafulltrúi, f. 20.7. 1924, Hulda
Júlíana Sigurðardóttir, f. 26.10.
1926, d. 24.8. 1928, Beinteinn
Sigurðsson, fv. húsgagnasmíða-
meistari, f. 26.6. 1928, Sigríður
Beinteins Sigurðardóttir, fv.
skrifstofumaður, f. 4.11. 1931,
Sigurgísli Melberg Sigurjónsson,
fv. matsveinn, f. 29.6. 1919, d.
21.10. 2001, Sigríður Dagbjört
Sigurjónsdóttir, fv. húsmóðir, f.
13.9. 1920, d. 9.9. 2003, Sigurjón
Melberg Sigurjónsson, fv. fram-
Halldórsdóttir, viðskiptafræð-
ingur. Barn þeirra: Kristín
Hulda. 4) Kristjana, 23.6. 1959,
skrifstofumaður, maki Þorgeir
Ingi Njálsson, héraðsdómari.
Börn þeirra: Guðríður, Ari
Magnús og Hildur. 5) Kristján, f.
23.7. 1961, framkvæmdastjóri,
maki Þorgerður Katrín Gunnars-
dóttir, menntamálaráðherra.
Börn þeirra: Gunnar Ari, Gísli
Þorgeir, Katrín Erla. 6) Arndís,
f. 11.9. 1966, skrifstofumaður,
maki Stefán Þorri Stefánsson,
framreiðslumaður. Börn þeirra:
Kristjana og Tinna.
Hulda lauk barnaskólaprófi
frá Barnaskóla Hafnarfjarðar og
húsmæðraskólaprófi frá Hús-
mæðraskólanum á Blönduósi.
Hún vann hjá föður sínum í
Verslun Sigurðar Árnasonar í
Hafnarfirði á sínum yngri árum.
Á árunum 1968-1981 var Hulda
umboðsmaður fyrir Tímann,
Þjóðviljann og Alþýðublaðið í
Hafnarfirði og Garðabæ. Hún
stofnaði og rak ásamt eigin-
manni sínum verslunina Músik
og sport frá 1. september 1971
til 1. maí 1994 er þau seldu
verslunina vegna veikinda henn-
ar. Síðustu æviárin dvaldi Hulda
á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Huldu Júlíönu verður
gerð frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
kvæmdastjóri, f.
27.11. 1921, d. 17.6.
1975, Árni Sigurðs-
son, f. 24.9. 1908, d.
6.1. 1988, Halldór
Sigurðsson, Þráinn
Sigurðsson.
Hinn 14. septem-
ber 1950, giftist
Hulda Ara Magnúsi
Kristjánssyni, skip-
stjóra og kaupmanni,
f. 15.1. 1922, d. 7.8.
2001, sonur Kristjáns
Einarssonar, bónda á
Hjöllum í Skötufirði
og Kristjönu Guð-
mundsdóttur. Börn Huldu og
Ara eru: 1) Örn, f. 13.4. 1951,
gítarleikari í Svíþjóð, maki Sig-
ríður Árnadóttir, húsmóðir.
Börn þeirra: Huldar Freyr og
Arna Þöll. Auk þess Ragnheiður,
uppeldisdóttir Arnar. 2) Erla, f.
29.5. 1953, rekur eigin ensku-
skóla í Hafnarfirði, maki Jón
Níels Gíslason, framkvæmda-
stjóri. Börn þeirra: Ólöf, Hulda
Júlíana og Gísli Gunnar. 3) Gísli
Sigurður, f. 17.12. 1956, d. 15.7.
