Morgunblaðið - 03.12.2004, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 3. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðlaug Sveins-dóttir fæddist í
Reykjavík 1. júní
1952. Hún lést á
heimili sínu í
Reykjavík sunnu-
daginn 28. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sveinn Finnsson lög-
fræðingur frá Hvilft
í Önundarfirði, f. 23.
nóvember 1920, d. 7.
júní 1993, og Herdís
Sigurðardóttir versl-
unarkona, f. 14. nóv-
ember 1926. Systkini
Guðlaugar eru Jóhann, f. 15.
mars 1955, kvæntur Guðnýju
Hafsteinsdóttur og eiga þau tvö
börn, Herdís, f. 2. maí 1956 gift
Rolf Hanssyni og eiga þau fjögur
börn og Finnur, f. 11. september
1966, kvæntur Þórdísi Hrafn-
kelsdóttur og eiga þau tvö börn.
Hinn 29. maí 1982 gekk Guð-
laug að eiga Benedikt Hauksson
verkfræðing, f. í Reykjavík 5.
október 1954. Foreldrar hans
eru Haukur Benediktsson, fv.
framkvæmdastjóri, f. 29. febrúar
1924, og Arndís Þorvaldsdóttir
kaupmaður, f. 24. mars 1924, d.
23. janúar 2003. Elsta barn Guð-
laugar er Sveinn verkfræðinemi,
f. 6. júní 1979, og er faðir hans
Viðar Þorsteinsson. Benedikt og
Guðlaug eiga saman Hauk hag-
fræðistúdent, f. 11. janúar 1983,
og Maríu Bryndísi nemanda í
grunnskóla, f. 24. ágúst 1989.
Guðlaug ólst upp í Reykjavík,
lauk stúdentsprófi
frá Verslunarskóla
Íslands, 1973, og
handavinnukenn-
araprófi frá Kenn-
araháskóla Íslands
þar sem hún tók fyr-
ir bæði hannyrðir
og smíði. Samhliða
náminu og nokkur
ár á eftir starfaði
Guðlaug sem flug-
freyja hjá Flugleið-
um. Hún kenndi í
Áftamýrarskóla og
Hólabrekkuskóla en
haustið 1983 héldu
þau Benedikt til frekara náms og
hún lauk 1985 prófi í kerfisfræði
frá EDB-skólanum í Álaborg.
Hún starfaði hjá VKS 1986–1989.
Guðlaug starfaði með manni sín-
um á VBH verkfræðistofu til
1997 og hjá hugbúnaðardeild
Tæknivals og síðar hjá AX hug-
búnaðarhúsi til 2000. Hún vann
tæpt ár sjálfstætt við ráðgjöf en
lauk starfsævinni við Breiða-
holtsskóla, þar sem hún kenndi
veturinn 2002–2003. Guðlaug var
jafnvíg á prjóna, vefstól, sauma-
vél og rennibekk. Auk handa-
vinnu voru áhugamál hennar
golf, íslensk náttúra og marg-
breytilegt mannlíf. Þau Benedikt
ferðuðust víða, innanlands og ut-
an. Á síðari árum naut hún mjög
sælureits fjölskyldunnar á Fróðá
á Snæfellsnesi.
Útför Guðlaugar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Hún var stór manneskja, glæsileg,
hlý, einlæg, lífsglöð, skapmikil og
stjórnsöm. Guðlaug var mjög fé-
lagslynd, jafnréttissinni og vinur vina
sinna. Það uppskar hún í vinafjöld
sem sýndi sig vel í veikindum hennar.
Það var með eindæmum gestkvæmt
og varð mér einhvern tíma að orði að
hún væri öfundsverð af því. Hún svar-
aði að bragði: „Finnst þér það ekki
skrýtið og ég svona mikill aumingi og
lítið skemmtileg.“ Það var þó ekkert
undarlegt því aumingjaskap var
sannarlega ekki fyrir að fara, alltaf
stutt í brosið og lífsviljinn allsráðandi.
