Morgunblaðið - 07.08.2005, Blaðsíða 20

20 SUNNUDAGUR 7. ÁGÚST 2005 MORGUNBLAÐIÐ
A
lice Cooper hefur
marga fjöruna
sopið á löngum
og litríkum ferli.
Hann fæddist
árið 1948, fékk
nafnið Vincent
Damon Furnier,
en Cooper-nafnið tók hann sér tutt-
ugu árum síðar.
Á árunum 1965 til 1968 grúskaði
hann í ýmsum hljómsveitum á borð
við The Earwigs, The Spiders og
The Nazz en þær náðu þó eyrum
fárra. Hljómsveitirnar tvær síðar-
nefndu gáfu þó út smáskífur sem
fóru ekki að seljast fyrr en miklu síð-
ar þegar Cooper var orðinn þekktur
um heim allan.
Það liggur beinast við að spyrja
kappann hvort hann hafi alla tíð vilj-
að fást við tónlist.
„Já, það held ég,“ byrjar Alice
Cooper, er hinn viðkunnanlegasti og
augljóst á öllu að þetta er ekki fyrsta
viðtalið sem kappinn veitir, og trú-
lega ekki það síðasta, því blaðamað-
ur er vart hálfnaður með spurningar
þegar hann byrjar að svara. Rám
hæglát röddin samræmist þeirri
ímynd sem hann hefur skapað sér í
gegnum árin, harðnaður rokkari sem
ekki kallar allt ömmu sína.
„Ég fæddist líka á hárréttum
tíma. Ég var 15 ára þegar Bítlarnir
slógu í gegn og er einn þeirra sem
varð fyrir því að lífið varð aldrei
samt eftir það. Ég byrjaði að safna
hári og keypti mér Bítlaskó og setti
svo saman hljómsveit sem síðar þró-
aðist út í Alice Cooper. Við byrjuðum
á því að spila lög eftir Stones og Bítl-
ana en fórum svo að æfa okkar eigið
efni. Okkur fór sífellt fram þar til við
vorum tvímælalaust besta hljóm-
sveitin í Arizona í Phoenix þar sem
við ólumst upp. Þá var fátt annað í
stöðunni en að fara til Los Angeles
og reyna að snapa plötusamning, en
það er eins og að vinna í lottóinu.“
Sukkað með Morrison
Þegar til LA var komið reyndi
Alice Cooper að koma sér og hljóm-
sveit sinni á framfæri, en hann hafði
þá tekið sér nafn sveitarinnar. Ekki
ómerkari maður en Frank Zappa var
sá eini sem sýndi hinni ungu sveit
einhvern áhuga. Samvinnan gat af
sér tvær fyrstu breiðskífur sveitar-
innar sem gefnar voru út á vegum
fyrirtækis Zappa, Straight Records.
„Zappa framleiddi plöturnar tvær
og svo fórum við í tónleikaferðalag
með Frank Zappa & The Mothers og
hituðum upp fyrir þá. Eftir það fór-
um við með The Doors í tónleika-
ferðalag,“ rifjar Cooper upp.
Á þeim tíma var friðarboðskapur,
eiturlyfjaneysla og frjálsar ástir í al-
gleymingi á mörgum sviðum tónlist-
arsköpunar og fór Cooper ekki var-
hluta af þeim lífsstíl.
„Það fyndna var að Frank Zappa
drakk aldrei, reykti ekki og neytti
ekki eiturlyfja en Jim Morrison
gerði þetta allt. Hann var mér eins
og stóri bróðir, og þegar stóri bróð-
irinn og fyrirmyndin drekkur og not-
ar eiturlyf vill maður að sjálfsögðu
prófa líka. Allir þessir strákar sem
ég þekkti og leit upp til, Morrison,
Keith Moon og Jimi Hendrix, voru
góðir vinir mínir. Þegar þeir svo fóru
að týna tölunni vegna þessa lífernis
sem við vorum allir í fór maður að-
eins að hugsa sinn gang,“ segir hann.
„Ég sá að það var annaðhvort í boði
að halda uppteknum hætti og deyja
27 ára eða gera eitthvað í mínum
málum. Ég hafði séð Alice Cooper
fyrir mér eigandi fastan sess í tón-
listarsköpun framtíðarinnar með öll-
um þeim hamagangi og æsingi sem
honum fylgir. Ég ákvað því að best
væri að aðgreina þetta tvennt. Á
daginn yrði ég venjulegur fjöl-
skyldumaður sem fer í búðir og bíó
en í tvo tíma á kvöldin á sviði verð ég
Alice Cooper og þá er fjandinn laus.“
Britney afhöfðuð
Snemma á áttunda áratugnum
fluttist sveitin til Detroit og gerði
samning við útgáfufyrirtækið Warn-
er Bros. Undir merkjum þess kom út
platan Love to Death sem bar með
sér þann hljóm sem átti eftir að gera
Cooper að þeirri stórstjörnu sem síð-
ar varð. Plöturnar Killer (1971),
School’s Out (1972) og Billion Dollar
Babies (1973) komu svo út í kjölfarið.
