Morgunblaðið - 27.05.2005, Page 38

38 FÖSTUDAGUR 27. MAÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hjálmar RúnarHjálmarsson vél-
stjóri fæddist á
Nýjalandi í Garði
26. janúar 1946.
Hann lést á heimili
sínu 19. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Hjálmar
Óskar Magnússon
vélstjóri og útgerð-
armaður, f. í Akur-
húsum í Garði 11.
okt. 1913, d. 31. júlí
1984, og Sólveig
Sigrún Oddsdóttir
húsfreyja, f. í Mó-
húsum í Garði 11. okt. 1916.
Systkini Hjálmars eru Krist-
mann, Magnea, Ásgeir Magnús,
Ragnheiður og Jón.
Hinn 9. sept. 1972 kvæntist
Hjálmar Guðrúnu Eyvindsdóttir,
f. í Reykjavík 11. des.1946. For-
eldrar hennar voru Eyvindur
Jónsson, f. 9. okt. 1904, d. 19.
maí 1969 og Halldóra Ágústa
Tryggvadóttir, f. 15. jan. 1906,
d. 7. júní 1994. Dætur Hjálmars
og Guðrúnar eru: a) Helga, f. 30.
ágúst 1971, gift Oliver Keller, f.
25. okt.1970, sonur þeirra er Er-
ik, f. 4. maí 1998, b) Herborg, f.
16. jan. 1975, gift Sveini Ólafi
Jónassyni, f. 12. sept. 1973, dæt-
ur þeirra eru Guðrún Ágústa, f.
17. jan. 1996, og Sveinborg
Ólafía, f. 17. nóv. 1998, og c)
Dóra Sigrún, f. 5.
sept. 1984.
Hjálmar byrjaði til
sjós 14 ára gamall
með föður sínum á 16
tonna vélbát á drag-
nót, hann var á þess-
um bát næstu fjögur
árin. Hann fór í Iðn-
skólann og hóf nám í
útvarpsvirkjun en
sneri sér svo að námi
í Vélskóla Íslands þar
sem hann lauk 4.
stigi vélstjóra árið
1971. Hjálmar var
vélstjóri á bátum hjá
Ásgeiri hf. í Garði frá 1966–1986
eða í 20 ár. Ásgeir hf. var í eigu
föður hans, bróður og mágs. Síð-
an var hann vélstjóri á Freyju
GK-364 í 8 ár og Geir Goða GK. Í
2 ár var hann yfirvélstjóri á ís-
fisktogaranum Sveini Jónssyni
GK-9. Frá árinu 1998 var hann
svo yfirvélstjóri og umsjónarmað-
ur á björgunarskipinu Hannesi Þ.
Hafstein sem gerður er út frá
Sandgerði.
Hjálmar var heiðraður fyrir
björgunarafrek af sjómannadags-
ráðinu í Garði árið 1993 ásamt fé-
lögum sínum á Freyju GK, einnig
var hann sæmdur heiðursmerki
sjómannadagsins árið 2003.
Útför Hjálmars verður gerð frá
Útskálakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku pabbi minn, ég trúi því
varla ennþá að þú sért farinn frá
okkur. Þótt þú hafir verið mikið
veikur síðastliðna mánuði átti ég
ekki von á því að þú mundir yf-
irgefa okkur svona fljótt.
Þú varst alltaf í mínum augum
besti pabbi sem hægt var að hugsa
sér. Þú varst reyndar ekki mikið
heima við þegar við vorum yngri,
þar sem þú varst úti á sjó, en þegar
þú komst í land gafstu þér alltaf
góðan tíma fyrir okkur systurnar.
Þú vildir alltaf hugsa vel um stelp-
urnar þínar og veita þeim það
besta mögulega sem hægt var eftir
aðstæðum. Þú varst yfirleitt mjög
þolinmóður við okkur og það þurfti
mikið til að þú reiddist við okkur,
en ef það gerðist þá vissum við að
við hefðum gengið of langt.
Þú hafðir mjög gaman af því að
gera við alls konar vélar og raf-
magnstæki og varst tímunum sam-
an úti í bílskúr. Enda snillingur í
því öllu. Ég treysti algjörlega á þig
ef það bilaði eitthvað á heimilinu.
Ég vissi alveg að þú gætir gert við
það – ef þú gast það ekki þá var
viðkomandi tæki ónýtt. Líka eftir
að ég flutti út til Þýskalands og
byrjaði með eigið heimili þar. Ef
eitthvað bilaði á heimilinu eða mig
vantaði ráðleggingar við annað sem
viðkom heimilinu hringdi ég alltaf í
þig. Ég treysti þér betur en öllum
öðrum sérfræðingum í þessum mál-
um.