1997, rekstrarhagfræðingur og
lektor. Eftirlifandi maki Vildís
Elsku Ari, ég er farin…
Þetta voru síðustu orðin sem
mamma gat skrifað. Þau voru skrif-
uð með penna á hvítan tuskubút og
hún mundi ekki hvað hún ætlaði að
skrifa. Þessi orð skrifaði hún fyrir
um það bil sex árum, þegar hún gat
enn búið heima á Klettahrauninu
þar sem við erum alin upp. Hvert
var hún að fara? Vissi hún það sjálf
og myndi hún skila sér aftur? Jú,
einhvern veginn vissi hún að það var
bara um nokkra staði að ræða, til
barnanna sinna eða niður á smá-
bátahöfn að huga að honum Ara sín-
um. Hún mamma var með alzheimer
og verkin sem hún gat reitt af hendi
orðin æ færri. Hún sem alla sína tíð
hafði gengið syngjandi glöð til allra
verka og unnið margfaldan vinnu-
dag dag hvern.
Ung kynntist hún honum pabba.
Það var þegar hún var 16 ára að
vinna í versluninni Turninum sem
afi rak niðri við Hafnarfjarðarhöfn.
Hún gerði að gamni sínu við sjó-
mennina en lét sem hún sæi þá ekki
þegar þeir reyndu að gefa henni
undir fótinn. Þar til einn dag að inn
gengur fjallmyndarlegur piltur að
vestan. Hann hallar sér fram á
borðið og biður um Valenzíu-súkku-
laði með romm og rús. Hún roðnar
og verður feimin og í öllu fátinu
gleymir hún að gefa honum til baka.
Þá er það sem hann spyr: „Hvað er
þetta, skulda ég þér eitthvað síðan í
gær?“ Við þetta eldroðnar Hulda og
hendist inn í bakherbergið. Þarna
var kominn Ari Magnús Kristjáns-
son og höfðu þau verið að skjóta sig
saman á dansleik kvöldið áður.
Hulda Júlíana var of ung og hélt
norður á Blönduós í kvennaskóla og
hann kláraði Stýrimannaskólann.
Skömmu eftir það hittust þau aftur
á balli í Oddfellow-húsinu og þar,
eins og pabbi tjáði okkur síðar, gaf
hún honum merki með sínum
heillandi broshrukkum og þau
fundu sinn takt í lífinu. Þau gengu í
hjónaband og börnin urðu alls sex.
Stofnuðu heimili á Álfaskeiði 18 í
Hafnarfirði þar sem við bjuggum
þangað til við fluttum á Klettahraun
4. Pabbi stundaði sjóinn og mamma
sá um heimilið. Hún tók snemma
bílpróf og fest voru kaup á glænýj-
um Skoda. Allt til þess eins að hún
gæti verið nær honum Ara sínum og
dvalið sumarlangt á ýmsum stöðum
fyrir norðan og austan þar sem
hann landaði síldinni og loðnunni.
Ein keyrði hún með okkur ormana í
Skódanum norður í Eyjafjörð og
austur á Egilsstaði þar sem við
dvöldum og síðan var skutlast í firð-
ina til þess að hitta pabba í hverri
höfn. Síldin brást og síðar loðnan
einnig. Þá voru þau að byggja húsið
á Klettahrauninu. Voru því góð ráð
dýr. Mamma bretti upp ermarnar
og gerðist umboðsmaður fyrir Tím-
ann og Þjóðviljann. Á hverri nóttu
vaknaði hún eldsnemma og sótti
blöðin, taldi þau í bunka og kom
þeim til barnanna sem báru þau út.
Seinna þegar pabbi hætti á sjónum
stofnuðu þau verslunina Músík og
Sport í Hafnarfirði sem þau ráku í
rúm tuttugu ár. Þá var mamma svo
sannarlega komin á heimavöll. Hún
söng og gerði að gamni sínu við við-
skiptavinina og kunni að veita hverj-
um og einum sérstaka athygli og
þjónustu. Jafnhliða verslunarrekstr-
inum voru þau enn um nokkur ár
umboðsmenn blaðanna og mamma
lét sig ekki muna um að baka hrúg-
ur af kleinum, vínarbrauðum og
öðru góðgæti til þess að stinga í
gogginn. En sorgina bar að dyrum,
Gísli bróðir greindist með krabba-
mein sem hann barðist við í sex ár
þar til hann lést, fertugur að aldri.
