Morgunblaðið - 04.07.2005, Blaðsíða 24

24 MÁNUDAGUR 4. JÚLÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún ÓlínaGunnarsdóttir
fæddist í Tálknafirði
22. mars 1937. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
föstudaginn 24. júní
eftir stutta sjúkra-
legu. Foreldrar
hennar voru Gunnar
Einarsson sjómaður,
f. að Hlíðarenda í
Tálknafirði 13. júlí
1905, d. 23. maí
1984, og Unnur Þór-
arinsdóttir, f. á
Hrauni í Keldudal í
Dýrafirði 13. maí
1919, d. 27. febrúar 2003, en þau
bjuggu í Miðbæ í Haukadal í Dýra-
firði. Systkini Guðrúnar Ólínu
eru: Katrín Jóna Gunnarsdóttir, f.
25. sept. 1933; Ragna Halldórs-
dóttir, f. 19. mars 1935, d. 21. maí
1993; Ingibjörg Ólafía Gunnars-
dóttir, f. 1. júní 1938; Erla Ebba
Gunnarsdóttir, f. 31. júlí 1939;
Garðar Rafn Gunnarsson, f. 1.
sept. 1941, d. 19. jan. 1966; Einar
Gísli Gunnarsson, f. 5. jan. 1944;
Sigurður Þórarinn Gunnarsson, f.
12. mars 1945; Una Hlín Gunn-
arsdóttir, f. 1. okt. 1947; Guðberg
Kristján Gunnarsson, f. 28. mars
1949; Jónína Sigurborg Gunnars-
dóttir, f. 16. ág. 1952; Guðbjörg
Ósk Gunnarsdóttir, f. 7. feb. 1954;
og Höskuldur Brynjar Gunnars-
son, f. 8. mars 1959.
Hinn 13. júlí 1957 giftist Guðrún
Sigfúsi Jóhannssyni vélstjóra, f. í
Reykjavík 5. feb. 1934. Foreldrar
dóttir, f. 7. ág. 1983; Emil Ólafur
Ragnarsson, f. 19. júní 1988;
Hjörtur Ragnarsson, f. 21. ág.
1989, d. 24. ág. 1989; Silja Marín
Ragnarsdóttir, f. 4. nóv. 1991. 4)
Sigríður Sigfúsdóttir, f. í Reykja-
vík 6. júní 1962, d. 30. jan. 1982.
Sonur hennar og Óla Andrésar
Agnarssonar, f. 25. mars 1961, er
Þórir Ólason, f. 27. feb. 1981.
Hann ólst upp hjá Guðrúnu Ólínu
og Sigfúsi.
Guðrún byrjaði ung að vinna
ýmis störf, t.d. við fisk og versl-
unarstörf . Hún var ekki nema 14
ára þegar hún fór í vist á Stekkum
í Patreksfirði. Hún lauk námi við
Húsmæðraskólann á Varmalandi
1956. Eftir að þau fluttu til
Reykjavíkur 1961 hóf hún fljót-
lega að vinna verslunarstörf sam-
hliða húsmóðurstörfum, fyrst í
Borgarkjöri í Borgargerði og síð-
ar á Grensásvegi, þar sem hún
vann í mörg ár, og síðan í versl-
uninni Dalmúla í Síðumúla. Árið
1979 opnaði hún söluturninn Dím-
on á Smiðjuvegi í Kópavogi og rak
hann til ársins 1986. Þá vann hún í
Kaupstað í Mjódd 1986-1992. Þeg-
ar hún flutti til Þingeyrar hóf hún
fljótlega störf í grunnskólanum
við gangavörslu og húsvörslu sem
og almenna aðstoð við nemendur.
