Morgunblaðið - 03.12.2004, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 3. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hinrik Alberts-son fæddist í
Keflavík 2. júlí 1925.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 25. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Albert Bjarnason,
útgerðarmaður og
Lísbet Gestsdóttir,
húsmóðir. Systkini
Hinriks eru Bjarni,
d. 21. desember
1981, Helga og Sig-
rún, báðar á lífi.
Hinrik kvæntist 9.
desember 1950 Ráðhildi Guð-
mundsdóttur, Höfnum. Þau eign-
uðust þrjá syni, elsti sonurinn
lést í fæðingu. Annar sonurinn
er Albert, trésmiður, kvæntur
Guðrúnu Guðbjartsdóttur, ljós-
móður. Þau eiga þrjú börn,
Hildi, Önnu og Hinrik. Þriðji
sonurinn er Guð-
mundur, trésmiður,
kvæntur Guðríði
Guðjónsdóttur,
bankagjaldkera.
Þau eiga þrjú börn,
Erlu, Guðrúnu og
Magnús. Erla er
gift Sveini Magnús-
syni og eiga þau
eina dóttur, Helgu.
Hinrik hóf ungur
störf við útgerð föð-
ur síns, fór í stýri-
mannaskólann þar
sem hann lauk skip-
stjórnarprófi árið
1949 og tók eftir það við skip-
stjórn á bátum föður síns. Síð-
ustu þrjátíu starfsárin vann Hin-
rik hjá Esso og lét þar af
störfum vegna aldurs 1995.
Útför Hinriks fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Minningarnar koma upp í huga
mér og tárin streyma. Það er sárt að
hugsa til þess að nú er Henni afi
minningin ein. En minningarnar
sefa sárasta harminn. Ég trúði því,
þegar ég var yngri, að Guð gæti ekki
verið alls staðar, þess vegna skapaði
hann afa og ömmu. Það er ástæða
fyrir því að maður hefur barnatrú
sem þessa og hún er Henni afi og
Ráða amma. Við barnabörnin fengu
að njóta þeirra forréttinda að eiga
Henna afa. Heiðarleiki og samvisku-
semi einkenndu afa okkar og þrjóska
hans leyndist bak við hans léttu
lund.
Mér þykir sárt að viðurkenna það,
en það er komið að leiðarlokum, afi
minn. Ég kveð þig með þakklæti í
huga. Þú skildir eftir mikið vega-
nesti handa okkur. Þú kenndir mér
að passa vel upp á fjölskylduna og þá
sem mér þykir vænt. Þú passaðir svo
vel upp á okkur barnabörnin, þurftir
helst að heyra í okkur á hverjum
degi og leyndir aldrei hversu stoltur
þú varst af okkur. Já, afi og amma
eru sannarlega englar í dulargervi.
Ég er þakklát fyrir að ég náði að
koma heim og kveðja þig. Þú gafst
mér mikinn styrk á okkar kveðju-
stund, klappaðir mér á kinnina og
gafst mér lítið bros. Við barnabörnin
lofuðum þér öll, áður en þú kvaddir,
að við myndum passa vel upp á
ömmu. Það eigum við eftir að gera
því hún er eina amman sem við eig-
um eftir. Með henni eigum við eftir
að minnast þín og allra okkar góðu
stunda saman.
Guð geymi þína fallegu sál og
hafðu þökk fyrir allt. Henna afa mun
ég aldrei gleyma.
Kallið er komið,
komin er stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín
Erla.
Það er komið að kveðjustund, afi
minn. Minningarnar koma upp í
huganum og ég minnist þín klökk.
Ég man ferðirnar á Laugarvatn með
þér og ömmu, við Anna í aftursæt-
inu, að segja hvað við keyptum fyrir
peninginn sem frúin í Hamborg gaf
okkur. Þú hristir alltaf hausinn og
brostir þegar amma byrjaði að telja
upp það sem hún ætlaði að kaupa
sér. Þannig var það alltaf þegar
amma fór að tala um að nú væri hana
farið að vanta nýja skó eða föt. Þú
brostir bara og hristir hausinn, en
alltaf fórst þú með Ráðhildi þína til
Reykjavíkur á búðarölt. Þú varst
alltaf svo hrifinn af ömmu og fannst
svo skemmtilegt að gera at í henni.
Þegar við vorum veik var okkur
pakkað inn í teppi og keyrð upp í Há-
holt. Þú pakkaðir okkur alltaf inn í
þína sæng áður en þú fórst í vinnuna,
vildir að við kúrðum í þínu bóli. Svo
komstu heim með hraun og malt eft-
ir vinnu. Þú hugsaðir alltaf svo vel
um okkur.
