Morgunblaðið - 27.05.2005, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 27. MAÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN
É
g veit ekki um ykkur,
lesendur góðir, en
ég er enn í geðs-
hræringu þegar
þessi orð eru rituð.
Geðshræringin er af þeim toga að
ég á mjög erfitt með að lýsa henni.
Tilfinningin sem í brjósti mér býr
er einnig ólýsanleg, tilfinning sem
ég hef ekki fundið um langan tíma.
Eitthvað sem ég var í rauninni bú-
inn að gleyma hvernig væri.
Fyrst byrjaði þetta með spenn-
ingi og þeirri von að stóra stundin
væri loks runnin upp eftir ára-
langa bið. Skömmu síðar virtist sú
von ætla að renna út um þúfur. Við
tók svekkelsi og undrun sem
breyttist fljótlega í viðurkenningu
á staðreyndum, að sætta sig við
orðinn hlut þótt gallsúr væri hann.
Svo var eins og himingáttir opn-
uðust og allt umturnaðist á ör-
skotsstundu. Ég öðlaðist vonina á
ný og trúna á að gefast ekki upp
fyrr en í fulla hnefana.
Spennustigið magnaðist og
smátt og smátt breyttist andrúms-
loftið í eina allsherjar sæluvímu
þegar MÍNIR MENN, strákarnir
í Liverpool, LIÐIÐ MITT, þegar
VIÐ urðum Evrópumeistarar!
Nú heldur sennilega einhver að
undirritaður sé orðinn léttgeggj-
aður, maður að nálgast miðjan ald-
ur að tjá sig með þessum hætti.
En þið fyrirgefið mér að ég get
einfaldlega ekki orða bundist. Til-
finningin, gleðin og hamingjan er
slík að þið, sem fylgist ekki með
fótbolta og lifið ykkur ekki inn í þá
skrautlegu menningu sem honum
fylgir, eigið afskaplega erfitt með
að skilja mig. Ég hugga mig hins
vegar við það að þorri þjóðarinnar
skilur mig. Ég leyfi mér að full-
yrða að langflestir þeir Íslend-
ingar sem horfðu á úrslitaleikinn
frá Miklagarði í Tyrklandi á mið-
vikudagskvöldið hafi haldið með
Rauða hernum frá Bítlaborginni
Liverpool, meira að segja gall-
harðir United-aðdáendur. Senni-
lega hafa álíka margir verið búnir
að afskrifa liðið þegar hinir rauð-
svörtu Ítalir frá Mílanóborg voru
komnir í 3–0. Ég hafði ekki meiri
trú á mínum mönnum en svo að í
þessari stöðu, 3–0 undir í hálfleik,
var ég kominn á golfnámskeið, vit-
andi sem væri að ævintýrið væri
búið. Búinn að sætta mig við orð-
inn hlut. Við tökum dolluna bara
næst, var maður farinn að hugsa,
mitt í bjagaðri golfsveiflunni.
Svona virðast fleiri hafa hugsað,
miðað við þá sem sáust víst yfir-
gefa leikvanginn í leikhléinu. Mik-
ið afskaplega vorkenni ég þeim
óheppnu áhangendum.
En þegar heim til mín var kom-
ið eftir námskeiðið blasti við allt
annar veruleiki. Mínir menn búnir
að jafna með ævintýralegum hætti
og komið að vítaspyrnukeppni eft-
ir markalausa framlengingu. Eins
gott að ég setti spólu í upptöku-
tækið!
Ungur sonur minn var bók-
staflega að ganga af göflunum,
kominn í Liverpool-búninginn.
Eftir skamma stund vorum við
feðgar báðir klæddir í búning og
farnir að fagna líkt og við stæðum
á miðjum vellinum í Miklagarði,
með Gerrard og Dúdda okkur við
hlið og allar hinar hetjurnar undir
flugeldasýningu og söngnum
Aldrei einn á ferð. Þvílík stund!
