Morgunblaðið - 02.12.2004, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. DESEMBER 2004 39
MINNINGAR
sem þú barst til þeirra að í sumar
þegar þú varst nýkominn á Bensinn
og Gutti bað um að fá að prófa bílinn
leist þú ekki upp úr blaðinu en sagðir
að lyklarnir væru í jakkanum. Áki og
Hilmir eru það ungir að þeir voru rétt
að kynnast þér en þau fáu skipti sem
þið höfðuð saman sóttu þeir mikið í
þig og var gaman fylgjast með hversu
auðvelt þú áttir með að nálgast litla
krakka.
Þú stundaðir alltaf líkamsrækt og í
fyrsta skipti sem ég spilaði squash
var ég einmitt með þér. Þú fékkst
áhuga á maraþonhlaupum og stund-
aðir þau í nokkur ár en í seinni tíð
varstu meira í ræktinni að lyfta lóðum
til að styrkja skrokkinn. Enda varstu
grannur en stæltur.
Það hafa örugglega ekki verið til-
viljanir en þú varst með mér í þau
skipti þegar mamma og pabbi féllu
frá. Stuðningur þinn var ómissandi og
öllum þeim spurningum sem vöknuðu
svaraðir þú af yfirvegun og af þinni
alkunnu rósemi sem hefur eflaust
komið sér vel í þínu starfi.
Lífið brosti við þér. Fróðleiksfús.
Alltaf lesandi og oft með margar
bækur í takinu í einu. Áttir fallega
penthouse-íbúð sem þú hafðir keypt
nýlega. Áhugasamur um framtíðina,
fullur af lífsgleði og áttir þína drauma
eins og við öll.
Elsku Gísli. Þegar ég var að fljúga
heim var ég að hugsa um þig og reyna
að finna eitt orð sem lýsti þér best.
FALLEGUR, að utan sem innan.
Farnist þér vel á nýju tilverustigi.
Sjáumst síðar.
Elsku Helga, Þórir og fjölskylda.
Megi Guð styrkja ykkur í ykkar
mikla missi.
Ingvi Kristján Guttormsson.
Ég kynntist ungur að árum fjöl-
skyldu Gísla Friðriks Þórissonar,
enda alla tíð mikill samgangur milli
afa hans og ömmu, þeirra Gísla Frið-
riks Petersen og Sigríðar Guðlaugar
Brynjólfsdóttur og foreldra minna,
en Gísli Friðrik eldri var móðurbróðir
föður míns, Magnúsar Ólafssonar
læknis. Þau Gísli Friðrik eldri og Sig-
ríður Guðlaug áttu sannkallað menn-
ingarheimili á Oddagötu 16 í Reykja-
vík, þar sem eldri sonurinn, Þórir, bjó
í kjallaranum með Helgu, eiginkonu
sinni, og tveimur elstu barnabörnun-
um, sem nutu atlætis afa síns og
ömmu. Gísli Friðrik yngri fæddist
hins vegar eftir að þau Þórir og Helga
fluttu í Kópavoginn, en þar hafði
Helga alist upp, eins og fram kemur í
bók hennar „Sveitin mín – Kópavog-
ur“, sem kom út árið 2002. Börn Þóris
og Helgu eru einu barnabörn Gísla
Friðriks og Sigríðar Guðlaugar, því
Áki bróðir Þóris var ókvæntur og
barnlaus þegar hann lést fertugur að
aldri árið 1986.
