Íslendingaþættir Tímans - 30.12.1971, Qupperneq 20

þeim árum var eitt með stærri at-
vinnufyrirtækjum þessa lands.
Starfaði hann bæði á aðalskrifstof-
unni í Reyfcjavík og einnig á sumr-
um við verksniiðju þeirra að
Djúpuvík. Kom þá þegar í ljós
starfsvilji hans og starfsgeta, sem
fullyrða má að hvort tveggja var
með ágætum. Lengstan starfstím-
ann átti hann þó hjá Sölusambandi
fslenzkra fiskframleiðenda. Þar'
var hann vel virtur bæði af sam-
starfsfólki og ekki síður af hinum
mörgu og dreifðu viðskiptamönn-
um, sem bæði þekktu hæfni hans
og þekkingu þeirra mála, sem
hann fjallaði um. Mun þar marg-
ur sakna vinar í stað. fwtta er í
stórum dráttum starfssa/a þessa
drengsikaparmanns.
Kvæntur var Stefán Önnu Þor-
björgu Kristjánsdóttur Bergssonar.
Vænni konu. Voru þau samhent
um heimilisprýði og forsjá og upp-
eldi sona sinna, sem munu allir
feta í fótspor foreldranna, því
„minning feðranna er framtak niðj
anna“. — Þeir eru:
Jón verkfræðingur, kvæntur
Guðrúnu Sveinsdóttur, Benedikts-
sonar. Kristján, sem nemur lög-
fræði, ókvæntur. Þorgrímur, sem
nam verzlunarfræði og nú tækni-
fræði, kvæntur Önnu Ósvaldsdótt-
ur Eyvindssonar. Yngstur er Páll,
sem nemur í Menntaskóla. Allir
mannvænlegir eins og þeir eiga
kyn til.
Stefán vinur minn var drengur
góður. Glaður og reifur þegar við
átti. Alvörumaður í störfum og
enginn veifiskati. Gekk hreint til
verks. Gætti orða sinna. Geðríkur
nokkuð, en stillti því í hóf. Hlé-
drægur tel ég að hann hafi verið
um of, þótt aldrei kæmi það að
sök gagnvart þeim, sem hann vann
fyrir, hvort heldur var innan
veggja eða út á við.
Framan af ævi var Stefán táp-
mikill og heilsuhraustur. Fyrir
nokkrum árum kenndi hann sjúk-
leika þess, sem orsakaði ótímabær-
an dauða hans hinn 23. ágúst s.l.
Hann hafði oft þurft að dveljast á
sjúkrahúsum og var undir stöðugu
eftirliti. í sumar fékfc hann óvenju
-slæmt veikindakast. Dvaldist hann
þá mikið veikur í sjúkrahúsi hér.
Hresstist þó það vel að honum var
ráðlagt að fara til Danmerkur.
Dvaldist hann um tíma á hressing-
arhæli í Silkeborg og bom þangað
aftur hress og með bjartari fram-
tíðarvonir. Kona hans var með hon
um í förinni og fögnuðu þau sam-
eiginlega bættri heilsu og bjartari
framtíðarhorfum á því sviði.
Stefán mun hafa hugsað sér að
hefja ekki störf að nýju fyrr en
heilsan væri orðin það traust, að
hann þyldi álag starfa sinna. Samt
vann hann ýmislegt fyrir sjálfan
sig. Eins og áður segir var starfs-
viljinn fyrir hendi og starfsgetan
að sama 9kapi.
Þau hjón áttu sumarhús nálægt
Miðdal. Þar dvöldu þau löngum
þegar tími og ástæður leyfðu.
Eftir heimkomuna nú höfðu þau
hjónin dvalið þar nokkuð, hugað
að og prýtt þennan friðarreit sinn.
Þar voru þau stödd mánudag-
inn 23. .ágúst s.l. Hné Stefán þá
snögglega niður. Kona hans var
ein með honum. Brá hún skjótt við
til að reyna að ná í nauðsynlega
aðstoð. Þegar hún kom aftur var
hann liggjandi í sömu skorðum og
hann hafði verið þegar hún fór.
