Morgunblaðið - 27.05.2005, Blaðsíða 40

✝ Halldóra Árna-dóttir fæddist í
Þyrnum í Glerár-
hverfi á Akureyri 15.
febrúar 1942. Hún
lést í umferðarslysi í
Hörgárdal 14. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Guð-
rún Hálfdánardóttir,
f. á Grænhóli í Kræk-
lingahlíð í Eyjafirði
1906, d. 1980, og Sig-
urður Árni Sigurðs-
son, f. á Akureyri
1874, d. 1946. Al-
systkini Halldóru eru
Sigríður Kristín á Blönduósi, gift
Júlíusi Fossdal, Anna Sigrún í
Reykjavík, gift Sverri Jónatans-
syni, og Regína Þorbjörg á Akur-
eyri, gift Svavari Sigursteinssyni.
Sammæðra eru Gunnar Skjóldal á
Akureyri, kvæntur Helgu Aðal-
steinsdóttur, og Ingimar Snorri
Karlsson á Akureyri, kvæntur
Ólöfu Kristjánsdóttur. Samfeðra
eru Stefán, Anna Guðrún, Baldvin
og Sigurður Árni.
Halldóra giftist árið 1961
Snorra Guðmundssyni bifvéla-
virkja, verkstæðisformanni Vega-
gerðar ríkisins á Norðurlandi
eystra, f. 1942. Foreldrar hans
voru Guðmundur Sveinbjörnsson,
f. í Skagafirði 1914, d. 2004, og
Sólborg Hjálmarsdóttir, f. 1905, d.
1984. Synir Halldóru og Snorra
eru fjórir: 1) Sigurður Árni, kúa-
bóndi og múrari í Miðhvammi í
Þingeyjarsýslu, f.
1961, eiginkona hans
er Kristín Linda Jóns-
dóttir, kúabóndi og
ritstjóri. Synir þeirra
eru Ástþór Örn Árna-
son búfræðingur,
kona hans er Svana
Ósk Rúnarsdóttir
nemi, Halldór Logi
Árnason og Jón Fjalar
Árnason. 2) Jón Már,
bifvélavirki á Akur-
eyri, f. 1966, kona
hans er Kolbrún Sig-
urðardóttir leikskóla-
leiðbeinandi. Dóttir
hans er Sandra Rut verslunarmað-
ur. Synir þeirra eru Garðar Már og
Fannar Már. 3) Snorri, verktaki á
Akureyri, f. 1970, eiginkona hans er
Þóra Víkingsdóttir grunnskóla-
kennari. Dóttir hennar er Marta
Vignisdóttir. Börn þeirra eru
Snorri Már og Halldóra. 4) Rúnar
Þór, nemi á Akureyri, f. árið 1976,
kona hans er Guðlaug Marín
Guðnadóttir grunnskólakennari.
Halldóra Árnadóttir húsmóðir
starfaði um árabil á Verksmiðjun-
um á Akureyri, skódeild. Hún var
matráðskona hjá Vegagerð ríkisins
í tæpa tvo áratugi. Síðustu ár starf-
aði hún hjá Plastiðjunni Bjargi –
Iðjulundi á Akureyri. Halldóra var
virkur félagi í félagi húsbílaeig-
enda, Flökkurum.
Útför Halldóru fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Söngurinn hennar smýgur út um
gluggann til okkar sem njótum ná-
lægðarinnar. Söngurinn hennar lag
eftir lag ómar af litbrigðum lífsins.
Björtustu tónarnir eru lífsgleðin
og alltumvefjandi ástin til allra í
hreiðrinu hennar. Í tónaflóðinu býr
líka óeigingjarn og takmarkalaus
dugnaður, styrkur, virðing og sterk
réttlætiskennd. Vinafjöldin veit og
fjölskyldan finnur að minningarnar
hennar óma endalaust því þær eru
tónar ástarinnar og gleðinnar, söng-
ur hamingjunnar.
Í hjörtum fjölskyldunnar í Mið-
hvammi í Þingeyjarsýslu á hún sinn
stað, heitt og órofið elskuð alla tíð,
móðir, tengdamóðir og amma. Hjört-
un eru hrærð af harmi og þakklæti.
Við gleðjumst yfir því að okkur hafi
öðlast að vita hvað við áttum áður en
við misstum. Árin okkar öll, dagar og
stundir með Dóru hafa ekki horfið,
þau eru. Veganestið er ríkulegt og
endist allar ævir á enda.