Hún tók t.d. að sér að hafa umsjón
með sundferðum krakkanna þeg-
ar farið var í skólasund á Flateyri
og margt fleira. Ekkert eitt starfs-
heiti er yfir þetta en almennt var
hún kölluð „skóla-amma“, því hún
var í raun eins konar amma allra
krakkanna í skólanum. Þegar hún
flutti aftur til Reykjavíkur 2001
starfaði hún á leikskólanum
Fálkaborg til ársins 2003.
Útför Guðrúnar Ólínu verður
gerð frá Bústaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
hans voru Jóhann
Jónsson, f. í Reykjavík
30. maí 1901, d. 29.
jan. 1950, og Lára
Stefanía Sigfúsdóttir,
f. á Siglunesi við
Siglufjörð 8. okt.
1903, d. 15. feb. 1972.
Börn þeirra eru: 1)
Lára Sigfúsdóttir, f. á
Patreksfirði 9. mars
1957, gift 17. júlí 1976
Guðmundi Jónssyni, f.
19. des. 1953. Börn
þeirra eru: Sigfús Örn
Guðmundsson, f. 15.
feb. 1977, en sam-
býliskona hans er
Bylgja Dögg Hafsteinsdóttir, f. 13.
jan. 1983; Haukur Þór Guðmunds-
son, f. 20. mars 1979, unnusta
hans er Jóhanna Valdís Torfadótt-
ir, f. 27. apríl 1983. Dóttir þeirra
er Emilía Rós Hauksdóttir, f. 1.
ág. 2004; Guðrún Sigríður Guð-
mundsdóttir, f. 23. mars 1985; Jón
Valur Guðmundsson, f. 3. mars
1988. 2) Jóhann Sigfússon, f. á
Patreksfirði 11. maí 1958, kvænt-
ur 9. sept. 1994 Gunnhildi Freyju
Theódórsdóttur, f. 13. júlí 1961.
Börn þeirra eru: Sólrún Ösp Jó-
hannsdóttir, f. 20. jan. 1991; Díana
Sjöfn Jóhannsdóttir, f. 5. maí
1992; Sigfús Jóhannsson, f. 2.
ágúst 1996. 3) Unnur Sigfúsdóttir,
f. á Patreksfirði 4. jan. 1960, gift
11. maí 1985 Ragnari Gunnars-
syni, f. 15. júlí 1960. Börn þeirra
eru: Sigurður Rúnar Ragnarsson,
f. 4. okt. 1984, en sambýliskona
hans er Guðrún Hildur Eyjólfs-
Ég vil minnast hennar Rúnu sem
var mikill vinur minn. Hún var allt-
af svo blíð og góð við mig hvernig
sem ég var á mig kominn. Þegar ég
var kominn á heimili þeirra hjóna
var ég eins og ég væri kominn
heim.
Hún átti svo mikla hjartahlýju
og kærleika. Mátti hún ekkert
aumt sjá án þess að vilja hjálpa. Á
heimili þeirra Siffa og Rúnu var
alltaf glatt á hjalla. Hann spilaði á
píanóið og öll fjölskyldan söng.
Þetta voru mínar ánægjulegustu
stundir.
Rúna mín. Nú ert þú búin að
kveðja okkur, en ég trúi því að þú
lifir.
Ég bið Guð að halda verndar-
hendi yfir þér, Siffi minn, og börn-
unum þínum.
Þinn vinur,
Guðfreður.
Ólína Guðrún var hún skírð en
það kannaðist enginn við þau nöfn
því hún kallaði sig alltaf Rúnu.
Rúna var hamingjusamlega gift
móðurbróður mínum, honum Sig-
fúsi sem alltaf er kallaður Siffi.
Siffi og Rúna eignuðust fjögur
börn, þau Láru, Unni, Jóhann og
Sigríði sem alltaf kallaði sig Sirrý.
Við Sirrý vorum jafngamlar og oft-
ast saman og hún var mér bæði
sem frænka og besti vinur. Heimili
Rúnu var því eins og annað heimili
mitt. Fyrst á Sogaveginum og síð-
an á Réttarbakkanum.