Ég sá Gísla Friðrik yngri ekki oft á
uppvaxtarárum hans en man að mér
þótti afar vænt um það, þegar ég
heyrði að hann hefði hafið nám í
læknisfræði með góðum árangri, eins
og afi hans og alnafni hafði gert 67 ár-
um áður. Gísli Friðrik eldri og Ágústa
amma mín áttu danskan föður, Aage
Lauritz Petersen. Hann hafði kynnst
verðandi eiginkonu sinni, Guðbjörgu
Jónínu Gísladóttur, Stefánssonar frá
Hlíðarhúsum í Vestmannaeyjum þeg-
ar hún var á ferð í Danmörku árið
1902. Það var einmitt í tengslum við
komu starfsbróður og frænda okkar
frá Hjörring á Jótlandi á norrænt
heimilislæknaþing í Reykjavík árið
1997, að við Gísli Friðrik yngri hitt-
umst á heimili foreldra hans í Hraun-
tungunni. Þennan sama mánuð lauk
Gísli Friðrik læknanámi frá Háskóla
Íslands. Gísli Friðrik kom mér þá fyr-
ir sjónir sem fríður og snyrtilegur
maður, grannvaxinn, meðalmaður á
hæð, dökkur yfirlitum með þykkt og
fallegt hár, hlédrægur í framkomu,
en stutt í hlýju og góða kímni. Hann
var léttur á fæti og hreyfingarnar lið-
legar, enda var hann í góðri þjálfun og
hljóp reglulega.
Það var svo sex árum síðar að Gísli
Friðrik kom til starfa á vinnustað
minn, Heimilislæknastöðina í Kringl-
unni. Þó að hann hefði þá um tveggja
ára skeið ekki sinnt læknisstörfum
vegna viðskiptafræðináms bjó hann
að fjölþættri starfsreynslu sem lækn-
ir og kunni vel til verka. Erfiðasta
starfsþjálfunin var tvímælalaust árið
í framhaldsnámi í lyflækningum í
Iowa í Bandaríkjunum, þar sem
vinnuálagið var gífurlegt. Hafði það
áhrif á þá ákvörðun Gísla árið 2001 að
endurskipuleggja náms- og starfsfer-
il sinn og halda til Rotterdam í Hol-
landi þar sem hann lauk mastersprófi
í viðskiptafræðum í mars 2003. Eftir
heimkomuna vann hann við hugbún-
að fyrir tölvur á læknastöðvum og síð-
ar við tölvuráðgjöf hjá Skýrr, en
gegndi jafnframt læknisstörfum. Eft-
ir að hann hafði unnið með okkur
heimilislæknunum í Kringlunni um
nokkurra mánaða skeið tók hann
vaktir á Heilbrigðisstofnun Suður-
nesja í Keflavík og sinnti þar lækn-
isstörfum síðasta æviárið.
Gísli Friðrik lét ávallt gott af sér
leiða og skilur eftir sig góðar minn-
ingar hjá samferðamönnum sínum.
Ég sendi foreldrum hans og systk-
inum einlægar samúðarkveðjur á
sorgarstundu.
Ólafur F. Magnússon.
Gísli frændi, þótt við værum ekki
frændur, varst þú alltaf frændi minn í
mínum huga, elsku drengurinn minn.
Nú hefur þú verið kallaður til verk-
efna annars staðar en hér á jörðu. Það
er nú oft þannig að þeir sem guðirnir
elska fara á undan okkur hinum.
Söknuðurinn er mikill og reiðin gríp-
ur mig en ekki skilur maður allt í
þessum heimi og maður á víst ekki
heldur að skilja allt. Einhverjar mín-
ar bestu minningar eru frá samveru-
stundum okkar á Reykjabóli, þegar
við vorum t.d. að smíða litla báta og
sigldum þeim á læknum. Við skírðum
þá nöfnum. Minn hét Bismark, þinn
hét England. England, af hverju
England? Þá kom öll sólarsagan af
því, hvernig Bismark hafði fengið á
sig tundurskeyti í stríðinu og tund-
urspillirinn England hafði greitt Bis-
mark náðarhöggið og sökk skipið
ekki langt frá Íslandi. Gísli, þarna er
þér rétt lýst, þú aðeins átta ára að
fræða mig um atburði úr mannkyns-
sögunni meðan jafnaldrar þínir voru
að hugsa um playmo eða annað slíkt.
Þessar upplýsingar og aðrar sem þú
lést mér í té nýtti ég mér svo seinna
þegar ég kom í skólann og kennarinn
átti ekki orð um mína miklu vitneskju
úr mannkynssögunni.