Nokkur minni leita á hugann.
Hópurinn hennar kominn í kringlu-
kaffið alla föstudaga í lok vinnuvik-
unnar, hópurinn hennar aftur mætt-
ur í skyr og smurt brauð með eggi og
hangikjöti í hádeginu á laugardög-
um. Enginn lét sig vanta í Kvistó 15.
febrúar því allir vissu að Dóra hafði
sett á botna, bakað kornflexmarens
og auðvitað yrði heitt á könnunni.
Hún þekkti matarsmekk, matarlyst,
litasmekk og fatasmekk allra í fjöl-
skyldunni, vissi hvað við átti og
kunni þá list að gefa réttu gjöfina og
bjóða réttu kræsingarnar hverju
sinni.
Hún var líflegur gleðigjafi með
flotta söngrödd, naut þess að taka
lagið, við eldhúsvaskinn, og átti viku-
lega stefnumót við Elvis Presley,
þegar þau sungu sig í gegnum
fimmtudagshreingerninguna sem
ávallt var hluti af vikuplani hennar.
Svo tók hún lagið með börnum og
barnabörnum í öllum stærri og minni
veislum og samkvæmum.
Heimilið var hennar aðalvígi, þar
ríkti röð og regla, hvergi rykkorn að
sjá eða finna og allt fægt og pússað,
alltaf, alla daga, allt árið. Auðvitað
var hún búin að gera hvert einasta
herbergi í Kvistagerði hreint núna í
vor, búin að þrífa nýja og gamla hús-
bílinn og búin að taka garðinn í gegn,
allt með dyggri hjálp ástkærs eig-
inmanns. Hún Halldóra Árnadóttir
hefði ekki farið frá óþrifnu heimili.
Hún var líka heimskona, flakkari
og partípía. Þau hjónin flökkuðu á
húsbílnum Krúttinu þvers og kruss
um landið okkar og um Norðurlönd-
in. Í þessum ferðum var hverrar
stundar notið til hins ýtrasta. Svo var
það Stóra ferðin með Flökkurunum,
það þurfti ekki að spyrja Dóru hvað
hún ætlaði að gera í sumarfríinu,
bara hvenær Stóra ferðin væri og
hvert yrði farið, auðvitað færi hún,
skárra væri það nú. Þau hjónin fóru
einnig margar sæluferðir með fjöl-
skyldu og vinum í suðræna sól. Að-
eins toppurinn á ísjaka minninganna
fær að tylla tánum á blaðið í dag.
Nú vakir Dóra hverja stund og
svífur með anda Guðs inn um
gluggana okkar allra. Hún er með
okkur enn og finnur sínar leiðir til að
færa okkur hlýja kossa, glaðlegan
hlátur, notalega stemmningu, hlaðin
veisluborð og skemmtiferðir. Hve-
nær sem við hlúum hvert að öðru,
setjum fjölskylduna í fyrsta sæti,
njótum lífsins, við eldhúsborðið, á
gönguferð, á flakki um landið okkar
Ísland eða heimshornanna á milli er
hún sæl í sinni.
Söngurinn hennar Halldóru Árna-
dóttur ómar ætíð í hjörtum okkar,
hann er og verður, tónarnir smjúga
inn um gluggann okkar í sálina inn.
Fjölskyldan í Miðhvammi nýtur ná-
lægðarinnar, Dóra er hluti af gleði
guðs og hún er með okkur allar
stundir.
Fjölskyldan Miðhvammi
í Þingeyjarsýslu.
Kveðja til mömmu.
„Ég bið að heilsa englunum mín-
um“ voru síðustu orðin sem þú sagðir
við mig um einni klukkustund áður
en þú lést í hörmulegu slysi 14. maí
sl. Ekki grunaði mig að þú værir að
kveðja mig hinsta sinni. En nú situr
þú væntanlega og syngur ættjarðar-
lög með henni Önnu vinkonu þinni
sem var þér alltaf svo kær.