Þú varst svo skemmtilegur, afi
minn. Það var alltaf svo stutt í brosið
og húmorinn og stríðnin voru alltaf á
sínum stað. Núna ertu farinn á góð-
an stað, örugglega að stríða Bjarna
bróður þínum, sem þú saknaðir mik-
ið.
Elsku afi minn, þú gafst okkur svo
mikið þína síðustu daga. Þú gast
ekki sagt okkur með orðum að þér
þætti vænt um okkur. En tárin þín
sögðu allt og við fundum fyrir þínum
hlýja hug. Þú barðist hetjulega þar
til þú sofnaðir að lokum, ég dáist að
þér fyrir það.
Ég kveð þig að lokum með sökn-
uði, bið góðan Guð að passa þig vel.
Við munum öll hittast á ný.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín
Guðrún.
Elsku Henni afi minn, nú ert þú
dáinn. Hver á núna að hringja í okk-
ur Henna frænda á kvöldin og spyrja
hvernig gekk í skólanum í dag? Þú
varst besti afi. Þú vildir alltaf vera að
keyra okkur strákana út um allt og
alltaf fórst þú í bakaríið þegar við
vorum búnir í skólanum á daginn. Þú
talaðir alltaf um okkur sem litlu
strákana þína. Þú hafðir svo gaman
af okkur, sagðir að við værum svo
skemmtilegir strákar. En það var
bara því þú varst sjálfur svo
skemmtilegur. Varst alltaf að segja
brandara og gera at í ömmu. Við
Henni frændi höldum áfram að gera
at í ömmu fyrir þig, af því að við
sögðum þér áður en þú fórst að við
myndum passa hana fyrir þig. Það
var alltaf svo gaman að vera með þér
og ömmu á Laugarvatni. Við fórum
saman í gufuna og minigolf og spil-
uðum saman á kvöldin. Ég gleymi
heldur ekki öllum þeim skiptum sem
við sváfum í Háholtinu, það var svo
gaman. Mér fannst þú svo duglegur
eftir að þú veiktist fyrir tveimur ár-
um. Þú varst sterkur maður og
þannig man ég þig. Svo varðst þú
aftur veikur og ég trúði því að þér
myndi batna svo að þú gætir haldið
jólin með okkur, en ég held að Guð
hafi vantað nýjan engil til að hjálpa
sér og þess vegna kallaði hann á þig.
Ég trúi því, afi minn, að nú sért þú
hjá Guði og hann passi upp á þig.
„Ég er upprisan og lífið. Sá sem
trúir á mig mun lifa þótt hann deyi.
Og hver sem lifir og trúir á mig mun
aldrei að eilífu deyja.“ (Jóhannesar-
guðspjall 11, 25–27.)
Takk fyrir að vera Henni afi minn,
ég mun aldrei gleyma þér.
Þinn
Magnús.
Í þessum reit er þögnin himindjúp
en þýðum geislum stafar
á foldarsár og fáein kistublóm
sem fylgdu þér til grafar.
Og bráðum lúta blómin reku hans
er býst til þess að moka.
Og moldin breiðir myrkur yfir þig
og mig sem hjá þér doka.
En sem þú hefur söknuður til fulls
mér sorgarklæði skorið
þá ljómar inn í lokrekkju til mín
af ljósi í dökkvann borið:
við sáluhliðið syngur lítill fugl
um sólskinið og vorið.
Takk fyrir allt skutlið. Takk fyrir
endalausa þolinmæði. Takk fyrir
brosið. Takk fyrir allt og allt, elsku
afi.
Hildur, Anna og Hinrik.
Ég man alltaf eftir Henna þegar
að ég var yngri að fara til ömmu og
afa í Háholtið, maðurinn með ístruna
sem átti ESSO bílinn. Alltaf varð
mér litið á þennan bíl, Lada sport
jebbi var það. Svo einhverjum árum
seinna kynnir Erla mig fyrir þessum
manni, Henna afa sínum. Henni var
maður að mínu skapi, ég hafði svo
gaman af honum, alltaf að grínast og
stríðnin var aldrei langt undan.
Hann hafði góðan húmor og alltaf
var skemmtilegt að hlusta á sögurn-
ar hans.
Ekki er hægt að tala um Henna án
þess að nefna Ráðu. Þau áttu sterkt
hjónaband og báru endalausa virð-
ingu fyrir hvort öðru. Henni var allt-
af að gera at í Ráðu en samt sá mað-
ur hversu hrifinn hann var af henni.
Mér var strax tekið vel í Háholt-
inu af Henna og Ráðu. Eitthvað
fannst þeim vanta af kílóum utan á
mig í byrjun, því um leið og maður
kom inn þá þá heyrðist: „Ráða, náðu
í ís handa honum Svenna.“ Já, ekki
vantaði ísinn eða bláberin með rjóma
á þeim bæ. Gestrisnin var í fyrirrúmi
á heimili þeirra.
