Morgunblaðið - 26.08.2005, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. ÁGÚST 2005 31
MINNINGAR
Þú telur tárin mín, Drottinn, og veist
hvernig mér líður. Jafnvel þau andvörp
sem ég kann ekki að orða, skilur þú og
metur rétt. Gef mér nú þann grát sem
laugar sárin og leysir kökkinn og vermar
hugann. Í Jesú nafni. Amen.
Það var hinn 19. ágúst að síminn
hringdi og mér var tilkynnt það að
hún Sigrún Edda eða Edda eins og
hún var oftast kölluð væri látin. Og
það fyrsta sem maður spyr sig er af
hverju, af hverju þarf fólk að hverfa
svona ungt að árum af þessu jarð-
ríki?
Á heimili Eddu var maður alltaf
velkominn og tók hún á móti manni
með sínu fallega brosi og útbreidd-
an faðminn og maður horfði dolfall-
inn á alla englana sem hún átti, er
mér eru minnisstæð þau afmæli
sem við systkinin fórum í til þeirra
Hrannars, Heiðar og Sigmars. Ekki
má gleyma jólaboðinu sem hún
Edda hélt, ég hafði aldrei séð annað
eins, það var allt á borðum og allir
gátu fundið eitthvað sem þeir borð-
uðu.
Ævi Eddu var ekki löng en hún
var ekki heldur engin lognmolla og
gekk á með skini og skúrum. Edda
átti fjögur börn, þau Lenu Rut 21
árs, Hrannar Hólm 20 ára, Heiði
Lilju 18 ára og Sigmar Þór 14 ára.
Ég minnist mjög frá árinu 1992
þegar ég missti föður minn, bróður
Eddu. Þá hafði ég 11 ára gamall
skrifað um föður minn og þar sem
stafsetningin var ekki alveg upp á
sitt besta kom ég til ömmu þar sem
Edda var, hún las þetta og bað um
leyfi til að leiðrétta og gerði hún
það, sem hefði ekki verið neitt mál
nema vegna þess að ég var búinn að
prenta þetta út í hundrað eintökum.
Nú er hún frænka okkar orðin að
fallegum engli, því af englum átti
hún nóg og dáðist að. Við fylgjumst
með og lítum vel eftir englunum
þínum fjórum.
Guð, þú einn veist og þekkir það sem á
hjarta mínu hvílir. Þú þekkir sorg mína,
eirðarleysi, ugg og spurningar allar. Ég
bið um styrk til að þiggja hvern dag úr
hendi þinni. Ég bið ekki um svör við öll-
um spurningum mínum – aðeins um styrk
til að komast gegnum þetta. Þakka þér
allt gott og alla gleði sem þú gafst… sem
nú er horfin.
Hjálpa mér að halda fast í góðu
minningarnar og virða þá látnu með
því að lifa í kærleika.
Elsku Lena, Hrannar, Heiður,
Sigmar og Ármann, foreldrar Eddu,
systkini og fjölskyldur ykkar, við
fjölskyldan sendum innilegustu
samúðarkveðju og biðjum góðan
Guð að styrka ykkur og vernda.
F.h. fjölskyldu minnar
Fannar Geir Ásgeirsson.
Kveðja frá vinkonu með þökk fyr-
ir gömul kynni.
Moldin er þín.
Moldin er góð við börnin sín.
Sólin og hún eru systur tvær,
en sumum er moldin eins hjartakær,
því andinn skynjar hið innra bál,
sem eilífðin kveikti í hennar sál,
og veit, að hún hefur alltaf átt
hinn örláta, skapandi gróðrar mátt
og gleður þá, sem gleðina þrá,
gefur þeim öll sín blóm og strá,
allt – sem hún á.
Hafðu þökk fyrir öll þín spor.
Það besta, sem fellur öðrum í arf,
er endurminning um göfugt starf.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar allan söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móðurbarm.
Grasið hvíslar sitt ljúfasta ljóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvíldin góð...
(Davíð Stefánsson.)
Ég votta börnum Sigrúnar mína
dýpstu samúð og bið þeim bless-
unar Guðs um alla framtíð.
Björk Andersen.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Edda, þakka þér gömlu
dagana.