Uppvaxtarárin eru mér minnis-
stæð í Kvistagerðinu, þú stóðst þína
plikt og hugsaðir vel um okkur strák-
ana. Það var sama hvaðan ég var að
koma, úr skólanum eða frá félögun-
um, alltaf varstu heima og tókst á
móti mér opnum örmum með brosi á
vör. Heimilið var spegill sálarinnar
sem bar vott um samviskusemi og
snyrtimennsku. Varla leið sá
fimmtudagur að ekki var sett plata á
fóninn, ryksugan tekin fram og þrifið
í takt við tónana. Þannig man ég þig
alveg fram á þennan dag. Þú varst
alla tíð mikil gleðinnar kona og naust
þess að lifa lífinu, hvort sem var í
faðmi fjölskyldunnar, heimshornaf-
lakkara eða annarra félaga, og þá
heyrðist nú í þér, kæra mamma.
Söngurinn átti hug þinn og hjarta.
Nú í seinni tíð þegar við bræðurnir
létum í okkur heyra, varst þú svo
stolt og trúðir því svo sannarlega að
allir fallegu tónarnir væru komnir
frá þér – ekki ólíklegt það.
Árin liðu og ég fór að vinna í mal-
araflokk VR, auðvitað sótti ég þang-
að því maturinn hjá ráðskonunni var
sérlega góður. Ráðskonan var nátt-
úrulega engin önnur en þú, mamma
mín, og á þessum tíma þreifst maður
vel í vinnunni. Þetta voru góð ár sem
renna seint úr minni. Senn fór barna-
börnunum að fjölga og fann ég það
sterkt hversu mikils virði þau voru
þér, þú sinntir þeim ekki síður en
okkur bræðrunum alla tíð. Ömmu-
hlutverkinu skilaðir þú svo sannar-
lega vel og þín verður sárt saknað í
barnahópnum mínum. Þú getur
treyst því, mamma, að ég mun verða
duglegur að minna börnin mín á þig
og segja þeim sögur af þér. Sögur
sem munu væntanlega vekja upp
gleðilegar minningar um ljúfar
stundir.
Þið pabbi fóruð fjöldann allan af
ferðum í húsbílnum, hvort sem var
innan lands eða utan. Þetta var eitt
af því fáa sem þið veittuð ykkur og
höfðuð þið unun af því að ferðast með
Flökkurunum. Tilhlökkunin til ferða
sumarsins var enn meiri en áður því
nýi húsbíllinn rann í hlað fyrir örfá-
um vikum. Nú skyldi aldeilis ferðast
á drossíunni góðu. En því miður gast
þú ekki notið þess að reyna nýja bíl-
inn, en væntanlega verður þú nærri
þegar pabbi fer í jómfrúrferðina á
Krúttinu. Þú getur treyst því að við
gerum allt til þess að gera honum líf-
ið léttbærara á þessum erfiðu tím-
um.
Síðustu dagar eru búnir að vera
okkur öllum þungbærir og stórt
skarð er höggvið í okkar samheldnu
fjölskyldu. Friðsældin sem ríkti yfir
þér í kistunni fínu var ógleymanleg
þegar ég söng fyrir þig eitt af þínum
uppáhalds lögum, Rósina. Þetta var
svo sannarlega erfitt í byrjun, en svo
var eins og rödd þín styddi mig í
gegnum lagið, allt til enda. Því vil ég
trúa. Elsku mamma, ég kveð þig með
söknuði í hjarta, en góð minning um
þig mun leiða mig og mína um ófarn-
ar slóðir.
Hjartans þakkir fyrir allt, þinn
sonur
Snorri.
Hvítasunnuhelgina var fyrir löngu
búið að skipuleggja hjá okkur. Í
Skagafjörðinn skyldi halda í sum-
arbústað þar sem við ætluðum að
njóta þess að vera saman eftir erfiða
skólalotu hjá mér. Á öðrum degi voru
okkur færð þau hörmungartíðindi að
amma og afi í Kvistó hefðu lent í al-
varlegu bílslysi í Öxnadal. Amma
Dóra var dáin og afi Snorri var slas-
aður á spítala. Við pökkuðum saman
í skyndi og drifum okkur í mikilli
geðshræringu heim til annarra ást-
vina og afa sem átti um svo sárt að
binda. Á einu augnabliki tók líf okkar
stefnu sem okkur óraði ekki fyrir.
