Morgunblaðið - 03.07.2005, Qupperneq 42

42 SUNNUDAGUR 3. JÚLÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is
Það er margs að
minnast við andlát og
útför afa okkar. Minn-
ingar leita á hugann og
við rifjum upp margar
þeirra, stundirnar sem við áttum
með afa okkar, allt frá því við vorum
smástrákar til þess dags er hann
kvaddi okkur og fór í ferðina löngu.
Eitt af því sem kemur upp í hugann
er kanadíski Chevrolet-vörubíllinn
sem afi átti til margra ára. Á honum
stundaði hann ýmsan vörubílaakst-
ur, hvort heldur voru vöruflutningar
eða malarakstur. Þau voru ófá
skiptin sem við fengum að sitja í
með honum og fyrir utan spenning-
inn yfir því að sitja í, þá átti afi alltaf
sérstaka gerð af menthol-brjóst-
sykri í bréfi, sem hann gaf okkur í
þessum ferðum. Það var ekki bara
vörubíllinn hans sem var þeim eig-
inleikum gæddur að þar leyndist
eitthvert góðgæti, því þannig var
einnig farið með rússajeppann sem
hann átti. Það var nánast alveg
hægt að ganga að því vísu að aftur í
honum væri alltaf til fullur kassi af
INGÓLFUR
JÓHANNSSON
✝ Ingólfur Jó-hannsson fæddist
að Iðu í Biskupstung-
um 14. ágúst 1919.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Ljós-
heimum á Selfossi
20. júní síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Skálholts-
kirkju 30. júní.
Egils appelsíni í gleri
og stundum Prins póló.
Það var eitthvað sem
við fengum ekki á
hverjum degi.
Svona mætti lengi
halda áfram að telja
upp ýmsar minningar
tengdar afa. Hann var
listasmiður og hand-
laginn. Seinni árin þeg-
ar hann dró úr smíða-
vinnu fór hann að
skera út úr tré og
renna ýmsa gripi. Ófá-
ar eru útskornu vegg-
klukkurnar sem hann
gerði og prýða mörg heimili, þar á
meðal okkar, ásamt öskum, smjör-
hnífum og ýmsu fleira.
Það vill oft verða þannig að á
yngri árum er maður ekki alltaf
tilbúinn að hlusta og meðtaka allt
sem eldra fólk vill segja manni frá
og fræða mann um. En þegar maður
eldist og er tilbúinn að hlusta og
taka við fróðleiknum er það stund-
um of seint. Afar og ömmur falla frá
og maður hugsar um allar stund-
irnar þegar gott hefði verið að
hlusta og fræðast. Það var lán okkar
bræðra að eiga afa okkar það lengi á
lífi að við náðum að meðtaka fróðleik
hans og frásagnir af mönnum og
málefnum liðinna ára. Við afastrák-
arnir þínir kveðjum þig í dag með
sárum söknuði en vitum að þín bíður
góð vist hinum megin við móðuna
miklu.
Helgi, Ingólfur og fjölskyldur.
Mig langar að
kveðja hana ömmu
mína með þessum fáu
fátæklegu orðum. Hún
er lögð upp í ferðina miklu, en ekki
einsömul því ég veit að afi og fólkið
hennar fyrir handan hafa undirbúið
hana og styðja hana þegar hún tek-
ur fyrstu skrefin sín þar.
Þegar ég hugsa til hennar fyllist
ég gleði, því á milli okkar var alltaf
gleði og kátína. Ég minnist samtal-
anna okkar í síma sem voru oft löng
en skemmtileg og þegar þeim loks
lauk var eyrað oft aumt en hjartað
glatt.
SIGURVEIG
BJÖRGVINSDÓTTIR
✝ Sigurveig Björg-vinsdóttir fædd-
ist á Áslaugarstöðum
í Vopnafirði 4. febr-
úar 1917. Hún and-
aðist á hjúkrunar-
heimilinu Sundabúð í
Vopnafirði 24. júní
síðastliðinn og var
jarðsungin frá
Vopnafjarðarkirkju
30. júní.
