Morgunblaðið - 03.12.2004, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 3. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jóhann JúlíusKristinsson,
fæddist í Ytra-Dals-
gerði í Djúpadal 30.
júlí 1921. Hann lést á
Dvalarheimilinu Hlíð
21. nóvember síðast-
liðinn. Hann var son-
ur hjónanna Kristins
Randvers Stefáns-
sonar, verkamanns á
Akureyri, f. 17.7.
1891, d. 1.12. 1973,
og konu hans Elín-
borgar Jónsdóttur,
húsmóður, f. 17.9.
1895, d. 15.10. 1992.
Systkini Jóhanns eru Jón, f. 2.7.
1916, búsettur á Akureyri, Stefanía
Jóhanna, f. 4.5. 1919, bús. í Dalvík-
urbyggð, og Hannes Björn, f. 20.7.
1928, búsettur í Bandaríkjunum.
Jóhann Júlíus kvæntist 1. júlí
1944 Guðrúnu H. Aspar, f. 2. jan.
1922 á Akureyri. Foreldrar hennar
voru Halldór Hjálmars Guðmunds-
son Aspar, framkvstj. á Ak., f. 25.5.
1894, d. 22.2. 1935, og k.h. Krist-
björg Torfadóttir húsm., f. 5.5.
1902, d. 22.5. 1987. Börn Jóhanns
og Guðrúnar eru: 1) Stúlka, f. 6.10.
1944, d. 16.12. 1944. 2) Kristinn
Halldór, f. 4.3. 1946, bifvélavirk-
jam. á Ak., maki Margrét Alfreðs-
dóttir, f. 7.8. 1949, skrifstofustj.
Börn: Alfa Björk, f. 28.7. 1970, leik-
skólastj. á Ak. Barn: Arna Guð-
björg, f. 1991, faðir: Magnús Ax-
elsson. Signý Þöll, f. 16.11. 1973,
iðjuþj. í Rvík. Jóhann, f. 7.8. 1980,
bifreiðasm. í Rvík., sambýlisk.:
Hulda Þórhallsdóttir, f. 5.12. 1980,
flugfreyja. 3) Elín Björg, f. 22.4.
1948, skrifstofum. í Reykjavík,
maki Sævar Sæmundsson, f. 26.2.
1945, skipaskoðunarm. Börn: Sæ-
mundur, f. 30.1. 1967, sölustj. Rvík,
maki Marta Gunnarsdóttir, f. 31.7.
1970, kennari. Dætur: Bára, f.
1995, og Brynja, f. 2002. Guðrún
Ösp, f. 15.10. 1969, nemi, bús. í
Mos., sambýlism. Sigurður Val-
garðsson, f. 9.9. 1966, vegaeftir-
litsm. Börn: Anna María, f. 1991,
Elvar Jóhann, f. 1996, og Bjarki
Rúnar, f. 1997. María Sif, f. 17.2.
1975, rafm.verkfr. Synir: Baldur
Kári, f. 2000, og Gunnar Tómas, f.
2002. Egill, f. 9.6. 1982, verkfræðin.
7) Ásta Hrönn, f. 16.7. 1957, skrif-
stofum. á Egilsst., maki Gísli Agnar
Bjarnason, f. 13.9. 1951, endursk.
Dætur: Oddný Ösp, f. 4.12. 1978,
hjúkrunarnemi á Ak., maki: Er-
lingur Sigurjón Ottósson, f. 19.3.
1971, sjóm. Synir: Arnar Smári, f.
1998, og Steinar Snorri, f. 2000. Jó-
hanna Björk, f. 13.5. 1980, tölvun-
arfr. í Rvík, maki Rögnvaldur
Heimisson, f. 22.9. 1977, útgerðar-
maður. 8) Magnús, f. 10.1. 1959,
bús. á Ak. 9) Sólveig, f. 9.2. 1961,
tæknit. á Ak., maki: Þröstur Vatns-
dal, f. 18.5. 1959, verslunarstj.
