Heimilistíminn - 05.02.1978, Blaðsíða 32

Sagan um Tóta
og systkin hans
slóðum, þvi að stundum steypti hann sér
skyndilega niður á klettasyllu i klifinu bratta,
sat þar lengi og horfði út yfir dalinn. Og þegar
hann sat þarna, létu krákur og skjórar ætið
mikið til sin heyra.
En núna var hann áreiðanlega ekki þarna,
þvi að það var allt svo undur hljótt.
Hvernig gat staðið á þessu? Tóti leit i kring-
um sig. Hvað var orðið um þau Bárð og Mariu
litlu? Hann hafði algjörlega gleymt að fylgjast
með þeim. Og þegar hann hugsaði sig vel um,
hafði hann ekki heyrt til þeirra drjúga stund.
Hann stóð strax á fætur.
,,Bárður!” kallaði hann lágt. En hann fékk
ekkert svar.
Þá kallaði hann á Mariu litlu, en fékk ekki
heldur neitt svar frá henni. Tréskeiðin og fatan
litla lágu hjá læknum, og reka Bárðar stóð
þarna upp við bæjarvegginn.
Tóti leit hræðslulega i kringum sig. Átti hann
að hlaupa inn i bæ og leita að þeim þar, — eða
átti hann að svipast um úti i hlóðaeldhúsinu
gamla?...Nei, þau hlutu að vera inni. Þau hafa
sennilega verið orðin svöng.
Hann var i þann veginn að þjóta inn, þegar
hann heyrði allt i einu kunnugt hljóð, sem
stöðvaði hann.
Það voru daufar drunur ofan frá fjallinu, —
drunur, sem komu áreiðanlega frá einhverjum
næsta tindinum. Það hlaut að hafa fallið snjó-
skriða úr f jallinu. Hann hljóp að bæjarhorninu
og horfði óttasleginn upp i Bárðarskarð.
Jú, alveg rétt, það hafði fallið þarna litil
skriða niður, en þó aðeins örlitill hluti af snjó-
dyngjunní stóru, sem þar var. En honum var
kunnugt um, að ef eitthvað tók að hrynja úr
32
henni, var mikil hætta á, að brátt kæmi meira á
eftir.
Hann varð strax að finna Mariu litlu.
En hvar var hún?
Eftir skamma stund heyrði hann ákafan
hófadyn, og örstuttu seinna komu þau Þytur og
Fjallarós á fleygiferð til hans. Hreindýrin
höfðu orðið hrædd, þegar þau heyrðu drunurn-
ar i snjóflóðinu, þótt þær væru raunar ekki há-
ar. Þau skokkuðu óróleg i kringum Tóta og
hristu hausinn. Jafnframt kom kalt trýni við
hönd hans. Það var Pila, sem nú leit spyrj-
andi til hans.
,,Já, ég verð að finna Mariu litlu,” tautaði
Tóti Hann sagði þetta meira við sjálfan sig en
hundinn, en Pila sperrti upp eyrun, strax og
hún heyrði nafn Mariu litlu. Hún leit i kringum
sig andartak, hljóp siðan upp á hólinn, teygði
upp hausinn og þefaði. Þvi næst gelti hún ákaft.
Hún gaf til kynna, að hún hefði orðið vör við
eitthvað, sem hún vildi segja frá.
Tóti horfði hræddur til hennar. Gat það raun-
verulega átt sér stað, að..
Hann hljóp strax á eftir Pilu. Frá hólnum sá
hann út yfir alla hliðina, —hættusvæðið mikla.
Vonandi var hún þar hvergi. Hún mátti vera
hvar sem var annars staðar, aðeins ekki
þarna.
Til allrar hamingju sá hann hana hvergi.
Tóti andaði léttar. Hann var i þann veginn að
snúa sér við og halda heim, þegar hann sá allt i
einu einhverja heyfingu, á eina auða blettin-
um, sem var i hliðinni, töluverðan spöl frá hon-
um. Hann beindi allri athygli sinni að þessu og
sá þá brátt, að þarna var Maria litla.
Tóti hrökk við af hræðslu og saup hveljur.
Svo kallaði hann hátt til hennar.
Maria litla stóð strax upp, veifaði og kallaði
eitthvað til hans. Hann heyrði ekki allt, sem
hún sagði, en það var vist eitthvað um blóm,
sem hún hafði fundið, og hélt á i annarri hend-
inni.
Tóti hljóp strax af stað i áttina til hennar.
,,Þú mátt ekki vera þarna,” kallaði hann á
hlaupunum. ,,Það er hættulegt. Komdu strax á
móti mér.”
Maria litla skildi ekki, hvað hann átti við.
Hún hélt áfram að kalla glaðlega til hans og
benti i ákveðna átt. Liklega hafði hún fundið
fyrsta vorblómið.
Tóti flýtti sér eins og hann gat, brauzt um i
ófærðinni, sökk upp i hné i meyrum vorsnjón-
um og miðaði harla litið. Pila var komin langt
á undan honum. Hún gelti glöð og spert yfir þvi