Hún gat stundum
verið stríðin og hafði
gaman af að grínast og
það var ósjaldan sem
ég hló mig máttlausan
þegar hún tók ein-
hvern Vopnfirðinginn
fyrir og hermdi eftir
honum.
Amma var lítil kona
og ekki mikil um sig
en það óð enginn yfir
hana. Hún gat verið
ákveðin og snögg-
reiðst ef því var að
skipta en reiðin var
líka fljót úr henni.
Ég er þakklátur fyrir að ég og
börnin mín fengum að kveðja hana
rétt fyrir andlátið. Þó hún væri fár-
veik þá fann ég fyrir sömu gleðinni
og væntumþykjunni frá henni þeg-
ar hún tók um hönd mína og strauk
hana.
Ég kveð þig, elsku amma, ég veit
að þú lítur til með okkur öllum. Við
sjáumst svo þegar minn tími kem-
ur.
Ármann Sigurðsson.
Elsku afi. Mér finnst
þetta svo skrítið, þú ert
farinn. Ég mun aldrei
aftur kitla þig í bumb-
una og heyra þig hlæja
og það er enginn sem
mun ganga um gólf tveim tímum áð-
ur en ég á að mæta í flug til þess að
vera nú alveg viss um að ég nái á
réttum tíma. Ég á eftir að sakna þín
GUÐMUNDUR
SKÚLASON
✝ GuðmundurSkúlason húsa-
smíðameistari fædd-
ist á Ísafirði 22. júlí
1921. Hann lést á
sjúkrahúsi Ísafjarð-
ar 25. júní síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Ísafjarðar-
kirkju 2. júlí.
en ég veit að þar sem
þú ert núna líður þér
betur, þú ert laus úr
þessum veika líkama,
þú ert frjáls. Og núna
ertu kominn til mömmu
þinnar, hún sem gat
aldrei haft þig. Ég er
viss um að hún tók vel á
móti þér. Bless elsku
afi minn og hafðu það
gott.
Sólin er ljós
af himnum ofan.
Þú ert mitt ljós
og fyrir þér
tek ég ofan.
(E.L.D.)
Þín
Erna Lind.
Við þökkum fyrir ástúð alla,
indæl minning lifir kær,
núna mátt þú höfði halla,
við herrans brjóst er hvíldin vær.
Í sölum himins sólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
(H.J.)
Afabörnin,
Hjördís Eva, Stefán Þór,
Árni Björn og Hjörtur.
Hjartkæri afi, far í friði,
föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu,
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæll um allar aldir,
alvaldshendi falinn ver,
inn í landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Langafabörnin,
Óskar Andri, Tristan Dagur
og Sædís Birta.
Það er eflaust ekki
þekkt í íslenskum
kreðsum Munda, en
Lenny Herman átti
föðurfjölskyldu í ná-
grenni New York.
Pabbi hans, Irving
Herman, sem var sannur New York-
búi, giftist Ásthildi Friðmundsdóttir
frá Keflavík árið 1949. Irving átti tvo
bræður og tvær systur. Fjölskyldu-
bönd okkar Lenny eru í gegnum Irv-
ing og systur hans Lillian sem var
amma mín. Irving og Lillian voru
mjög náin og þar með fjölskyldur
þeirra, en þrátt fyrir að vera alin
upp í ólíkum löndum hélst tengingin
gegnum kynslóðirnar.
Lenny kom til New York sem
barn og á seinni unglingsárunum
fluttist fjölskylda hans í nágrenni við
Washington DC. Lenny kom oft og
svaf hjá okkur í New York, stundum
með öðrum Íslendingum. Hann var
afar vel gefinn, bjartsýnn og
skemmtilegur að vera með. Pabbi
minn, sem einnig heitir Lenny, lýsti
honum sem góðum, hjartahlýjum og
tillitssömum manni. Þegar fjöl-
skylda mín minnist hans hugsum við
um langar nætur í húsi okkar í
Sheepshead Bay í Brooklyn, um dill-
andi hlátur, borðandi fullt af
„kosher“ salami og sinnepi og
drekkandi koníak.