Þvílík hamingja! Það runnu gleði-
tár niður kinnar og gæsahúð
spratt fram á hörundið. Allt í einu
rifjaðist upp fyrir mér stundin er
ég, tíu ára, fagnaði Evróputitli
minna manna árið 1977, þá þegar
búinn að fá heilaþvott frá stóra
bróður. Nú fékk sonur minn, einn-
ig tíu ára, tækifæri til að upplifa
sömu sigurstundina. Ég tek á mig
gagnrýnina fyrir að hafa viðhaldið
heilaþvottinum og byrjað álíka
snemma á heimilinu og bróðir
minn gerði á sínum tíma, en ég
skammast mín bara ekkert fyrir
það. Allir áhangendur Liverpool,
eða annarra stórliða, eru mér
áreiðanlega sammála. Nú getum
við sagt með stolti ,,ég held með
Liverpool“ og horft bjartsýnir
fram á veginn. Nýtt gullaldar-
tímabil kann að vera í uppsiglingu
á Anfield Road. Undanfarin ár
hafa sannarlega verið mögur og á
stundum hefur maður farið með
veggjum, sagst „bara“ halda með
Tindastóli, án þess að skammast
sín fyrir það, síður en svo. Stól-
arnir eru líka mínir menn en nú
um stundir slær Liverpool-hjartað
hraðar en hið skagfirska.
Það er áreiðanlega á við marga
skammta af gleðipillum að geta
haldið með og samfagnað sínu liði
þegar vel gengur, í hvaða íþrótt
sem er. Það brýst fram einhver
ólýsanleg tilfinning og hátterni
sem erfitt er að útskýra. Leik-
urinn á miðvikudagskvöldið fer
áreiðanlega í sögubækur knatt-
spyrnunnar og af honum má draga
margvíslega lærdóma. Sá lærdóm-
ur sem ég tel mikilvægastan er að
missa ekki trúna á sjálfum sér,
gefast ekki upp þótt á móti blási
og berjast til síðasta blóðdropa.
Þetta má vera klisjukennt en er í
mínum huga einfaldar stað-
reyndir. Ég lærði það reyndar
einnig að maður á aldrei að láta
plata sig á golfnámskeið á svona
úrslitastundu, en það er nú bara
mislestri á dagatalinu og minni
gleymsku að kenna.
Er ég kvaddi einn ágætan
vinnufélaga minn á miðvikudag,
sem kom síðar í ljós að heldur með
Liverpool en myndi samt teljast í
hópi svonefndra antisportista,
sagði ég við hann fullum fetum að
VIÐ myndum vinna leikinn um
kvöldið (sagði að vísu 2–1 en látum
það liggja á milli hluta). Þá fór
hann að velta fyrir sér hvaðan
þessi staðfesta og trú kæmi og
fann ég efasemdir í rödd hans um
að stuðningur okkar og tilfinn-
ingar kæmu frá dýpstu hjartans
rótum.
Ég veit ekki um félaga minn en
hér á bæ er stuðningurinn fölskva-
laus, sem og tilfinningin. Hér eftir
sem hingað til segi ég stoltur: VIÐ
erum bestir!
VIÐ erum
bestir!
Nú heldur sennilega einhver að und-
irritaður sé orðinn léttgeggjaður, maður
að nálgast miðjan aldur að tjá sig með
þessum hætti. En þið fyrirgefið mér að
ég get einfaldlega ekki orða bundist. Til-
finningin, gleðin og hamingjan er slík.
VIÐHORF
Björn Jóhann Björnsson
bjb@mbl.is
Í GREIN sinni „Pirringur vegna
umferðar“ í Bílablaði Morgunblaðs-
ins föstudaginn 22. apríl sl., eftir
Geir A. Guðsteinsson var fjallað um
byggingaráform Brimborgar við
Dalveg í Kópavogi. Í greininni var
„skautað“ yfir staðreyndir málsins,
svo ekki sé meira sagt. Því sjáum við
fulltrúar íbúa okkur knúna til þess
að koma á framfæri nokkrum stað-
reyndum málsins. Mikið er gert úr
því að við íbúar mótmæltum ekki
fyrirhugaðri byggingu bens-
ínstöðvar Atlantsolíu við Dalveg 22.