Að sitja með þér inni á Reykjabóli í
rigningu og lesa gömlu Vikurnar og
bíða þangað til mamma þín væri búin
að baka pönnukökurnar, fara síðan í
Hrunalaug, það var eins og góður
draumur. Ég er alltaf þakklátur þér
fyrir að kynna mér og kenna mér
borðtennis. Löngum stundum vorum
við á Hrauntungunni í bílskúrnum
heima hjá þér og spiluðum borðtennis
dag eftir dag. Húmorinn var aldrei
langt undan og stundum láum við
beinlínis í hláturskasti á eftir.
Margt fer um hugann þegar maður
hugsar til baka. Músíkin sem þú
kynntir mér, Bítlarnir, Cat Stevens,
textarnir krufnir í þaula, alltaf eitt-
hvað nýtt í hverju lagi. Skíðaferðirnar
voru stórkostlegar sem við fórum
með Þóri pabba þínum, hvort sem það
var í Bláfjöll eða Skálafell, alltaf fór-
um við á laugardagsmorgnum. Við
töluðum oft um „fjallaferðina miklu“
sem við fórum með pabba mínum og
pabba þínum, Geira og Jóni.
Þá veiddum við silung í Markar-
fljóti, klifruðum þverhnípt fjöll, fór-
um yfir straumharðar og miklar ár og
grilluðum svo á hverju kvöldi.
Minningar um góðan dreng glatast
aldrei, einu sinni besti vinur ætíð
besti vinur. Seinustu árin sáumst við
sjaldan en þegar við hittumst þá var
glatt á hjalla. Við ætluðum alltaf að
fara austur í Hrunamannahrepp og
rifja upp gamlar minningar, það verð-
ur aðeins að bíða. Gísli, við hittumst
aftur.
Allar mínar bestu samúðarkveðjur
til þín, Helga mín og Þórir minn,
Binni, Herdís og fjölskylda. Megi Guð
blessa ykkur.
All the times that I’ve cried, keeping all the
things I knew inside,
it’s hard, but it’s harder to ignore it!
If they were right, I’d a-gree, but it́s them,
they know, not me,
now there’s a way, and I know that I have to
go away; I know I have to go.
(Cat Stevens, Father & son.)
Þinn vinur
Friðfinnur Hreinsson.
Elsku Gísli minn, mikið getur lífið
verið ósanngjarnt. Að þú sért tekinn í
burtu svona ungur og í blóma lífsins.
Margs er að minnast og erfitt er að
þurfa að kveðja.
Hjartans þakkir fyrir samveru-
stundir okkar í þessu lífi. Guð gefi
fjölskyldu þinni, Helgu, Þóri, Binna,
Herdísi og öðrum ástvinum náð, hug-
rekki og kraft til að halda áfram.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Þín vinkona
Elín Anna.
Gísli hefur verið kallaður burtu úr
þessum heimi aðeins 35 ára gamall.
Ástkær vinkona mín, móðir Gísla,
faðir hans og systkini hafa orðið fyrir
afar þungu höggi við fráfall Gísla,
sem bar svo snöggt að, en hann lést
úr hjartaáfalli eins og mörg önnur
skyldmenni í ættinni hans hafa gert á
undan honum.
Þeir sem guðirnir elska deyja ung-
ir, segir máltækið. Skyldi það vera
einhver huggun á slíkri stundu? Mér
er það til efs, en samt vil ég trúa því af
öllum mínum lífs og sálar kröftum að
Gísla bíði svo mikilvæg störf fyrir
handan sem honum einum er treyst-
andi fyrir að leysa, því hafi hann verið
kallaður svo ungur héðan.
Megi algóður Guð gefa foreldrum
hans og systkinum frið og sátt og sefa
dýpstu sorgina. Stundum segjum við
mannanna börn að tíminn lækni sárin
og þerri tárin, en ég óttast, að enginn
tími sé nógu langur til þess að sárin
grói að fullu, þótt ég biðji af öllu
hjarta að svo megi verða.
Á uppvaxtarárum Gísla bundust
fjölskyldurnar okkar sterkum og
órjúfanlegum böndum. Við Helgurn-
ar erum æskuvinkonur úr skóla og
mennirnir okkar urðu perluvinir,
Þórir og hann Hreinn minn heitinn.