Börn: Júlía, f. 13.2. 1983, nemi í út-
stillingum. Torfi, f. 23.12. 1987, raf-
eindav.nemi. Magni, f. 25.9. 1998.
Jóhann ólst upp í foreldrahúsum
og stundaði ýmsa vinnu á sínum
yngri árum. Hann starfaði við al-
mennar bifreiðaviðgerðir (1939–
50), m.a. á BSA og Mjölni. Hann
stofnaði og gerðist framkvstj. bif-
reiðaverkst. Víkings sf. á Akureyri
(1950–55) og rak það ásamt Magn-
úsi Jónssyni. Hann var fram-
kvæmdastjóri bifreiðaverkst. Þórs-
hamars hf. á Akureyri 1955–68, að
undanskildu 15 mánaða leyfi 1962–
63, er hann dvaldist í Michiganríki í
Bandaríkjunum og kynnti sér bif-
reiðaviðgerðir þar. Jóhann varð
bifvélavirkjam. 1965. Hann stofn-
aði öðru sinni Víking sf. árið 1969
og byggði verkstæði á Furuvöllum
á Akureyri ásamt elsta syni sínum,
Kristni Halldóri. Þeir höfðu sölu-
umboð og viðgerðarþjónustu fyrir
Peugeotbíla á Akureyri 1970–90,
er þeir lögðu starfsemi fyrirtækis-
ins niður. Þá hallaði Jóhann sér að
áhugamálum sínum við smíðar á
bæði á tré og málm og er þekktur
fyrir smíðisgripi sína í messing. Jó-
hann starfaði í Frímúrarareglunni
á Akureyri og einnig í Lionsklúbbi
Akureyrar. Hann var mikill áhuga-
maður um laxveiði og síðar sjó-
stangaveiði og starfaði í félögum
tengdum þeim veiðum. Vann til
margra verðlauna á sjóstanga-
veiðimótum víðsvegar um land og
var eitt ár Íslandsmeistari. Hann
var upphafsmaður í fluguhnýting-
um fyrir sjóstangaveiði.
Útför Jóhanns verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
1973, grunn- og leik-
skólak. í Mos., maki
Einar Áskelsson, f.
23.5. 1965, gæða- og
starfsmstj. Börn: Vikt-
or Ari, f. 1993, faðir
Jón Ægir Jóhannsson,
Elín Ása, f. 2001, og
Hjörtur Elí, f. 2003. 4)
Ingunn Þóra, f. 10.4.
1951, skrifstofum. í
Rvík, maki: Skúli Egg-
ert Sigurz, f. 18.12.
1951, framkvstj. Börn:
Berglind, f. 6.10. 1970,
flugfr. í Kóp., maki
Sigurður Valtýsson, f.
15.8. 1967, framkvstj. Börn: Bryn-
dís Kara, f. 1999, og Stefán Ingi, f.
2001. Margrét, f. 10.4. 1973, leik-
skólak. í Kóp., maki Kristján Gunn-
ar Ríkharðsson, f. 25.11. 1971,
húsasm. Börn: Skúli Eggert, f.
1998, og Kristjana Rún, f. 2002.
Sonur Kristjáns: Alexander Ingi, f.
1990. Kjörsonur Ingunnar og Skúla
er Ingólfur Rúnar, f. 3.7. 1977.
Barnsmóðir: Anna María Kristins-
dóttir, f. 22.5. 1982, börn: Kristín
Rán, f. 2000, og Alexander Breki, f.
2004. Dóttir Skúla er Dagmar
Skúladóttir, f. 27.7. 1971, þolfimi-
kenn. í Vestm.eyjum, maki Hjalti
Einarsson, f. 8.1. 1972, stýrim.
Börn: Erna Sif Sveinsdóttir, f.
1989, Viktoría Ágústa, f. 1999, og
Stefán, f. 2002. 5) Björn, f. 8.12.
1952, rekstrarstj. á Ak., maki Sig-
rún Harðardóttir, f. 31.5. 1953, af-
greiðslustj. Börn: Jóhanna Mjöll, f.