Oftast þegar ég sló á þráðinn til henn-
ar þótti mér eins og hún væri ekkert
veik, því hún hljómaði svo glöð og létt
í símann.
Það gustaði sannarlega af henni
Guðlaugu mágkonu minni og það fór
aldrei framhjá neinum ef hún var á
staðnum. Síðastliðið sumar var haldið
ættarmót í Hvilft í Önundarfirði. Guð-
laug hafði svo sannarlega ætlað sér að
mæta enda ættrækin mjög og um-
hugað að af því yrði. Veikindin stóðu
því miður í vegi fyrir því.
Stórfjölskyldan; tengdamamma,
systkinin og fjölskyldur stormuðu
vestur á ættarmót, það lukkaðist
ágætlega en Guðlaugar var sárt sakn-
að. Einhvern veginn fannst mér við
fjölskyldan vera eins og höfuðlaus her
því Guðlaug hafði jú alltaf stjórnað
okkur af sinni alkunnu röggsemi þótt
stundum þætti okkur nóg um.
Það var fyrir 27 árum að ég kom
inn í þessa fjölskyldu liðlega tvítug að
aldri. Á þessum árum var Guðlaug að
fljúga, hún var iðin við að kaupa alls
konar varning sem fjölskyldan naut
góðs af. Hún tók fljótt upp þann sið að
halda fjölskyldunni vegleg matarboð
og það var ýmislegt sem ég bragðaði í
fyrsta skipti heima hjá henni.
Mér fannst Guðlaug afar smekkleg
kona, mikill heimsborgari og allt sem
hún stóð fyrir svo „kúltíverað“.
Frá fyrstu tíð reyndist Guðlaug
mér vel og við urðum góðar vinkonur.
Ég gat ávallt leitað álits hennar á því
sem ég var að gera og alltaf treyst því
að hún segði hvað henni bjó í brjósti
og var það mér mikils virði. Hennar
verður sárt saknað.
Guðný Hafsteinsdóttir.
Lítill fugl flæktist inn í stofu til mín
á sunnudaginn. Allar leiðir voru hon-
um lokaðar og sá hann því enga aðra
leið færa út en að láta húsráðanda
góma sig og sleppa sér út í frelsið.
Hann hóf sig hratt og örugglega til
flugs og var á örskotsstundu horfinn
upp í bláan himininn. Þetta sama flug
hafði mágkona mín hafið fyrr um dag-
inn er hún kvaddi þennan heim eftir
erfið veikindi.
Guðlaugu kynntist ég fyrir hart-
nær þrjátíu árum þegar ég festist í
sambandi við Herdísi systur hennar.
Eiginleikar hennae voru mér fljótlega
ljósir. Hún var ákveðin, dugleg og
smart (enda flugfreyja þá). Henni var
ýmislegt til lista lagt. Hún lék sér að
því að sauma eða prjóna flíkur á óað-
finnanlegan hátt. Smíðaði borð og
hjónarúm án þess að flís sæist á. Hún
hafði gott auga fyrir stíl. Hlutir sem
hún eignaðist fóru sjaldnast úr tísku
og þannig útsjónarsemi er allt of fáum
gefin. Hún var alltaf að dunda sér við
eitthvað og nýtti sinn tíma á þann hátt
betur en við flest hin sem dormun fyr-
ir framan fjölmiðlana. Garðurinn
hennar ber dugnaði hennar glöggt
vitni, en á fáum árum umbreyttist
hann í sælureit sem var bæði augna-
yndi og gaf drjúgt í búið af jarðaberj-
um og öðru góðgæti. Samgangur fjöl-
dskyldna okkar í gegn um árin hafa
verið heilmikil og hafa samverustund-
irnar verið hinar ljúfustu nema
kannski um árið þegar ég gleymdi
henni uppi á miðju hálendi. Þá byrsti
mín kona sig heldur betur og sagði að
ég kynni ekki að vera í samfloti. Í
seinni tíð hafa ófáar ferðirnar verið
farnar á Fróðá að undirlagi Guðlaug-
ar til eflingar enn sterkari fjölskyldu-
tengslum. Náttúruskoðun, berjamór,
golf og veiði voru styrkingarnar í
þeim tengslum. Allt góðar minningar
sem við eigum nú í hugskoti okkar
þegar við kveðjum góða og atorku-
mikla konu.
