Íslendingaþættir Tímans - 31.03.1971, Blaðsíða 9

hvorki of né van. Hún var sein til
kynningar, en vinur vina sinna,
enda átti hún marga vini og góða,
sem hún vildi ekki bregðast.
Sigríður var alin upp hjá for-
eldrum sínum, sem fyrr segir, við
minningu íslenzkrar sveitar til
verks og bókar. Hún lifði tíma
mikilla breytinga, frá æsku til elli.
Fagnaði umbótum af einlægum
huga, án þess að verða nýjunga-
gjörn og hafði glöggt auga fyrir
því sem til framfara horfði. Ekki
dásamaði hún minnst þær fram-
farir, sem orðið hafa um aðbúð og
fóðrun búpenings landsmanna, á
þessum tíma.
Vegna starfa sinna á sínu stóra
heimili evddi hún ekki miklum
tíma til félaesstarfa. Þó var hún
ætíð féla?i í Kvenfélagi Gaulveria-
bæjarhrepps og unni því félagi
alls góðs. enda var starf hennar og
aðild vel metið af félagssystrum
liennar.
Börn Sigríðar bera þess merki
að þeim hefur ekki verið innrætt
að vikja sér undan félagsskyldum.
Alla tíð og ekkert síður nú á
seinni árum, hafði Sigiúður áhuga
á líknarmálum. Hún kynntist öll-
um fjórum héraðslæknum sínum
hér, og fann sárt til hve starfsað-
stöðu iæknanna var í mörgu ábóta-
vant. Það gladdi hana því að nú
virðist, sem nokkur birta sé fram-
undan á þeirra vegi, sem annarra
héraðsbúa. þegar fyrirhuguð er
b.ygging nýs sjúkrahúss og lækna
miðstöðvar á Selfossi.
Sigríður átti góðan liug til
kirkju sinnar og var vel kristin.
Hún bar því vitni á allri fram-
komu að hún var af góðu bergi
brotin.
Séra Einar Thorlacíus lýsir Sess-
elju á Kalastöðum þannig í grein
er hann skrifaði að henni látinni
í „Vísi“ 31. júlí 1947:
„Hún var prýðilega verki farin
og féll aldrei verk úr hendi. Há
vexti og tíguleg, mjög prúð og
stillt í allri framkomu, sagði mein-
ingu sína í fáum orðum, án þess
henni fataðist nokkurntíma prúð-
mennskan". Þessi lýsing er einnig
sönn af Sigríði í Seljatungu.
Sigríður bjó við lélega líkams-
heilsu marga síðustu tugi ævinnar.
Síðustu mánuðina lá hún á sjúkra-
húsinu á Selfossi og naut þar góðr-
ar hjúkrunar af hendi lækna og
annars starfsfólks, hvað hún oft
minntist á með þakklæti.
Sálarkraftar hennar héldust ó-
skertir að segja mátti til síðustu
Anna Margrét Pátursdóttir
F. 17. maí 1890.
D. 14. apríl 1969.
Ég lief lengi haft hug á því að
minnast þessarar konu, sem ég á
margt og mikið að þakka. Persónu-
leiki hennar var svo sterkur, að
hún vakir í vitund þeirra, sem
hana þekktu, þó að hún sé fyrir
löngu farin yfir móðuna miklu.
Anna Pétursdóttir, sem var ætt-
uð frá Víkurgerði, Fáskrúðsfirði,
starfaði um langt skeið sem mat-
reiðslukona á þekktum veitinga-
húsum í höfuðborginni. Má
þar nefna Hótel Vík, Brytann og
Laugaveg 28B. Vann hún á þessum
stöðum meira eða minna samfellt
áratugina 1930—1960, milli
þess sem hún var skipsþerna. Hún
var snillingur í sinni grein. Kræsn-
ir Reykvíkingar létu sig ekki vanta
við matarborðið, þar sem hún hafði
eldamennskuna með höndum.
En hún setti sér hærra mark en
það eitt að læra starf sitt til hlítar.
Hún var öguð kona, stundvís og
skyldurækin, svo að af bar,
og hún krafðist hins mesta af sér
sjálfri. Þess vegna hlaut hún virð-
ingu og ástúð samverkafólksins, þó
að skapið væri ríkt og ólgandi.
Anna var af gamla skólanum í
þeim skilningi, að hún heiðraði
hinar fornu dyggðir. Samvizku-
semi í starfi, trúmennska og hús-
bóndahollusta voru henni í blóð
borin.
Snar þáttur í eðlisfari hennar
var samúðin gagnvart meðbræðr-
um og systrum. Svo hæfileikamikil
kona sem Anna var, átti jafnan
kost á háu kaupi, sem vinnuveit-
endurnir greiddu henni með glöðu
geði. Hún var einhleyp og veitti
stundar. Hún lézt sem fyrr segir
27. des. 1970. Út för hennar var
gerð frá Gaulverjabæjarkirkju 9.
jan. 1971.
Að síðustu þakka ég guði fyrir
að hafa leyft mér og heimili mínu
að eignast allar minningarnar um
Sigríði í Seljatungu, og bið hann
að blessa hana, afkomendur henn-
ar, venzlamenn og vini alla. V.
sér fáa þá hluti, sem til munaðar
teljast. Oftast bjó hún í litlu her-
bergi með nauðsynlegasta húsbún-
aði aðeins. Og ekki eyddi hún fé
sínu í skartklæði. Þó safnaði hún
ekki auði um dagana. Ástæðan var
einfaldlega sú, að hún gaf megin
hluta tekna sinna — þeim, sem
hún taldi hafa brýnni þörf þeirra.
Munu fá dæmi um örlæti
sem hennar.
Þeim, sem kynntust Önnu gerla,
er mjög í minni kiarkur hennar og
andlegt þrek. Það meira en nægði
henni til að mæta hverri raun í líf-
inu af æðruleysi, einnig þungbær-
um sjúkdómi í leiðarlok. Sál-
arstyrkur hennar var slíkur,- að
hann orkaði á aðra, gat gefið öðr-
um von og mátt.
Af átta systkinum lifir nú
Oddný, sem býr á Stokkseyri, kom-
in á háan aldur. Hana hitti ég að
máli fagran sumaraftan í fyrra.
Mætti ég hjá henni gestrisni, yl og
hiartahlýju, sem ég kannaðist við.
Ég votta systurinni diúpa samúð
vegna missisins. Megi hún eiga
mildar stundir á ævikvöldinu í
faðmi sinnar fjölskyldu.
Vinirnir munu lengi muna Önnu
Pétursdóttur, hina trygglyndu,
sviphreinu og svipsterku konu.
Magni Guðmundsson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
9