Morgunblaðið - 24.09.2004, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 24. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Síminn er mikið
þarfaþing, en flytur
ekki alltaf gleðitíðindi.
Að kvöldi mánudags-
ins 13. september síð-
astliðins sat ég að spjalli við græn-
lenskan vin minn úti í Færeyjum.
Þá hringdi síminn. Í honum var
Kristín föðursystir mín og var er-
indið að segja mér andlát vinar
míns, Gunnars H. Sigurðssonar
stýrimanns.
Þessi óvænta andlátsfregn kom
róti á hug minn og ég átti erfitt
með að festa athygli við annars líf-
legar samræður við kollega næstu
klukkustundir. Við Gunnar höfðum
reyndar sjaldan sést síðustu árin,
helst að við hittumst endrum og
sinnum af tilviljun á förnum vegi,
en þeim mun meiri voru samskipt-
in við hann ábernsku- og æskuár-
um mínum og ekki laust við að
hann væri ein af fyrirmyndum
mínum á fyrstu æviárunum.
Ekki kann ég að rekja uppruna
✝ Gunnar Haf-steinn Sigurðsson
fæddist í Reykjavík 2.
apríl 1929. Hann and-
aðist á gjörgæslu-
deild Landspítalans
við Hringbraut 13.
september síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Bústaða-
kirkju 23. september.
Gunnars af neinni ná-
kvæmni, veit það eitt
að hann var upprunn-
inn í vesturbænum í
Reykjavík og af sjó-
mönnum kominn.
Kynni okkar munu
fyrst hafa hafist árið
1946 eða 1947 og man
ég þó af skiljanlegum
ástæðum fátt af þeim
samfundum. Gunnar
var þá háseti á ms.
Hvassafelli þar sem
faðir minn var skip-
stjóri og eitt sinn er
siglt var suður til Mið-
jarðarhafs á þessum árum var und-
irritaður með í för, þá á þriðja ári.
Gunnar var barngóður, aðstoðaði
gjarnan við að gæta krakkans og
svo var mér sagt síðar, að ég hefði
viljað líkast honum í sem flestu,
ekki síst er hann gerði leikfimisæf-
ingar í rá og reiða, eða stakk sér
til sunds af lunningunni, beint í
sjóinn.
Svo tók hann allt í einu að heim-
sækja ömmu þegar hann kom til
Akureyrar og hafði þá gjarnan
með sér ýmislegt góðgæti. Ekki
vissi ég þá hvað rak hann til þess-
ara heimsókna en þótti þær í
hæsta máta eðlilegar: hann var
vinur okkar og til ömmu var gott
að koma.
En tilgangurinn með heimsókn-
unum í Norðurgötu 3 var vitaskuld
annar en að heilsa upp á okkur
ömmu. Heimasætan, hún Lóa föð-
ursystir mín, átti hug hans allan og
gengu þau í hjónaband árið 1950.
Athöfnin fór fram í stofunni í
Norðurgötu 3 og er mér í óljósu
barnsminni.
Þar með voru tengslin orðin
trygg og formleg og næstu árin
sáumst við Gunnar nokkuð reglu-
lega, ekki síst eftir að hann fór að
sigla aftur með pabba á Hamrafell-
inu. Þar vorum við alloft samskipa
og var þá víða farið. Ein ferð varð
þó lengri og minnisstæðari en aðr-
ar og tildrögin nokkuð sérkennileg.
Hamrafellið hafði frá því það var
keypt til landsins árið 1956 öðru
fremur flutt olíu hingað til lands
frá Batúmi við Svartahaf, en sú
borg var þá í Sovétríkjunum.
Haustið 1964 brá viðreisnarstjórn-
in hins vegar á það ráð að semja
við fjandvini sína í Kreml um að
allar olíuvörur sem Íslendingar
keyptu af Sovétmönnum yrðu flutt-
ar með sovéskum skipum. Þá varð
Hamrafell verkefnalaust í bili og
ekki um annað að ræða en að leita
leiguverkefna. Þegar næst var látið
úr höfn í Reykjavík var siglt sem
næst suður mitt Atlantshaf og beð-
ið fyrirmæla. Þau bárust von bráð-
ar og var þá haldið til Karíbahafs
og þaðan um Panamaskurð til
Perú. Jólum fögnuðum við á mið-
baug og þótti mikið ævintýri. Úr
þessu varð ein lengsta ferð ís-
lensks farskips fram til þessa, stóð
frá nóvemberbyrjun og fram í apríl
og var víða farið áður en snúið var
heim. Gunnar var skipstjóri í þess-
ari ferð og leysti það starf af hendi
af mikilli prýði, þótt við margan
vanda væri að glíma á svo langri
siglingu um fjarlægar slóðir.
Skipshöfnin, sem þó var í upphafi
ærið sundurleit, stóð að baki hon-
um sem einn maður og var að ferð-
arlokum orðin eins og fjölskylda.