Rolf Hansson.
Fyrsti sunnudagur í aðventu var
rétt runninn upp þegar Guðlaug,
mágkona mín, kvaddi þennan heim
eftir langa baráttu við sjúkdóminn ill-
víga og eftir stóð hnípin fjölskylda
sem skilur ekki hvers vegna hún
þurfti að kveðja svona ung og full af
lífsvilja.
Það var árið 1981 sem Benedikt
bróðir minn kynnti okkur fyrir ungri,
glaðlegri stúlku sem hann sagðist
hafa fundið á fjöllum en í henni fann
hann einstaklega góðan félaga sem
hafði sömu áhugamál og hann en það
var útivist og ferðalög um fjöll og firn-
indi. Guðlaug átti þá lítinn tveggja ára
snáða, Svenna, sem varð fljótt allra
hugljúfi í fjölskyldunni. Þau eignuð-
ust síðan Hauk og Maríu Bryndísi.
Guðlaug var ákveðin og vissi jafnan
hvað hún vildi og nýttust þessir eig-
inleikar hennar og kjarkur mjög vel í
þessari löngu og hörðu baráttu, hún
neitaði alltaf að gefast upp og leitaði
allra leiða fram á síðustu stundu.
Það er margs að minnast frá langri
og góðri vegferð bæði frá hinu hvers-
dagslega lífi, svo og á ferðalögum,
ekki síst á Fróðá á Snæfellsnesi þar
sem fjölskyldur okkar hafa átt ótal
góðar stundir í fjölda mörg ár. Það
var ánægjulegt að eiga nokkra daga
saman á Fróðá í ágúst sl. þar sem
Guðlaug naut daganna, gat spilað golf
og farið í gönguferðir þrátt fyrir að
sjúkdómurinn væri farinn að taka
sinn toll. Mér þykir líka ómetanleg
minningin um ferð sem við fórum til
London fyrir rúmu ári síðan. Ég sagði
henni að ég ætlaði að fara til London
til að sjá dóttur mína á sviði. Þá sagði
hún „ég ætla með, ég legg mig bara
öðru hvoru“. Þetta var lýsandi fyrir
kjark hennar í þessari baráttu. Og
hún fór með til London og María
Bryndís líka og við áttum sannarlega
góða daga í þeirri ferð sem ég er
þakklát fyrir núna. Henni var margt
til lista lagt og var m.a. mikil handa-
vinnukona og kenndi handavinnu í
mörg ár. Fallegri vinnu hef ég ekki
séð en hennar enda óvenju vandvirk
og átti hún yfirleitt síðustu og flókn-
ustu lykkjurnar í mínum hannyrðum
en til hennar leitaði ég jafnan þegar
ég var komin í vandræði.
Það er því margt sem við Júlíus og
börnin okkar þökkum fyrir nú á
kveðjustundu og vonum að minningin
um allt sem hún gaf af sér hjálpi
Benna, börnunum og öðrum ástvinum
á þessum erfiðu tímum.
Guð blessi minningu hennar.
Erna Hauksdóttir.
Hugurinn ber okkur mörg ár aftur
í tímann, við vorum nýgift úti á lífinu í
miðbænum. Við hittum þá Benna með
stúlkunni sinni sem við höfðum
reyndar heyrt af, henni Gullu. Við
gengum með þeim um bjarta sumar-
nótt suður Tjarnarbakkann, gegnum
háskólalóðina og út á Ægisíðu. Þar
bjó Gulla með litla drengnum sínum,
Svenna. Þau urðu hluti af fjölskyldu
okkar eins og við urðum hluti af henn-
ar fjölskyldu. Benni og Gulla giftu sig
nokkru síðar og fljótlega bættist
Haukur í hópinn og síðar María Bryn-
dís. Í tæpa tvo áratugi hafa fjölskyld-
ur okkar búið í Ártúnsholtinu og stutt
verið milli heimilanna.