Ég man vel eftir því þegar ég
ákvað að fara út til Þýskalands sem
au-pair. Þú varst nú ekki alveg ró-
legur yfir því að ég væri að fara ein
út til hinnar stóru Evrópu. Þú vild-
ir athuga það náið á landakorti
hvar í Þýskalandi ég mundi vera.
Þegar þú uppgötvaðir að ég væri
rétt við stórborgina Frankfurt
varstu ekki mjög hrifinn og baðst
mig að vera mjög varkár. Þú varst
ekki alveg rólegur fyrr en þú heim-
sóttir mig og sást hvernig um-
hverfið var þar sem ég bjó. Alltaf
varstu að reyna að passa upp á
stelpurnar þínar. Ég hugsa að þú
hefðir ekki sleppt mér út ef þú
hefðir strax vitað að ég mundi vera
þar í tæp tólf ár í staðinn fyrir eitt
ár eins og upphaflega var áætlað.
Mikið saknaði ég þess að vera
hjá ykkur á jólunum meðan ég bjó
úti. Jólin voru alltaf svo hátíðleg
hjá ykkur. Þú varst algjört jóla-
barn og skreyttir húsið hátt og lágt
að innan og utan fyrir jólin. Svo
skreyttirðu alltaf jólatréð og feng-
um við stelpurnar að hjálpa þér við
það. Þú varst líka duglegur að
stríða okkur og yfirleitt búinn að
fela einhverja jólapakkana.
Áramótin voru líka mjög
skemmtileg með þér. Alltaf tókstu
upp á einhverju sprelli. Þú varst
alltaf að setja upp einhverjar grím-
ur og skemmta okkur með því. Og
ekki urðum við vonsviknar með
flugeldana, þú varst alltaf með nóg
af þeim.
Þú vildir allt gera til að gleðja
okkur systurnar. Enda varstu svo
barngóður og laðaðir öll börn að
þér. Barnabörnin þrjú, sem þú
vildir allt fyrir gera, dýrkuðu þig
öll.
Alltaf varstu tilbúinn að passa
fyrir okkur systurnar. Enda vildu
barnabörnin alltaf vera hjá þér.
Erik minn var svo stoltur af því að
afi hans væri að vinna á björg-
unarbát, hann þurfti að tilkynna
öllum vinum sínum það. Enda
fannst þeim mjög gaman að fara
með þér í siglingu á sjómannadag-
inn á hverju ári, þá fengu þau alltaf
fara í lengri siglingu en hinir því
afi þeirra sá um björgunarbátinn.
Munum við halda áfram að fara
með þau í siglingu á þessum degi í
minningu þína, þótt mikið vanti
þegar þú ert ekki með okkur. En
þú fylgist með okkur í staðinn.
Elsku pabbi minn, ég sakna þín
mikið en góðu minningarnar um
þig munu styrkja mig og okkur öll í
sorginni. Ég trúi því að þér líði bet-
ur núna eftir öll þín veikindi.
Hlakka til að hitta þig seinna. Ég
elska þig.
Þín dóttir
Helga.
Elsku pabbi minn. Þá er komið
að kveðjustund. Aldrei hefði mig
grunað að það yrði svona snemma,
allt of snemma. Þú í blóma lífsins,
og við áttum eftir að gera svo
margt saman. Ég hélt að það væri
nógur tími, að það væri ekki nærri
því komið að þér að kveðja. En þú
varst búinn að berjast lengi við
hinn versta sjúkdóm, sem enginn
nema sá sem hann heltekur getur
gert sér í hugarlund hvað er hræði-
legur. Og við sem eftir stöndum
reynum að hugga okkur við það að
nú líður þér betur.
Eftir sitja allar góðu minning-
arnar sem eru svo sannarlega
margar. Allar útilegurnar og sum-
arbústaðaferðirnar, m.a. í Húsafell,
sem við fórum saman öll fjölskyld-
an, afi og báðar ömmurnar líka.
Alltaf varst þú tilbúinn að vera
með okkur og svo var farið í sund
HJÁLMAR RÚNAR
HJÁLMARSSON
Minning Gísla lifir. Megi hún
hugga fjölskyldu hans og þá sem
harm bera í brjósti við fráfall Gísla.
Bekkjarfélagar úr MH 1974.