Ástæðan er í sjálfu sér einföld. Nú
þegar er Skeljungur með bensínstöð
á næstu lóð og viðkomandi lóð er á
fyrirfram skilgreindu iðnaðar- og
þjónustusvæði, auk þess að vera í
góðri fjarlægð frá íbúðabyggð. Hér
er því ekki um að ræða stórkostlega
breytingu á skipulagi.
Við íbúar viljum veg og uppbygg-
ingu Kópavogsbæjar sem mestan,
en um leið viljum við vistvænan bæ
þar sem hugsað er til framtíðar í
skipulagsmálum.
En beinum sjónum okkar að Dal-
vegi 32, lóðinni sem Brimborg festi
kaup á sl. haust. Lóðin að Dalvegi 32
er skilgreind í aðalskipulagi Kópa-
vogs sem „opið grænt svæði til sér-
stakra nota“ og kemur skýrt fram í
lóðaleigusamningi fyrir umrædda
lóð að lóðin er eingöngu leigð fyrir
gróðrarstöð og starfsemi sem henni
tengist. Í kaupsamningi Brimborgar
um lóðina er einnig ákvæði um
skipulagsmál þar sem fram kemur
að kaupanda sé að fullu kunnugt um
að lóðinni hafi verið úthlutað undir
garðyrkjustöð og ekki önnur starf-
semi heimiluð á henni og að það sé
alfarið á ábyrgð Brimborgar hvað
fæst að gera eða hvort leyft verður
að byggja á henni.
Hafa ber í huga að lóðin Dalvegur
32 stendur fast við íbúðabyggð og
kemur það reyndar glöggt fram á
myndum sem fylgja greininni. Þess
vegna er eðlilegt að í aðalskipulagi
bæjarins sé gert ráð fyrir grænni
eða vistvænni starfsemi á svæðinu
og ákveðinni fjarlægð hverfisins frá
því iðnaðar- og þjónustusvæði sem
er neðar á Dalveginum. Mótmæli
okkar íbúa snúast á engan hátt gegn
Brimborg sem slíku nema hvað við
teljum bílasala ekki eiga heima inni í
íbúðarbyggð. Mótmælin snúast um
framtíðar hugmyndir um skipulag
og lausnir. Við teljum að skil milli at-
vinnusvæða og íbúðasvæða verði að
vera skýr og skipulagið myndi vist-
væna heild fyrir íbúa og atvinnulíf.
Eðlilegt þykir að sum þjónusta við
íbúa sé að einhverju leyti miðlæg,
t.d. þjónusta sem snýr að daglegri
neyslu þeirra. Önnur þjónusta á að
okkar mati heima í úthverfum eða
þar til gerðum svæðum. Í flestum til-
fellum eru bílasölur og önnur slík
starfsemi höfð í útjaðri bæja og
borga.
Eðlilegur þáttur í skipulagningu
íbúðarhverfa er að haga aðstæðum
þannig að umferð valdi sem minnst-
um óþægindum. Er þar horft til
mengunar vegna hávaða eða svif-
ryks og ekki síst slysahættu. Þær
fáu mælingar sem gerðar hafa verið
við Dalveginn sýna að umferð um
hann er langt umfram það sem til
stóð í upphafi og á eftir að aukast.
Hávaði er einnig í kringum þolmörk,
íbúar eiga í erfiðleikum með að kom-
ast heiman frá sér og svo mætti
lengi telja. Eins hefur Umferðar-
stofa gert athugasemdir við hættu-
leg gatnamót Hlíðarhjalla og Dal-
vegar.
Dalvegurinn sem slíkur er því
löngu sprunginn. Það að ætla taka
„opið grænt svæði“ undir bílasölu er
því að okkar mati ansi hjákátlegt.
Við íbúar höfum því farið fram á það
við bæjaryfirvöld að skipulag Dal-
vegarins verði endurskoðað í heild
sinni og þá horft til þeirrar fram-
tíðaruppbyggingar sem nú þegar er
í hendi. Við höfum lagt fram tillögur
til lausnar málsins og kynnt þær fyr-
ir skipulagsyfirvöldum.
Þar er gott að búa í Kópavogi og
verður vonandi áfram, en til þess að
svo verði mega menn ekki gleyma
sér. Bæjarfulltrúar eru kjörnir
fulltrúar íbúa og ættu því að endur-
spegla vilja þeirra. Þess vegna
treystum við því að unnið verði að
þessu máli af fagmennsku.