Þau bjuggu sér fallegt heimili, voru
samrýnd og hlúðu vel að börnum sín-
um, vinum og fjölskyldu. Iðulega sást
til þeirra á úttroðnum jeppanum á leið
úr bænum með tengdamömmubox á
þakinu. Ferðalög, útivera, veiði og
golf var þeirra líf og yndi og ekki dró
úr þegar þau eignuðust hlut í Fróðá á
Snæfellsnesi þar sem dvalið var
löngum stundum með fjölskyldu og
vinum.
Þessi heilbrigði og lífsglaði lífsstíll
þroskaði börnin og gerði fjölskylduna
sterka og samheldna.
Okkur brá illa þegar Gulla greind-
ist með krabbamein fyrir nokkrum
árum. Hún barðist við meinið eins og
hún gekk að öðrum viðfangsefnum,
einbeitt og sigurviss. Tvisvar hafði
hún betur og aldrei gafst hún upp, en
enginn má að sköpum renna og þegar
líkaminn gat ekki meira var barátt-
unni lokið.
Litla fjölskyldan hennar Gullu situr
eftir harmi slegin og notar nú styrk-
inn og samheldnina sem hún bjó hana
út með, til að fást við sorgina og miss-
inn.
En sorgin er spegilmynd gleðinnar,
við grátum vegna skemmtilegu
stundanna og góðu minninganna sem
og þess sem hefði getað orðið. Við
munum hins vegar bjarta brosið,
geislandi augun, hláturinn, óþrjótandi
sköpunargleðina, lífsþorstann og vin-
arþelið. Við söknum sportlegrar og
litríkrar konu, sem skilur eftir sig
djúp spor. Hún kaus gleðina fram yfir
sorgina til síðustu stundar. Þannig
viljum við minnast hennar.
Megi guð geyma Guðlaugu og
styðja þá sem eftir lifa.
Ásta Möller, Haukur Þór
Hauksson.
Eftir öll þessi ár er erfitt fyrir okk-
ur hin að horfast í augu við veru-
leikann, Guðlaug mágkona mín var
hluti af fjölskyldunni og þannig hafði
það verið síðan ég var unglingur. Allt-
af heilsaði hún mér hressilega á sinn
glaðbeitta hátt og í framhaldi af því
voru heimsmálin oftar en ekki leyst á
skammri stundu. Þannig minnist ég
hennar enda var hún hispurslaus og
litrík persóna sem gustaði af hvar
sem hún fór. Eftir stendur minning
um góða mágkonu sem kunni að lifa
lífinu, golf, veislur og allar Fróðár-
ferðirnar og alltaf með eitthvað á
prjónunum. Guðlaug var ekki bara lit-
rík persóna í þeirri merkingu, heldur
ber umhverfi hennar þess merki að
hún kunni að velja liti og nota þá, en
heimili hennar og hannyrðir bera vott
um listrænt innsæi.
Við Jóna og börnin vottum Benna
bróður, Svenna, Hauki, Maríu, Her-
dísi og fjölskyldu okkar dýpstu sam-
úð.
Hörður Hauksson.
Elsku Guðlaug, frænka mín og vin-
kona.
Á kveðjustund dansa minningarnar
við tímann og tilfinningarnar taka
snúninga í takt. Við, systkinadæturn-
ar hvor á sínu árinu, saman í afmæl-
um, jólaboðum, sumarbústaðnum í
Kópavogi, í Skugga eða á ferðalögum.
Með foreldrum okkar og systkinum
eða öðrum úr stórfjölskyldunni frá
Hvilft. Oft glatt á hjalla þar. Fjöl-
skyldur okkar saman í Tánusinum á
ferðalagi, pabbi við stýrið, mamma
við hlið hans með Hjördísi í fanginu,
foreldrar þínir í aftursætinu með
Herdísi og svo restin í skottinu, alls
ellefu manns og farangurinn á toppn-
um, ekkert mál, bara ævintýri.
