Íslendingaþættir Tímans - 31.03.1971, Blaðsíða 23

inn flytja þaðan og þangað vörur
fyrir býlin við vatnið, sem ekki
höföu akvegarsamband. Reyndi þá
niikið á búendur Álftagerðisbæj-
anna um allskonar fyrirgreiðslu og
gestamóttökur, og auðvitað ekki
sízt þá þeirra, sem voru frænd-
niargir á þessum slóðum, eins og
Jónas Einarsson var.
Búskapur Jónasar og Kristjönu
í Álí'tagerði var aldrei stór í snið-
um, en þannig þó, að þau voru
alltaf meira veitandi en þiggjandi.
Ættmenn þeirra áttu þar jafnan
góða bauka í horni, ef þá vantaði
skjólstaði.
Systkinabörn þeirra, er misstu
foreldra, fengu þar mikla uppeld-
ishjáíp. Má þar til nefna: Snæ-
björn Kristjánsson. sem nú er tré-
smíðameistari að Laugabrekku hjá
Baugáskóla. Hann er bróðursonur
Kristjönu og svstursonur Jónasar.
Ennfremur Karl Kristjánsson
bróðprson Kristjönu. Hann er bif-
reiðaf- og jarðýtustjóri og á enn
heima í Álftagerði.
Fleiri börn — skyld og óskyld
—- voru þar langdvölum. Öllum
börnum og unglingum þótti þar
sérstaklega gott að vera. Og þetta
breyttist ekkert, þótt eigin börn
hjónanna, Gestur og Guðrún.
kæmu upp og færu miklu að ráða.
Fjölskyldan var samrýnd svo
til fyrirmyndar var og ánægjulegt
að kynnast. Varla verður greint.
— nema þá af skýrslum, — hve-
nær Gestur tók við búsfprráðum,
svo góð var sambúðin á þessu
heimili, og svo samstilltir voru
feðgarnir og einn þeirra hugur.
Nýtt og rúmgott íbúðarhús var
byggt; en hið gamla, sem Jónas
byggði á frumbýlingsárunum, lag-
að fyrir geymslur og verkstæði.
Byggð nýtízkuleg peningshús fyr-
ir sauðfé, kýr og hross, með við-
tengdum þurrheys- og votheys-
geymslum. — súgþurrkunartæki
að sjálfsögðu í þurrheyshlöðunni.
Stórar landspildur voru fengnar
utan Álftagerðis (í Hofsstaðalandi
Uorðan Mývatns og í Máskoti í
Reykdælahreppi), lagðar undir býl
ið, girtar og unnar til túnræktar.
Aðstaðan til heyskapar með því
ttiargfölduð.
Jónas tók þátt í þessum fram-
förum af lífi og sál, þótt starfs-
orka hans sjálfs minnkaði.
Kristjana Jóhannesdóttir andað-
ist árið 1961 á Sjúkrahúsinu á Ak-
Ureyri eftir mikil veikindi. Var
fráfall hennar heimili hennar mik-
yjólfur Jónsson
frá Skagnesi
Bróðurkveðja.
Ég kveð þig. bróðir, með klökk-
um huga,
því komin er skilnaðar stund,
þá vil ég mínar þakkir færa,
þinni fórnandi lund,
hönd þln leiddi mig ungan að
árum,
oft þegar móti blés.
Minningin lifir um bróðurinn
bezta,
bundin einnig við Nes.
Vegur mannsins frá vöggu til
grafar,
víxlast á ýmsa lund.
Þú hefur gengið þá götu til
erida
með góðvilja hverja stund.
Svo þegar ég legg á móðuna
miklu,
megnugur lítils ég spyr:
ill móðurmissir í sterkri merk-
ingu þess orðs.
Jónas bar harm sinn í hljóði.
Þannig var skapgerð hans. En ná-
kunnugum duldist þó ekki, að
hann var ekki samur maður eftir
fráfall konu sinnar.
Jónas veiktist af taugagigt, þeg-
ar hann var um fertugt og sú
veiki yfirgaf hann aldrei. Vera má
að brjóskeyðing í baki hafi verið
þarna að verki. Hann gat ekki
gengið uppréttur fjöldamörg
seinni ár sín. En þrátt fyrir þetta
var hann sívinnandi, því harkan
við sjálfan sig var fágæt. Fleiri
veikindi sóttu á hann, svo sem
gallsteinaveiki. Gekk hann undir
uppskurð til þess að leita lækn-
ingar á henni. Meðan hann gat
staðið á fótunum gátu engin lík-
amleg harmkvæli orkað þvf, að
hann legði árar í bát. Svo sterk
var skapgerð hans og hetjulund.
Hins vegar naut hann líka þakk
lætis og hlýju hjá syni sínum,
Hvort muntu þá ekki á strönd-
inni standa
og styðja nrig rétt eins og fyr.
Steinþór E. Jónsson.
tengdadóttur og börnum þeirra,
— og þar með sjálfræðis við bú-
störfin meira en gerist og gengur
um ganria menn, enda var hann
alltaf að framfarahug maður nýrra
tíma. Las, lriustaði og fylgdist vel
meö því, sem gerðist.
Þó að dóttir lians flytti í ann-
að hérað. var alltaf náið samband
milli hans og hennar og milli hans
og tengdasonarins. Þetta var hon-
um gleðigjafi.
Manndómur, sem af ber, á að
geymast í nrinni. Stundum sést yf-
ir hann í fari þeirra, sem ganga
lífsleið sína hávaðalaust. Jónas Ein
arsson í Álftagerði barði ekki
bumbur. En hann lifði lífi sínu
mjög karlmannlega og drengilega.
Ættmenn hans mega vera stoltir
af dæmi hans.
Ég þakka honum hér með, þótt
seint sé, fyrir þá hugvekju, sem
það var mér að kynnast honum.
Karl Kristjánsson.
ISLENDINGAÞÆTTIR
23