Á heimili Rúnu var tekið vel á
móti gestum og oft mannmargt, því
fjölskyldumeðlimir að vestan gistu
oft hjá henni þegar þeir komu í bæ-
inn. Alltaf átti Rúna gott bakkelsi
með kaffinu og gaf gestum ótak-
markaðan tíma til skrafs. Það var
alveg sama hvað gesturinn var
gamall, alltaf gaf Rúna sig á tal við
hann og gat spjallað um allt milli
himins og jarðar. Ekki fór hún í
manngreinarálit heldur fengu allir
að njóta góðs af góðmennsku henn-
ar.
Öll börnin þeirra Rúnu og Siffa
fóru í skátana, í skátafélagið Garð-
búa og því lá leið mín þangað. Þær
voru ófáar útilegurnar eða skáta-
mótin sem Rúna og Siffi komu með
okkur í og Rúna þá oftast hrókur
alls fagnaðar með manni sínum.
Hann spilandi á nikkuna og hún
alltaf syngjandi kát.
Hún vann á tíma í kjörbúðinni
Dalmúla og seinna setti hún upp
litla sjoppu í iðnaðarhverfi. Þjón-
ustulund hennar var einstök. Hún
gaf sig að hverjum kúnna með
brosi út að eyrum, alltaf alúðleg,
sama hvort kúnninn var lítið stam-
andi barn, erfiður unglingur eða
fullorðið fólk sem vildi helst spjalla
um heima og geima.
Rúna kenndi mér svo margt. Ég
hef alla tíð litið til hennar sem
minnarhelstu fyrirmyndar. Jákvæð,
hress og kát, umhyggjusöm, með
eindæmum barngóð og lifði lífinu
lifandi, trú sínum lífsgildum. Þann-
ig hef ég reynt að feta í hennar fót-
spor.
Á hverju ári hittist fjölskyldan
hennar mömmu í útilegu og þar var
Rúna alltaf sú sem gaf sér tíma til
að leika við börnin og fara með
þeim í söngleiki og hreyfileiki. Hún
var lifandi sönnun þess að maður
verður aldrei of gamall til að leika
sér heldur verður gamall því maður
er hættur að leika sér. Það var því
kannski ekki skrítið að það skyldi
vera ég sem tók við hennar hlut-
verki að leika við börnin þegar
Rúna komst ekki í útilegurnar.
Í mínum huga er fjölskylda Rúnu
og Siffa hin fullkomna fjölskylda
sem kann að gleðjast og hafa gam-
an af lífinu og sem stendur saman
og styrkir hvert annað í sorg og
áföllum. Sorgin hefur svo sannar-
lega knúið á dyr í fjölskyldunni en
alltaf standa þau þétt saman. Þeg-
ar Sirrý, yngsta dóttir þeirra, eign-
aðist Þóri, þá aðeins nítján ára
gömul, uppgötvaðist æxli við heila
hennar. Þetta æxli varð henni að
aldurtila en hún lést ellefu mán-
uðum seinna frá ungum syni sínum.
Unnur, næstyngsta systirin, veikt-
ist líka á sama tíma í höfðinu og
var ótrúlegt að sjá þann styrk sem
Rúna og Siffi áttu til að standa þétt
saman í gegnum þessa erfiðleika.
Það var frekar þeirra hlutverk að
hugga og styrkja aðra fjölskyldu-
meðlimi sem komu til þeirra í
heimsókn á þessum erfiðu tímum.
Þegar ég missti síðan nýfæddan
son ári seinna kom ekkert annað til
greina en að fá að leggja hann á
leiði Sirrýjar og það þótti sjálfsagt
mál hjá Rúnu og Siffa. Kann ég
þeim alúðarþakkir fyrir það. Rúna
og Siffi tóku að sér að ala upp dótt-
urson sinn, Þóri, og hann er svo
sannarlega augasteinn fjölskyld-
unnar. Hans harmur er líklegast
mestur á þessari stundu þegar við
kveðjum Rúnu.