22.7. 1976, iðjuþj. á Ak., sambýlism.
Þröstur Már Pálmason, f. 14.11.
1972, kennaranemi. Dóttir: Líney
Lilja, f. 2001. Óðinn Snær, f. 20.9.
1978, húsasm.nemi á Ak., unnusta:
Halldóra Kr. Vilhjálmsdóttir, f.
31.1. 1975, leikskólak.nemi. Börn:
Telma Dögg Hallsdóttir, f. 1997, og
Jóhann Bjarki Salvarsson, f. 2000.
Björn Torfi, f. 2.12. 1988, nemi á
Ak. 6) Jóhann Gunnar, f. 9.1. 1954,
tæknifr. á Ak., maki: Ragna Ósk
Ragnarsdóttir, f. 22.1. 1955,
skrifststj. Börn: Ragna Kristín, f.
27.5. 1975, viðskiptafr. í Kóp.,
maki: Hlynur Tómasson, f. 19.3.
Nú er komið að leiðarlokum hérna
megin hliðsins hjá tengdaföður mín-
um Jóhanni Kristinssyni. Ferðin var
að mestu greið, þó svo að síðasti
spölurinn hafi verið erfiður á köfl-
um. Kynni okkar Jóhanns eða Jóa
Kristins eins og hann var jafnan
kallaður af vinum sínum hófust fyrir
rúmlega 30 árum er ég sat um dótt-
ur hans. Fyrst kynnti ég mig fyrir
Guðrúnu móður hennar en hún er
jafnan kölluð Nunna af vinum og
vandamönnum en mamma af heim-
ilisfólkinu og Jóhanni sjálfum. Sjálf-
ur kallaði ég hann karlinn okkar á
milli en hann var kallaður pabbi og
hún mamma af tengdabörnum.
Þetta þótti mér undarlegt til að
byrja með en þegar á leið skildi ég
hvers vegna. Þau hjón komu fram
við tengdabörn sín með sömu hlýju
og eigin börn. Karlinn var ekki
heima þegar ég kom fyrst í Rán-
argötuna en ég þáði kaffisopa af
mömmu og sagði ég henni af mínum
nánustu bæði frá Akureyri og
Reykjavík. Daginn eftir kom ég aft-
ur, þá var karlinn enn ekki heima,
vinna eða veiða, ég man ekki hvort.
Viku síðar var ég aftur kominn og þá
var karlinn heima og ég kynnti mig
með nafni og er mér enn minnis-
stætt hversu stórar hendur hann
hafði, mínar bókstaflega hurfu inn í
þessar krumlur. Handtakið var
sterkt og höndin hlý, það veit á stórt
hjarta hugsaði ég með mér og kom
það svo sannarlega í ljós eftir því
sem árin liðu.
Við okkar fyrstu kynni gat ég séð
að karlinum leist ekkert á þennan
horaða dreng frá höfuðborginni og
ætlaði dóttur sinni eitthvað betra
mannsefni, þá sennilega þrekmikinn
norðanmann, en ég gaf mig ekki og
nokkrum mánuðum síðar barst mér
njósn frá tengdasyni karlsins sem
hafði á sínum tíma ekki verið tekinn
neinum vettlingatökum til að byrja
með en tekinn í sátt fljótlega, eins og
ég, að nú væri öllu óhætt. Nú eru lið-
in rúmlega 30 ár og enn er ég
kvæntur dótturinni.
Ránargata 9 á Akureyri var stórt
heimili, átta börn og amma Elínborg
og Kristinn afi á jarðhæðinni. Það
var eins og að koma inn í sögu frá
því snemma á síðustu öld, allt þetta
fólk, en alltaf pláss við matarborðið.