Sumarið 2000 komu Henni og
Ráða í heimsókn til okkar Erlu til
Danmerkur. Þetta var skemmtileg-
ur tími sem við áttu með þeim. Það
var gaman að vera í kringum þau
hjón. Þeim tíma munum við ekki
gleyma.
Henni var öðlingsmaður sem allir
geta tekið sér til fyrirmyndar. Hann
hafði sterka réttlætiskennd og og
sýndi alltaf náunganum virðingu og
góðmennsku. Hann var greiðvikinn
maður og var vinamargur.
Ég minnist merks manns og
þakka fyrir að hafa kynnst honum.
Mér þykir leitt að ekki hafa fengið
tækifæri til að kveðja hann, en minn-
inguna um hann mun ég varðveita.
Það var honum mikill styrkur að
Ráða, strákarnir hans, tengdadætur
og barnabörnin öll stóðu við hlið
hans þar til hann fékk hvíldina. Megi
góður Guð styrkja þau í sorginni.
Guð blessi minningu hans og hvíli
hann í friði.
Sveinn Ólafur Magnússon.
Henni frændi er látinn, eða „afi
Henni“ eins og við bræðurnir og
hann sjálfur kölluðum hann stund-
um. Það er óhætt að segja að Henni
hafi verið farsæll maður, hress, góð-
ur vinur, umhyggjusamur, heiðar-
legur og skemmtilegur. Skemmti-
legasta afmælisveisla sem ég hefi
upplifað var sextugsafmælið hjá
Henna. Þetta var fyrir 19 árum og er
þetta afmæli mér en í fersku minni
þó svo ég hafi einungis verið 15 ára
gutti. Afmælið var haldið á Laugar-
vatni í orlofshúsum Olíufélagsins og
voru Henni og Ráða búin að leigja
tvö hús fyrir veisluna, eitt fyrir sjálfa
veisluna og svo gamla húsið sem
svefnskála. Ég fékk það verkefni hjá
Henna að koma fullorðna fólkinu í
háttinn í gamla húsinu. Tryggja að
allir rötuðu á réttan stað og kæmust
heilu og höldnu til svefns eins og
hann orðaði það. Ég á margar góðar
minningar frá Laugarvatni og fannst
alltaf gaman að koma í heimsókn til
Ráðu og Henna þar, hvort sem það
var til að veiða, spila vist, spila mini-
golf eða bara slappa af og borða frá-
bæran mat hjá þeim hjónum.
Er ég hugsa til baka frá því ég var
barn er Henni ávallt hress og kátur í
minningunni og alltaf tilbúinn að
bregða á leik við börnin. Gerði t.d.
óspart grín að því að ég sem barn gat
aldrei sagt rétt „Ketill“ heldur sagði
alltaf „Kekill“ sem var þá minn besti
vinur, en Henna fannst ákaflega
gaman að hlusta á mig segja þetta.
Þá minnist ég þess hve spennandi
mér þótti að fara í bíltúr með Henna
í Land Rover jeppanum sem Henni
ók um á og síðar í Lada Sport jepp-
anum.
Henni var farsæll maður, vel
kvæntur og er ekki hægt að segja
annað en að Henni hafi átt góða fjöl-
skyldu. Fáir eru svo heppnir að eiga
svona stóra og góða fjölskyldu, hvort
sem það eru langömmubörn, barna-
börn, tengdadætur eða synir. Henni
var umvafinn ást alla sína ævi og
efast ég um að margir hafi verið jafn
vel kvæntir og Henni.
Ég vil þakka fyrir að eiga svona
góða ættingja, þakka fyrir öll þau jól
sem við höfum verið saman, þakka
fyrir allar þær stundir sem við höf-
um átt saman um leið og ég og mín
fjölskylda vottum Ráðu, Alberti,
Guðmundi, Guðrúnu, Guðríði, Hildi,
Erlu, Önnu, Guðrúnu, Henna yngri,
Magga og Helgu litlu okkar dýpstu
samúð.
Eysteinn Jónsson og fjölskylda.