Nú kveð ég æskuvin minn Gísla
Torfason. Æsku- og unglingsárin
koma upp í hugann. Árin sem við átt-
um saman við Hafnargötuna. Heim-
ili hans að Hafnargötu 74 var mitt
annað heimili þar sem ríkti bæði vin-
semd og virðing. Alltaf vorum við að
bralla eitthvað en mestum tíma þó í
fótbolta. Þegar við vorum tíu ára
vorum við farnir að fylgjast með
ensku knattspyrnunni í gegnum for-
láta útvarp sem Torfi, faðir Gísla,
lánaði okkur og Magnús, bróðir
Gísla, fann svo fyrir okkur réttu út-
varpsstöðina.
Þá skráðum við niður allt er varð-
aði enska fótboltann og vissum síðan
á laugardagseftirmiðdögum hvernig
leikjunum á Englandi lauk, hverjir
léku, hverjir skoruðu mörkin og hver
staðan var í deildinni og lengi vel var
þetta síðan biblían okkar. Oft á
kvöldin voru sett upp fótboltamót á
Hafnargötu 74 sem félagar okkar
tóku þátt í en Torfi tók að sér hlut-
verk dómarans og eftir mótið færði
Begga, móðir Gísla, okkur hress-
ingu. Þetta voru ógleymanlegar
stundir. Ég kveð þig nú og þakka þér
fyrir allt. Farðu vel, kæri vinur.
Ég votta aðstandendum samúð
mína.
Agnar Kristinsson.
Gísli var einstaklega örlátur mað-
ur. Hann var örlátur á það sem oft
skiptir svo miklu máli í lífinu – um-
hyggju, bros, hlátur, grín og góðlát-
lega stríðni – og það gerði hann að
svo kærum vini. Það er erfitt að trúa
að langvarandi og skemmtilegu
stríðnisstríði milli okkar sé lokið!
Gísli var mjög næmur, fljótur að
sjá þegar aðrir áttu erfiðan dag og
brást við með viðeigandi orðum, létt-
leika, klappi á öxl eða faðmlagi.
Hann hafði ávallt tíma til að hlusta,
hversu smávægilegt sem málið var.
Á örlátan hátt deildi hann með öðr-
um persónulegri reynslu þegar hann
sá að það gæti orðið til hjálpar.
Mikill er missir svo margra: ást-
vina, samstarfsfólks, nemenda og fé-
laga. Horfinn er á braut sannur öð-
lingur sem verður sárt saknað en
minningin um Gísla mun lifa. Það eru
forréttindi að hafa þekkt og starfað
með slíkum manni.
Við sendum Rósu, Torfa, Birnu,
Magnúsi, Kristínu og öðrum ástvin-
um og syrgjendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum Guð
að hugga og styrkja.
Karen Elizabeth og
Einar Valgeir.
Góður kunningi og samferðamað-
ur er horfinn á braut langt um aldur
fram. Kynni okkar hófust hjá brids-
félaginu fyrir u.þ.b. hálfum þriðja
áratug þar sem við vorum í fyrstu
andstæðingar við spilaborðið en síð-
ar sveitarfélagar. Ég man að í einum
af okkar fyrstu leikjum varð mér á
fingurbrjótur og hafði Gísli orð á því
stuttur í spuna. Ég sagði honum
hvað hefði gerst og að ég spilaði eins
vel og ég kynni. Þetta svar dugði
Gísla alla okkar samtíð.
Gísli kom oft í heimsókn til okkar
hjóna hin seinni ár. Hann kom í
heimsókn og settist alltaf á sama
staðinn og bað um kaffi og ef hann
átti erindi var það rætt en annars
farið um víðan völl þjóðmálanna.
Hann kom síðast til okkar í byrjun
maí og eins og svo oft áður fengum
við djúphugsaða kveðju þá er hann
gekk í hús. Hún var einhvern veginn
svona: „Sæll gamli. Rosaleg gamal-
mennalykt er hérna.“ Ég rölti á eftir
Gísla inn og hugsaði með mér: Nú
verð ég að henda forstofudreglinum.
Þá kom Dagný út úr eldhúsinu skæl-
brosandi og ég hafði auðvitað gengið
í vatnið enn einu sinni. Gísli var ein-
ungis að láta hana vita að hann vissi
að hún væri að komast á sextugsald-
urinn eftir örfáa daga.