Á seinni árum hefur fjölskylda
mín séð Lenny á mikilvægum fjöl-
skylduatburðum eins og fermingum
og giftingum. Og viti menn, öll mun-
um við það sama, þ.e. þegar við sát-
um öll saman langt fram á nótt
spjallandi, hlæjandi, borðandi og
drekkandi koníak.
Ég eyddi viku með Lenny á Ís-
landi í ágúst 2000. Hann var svo vin-
gjarnlegur að fara þessa ferð til Ís-
lands með mér og ferðast með mér
um landið. Ég man að hann vildi
pönnukökur mömmu sinnar í morg-
unverð. Ég varð snaróð í þær og
fjárfesti í sérstakri íslenskri pönnu-
kökupönnu áður en ég fór heim.
Pönnukökurnar mínar hafa þó aldrei
bragðast eins vel og pönnukökurnar
hennar Ástu frænku. Íslenska fjöl-
skyldan mín var svo hlý og vingjarn-
FRIÐMUNDUR
LEONARD HERMAN
✝ FriðmundurLeonard Herman
fæddist í Keflavík 19.
febrúar 1949. Hann
lést á heimili sínu í
Kaliforníu 1. júní síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Kefla-
víkurkirkju 24. júní.
leg, og ég hugsa um
þessa ferð með miklu
stolti.
Ásta frænka mín,
Lenny og tvíburasystir
hans Toby, voru við-
stödd þegar ég gifti
mig í Sarasota í Flórída
í nóvember árið 2000,
en það var langt að
ferðast fyrir þau en
þau komu. Lenny
heyrði fyrst um eigin-
mann minn tilvonandi í
Íslandsferðinni og var
óspar á að spyrja um
samband okkar. Við
Lenny höfum talað saman þónokkr-
um sinnum síðan, við töluðum saman
um pólitík og höfðum svipaðar skoð-
anir á þeim málum og auðvitað
skiptumst við á fréttum um fjöl-
skyldur okkar. Honum var annt um
sína nánustu fjölskyldu, eins og
henni um hann. Það virðist vera
partur af fjölskylduhefð okkar.
Lenny var algjör tölvukarl, eins
og flest okkar vissu. Ég hafði alltaf
samband við hann ef ég ætlaði að
kaupa eitthvað tölvukyns og einu
sinni töluðum við saman í tvo
klukkutíma eftir að tölvan mín bil-
aði. Hann var alltaf tilbúinn að
hjálpa, þannig var hann bara.
Ég mun sakna Lenny og mér
finnst dapurt að börnin mín fá ekki
að kynnast honum eins og ég fékk að
gera. En ég mun gera það sem í
mínu valdi stendur til að styrkja
kynslóðaböndin sem hófust með
þeim Lillian, Irving og Ástu.
Sharon Sachs, Florida.
Lenny var stór maður með enn
stærra hjarta. Við hittumst fyrst
fyrir 25 árum. Og vináttan dýpkaði
með árunum. Við fórum á marga
góða veitingastaði saman, kvik-
myndasýningar og tónleika. Hann
kom oft í heimsókn til okkar til að
horfa á amerískan fótbolta, eða bara
til að sjá kettina. Hann var mikill
dýravinur og kettirnir okkar fundu
það og klifruðu um hann og möluðu í
fanginu á honum. Hann var tryggur
vinur sem var ávallt reiðubúinn að
rétta hjálparhönd. Stundum keyrði
hann til okkar, en það tók hann
klukkutíma, beint úr vinnu til að
laga tölvuna okkar, ævinlega í góðu
skapi og sat við þangað til verkinu
var lokið. Marie gaf honum síðan
sterkt kaffi til að hressa hann við áð-
ur en hann lagði af stað heim.