Í kjölfar útgáfu plötunnar Muscle of
Love (1973) lagði hljómsveitin upp
laupana en platan fékk heldur
dræmar undirtektir. Cooper tók
stefnuna á sólóferil.
Hann gaf út plötuna Welcome to
my Nightmare (1975) sem fékk fínar
viðtökur, en undir lék hljómsveit
sem leikið hafði með Lou Reed á
plötunni Rock’n Roll Animal.
Næstu ár í lífi Alice Cooper voru
lituð af mikilli drykkju hans og sukk-
líferni.
„Ég þurfti að leggjast inn á spítala
til að geta hætt að drekka. Ég notaði
aldrei eiturlyf en áfengið var mitt
eitur og fráhvarfseinkennin þau
sömu og af eiturlyfjum. Ég þurfti
líka svipaða hjálp og heróínsjúkling-
ar til að hætta að drekka. Ég hef
ekki drukkið í 24 ár og það er ástæð-
an fyrir því að ég er enn hér,“ segir
Cooper og bætir við að ekki sé hægt
að samræma tónlistina og sukkið í
lengri tíma.
„Þegar ég var að byrja í rokkinu á
sjöunda og áttunda áratugnum þá
var viðhorfið það að allt væri löglegt,
og sérstaklega ef þú varst rokk-
stjarna. Ég vaknaði á morgnana og
fékk mér bjór, fór á hljómsveitaræf-
ingu og fékk mér bjór og svo viðtöl
og þá þurfti að renna niður nokkrum
bjórum í viðbót. Áfengið fer frá því
að vera til skemmtunar yfir í það að
verða meðal við öllum manns kvill-
um. Fyrir 25 árum hefði ég þurft að
mæta aðeins fyrr í viðtal til þín því ég
hefði þurft að skutla í mig nokkrum
bjórum áður til að líða betur. Ég not-
aði þessa afsökun alltaf, ég varð að fá
mér bjór áður en ég gerði alla hluti.
Einn daginn vaknaði ég svo og fór að
kasta upp blóði og það er vissulega
merki um að ekki sé allt í lagi.“
Ég get ímyndað mér að lífið þitt
hafi breyst mikið síðan þú hættir að
drekka?
„Já, það hefur svo sannarlega gert
það. Það skrýtna er kannski að ég er
miklu kraftmeiri og hressari en
nokkru sinni fyrr og það skín í gegn
á tónleikunum mínum. Ég stend á
sviði núna í næstum tvo tíma og flyt
28 rokklög með tilheyrandi sýningu
án þess að blása úr nös. Ég er með
meiri orku og ég syng miklu betur en
ég gerði þegar ég var 25 ára. Mér líð-
ur betur, ég lít betur út og mér finnst
miklu skemmtilegra að koma fram
þar sem ég er ekki þræll flöskunnar
lengur. Er búinn að vera giftur í 29
ár frábærri konu, við eigum tvær
dætur og ég er mikill fjölskyldumað-
ur,“ segir Cooper hinn glaðasti.
Eiginkonan og dæturnar koma
með hingað til lands en eldri dóttirin
fer meira að segja með hlutverk í
sjónarspili föðurins á sviðinu.
„Hún var í hlutverki Britney
Spears og við afhöfðuðum hana á
sviði. Eftir að Britney varð ófrísk
fannst okkur óviðeigandi að halda
þeim leik áfram svo nú kemur dóttir
mín fram sem Paris Hilton. Hund-
urinn hennar verður hennar bana-
mein í sýningunni. Þetta er allt gert
mjög fyndið og áhorfendur skemmta
sér gjarnan konunglega enda er
þetta allt gert í gríni,“ segir Cooper.
Allir taka þátt
Alice Cooper var fyrstur til að
setja saman tónleika og leikhús en
tónleikagestir verða bæði vitni að
tónlistarflutningi og mögnuðu sjón-
arspili, svokölluðu hryllingsleikhúsi
að hans eigin sögn. Þetta einkenni
hans á tónleikum fór hann að þróa
með sér strax snemma á áttunda
áratugnum. Rafmagnsstólar, fallöxi,
slöngur, blóð og bardagar eru meðal
þess sem fyrir augu ber auk þess
sem sviðsettar aftökur tíðkast að
jafnaði á tónleikum Alice Cooper.
„Já, það er satt, þetta hafði enginn
gert áður. Ég man eftir að hafa litið á
sviðið sem autt svæði og hugsaði
með mér af hverju fólk hefði ekki
komið sér fyrir á svæðinu og gert
eitthvað úr því. Ég býð tónleikagesti
velkomna í martröðina mína og þá
verð ég að sjálfsögðu að gefa þeim
martröð. Það eru nefnilega engin
takmörk fyrir því hvað hægt er að
gera á sviði, það eina sem þarf til er
ímyndunarafl og smá fjármagn.“
Fjöldi fólks stígur á svið með
Cooper í Kaplakrika auk fjögurra
manna hljómsveitar en allir sem
taka þátt í tónleikaferðinni á ein-
hvern hátt koma við sögu.