Þar hafði létt lund hans og sú stað-
reynd, að hann umgekkst alla sem
jafningja, mikið að segja.
Hin síðari ár bar fundum okkar
æ sjaldnar saman, en alltaf var
gaman að hitta Gunna. Hann var
flestum mönnum hjartahlýrri og
umhyggjusamari og alltaf var stutt
í gamla æringjann, ekki síst ef
minningar frá fornum samveru-
stundum bar á góma.
Nú hefur hann leyst landfestar í
hinsta sinn. Ég kveð hann með
góðum minningum og þökk og bið
Lóu frænku minni, börnum þeirra
og barnabörnum huggunar harmi
gegn.
Jón Þ. Þór.
GUNNAR
HAFSTEINN
SIGURÐSSON
✝ Stefanía Stefáns-dóttir fæddist 9.
júlí 1914. Hún lést á
Hrafnistu 16. sept-
ember síðastliðinn.
Hún varyngsta dóttir
hjónanna Sigríðar
Sveinsdóttur og Stef-
áns Einarssonar sjáv-
arútvegsbónda frá
Krókvöllum í Garði.
Stefanía ólst upp í
stórum systkinahópi,
systkinin hétu
Sveinn, Theodóra,
Einar, Guðríður
Kristinn, Eyjólfur,
Guðbjörg, Marteinn og Stefanía,
sem lést sex ára að aldri, og upp-
eldissystir hét Salgerður og eru
þau öll látin.
Stefanía var tvígift. Með fyrri
manni sínum, Frank, eignaðist
hún eina dóttur, Sig-
ríði, var gift Guðjóni
Rúnari Guðjónssyni
flugmanni, sem lést
1978 í flugslysi á Sri
Lanka. Þau eiga þrjú
börn, Kristin, Stef-
aníu og Katrínu, sem
á tvö börn, Rúnar og
Guðbjörgu. Seinni
mann sinn, Sigurð
Sigurðsson sjómann,
missti Stefanía 1971.
Um 1930 fluttist
fjölskyldan til
Reykjavíkur og
byggði sér hús á
Bergþórugötu 33 og þar bjó Stef-
anía öll sín ár eða þar til hún fór á
Hrafnistu árið 2000.
Stefanía verður jarðsungin frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Frá því að ég man eftir mér var
alltaf gott að koma til þín og meðan
við áttum heima á hæðinni fyrir
neðan þig stakk ég oft af og fór upp
til þín, sérstaklega þegar þú áttir
nýjar flatkökur sem þú bakaðir
sjálf, líka þegar það átti að skamma
mann fyrir eitthvert prakkarastrik.
Svo þótti manni það svakalegt upp-
lifelsi að fá að hjálpa þér að baka,
þótt árangurinn væri oftar en ekki
alveg sá sem þú vildir og hráefnið
meira á sjálfum manni en þar sem
það átti að vera en amma tók oft
viljann fyrir verkið og leyfði mér að
eiga þessi slys sem ég afrekaði á
hellunum hjá henni. Hjá henni var
ég í fyrstu vinnunni sem ég fékk,
sex ára gamall, sem var fólgin í því
að sendast með nýbakaðar flatkök-
ur á þrjá staði í hverfinu, á nýja
hjólinu sem pabbi hafði keypt.
Amma átti körfu til að setja á það.
Ég var ekkert smá stoltur af að
hafa svona ábyrgðarfullt starf. Á
veturna þegar ég var í skóla vakn-
aði ég við ilminn af flatkökunum og
hafragrautnum sem hún hafði eldað
svo að ég færi nú ekki óétinn af
stað. Svo þegar ég eltist og við
fluttum í Garðabæinn kom ég mjög
oft við hjá henni eftir skóla og eins
þegar ég fór í bíó. En síðustu ár
hafði þeim ferðum farið fækkandi.
Það verður skrítið að setjast að
jólaborðinu þetta árið, þú ert sú
síðasta af gamla genginu, sem alltaf
var heima um allar hátíðir, sem
kveður. En ég mun alltaf minnast
þess hvernig þú brostir og fagnaðir
mér í hvert skipti sem ég kom til
þín með þessum orðum: Nei er
þetta ekki Kristinn minn. Þakka
þér samveruna amma mín
Kristinn Guðjónsson.
Elsku langamma eða langa eins
og við kölluðum þig, það var stund-
um skrítið hvað þú heyrðir illa þeg-
ar við vorum að tala við þig, þú
kinkaðir bara kolli og sagðir já,
hefði stundum átt að vera nei, en
allt fór samt vel. Nú fáum við ekki
lengur brjóstsykur í nesti, sem var
alltaf til í þínu veski. Þú málaðir
smekki og fallegar svuntur handa
okkur sem eru oft notaðar því þú
sagðir að það ætti að nota þær. Nú
förum við ekki oftar í bíltúr með
Stebbu frænku til að kaupa ís sem
þér þótti svo góður, en kannski er
til ís hjá Guði, þá værir þú heppin.