Elsku langafi minn. Núna ert þú
farinn að sofa. Ég bendi á myndina
af okkur saman og segi „gangafa
lúlla“. Þú, sem alltaf varst svo góður
við mig, varst vanur að sitja tíman-
um saman og fylgjast með hvað ég
var að brasa. Þú varst eitt bros er þú
sást mig. Þegar ég kom í heimsókn í
ágúst og við pabbi vorum með þér í
sundlauginni þá varst þú svo mont-
inn, sagðir öllum frá því að ég væri
langafastelpan þín. Þegar þú lást á
sjúkrahúsinu vildir þú hafa myndina
af mér hjá þér á borðinu, það er gott
að vita af því að ég var í huga þínum
allan tímann. Ég veit að þú varst
ánægður að ég náði að koma heim til
Íslands og gefa þér kveðjukossinn á
kinnina. Mamma og pabbi ætla að
vera dugleg að segja mér sögur af
þér, svo ég muni ekki gleyma lang-
afa mínum. Ég ætla að vera góð við
langömmu og ég veit að þú átt eftir
að fylgjast með mér stækka og passa
upp á mig í framtíðinni.
Ég heyri Jesú himnesk orð:
„Kom hvíld ég veiti þér.
Þitt hjarta er mætt, og höfuð þreytt,
því halla að brjósti mér.“
(Þýð. Stefán Thor.)
Góða nótt langafi.
Þín litla langafastelpa
Helga.
Henni var okkar besti vinur. Það
var aldrei lognmolla í kringum hann
Henna. Hann var hreinn og beinn og
hafði góða frásagnargáfu og var því
mjög skemmtilegt að vera í návist
hans. Aldrei gleymi ég þegar við
Magga vorum í tilhugalífinu og átt-
um að mæta í sumarbústað á Laug-
arvatni til að hitta skyldfólk hennar í
fyrsta sinni. Það var með hálfum
huga sem mætt var á staðinn en
feimnin gleymdist fljótt því mót-
tökur fjölskyldunnar og ekki síst hjá
Henna voru frábærar í alla staði og
ekki spillti kjötsúpan góða hennar
Ráðu systur Möggu fyrir því að gera
þessa stund ógleymanlega. Á þess-
um stað í sumarhúsum Olíufélagsins
á Laugarvatni áttum við og fjöl-
skyldur okkar eftir að eiga saman
margar ánægjustundir. Það var oft
glatt á hjalla og ef til vill voru
skemmtilegustu stundir okkar
Henna yfir grillinu á Laugarvatni, á
meðan frúrnar sáu um hinn helming
matseldarinnar. Til marks um sam-
heldni fjölskyldnanna minnumst við
þess að brúðkaupsveisla okkar var
haldin á heimili Ráðu og Henna og
þar var einnig haldin skírnarveisla
Karls sonar okkar.
Síðasti afmælisdagur hans Henna
er okkur sérlega minnisstæður en
þann dag gekk sonur okkar í hjóna-
band. Var það mikill gleðidagur í
fjölskyldunni.
Auk þess að samgangur væri mik-
ill á milli fjölskyldna okkar nánast
dags daglega hittumst við á hverjum
einustu jólum frá því við giftum okk-
ur og má segja að synir okkar og
þeirra synir hafi verið og séu enn
eins og systkini og nú hafa barna-
börn Henna og Ráðu og okkar
barnabarn tekið við því hlutverki.
Það er oft glatt á hjalla í þessum
jólaboðum og sérstaklega minnumst
við þess þegar fjölskyldurnar sam-
einast í því að ganga í kringum jóla-
tréð, en Henni hafði ákaflega gaman
af að fylgjast með því enda ákaflega
barngóður maður. Ýmislegt annað
var brallað, farið í leiki, spilað og alls
konar uppákomur hafðar í frammi,
sem ekki skal hér tíundað en minn-
ingarnar eru margar og ljúfar.
Hans verður sárt saknað af okkur
öllum.
Henni var ákaflega farsæll maður
í starfi sínu, fyrst sem skipstjóri og
síðar sem starfsmaður Olíufélagsins.
Hann átti góða konu, syni, barna-
börn og elskulegt barnabarnabarn,
hana Helgu. Fjölskyldan stóð heil-
steypt við hlið hans til dauðadags.
Elsku Ráða og fjölskylda, við biðj-
um þess að góður guð megi styrkja
ykkur í sorg ykkar.
Magnúsína og Jón.
HINRIK
ALBERTSSON
Morgunblaðið birtir minningargrein-
ar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgunblað-
ið í fliparöndinni – þá birtist valkost-
urinn „Senda inn minningar/afmæli“
ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count). Ekki
er unnt að senda lengri grein. Hægt
er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hve-
nær hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks hvað-
an útförin fer fram og klukkan hvað
athöfnin hefst. Ætlast er til að þetta
komi aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minningar-
greinunum.
Undirskrift Minningargreinahöfund-
ar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í tilkynn-
ingu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um
annað. Ef nota á nýja mynd er ráð-
legt að senda hana á myndamót-
töku: pix@mbl.is og láta umsjónar-
menn minningargreina vita.
Minningargreinar