Við ásamt krökkunum okkar ferðuð-
umst um allar trissur, bæði utan
lands og innan og allar góðu minning-
arnar úr þeim ferðum ylja mér nú um
hjartarætur. Minnisstæðastar eru þó
þær fjölmörgu stundir sem við áttum
saman á Reykjabóli í Hrunamanna-
hreppi þar sem við Hreinn bjuggum á
sumrin og vorum um helgar á vetr-
um. Allir leikirnir í sundlauginni,
könnunarleiðangrarnir og rannsókn-
arferðirnar um hið yndislega og fjöl-
breytta umhverfi, ferðirnar í Hruna-
laug og ekki má gleyma
kvöldvökunum. Á þeim las Helga upp
fyrir krakkana og hún valdi nú ekki
bókmenntirnar af lakara taginu.
Seint gleymi ég því þegar hún las At-
ómstöðina eftir Halldór Laxness nób-
elsverðlaunaskáldið okkar, kvöld eftir
kvöld og krakkarnir á aldrinum 6–16
ára hlustuðu opinmynnt á hana.
Minningar mínar um Gísla frá
þessum árum eru ljóslifandi í huga
mér. Fallegur drengur með sérstök
brún, spurul og skýr augu, ákaflega
vel gáfum og hæfileikum gæddur.
Einhvern veginn var hann alltaf að
fræðast, las mikið, varð læs fjögurra
ára gamall, pældi í hlutunum og vildi
kryfja allt til mergjar. Hversu oft
spurði hann mig ekki um eitthvað
sem ég gat engan veginn svarað.
Spurningar hans spönnuðu líka yfir
svo vítt svið, og þær vöktu oft hjá mér
alls konar hugmyndir um lífið og til-
veruna og stundum komst ég ekki hjá
því að leita mér svara í heimildarbók-
um. Oft var erfitt að fá Gísla til þess
að koma að borða. Hann mátti hreint
ekki vera að því. Hann hafði alltaf svo
mikið fyrir stafni og þannig sé ég
hann fyrir mér allt hans stutta líf hér
á jörðu.
T.d. sagði mamma hans mér frá því
þegar hann var að læra ítölsku áður
en hann fór til Ítalíu til náms. Þá
ákvað hann að læra visst mörg orð á
dag, þetta mörg orð í baði, þetta mörg
orð á meðan hann væri að klæða sig,
þetta mörg orð þegar hann var að
hátta sig o.s.frv. og það leið ekki á
löngu áður en Gísli varð liðtækur í
ítölskunni.
Hver veit nema Gísli hafi e.t.v.
ómeðvitað allt frá unga aldri, með öllu
sínu námi og störfum verið að búa sig
undir verkefnið stóra sem bíður hans
nú handan móðunnar miklu? Vel
verður tekið á móti Gísla af ættingj-
um hans sem eru farnir á undan hon-
um og eins veit ég að Hreinn minn
tekur einnig vel á móti honum og bið
ég Gísla Guðs blessunar á nýjum stað.
Einnig bið ég algóðan Guð að vernda
og hjálpa ástvinum Gísla, Helgu vin-
konu minni, Þóri, Binna, Herdísi og
fjölskyldu hennar í þeirra miklu sorg.
Helga Friðfinnsdóttir.
Það varð okkur öllum starfsmönn-
um Heilbrigðisstofnunar Suðurnesja
mikið áfall þegar við fréttum andlát
Gísla F. Þórissonar.
Gísli hafði starfað sem heilsu-
gæslulæknir við stofnunina í eitt og
hálft ár. Á þeim tíma mæddi mikið á
læknum þar sem erfiðlega hafði
gengið að manna heilsugæsluna. Gísli
sinnti sínu starfi af alúð og dugnaði og
bæði sjúklingum og starfsfólki þótti
vænt um hann. Ég kynntist Gísla
þegar ég kom til starfa sem yfirlækn-
ir við heilsugæsluna í janúar síðast-
liðnum. Við áttum oft gott spjall sam-
an og var þá margt skeggrætt bæði
um læknisstarfið og pólitík. Gísli var
maður frelsisins og deildi ég með hon-
um þeirri skoðun að þá farnaðist
mönnum best þegar frelsið væri sem
mest.