Að koma „heim“ í Ránargötu var
orðið mér jafn tamt og að koma
heim til minna eigin foreldra, þannig
var manni alltaf tekið hjá þeim hjón-
um. Þegar ég sit hér og pára niður
þessar fátæklegu línur um þennan
höfðingja koma upp í hugann stund-
ir sem við áttum saman við veiðar í
Laxá í Aðaldal eða fórum saman í
kvikmyndahús hér í höfuðborginni
til að horfa á hasarmyndir, en það
gerðum við oft þegar karlinn kom í
bæinn.
Orð skulu standa var eitt af að-
alsmerkjum tengdaföður míns, það
var alltaf hægt að stóla á karlinn á
hverju sem gekk enda vegnaði hon-
um vel bæði í viðskiptum og á
heimavígstöðvum með mömmu sér
við hlið, en eins og einhver speking-
urinn sagði, að við hlið hvers farsæls
manns stendur ávallt góð kona. Jó-
hann Kristinsson átti góða og ham-
ingjuríka ævi, góða konu og börn.
Er hægt að óska sér einhvers betra?
Farðu í friði, kæri vinur.
Skúli Eggert Sigurz.
Þegar við hugsum til baka um afa
í Rán, þá vekur það margar góðar
minningar, um rommy-spila-
mennsku í Ránargötunni þar sem
það var stórsigur að ná að vinna afa
og ófáar stundir í Asparlundi þar
sem amma og afi gátu hvílt sig frá
amstri hversdagsleikans.
Í raun er hægt að lýsa afa mjög
vel með því að segja frá höndum
hans, þær voru stórar, sterkar og
ákveðnar en samt svo ótrúlega
mjúkar og hlýjar. Afi var vinnu-
þjarkur mikill og hafði fyrir stórri
fjölskyldu að sjá. En alltaf gaf hann
sér tíma til að vinna handverk og
það var falleg sjón að sjá hann vinna
við útskurð í tré eða messing, hnýta
flugur eða vinna við rennibekkinn,
að svo stórar hendur gætu unnið svo
fínleg verk var ótrúlegt.
Hann gerði miklar kröfur til síns
fólks um dugnað og elju. En eitt er
víst að það að fá hrós frá honum var
manni mjög mikils virði þar sem
maður átti það vel skilið þegar svo
var. Hann kenndi okkur að bera
virðingu fyrir vinnu og okkur eldra
fólki. Við erum stolt af því að hafa
verið partur af stórum hópi barna-
barna Jóa Kristins.
Elsku amma, nú kveður þú afa
eftir 60 ár, þú varst hans stoð og
stytta alla tíð. Það er okkur hvatn-
ing að hafa fengið að upplifa ykkar
kærleiksríka hjónaband. Guð gefi
þér styrk í missi þínum og sorg.
Sæmundur, Guðrún
Ösp og María Sif.
Elsku afi minn. Loksins fékkstu
hvíldina langþráðu. Þú varst tilbú-
inn en ekki við. Erum við það nokk-
urn tímann?
Það var ekkert skemmtilegra en
að fá að fara norður til ömmu og afa
í Rán. Margt var þar brallað svo
ekki sé meira sagt. Þegar fólk spurði
mig þegar ég var yngri hvað þú og
amma hétuð þá gat ég ekki svarað
því, þið hétuð bara amma og afi í
Rán – það var nóg fyrir mig að vita
það.
Þú varst stærsti og besti afi sem
hægt var að eiga og með stærstu
hendur sem ég man eftir, alveg ótrú-
legt hvað þú varst laginn í hönd-
unum. Algjör snillingur. Mér finnst
alveg ómetanlegt að eiga listaverkin
eftir þig.
Það var alltaf jafn gaman að koma
í heimsókn til þín á Víking, fá að
fylgjast með viðgerðum á bílunum,
sitja á skrifstofunni og fá stundum
Kónga-súkkulaði. Mér fannst þú
alltaf vera eins og kóngur í ríki þínu.
Amma sá alltaf um að fæða þig vel
og mikið í hádeginu.
Hádegisverðarhlaðborð á hverj-
um degi í Ránargötunni, þetta
fannst mér toppurinn á tilverunni.