Það var fyrir tæpum níu árum að
kynni mín hófust af yndislegri
tengdamóður minni, Halldóru Árna-
dóttur, sem lést fyrir aldur fram hinn
14. maí sl. Okkar fyrstu fundir ein-
kenndu Dóru svo sannarlega þar
sem gestrisni en hæfileg hógværð
var í hávegum höfð. Þegar kynni
okkar urðu nánari sá ég fljótt að
þessi litla kona hafði að geyma stórt
og einlægt hjarta. Ég fann það fljótt
að drengirnir hennar fjórir, ásamt
eiginmanninum, voru henni mikil-
vægastir af öllu í þessu lífi ásamt
barnabörnunum sem fjölgaði með
árunum og eru í dag orðin níu. Mér
fannst reyndar oft á tíðum að ekkert
væri nógu gott fyrir gulldrengina
hennar, slík var móðurástin. Hún var
sannkallað sameiningartákn fyrir
fjölskylduna og það var greinilegt
hversu mikilvægt það var henni að
hafa alla hjá sér. Sem dæmi um það
má nefna jólaboðin, aðrar veislur og
svo vikulegu hefðirnar hennar. Á
föstudögum bauð hún iðulega í
kringlur sem við renndum stundum
niður með ilmandi súkkulaði og
rjóma. Í hádeginu á laugardögum
komum við einnig saman í Kvistó og
þá bar hún Dóra mín fram skyr að
hætti hússins ásamt smurðu brauði
sem klikkaði aldrei. Við munum
vissulega reyna að halda í þessar
hefðir en eftir sem áður verður þetta
aldrei eins.
Dóra var amma af guðs náð,
barnabörnin dýrkuðu hana og hún
þau. Hún lét nánast allt eftir þeim og
þau kunnu sannarlega að snúa henni
í kringum sig sem hún gerði með
gleði í hjarta. Missirinn svíður svo
sárt því hún var eina amman sem
yngri börnin mín áttu á lífi. En hvað
gerði ömmu Dóru svona sérstaka?
Jú, voru það ekki öll smáatriðin sem
okkur þykja oft á tíðum svo sjálfsögð
en skipa jafnframt svo stóran sess í
lífi okkar. Sem dæmi um það eru all-
ar prjónuðu peysurnar sem amma
gaf krökkunum, kúlurnar í skápnum,
allar gjafirnar sem valdar voru af
kostgæfni og að vel hugsuðu máli
persónulega fyrir hvern og einn,
knúsin og kossarnir, umhyggjan og
brosin. Þessum góðu minningum
mun ég vera dugleg að halda á lofti
fyrir börnin mín sem eru búin að
missa svo mikið.
Mér þótti það alltaf miður hvað
Dóra setti sjálfa sig aftarlega í for-
gangsröðina, og reyndi ég að hvetja
hana til þess að hugsa meira um sín-
ar þarfir og langanir. En það var
henni ekki efst í huga og hafði hún
unun af því að þjónusta sitt fólk sem
hún gerði með sanni. Reyndar fannst
mér hún vera að gera hluti sem voru
henni um megn, en þrátt fyrir það
hélt hún áfram að reiða fram hjálp-
arhönd. Það voru ófá skiptin sem
hún passaði börnin fyrir okkur. Mik-
ið er ég þakklát henni fyrir það. Í
gegnum námið mitt sl. þrjú ár var
hún mín stoð og stytta í prófunum og
sótti börnin á leikskólann, dekraði
við þau, kyssti þau og knúsaði. Loka-
sprettur náms míns er nýafstaðinn
og átti ég einmitt eftir að bjóða henni
í mat og þakka henni fyrir alla að-
stoðina. Þakklætið geymi ég í hjarta
mínu á góðum stað.
Dóra og Snorri ferðuðust á
„Krúttinu“ sínu um víðan völl með
húsbílafélaginu Flökkurum. Þetta
lifðu þau fyrir og nutu þess að fara
með hinum félögunum í margar ferð-
ir á sumri hverju. Fyrir um mánuði
festu þau kaup á nýjum bíl sem var
búinn þeim bestu þægindum sem
hugsast getur. Síðustu tvær vikurn-
ar fyrir slysið höfðu þau dúllað í bíln-
um úti á plani, þrifið hann, fært hluti
úr þeim gamla og yfir í þann nýja og
þannig gert nýja hreiðrið sitt jafn
krúttlegt og hið gamla. Fara átti
jómfrúarferðina 15. maí. Í þá ferð
komst hún aldrei.
Dóra sýndi þeim sem minna máttu
sín mikla samkennd og greiddi götu
þeirra með styrkjum af ýmsu tagi.
