Morgunblaðið - 04.07.2005, Blaðsíða 26

Morgunblaðið - 04.07.2005, Blaðsíða 26
26 MÁNUDAGUR 4. JÚLÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR Elsku besti Sigurð- ur. Ég ætlaði ekki að trúa því að þú værir farinn. Þegar ég fékk þessar fréttir dofnaði allt í mér og ég fór að hugsa um þig og svo grét ég. Ég vona að þér líði vel uppi hjá Guði. Mér finnst mjög leitt að ég náði ekki að tala við þig áður en þú fórst því við vorum ekki sátt. Ég man þegar við vorum á rúnt- inum og sáum fullorðinn mann bíða fyrir utan bíl á miðri götunni í Keflavík. Þú stoppaðir bílinn og spurðir hvort þú gætir hjálpað honum. Hann vantaði bensín og þú bauðst til þess að keyra hann á bensínstöð. Við keyrðum hann alla leið í ÓB því að allar hinar bens- ínstöðvarnar voru lokaðar og aftur til baka að bílnum. Ég man hvað mér fannst þú góður í þér, því ég hafði ekki kynnst eins góðum strák og þér. Það er svo sárt að þú sért alveg farinn og komir ekki aftur. Ég hugsaði oft áður en þú fórst að ég myndi kannski ekki tala við þig aftur vegna þess að við kvöddumst ekki sátt, en núna veit ég að við getum aldrei hist og gert upp okk- ar mál. Mér þykir svo vænt um þig og mun alltaf þykja það. Mér leið alltaf svo vel hjá þér, þú varst svo góður strákur. Mér þykir rosalega leitt að ég hafði ekki meira sam- band við þig. Mér finnst ég vera búin að missa eitthvað úr lífi mínu sem skipti mig miklu máli, en samt er ég ekki bú- in að fatta alveg að þú sért dáinn. Ég mun aldrei gleyma þér og öll- um góðu stundunum sem við áttum saman. Ég elska þig, Heiðrún Petra. SIGURÐUR RAGNAR ARNBJÖRNSSON ✝ Sigurður RagnarArnbjörnsson fæddist í Keflavík 4. maí 1987. Hann lést í bílslysi í Öxnadal 17. júní síðastliðinn og var jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju 29. júní. Það er fátt hægt að segja þegar svona verður. Við sendum þér og litla syni þínum og fjölskyldu innilegar samúðarkveðjur. Megi guð veita ykkur styrk í framtíðinni. Til minningar um son þinn, elsku Erla: Elsku sonur minn, segir Guð faðir þinn. Geng ég með þér veginn, þar sem ljósið bjarta og sólin skín. Munu Guðs englar gæta þín, þar sem ljósið skín. Og óttist eigi, því sem Guð faðir ber ég þig yfir dimma, djúpa vegi. (S.A.G.) Þín vinkona, Aðalheiður (Allý). Jesús, láttu mig eignast þinn frið. Unn þú mér í þínum friði að sofa, í þínum friði að deyja, í þínum friði upp að rísa og í þínum friði eilíflega að gleðjast. Ég sit hér og hugsa: Hvernig gat þetta gerst? Hvers vegna hann, þessi ungi drengur í blóma lífsins sem átti alla framtíð fyrir sér? Guð tekur snemma til sín þá sem hann elskar mest, þetta var mér einu sinni sagt og þetta ætla ég að halda í sorg minni. Ég leit Sigga fyrst augum á fæð- ingardeildinni, lítinn soðinn falleg- an dreng sem átti þá montnustu mömmu í heiminum fyrir utan mig því ég var líka á fæðingardeildinni að eignast mitt fyrsta barn. Þegar hjúkrunarkonan rúllaði þeim Sigga og móður hans inn í herbergið okkar þá varð henni að orði: „Þetta er sú kona sem þú munt aldrei gleyma,“ og var þetta svo sann- arlega rétt. Frá þeim degi urðum við Erla móðir Sigga miklar og góðar vinkonur og