Gísli var mjög vandvirkur og
traustur spilari. Þá var hann ekki
síður veiðimaður. Veiddi oftast betur
en allir aðrir á þau tól sem best hent-
uðu hverju sinni. Hann gat beitt
bæði flugu, maðki eða devon sem var
í miklu uppáhaldi hjá honum. Hann
hringdi oftast viku fyrir veiðidag og
pantaði eiturslöngur (ánamaðka).
Ég spurði hvað hann vildi marga. Yf-
irleitt taldi hann sig þurfa svona 30
og þá tíndi ég 70 maðka í fötuna og
sagði honum að skila afgangnum.
Ég byrjaði þessa stuttu kveðju
mína á orðunum „góður kunningi“.
Ég veit ekki hvort þetta er nógu vel
orðað. Ég held að við höfum verið
vinir.
Bridsspilarar á Suðurnesjum og
reyndar um land allt kveðja Gísla
með þakklæti og ég leyfi mér fyrir
hönd sveitar okkar, sem spilaði
lengst undir merkjum Sparisjóðsins,
að þakka honum samfylgdina.
Arnór.
Í fáum orðum langar okkur að
minnast Gísla Torfasonar. Við eigum
allar það sameiginlegt að hafa verið
nemendur á fyrstu kennaraárum
hans í FS. Þá strax var Gísli yfir-
burða kennari. Gísli var skarpur, for-
dómalaus, húmoristi, réttlátur en
umfram allt hafði hann þá náðargáfu
að draga fram það besta í fari hvers
og eins og hvetja nemendur til dáða.
Við minnumst persónulegra og
vandaðra umsagna, skrautskrifaðra
með blekpenna. Hann hafði óendan-
lega umhyggju fyrir okkur sem
manneskjum og lét sig varða um
framtíð okkar. Hann var mikill
áhrifavaldur á mótunarárum okkar
allra og á stóran þátt í því að við
völdum að ganga menntaveginn
áfram.
Við vottum Rósu og fjölskyldu
innilegustu samúð okkar. Guð blessi
minningu Gísla Torfasonar.
Guðný Reynisdóttir,
Hulda Harðardóttir,
Kristín Geirmundsdóttir,
Una Steinsdóttir,
stúdentar frá FS 1984 og 1985.
Ég var ein af þeim sem hræddust
það að byrja í Fjölbraut. Ég hafði
verið í sama barnaskólanum sam-
fleytt til sextán ára aldurs og átti allt
í einu að fara í mun stærra umhverfi,
vita hvað mig langaði að læra og taka
ákvörðun um hvað ég ætlaði að verða
þegar ég yrði stór. Ég var alls ekki
tilbúin í það og grét sáran við móður
mína hvort ég mætti nú ekki sleppa
þessu. Hún hélt nú ekki. Hún þekkti
þá bræður, Gísla og Magga, og var
svarið því: Bróðir hans Magga Torfa,
hann Gísli, er að vinna þarna og þú
ræðir bara við hann. Þar sem Maggi
var nú tannlæknirinn minn og afar
ljúfur ákvað ég að láta á þetta reyna
og athuga með þennan bjargvætt í
grasinu. Síðan eru fjórtán ár og að
spjalla við Gísla var eitt það viturleg-
asta sem ég hef gert á minni litlu
ævi.
Það var alltaf hægt að leita til
Gísla. Hann náði að redda alveg
ótrúlegustu hlutum og ef hans hefði
ekki notið við hefði námið mitt líkleg-
ast dottið í algjöra óreiðu. Hann var
ekki bara námsráðgjafi heldur
traustur vinur þegar á bjátaði. Þegar
móðir mín lést, meðan ég var í námi,
var Gísla mjög annt um að ég kláraði
stúdentinn. Hann sýndi yndislega
hlýju og hluttekningu, nokkuð sem
ég held honum hafi verið eðlislægt.
Ég man hvernig hann var óhræddur
við að faðma mig unglinginn við graf-
arbakkann, í hávaðaroki og sjávar-
seltu, og hvísla til mín hughreysting-
arorðum. Aðrir tóku virðulega í hönd
mína.
Ég þakka því Gísla fyrir að ég náði
að klára námið. Mér fannst ég ein-
hvern veginn geta mun meira þegar
Gísla naut við. Hann fékk mig á sinn
einlæga hátt til að trúa því hversu
sterk ég væri. Hvers megnug við
værum öll. Ég verð honum ævinlega
þakklát fyrir þá gjöf.
Elsku Rósa, Torfi og Maggi, ég
sendi ykkur mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Minningin um yndis-
legan mann mun lifa áfram.
María Erla Pálsdóttir.