Kærar kveðjur til þín og takk
fyrir stutta samfylgd langa.
Rúnar og Guðbjörg.
STEFANÍA
STEFÁNSDÓTTIR
Móðir mín, amma okkar og langamma,
STEFANÍA STEFÁNSDÓTTIR,
áður til heimilis á Bergþórugötu 33,
sem lést á Hrafnistu fimmtudaginn 16. sept-
ember, verður jarðsungin frá Fossvogskapellu
föstudaginn 24. september kl. 15.00.
Sigríður Alexander,
Kristinn Guðjónsson,
Stefanía Guðjónsdóttir,
Katrín Guðjónsdóttir,
Rúnar og Guðbjörg.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
móður minnar, tengdamóður og ömmu,
RÖGNU HELGU RÖGNVALDSDÓTTUR.
Þóra R. Ásgeirsdóttir, Loftur Árnason,
Ásgeir Loftsson, Susanne Kiær,
Jóhannes Loftsson,
Kristín Loftsdóttir, Rúnar Sigurjónsson,
Finnur Loftsson.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför móður okkar,
GUÐNÝJAR SIGURBJÖRNSDÓTTUR
FANNDAL
hjúkrunarfræðings og
tónmenntakennara,
Suðurgötu 6,
Siglufirði.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki Heilbrigðisstofnunar Siglufjarðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Erla Jóhanna Þórðardóttir,
Sigurður Fanndal,
Sigurbjörn Fanndal.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærrar móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
UNU KJARTANSDÓTTUR,
Sjafnargötu 4,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Víðinesi.
Sigrún R. Jónsdóttir, Ólafur Emilsson,
Kjartan Jónsson,
Þrúður Jónsdóttir, Þorsteinn Guðmundsson,
Guðný Jónsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
Það var sárt að geta ekki fylgt
vini mínum Gunnari G. Schram til
grafar. Við fráfall hans er eins og
ævin líði framhjá sem sjór af göml-
um minningum.
Við strákarnir litum upp til þessa
myndarlega unga manns, en hann
sat í sjötta bekk í MA þegar ég hóf
skólagöngu mína í fyrsta bekk.
Fundum okkar bar saman er ég
mætti haustið 1955 á Nýja Garði,
þar sem hann var Garðprófastur.
Við fundum strax, að hér var á ferð
vinur okkar, sem vildi hag okkar
sem beztan, en þoldi samt engan
uppsteyt og stýrði stúdentaheim-
ilinu af myndugleika. Tíu árum síð-
ar hittumst við aftur og gerðumst
byggingarverktakar í Reykjavík.
Það ævintýri stóð þó stutt, enda
held ég, að þetta hafi átt við hvor-
ugan okkar. Það var oft kátt á
hjalla á þessum árum Pressuballa
og annarra skemmtilegra stunda
með mökum okkar, sem þá voru
komnir til sögunnar.
GUNNAR G.
SCHRAM
✝ Gunnar G.Schram,
lagaprófessor og
fyrrverandi alþingis-
maður, fæddist á Ak-
ureyri 20. febrúar
1931. Hann lést
sunnudaginn 29.
ágúst síðastliðinn á
líknardeild Land-
spítala á Landakoti
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 7.
september.
Við Gunnar áttum
langt og gifturíkt sam-
starf sem prófessorar
við Háskólann. Gunnar
var hugmyndaríkur
maður og leitaði oft til
mín með hugmyndir til
skrafs og ráðagerða.
Við tókum virkan þátt
í félagsstarfsemi innan
Háskólans bæði í Fé-
lagi háskólakennara og
síðar í Félagi prófess-
ora og vorum báðir fé-
lagar í Menningar-
félagi Háskólans.
Gunnari voru um-
hverfismál og verndun náttúrunnar
afar hugleikin. Hann starfaði með
mér í umhverfisráðuneytinu á
bernskuárum þess og studdi dyggi-
lega við bakið á mér þar. Að tillögu
okkar Gunnars var Umhverfisstofn-
un Háskóla Íslands komið á lagg-
irnar 1997. Þá átti Gunnar hug-
mynd að Umhverfisverndar-
samtökum Íslands, sem síðar
sameinuðust Landvernd. Sat hann í
stjórn beggja þessara mikilvægu
samtaka og sinnti umhverfisvernd-
armálum af lífi og sál. Eftir Gunnar
liggja fjölmörg rit um umhverfis-
mál, sem bæði samtíðarmenn hans
og næstu kynslóðir munu hafa mik-
ið gagn af.
Já, það er eftirsjá í svona manni,
en það kemur að endalokunum hjá
okkur öllum. Ég og kona mín vott-
um Elísu og börnum þeirra innilega
samúð okkar og þökkum fyrir allar
ánægjustundirnar, sem við áttum
saman.
Júlíus Sólnes.