Íslendingaþættir Tímans - 31.03.1971, Blaðsíða 21

fyrir utan Skála og þess vegna á
leiðinni að Hvammi, spilltist svo
hún varð illfær hestum. En Þóru
varð allt í einu svo mikið í mun
að komast út að Hvammi til Siggu
sinnar, að Jón Sveinbjarnarson dótt
ursonur 'hennar, sem var bæði stór
og sterkur, tókst þann vanda á
hendur að bera hana yfir upp-
bólgna ána á milli skara. Hefur
hann sagt mér, að við það hafi
hann komizt í mikla þrekraun, því
að sú gamla var ærið hnellin, þótt
hún væri ekki há í lofti. En hon-
um tókst að koma bæði henni og
hestinum heilu og höldnu yfir ána
og þá var gatan greið út að
Hvammi.
Eftir að hún kom að Hvammi
mætti hún Sigurjóni, þar sem hún
var á gangi utan húss og sagði
við hann, að hún hefði verið að
gæta að, hvort hann ætti nokk-
urn við í kistuna sína. En Sigur-
jón var nú líkkistusmiður sveitar-
innar eftir föður sinn. Þóra hafði
aldrei verið málskrafs kona um
ævina, en nú vissi liún líka yel
hvað hún söng, því það leið ekki
á löngu að hún veiktist skyndi-
lega og var öll að mjög skömm-
um tírna liðnum.
Virtist hún aðeins hafa komið
til þess að skila Alföður önd sinni
í höndum sinnar elskulegu dóttur.
Einmitt rétt um þessar mundir
fékk aldraður bóndi, Jón Jóngeirs-
son, sem lengi hafði búið í Vestur-
holtum skammt frá Hvammi og
ekki vildi yfirgefa sveit sína og
flytja til Eyja með fjölskyldu sinni
að dvelja sín síðustu ár þar, og
deyja þar í höndum þeirra Sigríð-
ar og Sigurjóns. Hann átti aðeins
einn dýrgrip í eigu sinni, sem var
grár hestur. Með blindum augum
hafði honum marg tekizt að
skrifa á miða sem hann geymdi í
koffortinu sínu, að hún Sigríður
ætti að eiga hann Grána.
Þau hjónin voru sem að líkum
lætur eftir lyndiseinkunum þeirra
mjög hjúasæl, þótt þá væri sú öld
að mestu um garð gengin að fólk
gerðist ársvistarhjú. En Sigríður átti
.því láni að fagna að hafa sömu
duglegu og trúu vinnukonu í 23
ár. Líka tóku þau vikadreng, Ein-
ar Auðunsson, frá Efrihól. Hann
yfirgaf aldrei Sigurjón meðan hann
þurfti hans með, reyndist hann
bæði tryggur Qg þarfur uppeldís-
sonur. Einar þessi var Iaghentur
Qg hefur það brðlð honum mikill
ávinningur að k'ómast í kynni við
Sigurjón snillinginn og smiðjuna
hans.
Þuríður yngsta barnið og einka-
dótturin varð snemrna stór og
glæsileg stúlka, enda yndi og auga
steinn foreldra sinna. Virðist mér
hún líkjast Þuríði ömmu sinni og
nöfnu líklega bæði í sjón og raun.
Hún giftist líka ágætum rnanni,
Valdimar Einarssyni Kárasyni
frá Neðradal í Biskupstungum og
Kristjönu konu hans. Valdimar er
bifreiðastjóri, en þó fremur öku-
kennari í seinni tíð. Þau hafa eign
azt 5 efnileg vörn, 4 drengi og
eina stúlku. Er þar líkt á komið
með þeim mæðgum, nema hvað
Þuríður hefur fengið að halda öll-
um sínum hjá sér. Það má segja
að með Valdimar eignuðust þau
hjónin Sigríður og Sigurjón góðan
son, svo kær og hugþekkur var
hann þeim báðum.