En áður en hann lést aðstoðaði hann
mömmu og pabba við að selja Músík
og Sport því annað reiðarslagið
hafði dunið yfir, mamma var komin
með alzheimer. Í stað öryggis og
glettnisglampans í augum hennar
skein nú öryggisleysi og hræðsla.
Hvert var hún að fara og hvers
vegna gat hún ekki munað hvað hún
ætlaði að fara að gera? Hún grét
hljóðum gráti því hún vissi ekkert
hvað var að gerast. Pabbi tók fram
matreiðslubækur mömmu og hóf
nýjan starfsferil. Nú var það hann
sem sá um heimilið. Hann eldaði og
hugsaði um mömmu eins lengi og
hann gat. Þegar við fórum með hana
fyrst á dagvistunarheimilið Hlíð-
arbæ spurði hún með grátstaf í
kverkum hvað hún ætti að gera þar.
Sem betur fer undi hún sér vel hjá
því yndislega fólki sem þar vann og
fannst hvern dag sem hún væri að
fara í skemmtilega vinnu. Þegar svo
kom að því að hún þurfti að fara í
sólarhringsvistun á Hrafnistu varð
hún einnig sorgmædd. En hún var
fljót að aðlagast, því eins og lækn-
irinn hennar hafði tjáð okkur myndi
koma að því að hún fyndi til léttis
yfir því að þurfa ekki lengur að
hamast við að reyna að takast á við
þau verkefni sem hún hafði sinnt á
heimili sínu. Fljótlega á eftir flutti
pabbi á vistina á Hrafnistu til þess
að geta verið sem næst henni Huldu
sinni. Alltaf breiddist gleðibros yfir
andlit hennar þegar hann birtist og
Ari var það nafn sem hún lengst
mundi. Pabbi féll skyndilega frá og í
kjölfarið fór heilsu mömmu mjög að
hraka. Hún átti þó því láni að fagna
að síðastliðin ár hefur hún verið í
umsjá yndislegs starfsfólks á Hrafn-
istu.
Nú er hún dáin eftir margra ára
legu. Söknuðurinn er mikill en sár-
indin mest. Mamma missti af svo
miklu. Það hlýtur að vera æðsta ósk
allra foreldra að fá að fylgjast með
börnum sínum og barnabörnum á
þeirra sigur- og gleðistundum. Eftir
sitjum við og erum þakklát fyrir að
hafa átt yndislega móður sem var
okkur fyrirmynd í verki frekar en í
orði, þakklát fyrir minningu um for-
eldra sem sýndu okkur hversu mik-
ilvægt það er að takast á við ný við-
fangsefni af bjartsýni og dugnaði og
hversu stórkostlegt það er að vera
umvafin jafnvægi, öryggi og ástúð. Í
stofuklukkunni á Klettahrauninu
fundum við gjafakort frá pabba til
mömmu og í því stóð: „Hvaða eilífð
er þeim nógu löng, sem elskast,
hjörtum tveim?“ Mamma lést við
sólarupprás þann 19 apríl. Á því
andartaki hófu fuglarnir að syngja,
við litum út um gluggann, veðrið var
yndislegt, sjórinn spegilsléttur og er
við litum til himins sáum við eitt
fuglapar hefja sig til flugs yfir
hraunið. Rétt eins og til þess að
segja okkur sem eftir sátum sorg-
mædd að núna hefði mamma fengið
frelsið og fundið hann Ara sinn á ný.
Að þau svifu nú saman inn í eilífðina
sem yrði þeim nógu löng til þess að
elskast hjörtum tveim. Fyrir hug-
skotssjónum okkar sjáum við
mömmu aftur fulla af orku og gleði.
Sú mynd sem við höfum af for-
eldrum okkar veitandi hvort öðru og
okkur ástúð og öryggi mun vera
okkur sem lifandi fyrirmynd um
ókomna tíð. Hvern dag munum við
minnast þess hversu heppin við er-
um að vera þeirra börn.