Sú harmafregn að Gísli Torfason
sé látinn langt um aldur fram er öll-
um sem hann þekktu og umgengust
mikið áfall. Ég er þar engin undan-
tekning ekki síst þar sem hann var
mín stoð og stytta í Fjölbrautaskóla
Suðurnesja. Það er ólíklegt að al-
menningur átti sig á því hversu mik-
ilvægt það er þeim er hafa orðið fyrir
barðinu á erfiðum sjúkdómi og búa
við afleiðingar hans að eiga slíkt at-
hvarf sem Gísli var mér í skólanum.
Það var alveg sama hvernig stóð á og
hversu oft ég guggnaði – alltaf var
hann tilbúinn að stappa í mig stálinu
og hjálpa mér að öðlast á ný trú á
sjálfri mér. „Sandra, þú ert hetja,“
var hann vanur að segja. Þeim orð-
um mun ég aldrei gleyma.
Á þessum erfiðu tímamótum lang-
ar mig að þakka Gísla og Rósu eft-
irlifandi konu hans fyrir ómældan
stuðning og allt sem þau hafa gert
fyrir mig. Mér er það ómetanlegt.
Það er hins vegar mikil raun að
hugsa til þess að hefja nám í haust án
þess að hafa Gísla til að halla mér að
þegar á móti blæs og þótt reynslan
hafi kennt að maður kemur í manns
stað er vandséð hvernig skarð hans
verður fyllt.
Elsku Rósa og Torfi, ég sendi ykk-
ur mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur og bið að góður guð verndi ykkur
og efli í hinu þungbæra hlutskipti
ykkar.
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum föðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi sólin bjarta.
Ég halla mér að þínu föðurhjarta.
(M. Joch.)
Sandra Þorsteinsdóttir.
Þessi dagur, þessi stund gleymist
seint! Dagurinn sem átti að vera svo
skemmtilegur og bjartur varð á einni
svipan sorglegur og dimmur. Frá-
bær kennari og samstarfsmaður er
kvaddur til annarra starfa. Hverjum
hefði getað dottið í hug að þessi dag-
ur myndi enda svona? Stórt spurn-
ingarmerki hringlar í höfði manns,
en lítið er um svör. Þessi magnaði
maður hann Gísli Torfa fær 10 í ein-
kunn fyrir allt það sem hann hefur
kennt okkur hinum, hann er sá kenn-
ari sem maður virðir og tekur sér til
fyrirmyndar.
Elsku Rósa og Torfi, missir ykkar
er mikill en hafið hugfast að minn-
ingin um góðan dreng lifir ávallt.
Kær kveðja.
Kristjana H. Gunnarsdóttir
(Kiddý).
Gísli Torfason er fallinn frá, horf-
inn, þvílík tíðindi. Ég kynntist Gísla
fyrst í barnaskólanum í Keflavík og
vakti hann strax athygli mína fyrir
einstakt atgervi. Það var alveg sama
hvað hann tók sér fyrir hendur. Gísli
var bestur í öllu. Og það gilti ekki að-
eins á íþróttasviðinu heldur líka á
menntasviðinu. Stundum var ekki
laust við að maður öfundaði Gísla af
atgervi hans. Hann þurfti svo lítið að
leggja á sig. Af hverju gat maður
ekki verið eins? spurði maður sig.
Það risti þó aldrei djúpt vegna þess
að yfirleitt leið manni vel í návist
hans. Gísli var ekki heldur sú mann-
gerð að guma af afrekum sínum. Þá
var hann óspar á hól ef manni vegn-
aði vel. Við fylgdumst síðan að upp í
gagnfræðaskóla og menntaskóla. Þá
skildu leiðir eins og gengur. Gísli
fluttist um síðir heim í átthagana. Ég
varð eftir í Reykjavík. Samskiptin
urðu minni. Eftir stendur minning
um góðan dreng. Kyndill í sinni
heimabyggð sem núna er slokknað-
ur. Ég minnist Gísla með hlýju og
votta fjölskyldu hans mína dýpstu
samúð á þessari erfiðu stundu.
Ásmundur G. Vilhjálmsson.
 Fleiri minningargreinar
um Gísla Torfason bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Íris Ósk
Jóhannsdóttir; Sigurbjörg og
Hallgrímur (Sibba og Halli); Bryn-
dís María Leifsdóttir; Þorlákur
Karlsson, Hallgrímur Sigurðsson,
Björgvin Jónsson; Svala; Jóhannes
Ellertsson.
GÍSLI
TORFASON