Rúna bar mikla ást og umhyggju
fyrir sínum nánustu. Pabbi hennar
flutti til hennar þegar hann veikt-
ist, hún hjúkraði Sirrý dóttur sinni
og seinna móður sinni í veikindum
hennar. Systur hennar Rúnu hafa
alltaf getað leitað til hennar en þær
hafa fengið dágóðan skammt af
áföllum í lífinu og margar þeirra
misst sviplega fjölskyldumeðlimi
eða börn.
Rúna var í farsælu hjónabandi,
eignaðist góð börn og barnabörn,
og nýlega sitt fyrsta barnabarna-
barn. Hún átti ekki sökótt við
neinn, átti góða fjölskyldu, var vin-
mörg og hamingjusöm en allt þetta
var líka henni að þakka. Það má
ekki gleyma því í þessum hraða nú-
tíma sem við lifum að gefa sér tíma
fyrir sína nánustu en það gerði
Rúna alltaf.
Rúna veiktist fyrir nokkrum ár-
um en var ekki fyrir það að kvarta
þegar hún var spurð að líðan. Hún
bar sig alltaf vel og var hress og
kát og því var erfitt að trúa því að
hún væri að fara frá okkur. Það
gekk svo sannarlega hratt fyrir sig.
Eftir verðum við í fjölskyldunni fá-
tækari en um leið ríkari því við
getum lifað eftir hennar sannfær-
ingu og hennar gildum og látið gott
af okkur leiða eins og hún gerði
alltaf og gefið samferðamönnum
okkar tíma og umhyggju. Ég bið
Guð að vaka yfir fjölskyldu Rúnu,
sérstaklega Siffa, Þóri, Láru, Jóa,
Unni, barnabörnum og barna-
barnabarni.
Jónína Ómarsdóttir (Ninna).
Hún Rúna amma. Já, hún var
amma allra. Hún var skóla-amma í
Grunnskólanum á Þingeyri í mörg
ár en bara skóla-amman mín í
u.þ.b. tvö ár sem var alveg nóg til
þess að hún yrði amma mín.
Hún var alltaf með 10–15 skóla-
lykla í teygju um mjöðmina sem
dingluðu þar þegar hún gekk eftir
göngunum. Maður vissi alltaf hvar
hún var þegar maður heyrði lykla-
klingið.
Henni þótti vænt um alla og vildi
að öllum liði vel í kringum sig, sem
var ekki erfitt því öllum leið vel í
kringum ömmu Rúnu.
Svo átti hún galdrakrem í skúffu
inni á bókasafni, sem læknaði öll
sár.
Mér fannst hún alltaf vera svo
fín og mikil dama og hún var alltaf
með naglalakk.
Ég var oft heima hjá henni með
Silju og þangað var alltaf gott að
koma, allt svo notalegt og mög góð-
ur andi í húsinu. Ég man svo eftir
því þegar ég og Silja vorum að æfa
heima hjá henni fyrir 17. júní
söngvarakeppnina. Þá sagði hún
okkur að standa ská á móti hvor
annarri svo að raddirnar myndu
skella saman og koma út eins og
ein. Auðvitað gerðum við það og
unnum keppnina. Svo er eitt sem
mér er mjög minnisstætt. Það var
þegar mamma og pabbi skildu. Þá
var hún sú eina sem hringdi í mig
til að spyrja hvernig mér liði og
sagði að þetta yrði allt í lagi. Þetta
var svo fallegt af henni og hressti
mig við. Hún var líka svo falleg í
sér hún amma Rúna.
Takk fyrir allt.
Ég og fjölskylda mín vottum öll-
um aðstandendum hennar okkar
dýpstu samúð.
Hildur Sólmundsdóttir.