Lenny var hrifinn af alls konar
græjum og kom oft til að sýna okkur
nýjasta leikfangið sitt. Síðasta sam-
tal okkar snerist aðallega um tæki
sem gerði honum kleift að tala við
vin sinn Doug í gegnum tölvuna sína
og sjá hann á meðan í henni.
Hann studdi okkur ávallt í list
okkar og kom á kvikmyndasýning-
arnar okkar í gegnum árin. Eftir að
veikindi hans ágerðust þoldi hann
ekki við alla sýninguna en beið
frammi og ræddi við fólkið á eftir.
Ég man eftir samtali okkar, þ.e. þeg-
ar ég var að ljúka við fyrsta geisla-
diskinn minn og ég var yfir mig
stressaður vegna þess að ég vissi
ekki hvenær ég ætti að hætta.
Lenny sem var ávallt jarðbundinn
sagði: „David, þetta hljómar vel, lít-
ur vel út, þú ert búinn! Af hverju
viltu gera út af við sjálfan þig? Þú
ert að agnúast út af smámunum sem
aðeins tvær manneskjur kunna að
heyra, þ.e. þú og þú!“
Maður gat ávallt treyst á það að
hann hefði skoðun. Hann var vel les-
inn og fróður um marga hluti og
elskaði að tala. „Fólk lærir að meta
hvíldina þegar ég dett út af og hætti
að tala smástund,“ sagði hann og
kímdi við.
Þrátt fyrir að við værum ekki allt-
af sammála áttum við margar
skemmtilegar stundir saman, fullar
af húmor og innsæi.
Lenny staldraði við dyrnar í síð-
asta skipti sem ég sá hann. Ég stóð
efst í stiganum og kastaði til hans
kveðju. Hann horfði upp til mín og
sagði: „David, hunskastu hingað nið-
ur og gefðu mér knús.“ Hann kvaddi
aldrei án þess að faðma okkur í
kveðjuskyni. Það er erfitt að trúa því
að við sjáum Lenny frænda aldrei
aftur, en við erum afar þakklát fyrir
að hafa verið vinir hans.
Knús.
David og Marie, Kaliforníu.
Len var svo miklu meira en vinur.
Hann var félagi Dougs og Jerrys
sem þeir þekktu og þótti vænt um í
meir en 30 ár. Saga þessara félaga
spannar alla mikilvægustu atburði í
lífinu – háskóla, ástarsambönd,
skilnaði, atvinnulífið, börn og systk-
inabörn og núna það síðasta og erf-
iðasta, fráfall eins þeirra. Þegar
þessir þrír vinir hittust var voðinn
vís! Frábærir tímar, en klárlega
karlatímar.
Ég var aldrei afbrýðisöm vegna
daganna sem þeir eyddu saman,
hvort sem það var hér í Kaliforníu,
Nashville, eða þegar þeir fóru þrír
saman í frægu ferðina sína til Amst-
erdam. Ég vissi að þeir mundu passa
hver upp á annan og að „esprit de
corps“ þeirra hefði löng og jákvæð
áhrif langt eftir að ferðunum lauk.
En Lenny var líka vinur minn. Ég
hlakkaði alltaf til að sjá hann og vera
með honum, spjalla við hann yfir
góðum mat, eiga hvetjandi samræð-
ur við hann og heyra hláturinn. Sög-
ur hans af Íslandi, fólkinu og tungu-
málinu og fjölskyldu hans voru
heillandi. Í gegnum árin töluðum við
um að heimsækja Ísland með hon-
um, hann tæki að sér hlutverk einka-
leiðsögumanns okkar.
Fráfall hans hefur kennt okkur
dýrmæta lexíu á afar stuttum tíma
um það sem skiptir meginmáli í líf-
inu, þ.e. að vera í nánu sambandi við
þá sem skipta okkur mestu máli og
að hlúa að þeim í einu og öllu.
Elsku Toby, við sendum þér og
fjölskyldu ykkar Len okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Cynthia og Jerry Conley,
Dee og Mary Conley,
Kaliforníu.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Minningargreinar