Setjast við eldhúsborðið, borða og
síðast en ekki síst spila. Spilastokk-
urinn og litla skrifblokkin voru alltaf
á sínum stað í glugganum. Rommý
skyldi spilað! Mér fannst frábært að
vinna þig þótt sjaldan væri, þar sem
þú ert án efa ókrýndur rommý-
meistari.
Ég gæti haldið endalaust áfram
en læt hér við sitja.
Elsku amma, guð veri með þér.
Elsku afi, ég veit að núna líður
þér vel og þá líður mér betur.
Kveðja.
Margrét Skúladóttir
Sigurz og fjölskylda.
Það er svo sárt að þurfa að kveðja,
elsku afi – þótt þú hafir löngu verið
tilbúinn fyrir lokaferðina.
En þegar eigingirnin hellist yfir
mig þá reyni ég að hugsa um allar
stundirnar sem ég hef átt með þér
og ömmu – því hún var og er okkar
stóri klettur.
Ótal minningar renna í gegnum
hugann á þessari stundu og alltaf
kemur rommý upp aftur og aftur,
því ég var ekki há í loftinu þegar þú
kenndir mér það spil. Og þrátt fyrir
ungan aldur fékk ég ekki að vinna –
nema auðvitað að ég gæti það á eigin
verðleikum, og strangar voru leik-
reglurnar.
En svoleiðis varst þú. Þú krafðist
mikils af sjálfum þér og okkur líka.
Ekki var ég þó mjög gömul þegar
ég byrjaði að spæla þig upp úr skón-
um. Því skv. ungbarnabók minni var
mitt fyrsta orð afi (ava) og fyrstu
skrefin voru tekin frá mömmu til
þín.
Eins og vant er með afa þá lin-
aðist þú með árunum og margt léstu
eftir mér.
Man ég það vel þegar við fjöl-
skyldan vorum á Akureyri og stödd í
matarboði, ég rétt um 16 ára og
langaði mikið á ball á Dalvík með
frænkunum. Mamma var nú ekki al-
veg á því en þú hélst það nú – þú
myndir bara skutla mér að matar-
boðinu loknu. Og það varð úr.
Elsku afi minn, nú er þessum
kafla víst lokið og ég get kvatt þig
þakklát fyrir að hafa náð að segja
þér hversu mikið ég elska þig. Bless
í bili.
Þín
Berglind.
Elsku afi er farinn með heitu
hendurnar sínar og kveðjukossana.
Margar minningar fljúga um huga
okkar. Stór hópur barna, afabarna
og langafabarna á eftir að minnast
hans. Afi var mikill handverksmaður
og eigum við marga fallega hluti
sem hann gerði. Hann var meistari í
messingsmíði og eigum við okkar
laufabrauðsjárn sem sem hann
smíðaði og við fengum í jólagjöf eitt
árið. Afi sat aldrei auðum höndum
og ævinlega var hann úti í skúr að
bardúsa þegar við komum í heim-
sókn. Það var líka hann afi sem
kenndi okkur rommí og var gjarnan
spilað þegar í Rán var komið. Þegar
eitthvert okkar var með lausa tönn
var farið til afa á Víking og hann sá
um að kippa þeim úr og þegar afi
var að hnýta flugur fékk hann lokka
úr okkur stelpunum og sagðist veiða
svo vel á þær flugur. Minningar eins
og afi í kjólfötum á leiðinni á Frí-
múrarafund, bjóðandi okkur Conga
og Sinalco, afi á leiðinni í veiði, afi á
Peugeotinum, Lions-jólaböllin og
bingóin, allt þetta eru minningar
sem við yljum okkur við og vitum að
afi fór sáttur við sitt. Talan 23 var
talan hans afa og var skemmtileg til-
viljun þegar Jói „litli“ fæddist að
hann var 23. afkomandinn. Það var
stoltur afi sem hélt nafna sínum
undir skírn.
Elsku afi, minning þín lifir í okkur
öllum.