Hún Rúna er dáin. Þannig barst
fréttin frá manni til manns milli
ættingja og vina Jónsmessudaginn
24. júní sl.
Vissulega er fólk alltaf að deyja
og aðrir að fæðast, það er lögmál
lífsins.
Ekki kom fráfall Guðrúnar
Gunnarsdóttur neinum á óvart.
Hún hafði barist hetjulega við hinn
grimma sjúkdóm krabbamein, síð-
ustu árin, æðrulaus og hugrökk.
Aldrei var neitt að henni að hennar
sögn.
Hún kvaddi þennan heim þegar
sumarið og ljósið er í hámarki, tími
ljóss og lita, tími blómanna og feg-
urðarinnar, tíminn hennar.
Guðrún Ólína Gunnarsdóttir var
um margt óvenjuleg kona,
hjartahlý og kærleiksrík svo af bar.
Dugnaður hennar og gestrisni
var rómað hvar sem hún bjó og
hvar sem hún vann.
Í störfum hennar gætti meiri
samviskusemi en ég, sem þessi fá-
tæklegu orð rita, hef nokkru sinni
kynnst, hvort sem Rúna vann í
verslun, leikskóla eða grunnskóla.
Rúna var fasmikil kona og
ákveðin, það var aldrei nein logn-
molla í kringum hana og röskleiki
hennar og dugnaður ótrúlegur á
meðan heilsa og kraftar leyfðu.
Hæstum tónum náði þó líf henn-
ar á heimilinu hennar meðal eig-
inmanns og barna. Hún var slík
mannkostakona í hlutverki móður,
eiginkonu, ömmu, systur, frænku
og dóttur að af bar.
Gestrisni þeirra hjóna, Sigfúsar
Jóhannssonar, vélstjóra, sjómanns,
fiskverkanda og útgerðarmanns,
var slík að mikla athygli vakti. Það
er ekki ofsagt að heimili þeirra
hjóna, hvort sem það var á Pat-
reksfirði, Reykjavík eða Þingeyri
hafi verið veitinga- og griðastaður
um þjóðbraut þvera. Ekki hallaðist
á með þeim hjónum um hlýju og
kærleika sem allra vildu böl bæta.
Rúna unni börnum sínum afar
heitt og ekki síður barnabörnum,
hún umvafði þau kærleiksljósi sínu,
gaf frá innstu hjartarótum. Sá
varnarveggur sem hún reisti var
þeim brjóstvörn og skjól á uppvaxt-
arárunum uns þeim óx fiskur um
hrygg.
Líf Rúnu var þó ekki ávallt dans
á rósum. Þau hjónin þurftu að
bergja á bikar sorgar og ástvina-
missis, þá reyndi á festu, kjark og
samstöðu þeirra hjóna sem aldrei
brást.
Þung voru sporin er þau fylgdu
tvítugri dóttur sinni til grafar eftir
erfiðan sjúkdóm hennar, vorið sem
hún ætlaði að taka stúdentspróf.
Stúlku sem var sólargeisli allra
sem hana þekktu: Listræn, fáguð
og falleg.
Drottinn tekur en hann gefur
líka. Sigríður dóttir þeirra lét eftir
sig lítinn, nýfæddan, yndislegan
dreng, soninn Þóri, sem varð sól-
argeisli afa síns og ömmu. Í honum
lifði dóttirin áfram er þau ólu hann
upp og við hann tengdust bjartar
framtíðarvonir sem hann hefur
staðið undir.
Rúna og Siffi önnuðust aldraðan
föður Rúnu af einstakri hlýju og
nærgætni síðustu árin sem hann
lifði, þegar hinn illræmdi Parkinson
sjúkdómur dæmdi hann úr leik.
Hjá þeim hjónum undi hinn aldraði
víkingur sér vel og lék sér við
barnabörnin.