Vinnan hennar með skjólstæðingun-
um gaf henni einnig mikið og talaði
hún oft um það hversu yndislegt
samstarfsfólk hennar væri. Starfið
gaf henni reyndar aðra sýn á lífið og
var hún fyrir vikið afskaplega þakk-
lát fyrir allt fólkið sitt.
Elsku Dóra mín, tími okkar saman
í þessu jarðríki er liðinn. Hann var
allt of stuttur en góður þrátt fyrir að
við værum ekki alltaf sammála um
alla hluti. Ég þakka þér fyrir þennan
tíma og ég mun gera mitt besta til
þess að halda vel utan um englana
þína alla og hlúa að þeim á þann hátt
sem þú helst hefðir viljað. Litlu börn-
in mín sem struku þér og kysstu svo
innilega á kistulagningunni trúa því
að amma Marta sé hjá þér til þess að
kenna þér að vera alvöru engill og
vísa þér veginn hjá Guði. Hvíldu í
friði elsku Dóra mín og takk fyrir allt
sem þú gafst mér og mínum.
Þín verður sárt saknað.
Ég hef aldrei lofað að brautin sé bein
og gullskrýddir blómstígar alla leið heim.
Ég get ekki lofað þér gleði án sorgar
á göngunni löngu til himinsins helgu borgar.
En lofað ég get þér aðstoð og styrk
og alltaf þér ljós þó að leiðin sé myrk.
Mundu svo barnið mitt að lofað ég hef
að leiða þig sjálfur hvert einasta skref.
(„Loforð Guðs til barnsins“.)
Elsku Snorri minn, Snorri G. og
fjölskyldan öll, Guð gefi okkur styrk
á þessum erfiðu tímum til þess að
standa þétt saman og styðja hvert
annað í sorginni og missinum mikla.
Þóra Víkingsdóttir.
Það er ferðahelgi og mikil umferð,
frétt um bílslys í Öxnadalnum.
Uggur fer um fólk; skyldi það vera
einhver kunnugur? Og staðreyndin
er sár og bláköld – kær vinnufélagi
og vinkona er fallin frá.
Halldóra hóf störf á Iðjulundi fyrir
10 árum. Hún vann að mestu við
saumaskap en einnig við að leiðbeina
og önnur þau störf sem til féllu.
Vinnustaðurinn er stór, starfsfólk-
ið margbreytilegt, margir eiga við
fötlun að stríða, hver og einn hefur
sína sérstöðu. Reynt er að láta getu
hvers og eins njóta sín eins og best
verður á kosið. Sumir þurfa mikið að
spjalla, aðrir að fá tilsögn eða ráð-
leggingar. Þá er gott að geta leitað til
manneskju eins og hennar Dóru.
Með bros á vör og jákvæðu hugarfari
veitti hún leiðsögn, góð ráð og hlý-
legar athugasemdir. Trúmennska
Dóru í starfi var einstök og hún var
góð fyrirmynd annarra hvað það
varðar.
Þegar vinnudegi lauk þá vissum
við vinnufélagar hennar að fjölskyld-
an átti hug hennar allan. Hugsun um
fjölskylduna og þá sérstaklega
barnabörnin og hvernig hægt væri
að liðsinna þeim á sem bestan hátt
var alltaf ofarlega í huga Dóru.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Þessi vísa lýsir hugsunum okkar
nú, vinnufélaga Dóru.
Snorra og fjölskyldunni allri vott-
um við samúð okkar.
Samstarfsfólk á Plastiðjunni
Bjargi-Iðjulundi.
HALLDÓRA
ÁRNADÓTTIR
40 FÖSTUDAGUR 27. MAÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Bless amma mín, mér finnst
leiðinlegt að þú sért ekki hjá
okkur. Amma, viltu skila
kveðju til ömmu Mörtu.
Þinn
Snorri Már.
Elsku amma, þú ert best.
Þú ert kúlu-amman mín. Þú
ert fallegasta amma í heimi
og svo ætla ég að knúsa þig.
Þín
Halldóra.
Elsku amma, þú varst svo
góð að hugsa um okkur og
bjóða okkur í veislur. Ég
vildi að þú værir ekki dáin
því mér finnst þú svo góð og
skemmtileg.
Þín
Marta.
HINSTA KVEÐJA
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is