Erla, Kristjana, Krist-
ján, Örn og Arndís.
Ljósri Ladabifreið er bakkað út
úr stæðinu á Klettahrauninu og ekið
í átt að Hafnarfjarðarhöfn. Júlíönu
HF er hvergi að sjá við kajann eða í
innsiglingunni þannig að bílnum er
ekið áfram út á Hvaleyrina. Þar
stígur myndarleg kona út úr bílnum
og skimar út á sjóinn. Þarna er
Hulda á ferð að líta eftir Ara sínum
en hana er tekið að lengja eftir hon-
um enda nokkuð síðan hann fór á
sjóinn þennan dag. Loks þegar
hann birtist með aflann breiðist yfir
andlit Huldu geislandi bros og gleði
yfir því að hafa heimt ástina sín aft-
ur. Fyrir okkur tengdabörnin var
þetta einkennandi fyrir samband
þeirra og þá miklu ást sem þau báru
hvort til annars.
Ef velja á einkunnarorð fyrir lífs-
hlaup tengdamóður okkar þá eru
það dugnaður, glaðværð og já-
kvæðni. Af krafti var tekist á við
verkefni dagsins jafnt utan heimilis
sem innan og alltaf var stutt í brosið
og gleðina. Í gegnum öll hennar
verk skein ánægja með lífið og til-
veruna og þess nutum við í ríkum
mæli. Þegar við tengdabörnin
kynntumst Huldu og Ara voru þau
búin að byggja upp myndarlegt
heimili á Klettahrauni sem sýnilega
naut þess að húsmóðirin var hús-
mæðraskólagengin. Þetta heimili
varð með tímanum sannkallaður
samkomustaður stórrar og sam-
hentrar fjölskyldu. Þangað var allt-
af gott að koma og allir fundu að
þeir voru ávallt velkomnir.
Hulda greindist með alzheimer
aðeins 63 ára gömul. Tók hún því af
miklu æðruleysi og gerði sitt besta
til að halda lífinu áfram eins og ekk-
ert hefði í skorist. Eftir að Hulda
veiktist reyndi mikið á Ara. Kom þá
glögglega í ljós hve traust sam-
bandið var milli þeirra, það var eins
og ástin og rómantíkin ykist með ár-
unum. Síðustu árin lifði Ari fyrst og
fremst fyrir það að vera nálægt
Huldu sinni og gera það sem í hans
valdi stóð til að henni liði vel.
Á kveðjustund þökkum við
tengdamóður okkar þann hlýhug og
stuðning sem hún jafnan sýndi okk-
ur og börnum okkar. Við minnumst
hennar sem glaðlyndrar og kröft-
ugrar konu og geymum þá mynd af
henni í hugum okkur um ókomna
tíð.
Jón Níels, Þorgeir Ingi,
Þorgerður Katrín, Vildís,
Sigríður og Stefán Þorri.
Nú er hún amma Hulda farin frá
okkur. Seinustu árin var erfitt að
horfa upp á lífskraft ömmu fjara
smám saman út. Þó að hún hafi ver-
ið langt leidd af alzheimer þá eru
það minningarnar frá fyrri árum
sem sitja eftir í huganum. Amma
var alltaf svo hress og kát. Hún var
dugleg og lífsglöð kona. Þegar við
hugsum um ömmu sjáum við hana
fyrir okkur syngjandi og dansandi.
Það var alltaf svo gaman að koma í
heimsókn til ömmu og afa á Kletta-
hraunið. Þau voru alltaf til í að spila,
við lærðum af ömmu að baka og hún
söng fyrir okkur. Einnig var það
fastur liður að leita af gleraugunum
þeirra. Amma Hulda geislaði alltaf
af ást og hlýju. Hún elskaði Ara
sinn út af lífinu og til þeirra þótti
börnunum þeirra alltaf gott að leita.