Frænknasambandið breyttist í vin-
konusamband, við báðar einstæðar
mæður sem tókum upp á því að
ferðast um óbyggðir. Hornstrandir í
sól, þú stjórnaðir því að við tókum
grillið með og við grilluðum að lokn-
um góðum göngudegi, alla fimm dag-
ana sem við gistum í Hornvíkinni. Þú
kunnir að njóta lífsins. Þú miklaðir
ekki hlutina fyrir þér, alltaf fremst í
flokki þá eins og endranær, alltaf
sami krafturinn. Það var einhvern
veginn aldrei neitt mál hjá þér. Við
brutum niður vegginn í íbúðinni minni
í Barmahlíðinni. Okkur fannst vanta
birtu inn á ganginn og plássið myndi
nýtast betur. Strákunum okkar
skelltum við inn í herbergi að leika og
við tókum sleggjur og lömdum vegg-
inn niður. Höfðum smááhyggjur af
rafmagnslögnum en reiknuðum bara
með að það væri hægt að fá fagmenn
til að ganga frá því sem við ekki réð-
um við enda gekk það eftir. Hindranir
voru til að sigrast á en ekki láta þær
stoppa sig. Þannig varstu.
Ferðin sem breytti lífi þínu hvað
mest var Þórsmerkurferðin okkar um
hvítasunnuna 1981. Við ætluðum að
sigra Eyjafjallajökul en veðurguðirn-
ir voru okkur ekki hliðhollir þannig að
við þurftum að snúa við. Það voru
fleiri sem þurftu að hverfa frá jökl-
inum þennan dag, strákahópur sem
við tókum tali. Einn þeirra vék ekki
frá hlið þér þetta kvöldið og hefur
ekki vikið frá hlið þér síðan, hann
Benni.
Útivistarkonan, listakonan, hand-
verkskonan, glæsikvendið, smekkvísa
konan, golfkonan, skíðakonan. Þú
varst fjölhæf og notaðir hæfileika
þína sjálfri þér og öðrum til gagns og
gleði. Fjölskyldukonan sem bar um-
hyggju fyrir börnunum sínum þrem-
ur og eiginmanni var fyrirferðarmikil.
Þú varst mikill vinur vina þinna, enda
áttir þú þá marga og góða, það var
bara svo skemmtilegt að vera með
þér.
Mín kæra, þá er komið að kveðju-
stund, takk fyrir allt. Megi fjölskylda
þín finna styrk í minningunum til að
takast á við sorgina. Farðu í friði.
Kristjana Fenger.
Baráttu Guðlaugar frænku minnar
er lokið, þvílíkur kjarkur og æðru-
leysi. Uppgjöf var ekki til í hennar
huga. Sá sem öllu ræður hefur kallað
hana til sín.
Margar minningar koma fram er
ég lít yfir farinn veg og skoða lífs-
göngu okkar. Við frænkurnar vorum
jafngamlar í árum og mánuði, dætur
tvíburabræðra sem tengdu þræði
okkar saman strax í frumbernsku.
Fjölskyldur okkar bjuggu í sama húsi
um tíma þar sem fjör og glens ein-
kenndi æsku okkar. Þá voru farar-
tækin heldur færri en nú til dags og
börnunum var þá staflað í vagna og
kerrur þegar mæður okkar gerðu sér
dagamun og fóru dagsferð með hóp-
inn t.d. í Laugardalinn. Seinna var
vinsælt að fá að sofa hvor hjá annarri,
á Ægisíðunni, Háleitisbrautinni,
Hvassaleitinu eða uppi í sumarbú-
stað. Jólaboðin voru alltaf tilhlökkun-
arefni, því þá sameinaðist stórfjöl-
skylda feðra okkar sem var nú ekki
lítil. Leikir, þrautir, grín og glens og
ekki má gleyma jólaböllunum sem
Hjálmar föðurbróðir okkar bauð til í
Áburðarverksmiðjunni í Gufunesi.