Ég vil fyrir hönd starfsfólks Heil-
brigðisstofnunar Suðurnesja votta
foreldrum og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð og megi góður
Guð styðja ykkur í sorginni.
Jón B. G. Jónsson.
Það var bjartur hópur sem útskrif-
aðist frá Menntaskólanum í Kópavogi
9. júní 1989. Nú er sá fyrsti úr þeim
hópi óvænt hrifinn frá okkur. Upp
rifjast minningar úr menntaskóla um
dagleg samskipti og samveru. Gísli
var góður félagi, hann tranaði sér
ekki fram en stóð fastur á sínu og
vissi vel hvað hann vildi. Hann var
kátur í góðum hópi og eru margar af
bestu minningum úr menntaskóla
tengdar útskriftarferðinni til Rhodos
og því sem þar var brallað.
Að loknu menntaskólanámi lærði
Gísli til læknis og starfaði við það.
Hann stundaði líkamsrækt og hlaup
af krafti og tók þátt í fjölmörgum
maraþonhlaupum. Ákveðni hans og
stefnufesta nýttist honum vel í námi
sínu og áhugamálum.
Í huga okkar situr eftir minning
um góðan dreng sem er tekinn héðan
allt of fljótt. Ég veit að ég tala fyrir
hönd samstúdenta Gísla er ég sendi
fjölskyldu hans okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Flosi Eiríksson.
Við Gísli urðum fyrir tilviljun vinir
þegar ég fluttist í Kópavog árið 1986.
Hann bjó í næsta húsi og við héngum
saman í æskuskotnum samlokustíl
næstu árin.
Gísli eignaðist fyrstur félaganna
geislaspilara og hann var útjaskaður
til að stúdera nýja hljómsveit sem
hann fílaði í botn og hét R.E.M. Gísli
eignaðist líka fyrstur félaganna bif-
reið og sú var grimmilega notuð til að
komast á unglingafyllirí þeirrar tíðar:
Húsafell, Laugarvatn og víðar. Gísli
þótti ofursvalur að eiga slíka dýrgripi.
Okkur Gísla sinnaðist svo út af ein-
hverju smáræði. Ég man vel hvað við
vorum svakalega reiðir, en get engan
veginn rifjað upp ástæðuna. Vinslitin
voru þó staðreynd og við hittumst lít-
ið næstu fimmtán árin. Grátbroslegt
og dæmigert. Tilgangslaus vinslit eru
allt of tíð og sorglegt að það rifjist
sjaldnast upp fyrr en of seint að fólk
eignast aldrei nýja æskuvini.
En ég kynntist Gísla sem betur fer
á nýjan leik fyrir tæplega ári eftir að
Skýrr, þar sem ég starfa, festi kaup á
hugbúnaðarfyrirtækinu Rhea sem
hann hafði stofnað ásamt félögum
sínum. Vel hefur gengið með hugbún-
að félaganna og í síðustu viku var
hann til dæmis kynntur við frábærar
viðtökur í Þýskalandi. Frum-
kvöðullinn Gísli á stóran þátt í vel-
gengninni.
Leifturskörp greindin og lúmskur
húmorinn voru með bestu kostum
Gísla, en tilkomumest var þó blíð-
lyndið. Hann var svo yndismjúkur á
köflum að fólk fylltist sjálfkrafa
verndunarþörf. Mömmu hans blöskr-
aði til dæmis stundum félagsskapur
okkar og skrautleg uppátæki mín.
Þótti ég sennilega alltof baldinn fyrir
blíða drenginn sinn. Sem sjálfsagt var
bæði satt og rétt.
Michael Stipes úr R.E.M. kveður
Gísla og huggar aðstandendur hans
fyrir mína hönd:
When the day is long and the night, the
night is yours alone, When you’re sure
you’ve had enough of this life, well
hang on.
Don’t let yourself go, everybody cries and
everybody hurts sometimes.