Siggi og sonur minn miklir og góðir vinir. Siggi var yndislegur lítill dug- legur drengur, alltaf eitthvað að brasa. Ég man að við sögðum alltaf að hann yrði örugglega smiður eða eitthvað svoleiðis, hann var alltaf að laga eitthvað. Alltaf að smíða kofa, saga eitt- hvað, negla eitthvað, alltaf nóg að gera, leiddist aldrei. Hann var mikið útibarn, elskaði að vera úti að leika, hjóla, smíða, eða bara að hlaupa úti með góðum vini. Ég man eftir svo mörgum ynd- islegum ferðum til Reykjavíkur með syni mínum, Sigga og Erlu móður hans, þar sem við fórum snemma morguns til Reykjavíkur til þess eins að gefa öndunum brauð og labba svo í næstu ísbúð og kaupa ís. Stundum var farið á róluvöll og leikið þar á eftir, alltaf voru þetta jafn yndislegar ferðir sem bæði drengirnir og við nutum. Siggi og sonur minn voru góðir vinir, þurftu alltaf að gera allt eins, vera báðir Spiderman á ösku- daginn eða Turtles á jólunum. Fóru í sama leikskóla. Fóru saman á sitt fyrsta sundnámskeið. Alltaf höfðu þeir styrk hvor annars og vinskap sem þeim þótti notalegt að hafa þegar eitthvað nýtt kom upp, eins og til dæmis fyrsti leikskóla- dagurinn og fyrsti skóladagurinn. Svona mætti lengi telja. Þegar Siggi var átta ára flutti hann til Spánar með móður sinni og þá misstu drengirnir okkar þessi sterku bönd sem á milli þeirra voru. En ég veit að þeir fylgdust hvor með öðrum þótt svo að þeir væru ekki í föstu sam- bandi. Okkur öllum hér á þessu heimili þótti mjög vænt um Sigga og eig- um erfitt með að sætta okkur við þessa frétt. En við trúum því að hans bíði annað betra. Kannski hefur þurft að laga eitthvað þarna uppi. Siggi með hamarinn og sög- ina mættur á staðinn. Elsku Erla vinkona mín og Haf- þór litli bróðir, Bjössi og Sigurður afi, Guð gefi ykkur allan þann stuðning og styrk sem þið þurfið og Guð verndi litla strákinn ykkar. Guð blessi minningu um góðan dreng. Guð geymi þig, Siggi minn. Sofðu rótt. Þínir vinir, Ragnhildur, George og Skarphéðinn. Það var sárt að heyra að tengdamóðir mín hefði fallið frá. Ég hitti hana í fyrsta skipti árið 1971, þegar ég hafði trúlofast Guð- björgu, dóttur hennar. Þorbjörg var öll íslensk, innan og utan, og ég fann að hún var smeyk við að fá útlending inn í fjölskylduna. Það fyrsta sem hún sagði við mig var: „Þessir útlend- ingar nenna aldrei að læra ís- lensku.“ Ég held að hún hafi óttast að missa dóttur sína út fyrir land- steinana. Mér fór fram í íslensku og fljót- lega urðum við bestu vinir. Það var alltaf gaman að koma til Þorbjargar og Björns, fyrst í Kópavogi og síðan á Stöðvarfirði. Þorbjörg elskaði náttúruna og oft fórum við saman upp á fjall, í steinaleit og stundum í berjamó og nýbakað brauð og alls konar holl- ustu og góðgæti hafði hún með sér í bakpokanum. Þegar við vorum að hvíla okkur eða borða, sagði hún frá merkilegum og dularfullum ÞORBJÖRG EINARSDÓTTIR ✝ Þorbjörg Einars-dóttir fæddist á Ekru í Stöðvarfirði 16. ágúst 1915. Hún lést á Droplaugar- stöðum í Reykjavík 11. júní síðastliðinn og var útför hennar gerð frá Stöðvar- fjarðarkirkju 20. júní. sögum, sem hún hafði upplifað í fjallaþok- unni. Hún hefði getað skrifað