„Allir sem þátt taka í tónleikaferð-
inni hafa hlutverk. Rótarinn minn,
bílstjórinn – allir stíga á svið með
mér og sprella. Sá sem sér um hljóð-
ið birtist sem fuglahræða og sá sem
sér um gítartékkin er böðullinn líka.
Ég held að þeim finnist mjög gaman
að fá að taka þátt og vera í mismun-
andi hlutverkum. Takmarkið með
þessu öllu er að blanda mjög góðum
rokklögum við hrylling og grín.
Hryllingur og grín eiga nefnilega
mjög vel saman að mínu mati, ég
man til dæmis ekki eftir neinni góðri
hryllingsmynd sem ég hef ekki hleg-
ið yfir líka,“ segir Cooper.
Ekki mæta í sparifötum!
Þú hefur nú reynt ýmislegt á
löngum ferli...
„Já, ég hef náð að hitta alla sem
mig langar til að hitta, hef unnið með
öllum sem mig hefur langað að vinna
með, gefið út 27 eða 28 plötur og hef
ekki tölu á hversu margar tónleika-
ferðir ég hef farið í um allan heim.“
Hvert er leyndarmálið?
„Málið er einfaldlega það að ég hef
aldrei fullorðnast og aldrei þroskast
frá því að hafa gaman af því að leika
tónlist fyrir áhorfendur. Ég held að
við Elton [John] og [David] Bowie
séum sú kynslóð rokkara frá þessu
tímabili sem vitum í rauninni ekki
hvenær er kominn tími til að hætta,“
segir hann og skellihlær.
Hefur tónlistarbransinn breyst
mikið að þínu mati á öllum þessum
tíma?
„Nei, það finnst mér ekki. Hljóm-
sveitir sem eru taldar vera að gera
áhugaverða hluti nú til dags, eins og
White Stripes, The Hives, The
Strokes, eru allt bílskúrsbönd sem
eru að spila gamalt og klassískt rokk
eins og Stones voru að gera í gamla
daga. Mér finnst tónlist ekki hafa
breyst og er ánægður með það. Mér
finnst framleitt niðursoðið rokk
hundleiðinlegt og langhrifnastur af
óhefluðum bílskúrsböndum sem
semja sinn eigin hljóm. Hljómsveitir
sem skarta alltof unnu efni, alltof
góðum söngvara og svo framvegis –
það er ekki rokk og ról.“
Hvað er rokk og ról fyrir þér?
„Það eru stælar. Þegar maður er
rokkstjarna fer maður ósjálfrátt í
hlutverk hrokagikks sem veit allt og
getur allt og það er rokk fyrir mér.
Ef rokk verður of indælt og kurteist
er allur broddur úr því.“
Nú kemur maður og truflar sam-
talið og segir að tíminn sé senn á
enda. Það er við hæfi í lokinn að
pumpa Cooper aðeins um fyrirhug-
aða Íslandsheimsókn.
„Við hlökkum mikið til. Þetta
verður í rauninni síðasta stoppið
okkar hérna megin við hafið á leið-
inni til Bandaríkjanna. Við erum bú-
in að vera að spila í Ástralíu og víða í
Evrópu og svo förum við heim að
tónleikunum á Íslandi loknum.
Sýningin verður frábær, við ger-
um það sama í hverju landi fyrir sig
svo allir áhorfendur fá að upplifa
flutning á vinsælustu lögunum og
þessa mögnuðu sýningu sem við er-
um svo stolt af. Það eina sem ég ráð-
legg tónleikagestum sem standa ná-
lægt sviðinu er að mæta ekki í sínu
fínasta pússi því maður getur sagt að
sýningin okkar teygi sig út til áhorf-
enda,“ segir Cooper að lokum og
rekur upp roknahlátur.
Alice Cooper lofar Íslendingum eftirminnilegum tónleikum næstkomandi laugardag.
Fjölskyldu-
maðurinn með
fallöxina
Alice Cooper er á leið hing-
að til lands í fyrsta sinn og
ætlar að troða upp ásamt
misfríðu föruneyti í Kapla-
krika næstkomandi laug-
ardag. Birta Björnsdóttir
ræddi við kappann um
djammið með Jim Morrison
og afhöfðun Britney Spears
svo fátt eitt sé nefnt.
birta@mbl.is
’Þegar ég var að byrja í rokkinu á sjöundaog áttunda áratugnum þá var viðhorfið það
að allt væri löglegt, og sérstaklega ef þú
varst rokkstjarna. Ég vaknaði á morgnana
og fékk mér bjór, fór á hljómsveitaræfingu
og fékk mér bjór og svo viðtöl og þá þurfti
að renna niður nokkrum bjórum í viðbót.‘