Sjáumst uppi, elsku karlinn. Ef ég
kemst. Þú ert alla vega öruggur inn.
Þinn vinur,
Stefán Hrafn Hagalín.
Góður vinur er nú fallinn frá okkur
í blóma lífsins. Gísli sem hafði lagt
mikið á sig á menntaveginum til að
undirbúa sig undir hið jarðneska líf
var kallaður á brott alltof ungur.
Þegar ég kynntist Gísla þá dáðist
ég að stefnufestu hans í lífinu varð-
andi undirbúning hans fyrir lífið.
Læknismenntunin var ekki nóg fyrir
hann þannig að hann lagðist í frekara
nám á sviði viðskipta og stjórnunar en
þegar því námi var lokið varð ég
þeirrar ánægju aðnjótandi að fá að
vinna með honum að verkefni fyrir
heilbrigðisgeirann en á því sviði var
hann ein alfræðibók og gaman að
vinna með honum.
Mikið var nú gaman að sjá hvernig
hann byggði upp sitt heimili í Sól-
túninu af mikilli smekkvísi, en alltaf
var eitthvað nýtt sem hann hafði bætt
við í hvert sinn sem ég kom í heim-
sókn til hans hvort sem um var að
ræða húsgögn, tæki eða tól en nú síð-
ast var það grill sem hann hafði bætt
við til að halda grillveislu handa okk-
ur vinunum.
Margar stundir áttum við saman
við umræður um hin ýmsu málefni en
síðustu vikurnar bar helst upp heim-
ildarmyndir sem hann hafði mikinn
hug á að gera. Hann hafði lagt mikla
vinnu í að skipuleggja og finna út
hvað og hvernig hann vildi sjá þær
gerast en það var hans einkenni að
hafa þaulhugsað hlutina og skipulagt
þá áður en hann lagði í framkvæmdir.
Heiðarleiki og háttvísi voru hans
einkenni í einu og öllu þegar kom að
samskiptum eða samvinnu.
Margt var það sem við áttum eftir
að gera og ræða en nú ertu horfinn á
braut, kæri vinur, þannig að við verð-
um að geraþað síðar. Hvíl í friði.
Ég votta fjölskyldu og vinum mín-
ar dýpstu samúð og megi guð styrkja
ykkur á þessari erfiðu stundu.
Hjörtur.
Íslendingar í útlöndum halda hóp-
inn. Og þannig lágu leiðir okkar Gísla
saman þegar forlögin höguðu því
þannig til að við vorum samtímis við
nám í Iowa City. Gísli varð strax fjöl-
skylduvinur og ómissandi í litla hópn-
um okkar. Okkur eru ofarlega í huga
þau mörgu kvöld sem við sátum og
spjölluðum fram á nótt, oft yfir rauð-
vínsglasi. Samræðuefnin skorti aldr-
ei; stjórnmál, trú, ostar eða jafnvel
eldflugur, allt kom til greina. Nú er
hópurinn okkar orðinn fátækari, um-
ræðan einsleitari og eitt sæti autt.
Eftir standa minningarnar sem aldrei
gleymast.
Við vottum fjölskyldu Gísla okkar
dýpstu samúð. Við erum þakklát fyrir
allar góðu stundirnar og kveðjum
með miklum trega ljúfan dreng.
Elsa Yeoman og Karl
Ægir Karlsson.
Stöðugt erum við minnt á hverful-
leika lífsins. Sjaldan átakanlegar en
þegar ungt fólk í blóma lífsins er
skyndilega og fyrirvaralaust hrifið á
brott. Það var því mikið áfall að heyra
að Gísli, 35 ára gamall læknir, hefði
fengið hjartaáfall og látist samstund-
is. Óbærileg sorg knýr dyra hjá nán-
ustu ættingjum og vinum og allar
spurningarnar sem vakna, hann sem
lifði svo heilsusamlegu lífi, stundaði
líkamsrækt, reykti aldrei en samt gaf
hjartað sig. Engin svör fást.
Ég kynntist Gísla fyrst sem nem-
SJÁ SÍÐU 40