Aldrei gleymi ég þeim endur-
vakta lífsneista sem skein úr aug-
um öldungsins er ég heimsótti
hann á heimili þeirra hjóna, heldur
ekki þegar að tengdasonurinn var
að hnýta á hann hálsbindið, því
auðvitað varð hann að lifa ellina
með reisn eins og höfðingja var
sæmandi.
Þegar Rúna var starfsmaður
grunnskólans á Þingeyri varð hún
öktuð og virt af nemendum, hún
kunni á þeim lagið. Með kærleika
sínum og hlýju vann hún hylli
þeirra og ást. Hún varð amma
Rúna í skóla og utan.
Það var næstum sama hvernig
ástandið var, þegar vanda bar að
höndum, Rúna varð sáttasemjari,
stoðkennari og fylgdarráðunautur,
ávallt ljósið en aldrei myrkur.
Margir, bæði ungir og aldnir,
munu minnast hennar með þökk og
virðingu, einstakrar mannkosta-
konu með kærleika sem margir
nutu.
Um huga minn fljúga ljóðorð
skáldsins frá Fagraskógi:
Þá væri þjóðinni borgið
ef þúsundir gerðu eins.
Á Jónsmessunótt, nóttina sem
Rúna dó, sat ég við skrifborðið mitt
og lét hugann reika til hennar á
banabeðinn og síðustu átökin við
lífið, kom þá í hug minn ljóðið sem
ég læt fylgja hér með.
Ég bið svo algóðan Guð að
styrkja Sigfús og börnin þeirra, þig
elsku Þórir frændi og hin barna-
börnin.
Kalla ég, Drottinn, kom til mín,
kvöldið er harla nærri,
vektu mér innri sálarsýn
sorgin þá verður fjærri.
- Lýsi mér ávallt ljósið þitt,
lækni og gleðji hjarta mitt,
stundin svo verði stærri.
Þú hefur leitt mig lífs um svið,
lausnari alla daga.
Krossferð þína ég kannast við,
Kristur, þitt líf og saga,
verður mín hjálp í veröld hér,
vaki þín ásýnd yfir mér,
allt mun það líf mitt laga.
Þegar ég leggst svo lágt í mold
líknar í faðmi þínum.
Blessa þú faðir hug og hold,
helgun í bænum mínum.
Kraftur þinn jafnan kallar á,
kalla mig líka blómin smá,
ljúfust í litum sínum.
Ingólfur Þórarinsson.
Rúna var einstök kona, sem mér
þykir vænt um að hafa fengið að
kynnast og umgangast frá því ég
man eftir mér, þar til nú á sjó-
mannadaginn þegar Rúna fagnaði
með manni sínum, Siffa, sem var
heiðraður í Reykjavík. Á eftir fór-
um við fjölskyldurnar í hlaðborð
slysavarnakvenna og lék Rúna á
als oddi þrátt fyrir erfið veikindi.
Alls staðar var líf og fjör í kring-
um Rúnu, því með lífsgleði sinni
laðaði hún fólk ósjálfrátt að sér.
Hún gaf sér alltaf tíma fyrir litlu
börnin sem hún fór með í leiki eða
söng með þeim.
Við áttum margar ánægjulegar
samverustundir í fjölskylduferðum,
og eru mér minnisstæðastar ferð-
irnar vestur í Dýrafjörð, þar sem
hún var alin upp. Man svo vel eftir
því þegar við heimsóttum foreldra
hennar í litla húsið, og hún sýndi
mér baðstofuloftið þar sem öll
systkini hennar sváfu. Hvernig þau
komust öll fyrir var mér óskilj-
anlegt, en það var auðséð að henni
hafði liðið þarna vel, enda fóru þau
hjónin í Dýrafjörðinn reglulega, og
settust þar að síðar meir, og þá á
Þingeyri.
Ég vil senda Siffa frænda mínar
innilegustu samúðarkveðjur, og
GUÐRÚN ÓLÍNA
GUNNARSDÓTTIR