Ef lesendur vilja fylgjast með
gangi mál geta þeir sent tölvupóst á
skipulagslys@simnet.is og skráð sig
á póstlista hjá okkur.
Athugasemdir við greinina
„Pirringur vegna umferðar“
Heiðar Þór Guðnason og Krist-
ján Björgvinsson fjalla um
byggingaráform Brimborgar
við Dalveg í Kópavogi.
’Við íbúar viljum veg oguppbyggingu Kópa-
vogsbæjar sem mestan,
en um leið viljum við
vistvænan bæ …‘
Loftmynd af svæðinu þar sem Brimborg hefur keypt lóð á Dalvegi.
Heiðar Þór Guðnason og Kristján
Björgvinsson eru fulltrúar íbúa hverf-
isins.
Teikning af svæðinu.
Hvers vegna að biðja?
Jú, frelsarinn okkar, Jesús Krist-
ur, hvatti okkur til að vera stöð-
uglega í bæn og halda þannig vöku
okkar. Bæn, tilbeiðsla og þakk-
argjörð er menning.
Hún er hluti af frum-
þörf mannsins í leit að
innri friði. Hún er því
líklega dýrmætasti
menningararfur sem
við eigum.
Bænin er æfing í trú
og trausti, von og kær-
leika.
Það er gott að biðja
og hverjum manni hollt
og reyndar lífs-
nauðsynlegt. Í bæninni
opnum við hjarta okk-
ar, verðum eins og
börn, gerumst einlæg
um stund. Bænin mýkir hjartað og
auðveldar okkur ævigönguna. Hún
stillir okkur af svo markmið okkar
verða skýrari. Við tökum að sjá okk-
ur sjálf, samferðamenn okkar, Guð,
umhverfið og lífið allt með öðrum
augum. Bænin styrkir fjöl-
skyldubönd, samkennd og um-
hyggju.
Í bæninni komum við kyrrð á hug-
ann, leitum inn í okkur sjálf. Við
stingum á kýlum, gröfum út og tæm-
um hugann. Við leggjum það sem á
okkur hvílir fram fyrir sjálfan Guð,
almáttugan skapara
okkar og eilífan líf-
gjafa. Við leggjum
okkur á altarið hans,
honum til úrvinnslu.
Við fáum höfund og
fullkomnara lífsins í lið
með okkur í trausti
þess að hann muni vel
fyrir sjá. Og við eign-
umst ólýsanlegan frið
sem er æðri mann-
legum skilningi.
Bænin er góð for-
vörn, hún er kvíðastill-
andi og besta áfalla-
hjálpin. Hún er ekki
spurning um mælsku og orðalag
heldur einlægni og hjartalag. Stund-
um getur hún verið síðasta haldreip-
ið sem fólk grípur til þegar því finnst
nánast ekkert eftir. Hún er því
vonarneisti.
Ég veit ekki með þig en mér finnst
gott að létta af mér byrðunum með
bæn til Jesú Krists, vinar sem ég
treysti og finn að skilur mig, vill mér
vel og stendur með mér til góðra
verka. Líðanin verður einfaldlega
stöðugri. Ætli það geti ekki verið
vegna þess innri friðar sem bænin
gefur.
Bænin er andardráttur lífsins.
Þess lífs sem fæst með samfélagi við
hinn lifandi Guð, frelsarann Jesú
Krist. Þess lífs sem enginn og ekk-
ert fær frá þér tekið.
Ef við stöndum einlæg saman í
bæn til þess sem lífið gefur, eins ólík
og við erum, þá mun okkur, þjóð-
félaginu og heimsbyggðinni allri,
farnast betur í samskiptum hvert við
annað. Vegna þess djúpa friðar sem
sál okkar eignast, sem sprottinn er
af ást Guðs.
Hvers vegna að biðja?
Sigurbjörn Þorkelsson skrifar
um bænir ’Bænin er æfing í trúog trausti, von og kær-
leika.‘
Sigurbjörn
Þorkelsson
Höfundur er rithöfundur og áhuga-
maður um bænina.