Það var þeim mikið yndi og upp
lyfting, að skreppa suður og dvelja
hjá þeirn og börnum þeirra um
stundarsakir.
Ekki má heldur gleyma tengda-
dóttur þeirra Magneu Hallmundar
dóttur, ekkju Einars þeirra. Hún
reyndist mikill stólpi við að koma
börnum sínum og Einars til manns
og vera líka tengdaforeldrum sín-
um góð og trygg, leyfa þeim oft
að sjá barnabörn sín og hafa þau
hjá sér tíma og tíma.
Á greftrunardegi Sigurjóns 27.
sept. 1969, var hans vel og mak-
lega minnzt í Morgunblaðinu, af
séra Birni Jónssyni presti í Kefla-
vík. Ég hef þess vegna verið fáorð
um list lians og verkmenningu.
Þess má nærri geta, að Sigríður
sem staðið hafði við hlið manns
síns 1 bKðu og stríðu, sorgum og
gleði í 56 ár, hafi nú þótt stórt
skarð fyrir skildi og einmanalegt
um að litast lieima í Hvammi, eft-
ir ástvin sinn horfinn. Samt var
hún undur róleg þegar ég heim-
sótti hana daginn eftir jarðarför-
ina. En þá sagði hún mér, að Þuríð-
ur dóttir sín vildi endilega, að hún
kæmi til hennar fyrst um sinn, til
þess að dreifa eyðileikanum.
Það varð svo að ráði að hún yfir
gaf Hvamminn, þar sem hún hafði
dvalið í 56 ár og ekki hugsað sér
að yfirgefa í alvöru lifandi. En það
var eins og að örlög hennar og
móður hennar ættu að vera þau
somu í því að deyja ekki þar, sem
þær lehgst höfðu alið aldur sinn.
Það var 9. júií, einmitt þegar i
óðaönn var verið að urtdirbúa ferð
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
hsnnar austur að Hvammi og
tengdasonur hennar var að kepp-
ast við að ná út nýjum bíl, til þess
að keyra hana í austur, að hún
hné niður máttlaus öðrum megin
og var önduð á hádegi 12. júlí. Hún
var fluít á Landakot og Þuríður
vakti þar yfir henni. En hún missti
fljótt meðvitund og leið á braut
án minnstu kvala. — Áður hafði
hún eitt sinn sagt við dóttur sína,
að líklega ætti liún að deyja hjá
henni, eins og mamma sín hefði
dáið hjá sér. Það var nú fram kom-
ið.
Þar sem Sigríður dvaldi í Reykja-
vík, gat ég nokkrum sinnum hitt
hana, hennar síðustu mánuði. Mér
fannst þá, eins og hún gæti átt
eftir að lifa ennþá í mörg ár. Ég
h'eld, að það hafi verið á síðasta
fundi okkar, sem hún sagði við
mig: „Himnafaðirinn hefur verið
mér mikið góður. Ég hef átt mik-
ið góðan hinmaföður". — Hún
kveið áreiðanlega ekki för sinni
heim til föðurhúsanna, þar sem
hún var örugg um að allir ástvin-
ir, sem á undan voru farnir væru
vel geymdir.
Fjöllin tjölduðu sírm fegursta,
þann 14. júlí, sem lík hennar var
flutt austur að Hvammi, þar sem
hún beið þess að verða lögð við
hlið manns sína í ísólfsskálakirkju
garði 18. júlí, að viðstöddu miklu
fjölmenni, með góðum yfirsöng.
og við sólardýrð og mestu unaðs-
serndir Eyjafjalla — sveitarinnar,
sem lengi mun blessa minningu
þessara ágætu hjóna. Hún er fá-
tækari að þeim gengnum, en það
er líka mikið þakkarefni, hve lengi
þau fengu að lifa og starfa meðal
vina og ástvina í sinni elskuðu fæð
ingarsveit.
Örottinn blessi látna og lifend-
ur! '
Reykjavík í febrúar 1971,
Anna frá Moldnúpi.
1
á
í
21