Alfa Björk, Signý Þöll,
Jóhann Kristinsson og Hulda.
Kveðja frá
Lionsklúbbi Akureyrar
Við fráfall Jóhanns Kristinssonar
er genginn einn af máttarstólpum
Lionsklúbbs Akureyrar. Hann
gegndi fjölmörgum trúnaðarstörfum
fyrir klúbbinn og Lionshreyfinguna
og leysti þau öll af hendi með ein-
stakri samviskusemi.
Jóhann gekk í Lionsklúbb Akur-
eyrar í nóvember 1960 og var þar
gjaldkeri og formaður ásamt því að
gegna fjölda nefndarstarfa. Til
dæmis um ráðvendni hans mætti
hann 100% öll starfsárin í klúbbnum
og vildi veg klúbbsins sem mestan.
Fyrir störf sín í þágu Lionshreyfing-
arinnar var hann útnefndur Melvin
Jones félagi, sem er ein af æðstu við-
urkenningum Lions.
Nú kveðjum við kæran Lions-
félaga með söknuði og um leið vott-
um við eftirlifandi eiginkonu hans,
Guðrúnu Aspar, og öllum afkomend-
um þeirra okkar innilegustu samúð.
Stjórn Lionsklúbbs Akureyrar.
Þegar ég var stelpa að alast upp á
Skagaströnd var fjölskylda mömmu
á Akureyri vafin ævintýraljóma.
Þangað fór maður einstöku sinnum í
heimsókn með áætlunarbíl og gisti
hjá Jóhanni og Nunnu, systur henn-
ar mömmu. Þau komu svo oftar í
heimsókn til okkar því þau áttu bíla,
Jóhann átti alltaf svo fallega bíla
fannst mér. Reyndar var ég sem lítil
stelpa hálfhrædd við hann Jóhann,
hann var svo stór og fínn talaði hátt
og hló mikið, en hræðslan fór nú af
mér þegar ég vitkaðist svolítið því
þegar ég hleypti heimdraganum og
fór að fara ein til Akureyrar kynnt-
ist ég mannkostum Jóhanns og sam-
heldni þeirra frænku að láta manni
líða sem best, alltaf. Þegar ég var 14
ára var ég í vist á Akureyri og
heimþráin var slæm, þá var eins og
að koma heim að koma til þeirra
Nunnu og Jóhanns.
Alltaf tóku þau jafnvel á móti
stelpukrakkanum þó að fyrir væri
mannmargt á heimilinu Mér fannst
mikið til þess koma hvað alltaf var
fínt og hvað Jóhann átti mikið af alls
konar tækjum til að gera heimilið
fallegt. Hann hugsaði einstaklega
vel um að heimilisstörfin væru sem
léttust, öll nýjasta tækni í eldhúsinu
og annars staðar í húsinu svo allt
gengi vel.
Seinna þurfti ég að vera á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu og þá leitaði ég
aftur á náðir þeirra og aftur var mér
tekið eins og einu af þeirra eigin
börnum, Jóhann keyrði okkur
frænku um allar trissur út á Dalvík,
Ólafsfjörð og víðar og það var gam-
an að ferðast með Jóhanni, hann var
óþrjótandi brunnur fróðleiks um
svæðið og alls staðar þekkti hann
einhvern og sagði skemmtilegar
sögur af mönnum og málefnum þar
sem hann keyrði um.
Hann sýndi mér líka í skúrinn þar
sem hann vann hvert listaverkið á
fætur öðru. En verkin hans voru eft-
irsótt, svo eftirsótt að hann annaði
varla eftirspurn.
Ég kveð Jóhann með virðingu og
þökk fyrir alla snúningana við mig í
gegnum árin og bið honum guðs
blessunar. Nunnu frænku og fjöl-
skyldunni allri sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Halla.
JÓHANN
KRISTINSSON
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Við kveðjum þennan mæta
mann með virðingu og þökk.
Eiginkonu hans og afkom-
endum öllum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Steinunn og Einar.
HINSTA KVEÐJA