Heimilistíminn - 05.02.1978, Blaðsíða 33

að hafa fundið Mariu litlu, og Tóti óskaði þess
innilega, að hann hefði verið eins fljótur á sér
og hún. Hann hafði aldrei á ævi sinni orðið
svona hræddur. Hugsa sér, ef snjóflóðið félli
allt i einu, á meðan þau væru þarna á hættu-
svæðinu!
Og hvað var nu þetta? Allt i einu heyrði hann
einhvern skruðning þarna uppfrá. Hann nam
strax staðar og horfði upp eftir.
Hann sá greinilega, að snjór hafði hrunið litið
eitt úr hengjunni, og enn sem komið var, hafði
þvi ekkert alvarlegt gerzt. Engu að siður vakti
þó þetta hljóð, og snjóhrunið litla mjög mikinn
ótta i brjósti hans, þvi að hann vissi vel, hvað
það gat boðað. Eitt andartak var honum skapi
næst að snúa við og hlaupa heim, eins og hann
ætti lifið að leysa. En svo mundi hann á ný eftir
systur sinni litlu, sem hann varð að sækja, og
beindi huganum til hennar. Ef hún hlypi upp á
hlöðuhólinn, sem hún var hjá, mundi hún vera
nokkurn veginn örugg, en sjálfur var hann enn
á mesta hættusvæðinu. Hann var alveg i öng-
um sinum, — vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Hvað
átti hann eiginlega að gera?
En rétt i þessu heyrðist hræðilegur dynur
uppi i fjallinu.
Tóti horfði upp eftir, skelfingu lostinn. Það
versta af öllu hafði gerzt. Skaflinn stóri hafði
hrunið úr brúninni, með ægilegum gný, og valt
nú niður snæviþakta hliðina, með fremur litl-
um hraða.
Hvað Tóti hugsaði á þessari stundu, mundi
hann hvorki þá né siðar. Hávaðinn og hræðslan
olli þvi, að stundarkorn varð hann alveg utan
við sig, — missti vist bæði ráð og rænu, og var
sem fjötraður við staðinn. En sVo heyrði hann
allt i einu gegnun gnýinn, að Maria litla kall-
aði. Þá kom hann strax til sjálfs sin á ný, leit
upp og sá, að systir hans litla kom hlaupandi og
veltandi á móti honum. Og Pila hoppaði i
kringum hana og gelti.
Og nú var Tóti ekki seinn i svifum. Það var
aðeins eitt, sem að komst i huga hans:
„Hlauptu til hlöðunnar, Maria litla,” kallaði
hann af öllum lifs og sálarkröftum, og hljóp I
áttina til hennar, eins hratt og fætur tog-
uðu..,,Hlauptu til hlöðunnar.”
En Maria litla hugsaði aðeins um að komast
til bróður sins. Hún hljóp i áttina til hans, eins
hratt og hún gat, — beint inn á mesta hættu-
svæðið.
Tóti sá eins og i þoku, að hún datt alltaf öðru
hverju, stóð svo upp, hljóp nokkur skref og datt
á ný. Hann gat ekki kallað lengur, heldur hljóp
aðeins og hljóp, eins og fætur toguðu. Aö baki
hans óx hávær gnýrinn frá snjóflóðinu, og með
öðru auganu sá hann, sér til skelfingar,
hvernig snjódyngjan brauzt fram og valt niður
eftir, eins og gráhvitur veggur, i áttina til hans.
,,Mér tekst það ekki,” hugsaði hann, — ,,mér
tekst það ekki.” Hann var alveg að springa af
mæði, og kraftar hans voru á þrotum. En af
einhverjum óskiljanlegum ástæðum hélt hann
þó enn áfram að hlaupa. Og loksins komst hann
alla leið til systur sinnar, þreif strax i annan
handlegg hennar og dró hana með sér.
„Hlauptu, Maria litla... hlauptu,” stamaði
hann.
Til allrar hamingju tókst Mariu að beita litlu
fótunum sinum nokkuð örugglega.Þau komust
að hlöðuhólnum, tókst að skriða upp og fleygðu
sér örmagna niður á bak við hlöðuna.
En það mátti ekki heldur seinna vera. Á
sama andartaki þeyttist snjóflóðið fram hjá,
með ægilegum skruðningum, svo að jörðin
skalf og nötraði, þar sem þau sátu. Maria litla
hljóðaði hátt af hræðslu, en Tóti grúfði andlitið
að baki hennar og hugsaði i hljóði:
„Ö hlaðan má ekki fara með flóðinu.. hlaðan
má ekki fara”...Og hún fór ekki.
Þeim var borgið.
Þegar snjófliðið hafði að lokum stöðvazt og
allt var orðið hljótt á ný stóð Tóti hægt á fætur.
Hann var enn harla óstyrkur og starði þreytu-
lega i kringum sig.
Þarna lá hin hræðilega snjódyngja og teygði
sig langt, langt niður eftir. Stór björg,greinar
og heil tré stóðu hér og þar upp úr henni. Og
sums staðar hafði hún hlaðizt þannig upp að
landið var gjörbreytt og raunar alveg
óþekkjanlegt. Það fór um hann kuldahrollur.
Honum fannst eilifðartimi frá þvi að hann
heyrði fyrst til snjóflóðsins og þangað til það
kom hingað niður eftir. En i rauninni höfðu
ekki liðið nema örfáar minútur.
Og Maria litla sem hafði verið ein þarna á
mesta hættusvæðinu! Ef hann hefði ekki kom-
ið, hefði hún hlaupið i áttina til bæjarins, og
þá...
En nú heyrði hann allt i einu margar raddir,
— fyrst rödd mömmu og ömmu, en siðan rödd
pabba og afa sem komu hlaupandi neðan frá
vatninu. Hann heyrði að þau nefndu nafn hans
og Mariu litlu. Og svo kölluðu mamma og
amma báðar hástöfum: „Tóti! Maria litla!”
Tóti dró andann djúpt að sér og kallaði:
„Við erum hérna!”
Andartak varð allt hljótt þarna niður frá. En
33~