Hans góða hjarta, sem svo mikið
hafði reynt á undanförnum árum,
hafði nú brostið að fullu. Hann var
látinn þegar að var fcomið. — Við
þessa harmafrétt setti fjölskyldu
hans og vini hljóða.
Uppeldissystir mín Anna, sem
ein lifir nú sinna systkina, nú við
aldur og margreynd í lífsins storm
um, mundi hafa kosið annað hlut-
skipti en að sonur hennar, Stefán,
yrði til moldar borinn á undan
henni. Sterkir stofnar þola mikla
storma og von mín er að hún
standist þennan, eins og aðra áður
komna.
Mest mæðir fráfall þetta að sjálf
sögðu á konu Stefáns, Önnu Þor-
björgu og sonum þeirra. Áratuga
innileg samvinna og samstarf rofn
ar svo snögglega. Þegar rætt er
um dauðann, er oft vitnað til minn
inganna og efcki að ástæðulausu.
Þær lifa þá hold er horfið.
Svo verður og hér. Minningin
um elskaðan eiginmann, góðan og
fórnfúsan föður og tápmikinn fjöl-
skylduföður mun verða þeim öll-
um styrkur á þessum sorgarstund-
um og veita þeim framtíðarstyrfc.
Vinir Stefáns og ættmenni sakna
hans og sárt. Vanmáttur okkar
gagnvart dauðanum hefur enn
birzt ökkur. Ungur má, en gamall
skal.
Samúðarkveðjur fylgja þessum
línum frá konu minni, mér oig fjöÞ
skyldum okkar.
Þorgr. St. Eyjólfsson.
t
Systurnar Sorg og Gleði gera
ekki alltaf boð á undan sér, er þær
koma í heimsókn. Þær kveðja þó
dyra í hverju húsi og skilja eftir
sig spor.
Þó að gleðin ætti sér heimkynni
að Lynghaga 16 var þó vitað að
sorgin var á næsta leiti, og vinir
húsráðenda fögnuðu hverjum degi
sem leið að kvöldi án þess hún
kveddi dyra.
Stefán mágur minn var ekfci fjöl
orður um eigin hag. Hann var ein-
staklinghyggjumaður sem lét sig
varða hag annarra. Hann ól ekki
drauminn um þúsundáraríkið —■
hafði efcki uppi áform um að bylta
þjóðfélaginu og koma á jöfnuði.
En hann miðlaði öðrum og lét eng-
an synjandi frá sér fara. Hann var
elztur bræðra sinna og studdi
yngri bræðurna, án þess að krefj-
ast fylgispektar af þeim. Hann
kunni að hlusta á tillögur annarra
og taka ákvarðanir sjálfur.
Stefán fæddist í Keflavík hinn
31. desember 1920, sonur Jóns hér
aðslæknis Bjarnasonar prófasts í
Steinnesi Pálssonar og konu hans
Önnu Þorgrímsdóttur héraðslækn-
is og alþm. Þórðarsonar í Horna-
firði og síðar í Keflavík.
Báðir voru þeir Jón faðir Stefáns
og Þorgrímur afi hans rómaðir fyr
ir lækningar sínar, handbragð og
hyggindi. Til þeirra og annarra áa
og frænda sótti hann fyrirmynd
um hagleik og snyrtimennsku í
starfi. Margir ættmenn hans voru
þjóðkunnir hagleiks- og listamenn.
Móðurbróðir hans og nafni, Stefán
Björnsson í Keflavík, smíðaði gripi
fagra og prýða sumir þeirra nú að-
setur menntamálaráðs og Menning
arsjóðs.
Svo rík var hneigðin til hagleilks
í sumum þessum ættgreinum, að
jafnvel blindan fékk ekki lamað
löngun smiðsins til þess að sníða
tré, og fara um það höndum, unz
hefill og hamar, ásamt hugviti,
höfðu breytt því í kjörgrip.
Þórður hinn blindi smiður á Mó-
fellsstöðum í Borgarfirði var einn
þeirra ættmenna Þorgríms lælcnis,
Ættfaðir Stefáns var séra Hjaltl
Þorsteinsson, Hstmálarinn skurð-
hagi, er igert hefir prédikunarstól
20
ÍSLENDINGAÞÆTTIR