bók um allt sem hún upplifði. Þegar við áttum heima í Svíþjóð, kom Þorbjörg þrisvar til okkar, þegar dóttir okkar fæddist 1981 og þegar Björn varð 70 og 80 ára. Henni þótti gaman að fara út í skóg með okkur og tína bláber, títuber og multuber og enginn hafði séð nokkurn tína svo vandlega jarðarberin á akr- inum eins og Þorbjörgu. Þorbjörg kom líka til okkar í Bandaríkjunum eftir að hún var nýorðin ekkja, árið 1997, og var hjá okkur í sjö mánuði, okkur öll- um til mikillar ánægju. Hún var þá mjög illa farin af sorg og hreyfing- arleysi, þrátt fyrir mikla heimilis- vinnu og hafði misst vöðvastyrk- leika. Fljótlega byrjaði hún að stunda líkamsæfingar á Bowflex og lyfti lóðum. Strax eftir að hún vaknaði, dreif hún sig niður í kjallara og byrjaði sínar daglegu 30–45 mín- útna æfingar. Vöðvar hennar styrktust og líkamsþol hennar jókst. Aðdáunarverð þrautseigja, sem var dæmigerð fyrir Þor- björgu. Henni þótti gaman að ganga úti við „Erie canal“ og horfa á báta, jurtir, dýr og litfagra fugla. Þorbjörg elskaði að skoða skrúð- garðinn, Highland Park, í Rochester, New York, og sérlega hrifin var hún af feiknastórum ilm- andi magnólíu-trjánum. Hún naut þess mjög að fara með okkur að tína epli og hún var ekki lengi að snara sér upp á dráttarvélarpall til að fara út í eplagarðana. Hún tíndi epli eins hún var vön að tína egg. Það var sérstaklega gaman að fara í ferðalag og hafa Þorbjörgu með. Við fórum til Niagara-foss- anna og skoðuðum þá. Ég minnist þess að hún fylltist vissum óhug, og lokaði augunum, þegar við fór- um í lyftu, upp í háan turn til að borða og njóta útsýnisins. Við fórum einnig til Washington og skoðuðum söfn og Hvíta húsið og henni fannst gaman að koma til Williamsburg í Virginíu, þar sem sonur okkar var í háskóla, og hún hafði ánægju af að horfa á William and Mary-tennisliðið, þar sem dóttursonur hennar spilaði. Hún fylgdist einnig með þegar dóttir okkar spilaði fyrir mennta- skólaliðið sitt. Síðustu árin hitti ég Þorbjörgu þrisvar til fjórum sinnum á ári, þegar ég heimsótti konu mína, sem var við guðfræðinám í Háskóla Ís- lands. Ég þakka þér, Þorbjörg, fyrir allar skemmtilegu stundirnar. Síð- ast hittumst við um páskana og mér fannst þú vera hress og það var gaman að fara með þér á Hellu og skoða sumarhúsið hans Björns, sonar þíns. Ég hafði ekki ímyndað mér að þetta væri síðasta skipti sem ég sæi þig. Ég veit að þú varst svolítið hrædd við að sjá dáið fólk, en þú mátt gjarnan birtast mér, það mundi vera mjög gaman. Hvíldu í Guðs friði. Lars-Göran Larsson. Elsku mamma mín. Orða er vant. Undan- farnir dagar hafa verið mjög erfiðir. Minning- arnar um þig hafa hrannast upp. Þær minningar eru augnabliksbrot, sím- töl í gegnum tíðina, heimsóknir, sam- verustundir á jólum og þjóðhátíð. Sterkustu minningarnar undan- farin tíu ár hafa tengst baráttu þinni við heilsubrest og sjúkdóma. Aldrei léstu veikindin buga þig að fullu, þú stóðst ætíð keik, knúin áfram af seiglu og trú á lífið og gjafir þess. Líf þitt og yndi snerist um Kjartan, manninn þinn, klettinn þinn og at- hvarf, sálufélaga þangað til yfir lauk, börnin þín, barnabörn, barnabarna- börn