Eftir að við Guðlaug eignuðumst
okkar fjölskyldur héldu böndin áfram
að styrkjast. Við gerðum það að sið
um tíma frænkurnar Guðlaug, Her-
dís, Kristjana, Hjördís, Guðrún og ég,
ásamt fleirum, að fara með börnin
okkar inn í Þórsmörk í svokallaðar
frænkuferðir. Þar var margt brallað,
brauð bakað, farið í fjallgöngur og
vaðið í ám. Þessar ferðir eru ógleym-
anlegar og börnin okkar, sem nú eru
orðin fullorðin, minnast þeirra í dag.
Ekki er annað hægt en að minnast á
móttökurnar sem við fjölskyldan
fengum er við ásamt vinahjónum okk-
ar, Ernu og Ragga, heimsóttum Guð-
laugu og Benna til Álaborgar 1984.
Rjúkandi kalkúnn beið á borðum og
daginn eftir, á sjö ára afmæli Jóhanns
sonar okkar, var Guðlaug tilbúin með
afmælistertu í tilefni dagsins.
Sú mynd sem við fjölskyldan höfum
af Guðlaugu er opin, glaðleg, frjó, list-
ræn og smekkleg manneskja sem
þorði að fara sínar eigin leiðir og
ávallt glæsileg og frumleg til fara.
Listfeng var hún í höndum og margt
fallegt skilur hún eftir sig. Golfíþrótt-
in var henni og allri fjölskyldunni
hugleikin ásamt því að vera mikil úti-
vistarmanneskja og lagði hún mikið
upp úr ferðalögum með fjölskyldunni.
Eigum við góðar minningar frá sam-
eiginlegri Hornstrandaferð. Griða-
stað átti fjölskyldan á Fróðá og þar
fengum við Balli að njóta gestrisni
þeirra Benna ásamt „prufu“golfi fyrir
þá sem kunna ekki neitt.
Elsku Benni, Svenni, Haukur og
María Bryndís, Heddý, systkin og
fjölskyldur. Við og börnin okkar,
Bryndís, Jóhann og Baldvin Már,
biðjum algóðan Guð að gefa ykkur
styrk svo að sorgin megi verða að
bjartri og góðri minningu.
Sigríður og Baldvin
(Sissý og Balli).
Aðventan byrjuð og jólin, hátíð
gleði og ljósa að nálgast, en skyndi-
lega dimmir að. Fágæt kona á besta
aldri er numin brott frá eiginmanni og
börnum eftir langa og hetjulega bar-
áttu. Spurningin hvers vegna leitar á
en henni verður ekki svarað í þessu
lífi.
Guðlaug var einstök kona búin svo
mörgum kostum. Mér fannst hún allt-
af vera persónugervingur þess, sem
best var talið í norrænum víkingakon-
um. Yfir henni var reisnarbragur,
glæsileg, ljóshærð og bláeyg og jafn-
framt bráðvel gefin, ósérhlífin og
sjálfstæð og með afbrigðum traust en
bjó jafnframt yfir mikilli hlýju. Hún
var hrein og bein í orðum og hafði lítið
álit á tæpitungutali. Var því vel hlust-
að þegar hún talaði og farið að ráðum
hennar enda þau góð.
Aldur og fjarlægðir um árabil
skildu okkur frændsystkinin að og
var það því ekki fyrr en síðustu árin í
veikindum hennar, sem ég kynntist
henni nánar. Þau kynni fylltu mig að-
dáun á henni og hvernig hún brást við
GUÐLAUG
SVEINSDÓTTIR
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Með þessari fallegu bæn
viljum við senda aðstand-
endum Guðlaugar samúðar-
kveðjur.
Kvennanefnd Golf-
klúbbs Reykjavíkur.
HINSTA KVEÐJA