En það var ekki einungis fjölskyld-
an sem naut góðs af hlýju og
ánægju hennar heldur líka við-
skiptavinirnir í Músík og Sport.
Hún stjórnaði búðinni eins og her-
foringi og tók vel á móti öllum.
Skellti jafnvel þungarokki á fullt á
græjunum í búðinni þegar unga
fólkið bað um að fá að heyra það.
Ekki er það sjaldan sem við heyrum
hversu hress, kát og dugleg hún
amma okkar var. Hún var dugn-
aðarkona sem við tökum okkur öll
til fyrirmyndar. Við erum þakklát
fyrir þá samheldni sem ömmu og
afa tókst að skapa á meðal okkar
allra og erum sannfærð um að við
munum alltaf verða sem ein stór
fjölskylda.
Ólöf, Hulda Júlíana
og Gísli Gunnar.
Glaðlynd, hlæjandi og brosandi af
kæti. Það er þannig sem við munum
eftir elsku bestu ömmu Huldu.
Kraftmikil kona sem var full af
stolti og ástúð gagnvart sínum nán-
ustu. Það var alltaf einstakt að
koma til ömmu í heitt kaffi og ristað
brauð þar sem hún sat í horninu
sínu í eldhúsinu og hringsólaði kaffi-
bollanum sínum, glaðbrosandi og
ánægð með lífið. Allt frá fæðingu
okkar og þar til heilsan brást hugs-
aði amma um okkur af einskærri ást
og umhyggju. Það var erfitt að
horfa á ömmu sína breytast frá ári
til árs sökum veikinda en eftir bestu
getu reyndum við að vera til staðar
fyrir hana og láta henni líða sem
best. Við kveðjum þig með söknuði
elsku amma en með fögnuði í hjarta
því að eins og við vitum öll er það
betra fyrir þig að fá að yfirgefa
þennan heim og fara til elsku afa
Ara. Nú ert þú farin frá okkur en
allar yndislegu minningarnar lifa í
hjörtum okkar. Takk fyrir allt,
elsku amma.
Guðríður, Ari Magnús
og Hildur.
HULDA JÚLÍANA
SIGURÐARDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Huldu Júlíönu Sigurðardóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
er að gerast í heiminum og sérstak-
lega eru honum ýmsar uppfinningar
hugleiknar. Mörgum árum síðar fer
þessi sama hnáta, þá fullorðin kona,
með barnarúm út í skemmu til
Halla. Hann pússar og hún málar.
Saman vinna þau og eins og áður er
spjallað um heima og geima.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast Halla afabróður míns.
Mannsins sem með aðstoð Vikunnar
hjálpaði mér að læra að lesa. Manns-
ins sem kenndi mér að gera kind-
urnar gæfar, mannsins sem ég fór
og sat í fanginu á þegar ég kom inn
þreytt og köld eftir langan dag úti.
Mannsins sem síðar kom fram við
börnin mín af sömu hlýju og ást og
hann alltaf sýndi mér.
Þrátt fyrir að Halli hafi aldrei
eignast börn var hann ríkur af börn-
um, barnabörnum og barnabarna-
börnum. Ég var spurð að því þegar
ég heimsótti hann eitt sinn á sjúkra-
húsið hvernig við værum tengd. Ég
man að ég svaraði því til að hann
væri afabróðir minn en samt eig-
inlega afi minn og kannski smá
pabbi líka því ég var svo lánsöm að
vera alin upp í húsinu sem Halli bjó í
alla tíð. Að leiðarlokum er mér því
efst í huga þakklæti. Þakklæti fyrir
allar stundirnar, gott fordæmi, ást
og hlýju. Ég veit að það er eigin-
gjarnt að gráta en tár mín tákna
þakklæti mitt til þín, elsku Halli. Þú
kenndir mér gildi sem ég mun von-
andi geta komið áfram til minna
barna. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guðný Jóhannesdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Þór-
hall Halldórsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.