og hundana þína, sem þú unnir jafnheitt og þínum nánustu. Elsku mamma mín, ég tel það óhætt að segja að þegar þú fluttir til Vestmannaeyja með Kjartani, eftir nokkurra ára búsetu í Reykjavík, að þá hafir þú loksins fundið þitt Green Green Grass of Home þar. Þá loksins varstu komin á þinn stað í lífinu, þar sem þú undir þér allt fram á þinn síðasta dag, umvafin ást- ARNDÍS EGILSON ✝ Arndís Egilsonfæddist í Reykja- vík 3. apríl 1942. Hún lést á Heilbrigðis- stofnun Vestmanna- eyja 14. júní síðastlið- inn og var útför hennar gerð frá Landakirkju í Vest- mannaeyjum 21. júní. vinum, vinum og vandamönnum. Þó að lífið hafi ekki alltaf verið dans á rós- um, þá léstu engan bil- bug á þér finna, þú tókst áskorun hvers dags með vandvirkni, festu og djörfung. Að leiðarljósi hafð- irðu velferð fjölskyld- unnar, að skapa henni skjól og athvarf, en um- fram allt ást og hlýju. Á þessum tímum krafna um auðlegð og ríkidæmi í vel- ferðarþjóðfélaginu, þá yfirsést mönnum oft að auðurinn liggur ekki í efnislegum gæðum, auðlegð hvers manns felst í fjölskyldu hans og af- komendum. Auðlegð þín, mamma mín, fólst í Kjartani, eiginmanni þínum, börnum þínum og afkomendum, sem munu halda á lofti minningunni um þig um ókomin ár. Að lokum, mamma mín. Loksins hefurðu öðlast friðinn og hvíldina að eilífu. Ég vil þakka þér fyrir að hugsa um velferð mína þegar þú fólst mömmu þinni, ömmu minni, uppeldi mitt þeg- ar ég var kornabarn. Ég skildi það ekki þá, en skil það núna. Ætíð þegar þú kvaddir mig í síma sagðirðu: „Love you.“ Ég kveð þig, elsku mamma mín, með þessum sömu orðum: Love you. Þinn sonur Egill. „Sæl frænka, Vikki frændi hérna. Nú vant- ar mig harðfisk.“ Svona byrjuðu símtölin okk- ar. Ég útvegaði fiskinn og hitti þig svo í næstu bæjarferð. Símtölin verða víst ekki fleiri að sinni og mun ég sakna þeirra. Ég man hve mér þótti gaman að koma til þín og Mörtu í Munkann í jólaboð þegar ég var lítil stelpa. Ég man sérstaklega eftir því hvað jóla- tréð var stórt, náði nær alveg upp í loft, breitt og fallegt. Eins var gam- an að kíkja til ykkar í hjólhýsið í Vaglaskógi. Þú kenndir mér að aka bíl og í þessi 17 ár sem ég hef haft VÍKINGUR ÞÓR BJÖRNSSON ✝ Víkingur ÞórBjörnsson fædd- ist á Akureyri 20. september 1929. Hann lést á heimili sínu þriðjudaginn 21. júní síðastliðinn og var útför hans gerð frá Akureyrarkirkju 29. júní. bílprófið hef ég ekki enn lent í tjóni. Það er líklega góðri öku- kennslu að þakka. Harðari Þórsara en þig hef ég varla hitt enda varðst þú ánægð- ur þegar sonur minn var skírður Jakob Þór. Ég hitti þig síðast í maíbyrjun ásamt Þóru dóttur þinni á tónleik- um í Laugarborg. Ég gat ekki ímyndað mér þá að það yrði okkar síðasti fundur. Þín var sárt saknað á ættar- mótinu síðastliðna helgi í Svarfaðar- dalnum en mig grunar nú samt að þú hafir fylgst með okkur úr fjarlægð. Mér þótti einstaklega vænt um þig og vona innilega að þér líði nú vel eft- ir erfið en stutt veikindi. Ég votta börnum þínum og fjölskyldum þeirra mína dýpstu samúð. Elsku Vikki, hvíl í friði. Þín frænka á Grenivík, Sigrún.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.