Sofðu vært vinan.
Samúðarkveðjur til allra ástvina.
Ingibjörg Bryndís Árnadóttir.
Ég veit ekki hvað ég get sagt.
Mér finnst sú staðreynd að þú sért
farin frá okkur svo órafjarri raun-
veruleikanum. Þú ert yndislegasta
og jafnframt hjartahlýjasta mann-
eskja sem ég hef kynnst. Strax í
fyrsta skipti er ég kom heim með
Heiði voru móttökurnar ofboðslega
hlýjar, knús og kossar. Ekki leið nú
á löngu þar til ég fór að eyða flest-
um stundum með ykkur í Snæ-
gilinu. Það var nú ósjaldan sem þú
bjargaðir mér frá hræðilegum vist-
armat með því að bjóða mér í t.d.
framandi fiskrétt! Og alltaf var
hlegið jafnmikið við matarborðið.
Ef eitthvað kom upp á var aldrei
langt í brosið og hláturinn, það
þurfti ekki annað en stórt faðmlag.
Svo voru bæjarferðirnar okkar nú
ófáar. Mér fannst alltaf jafnfyndið
hvernig þú tókst oft eftir því hvað
okkur Heiði leist vel á, án þess þó
að við bentum þér á það, og komst
svo örlítið á eftir okkur út úr búð-
inni, færandi hendi.
Ég vildi óska þess að við hefðum
fengið lengri tíma til að eyða saman,
því hver stund með þér var annarri
skemmtilegri. Jafnvel þótt ég hafi
ekki fengið að kynnast þér fyrr en á
síðastliðnu ári líður mér eins og ég
hafi þekkt þig alla tíð. Það mætti nú
segja að Snægilið hafi verið mitt
annað heimili í vetur, og það má
með sanni segja að þú hafir verið
mér sem önnur móðir, eða „fóstra
mín“, eins og þú sagðir alltaf sjálf.
Þú hleyptir öllum að og lést öllum
líða svo vel í nærveru þinni. Ef eitt-
hvað bjátaði á skipti engu máli
hvert vandamálið var, alltaf var
hægt að leita til þín og þú hafðir
bæði rétt svör og góð ráð.
Elsku Sigrún mín, ég get líklega
aldrei sætt mig við ákvörðun þína
en ég veit að ég mun læra að lifa
með henni. Ég óska þess frá mínum
innstu hjartarótum að þér líði betur
þar sem þú ert núna, í faðmi engl-
anna. Ég mun alltaf elska þig og
þér mun alltaf tilheyra stórt pláss í
hjarta mínu.
Elsku Lena, Hrannar, Heiður,
Sigmar, Ármann og aðrir ástvinir.
Megi Guð senda ykkur styrk sinn á
þessum erfiðu tímum.
Hvíl í friði, elsku Sigrún.
Þín,
Aníta.
Það er sumt sem maður saknar
vöku megin við
leggst út af á mér slökknar
svíf um önnur svið
Í svefnrofunum finn ég
sofa lengur vil
því ég veit að ef ég vakna upp
finn ég aftur til
(Björn Jörundur og Daníel Ágúst.)
Elsku amma, afi, Lena Rut,
Hrannar Hólm, Heiður Lilja, Sig-
mar Þór og Ármann, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og von um að
Guð veiti ykkur styrk á þessum erf-
iðu tímum.
Gestur, Hafþór og Kristín.
Kæra Sigrún Edda.
Með þessum fátæklegu orðum og
fallegu kvöldbænaversi kveð ég þig
í hinsta sinn með þökkum fyrir vin-
áttu frá barnæsku.
Margt vorum við búnar að bralla
sem stelpuhnátur og þegar við urð-
um fullorðnar endurnýjuðum við
vináttuna sem hafði aldrei horfið,
við einungis geymdum hana í huga
okkar og hjarta, stund og stund í
gegnum árin, áfram geymist sú vin-
átta í huga mér og í hjarta mér
minnist ég þín með kærleika og
virðingu.
Ég veit að þinn elskulegi bróðir,
Ásgeir Sigurður, hefur tekið þig að
sér núna.
Guð blessi þig og varðveiti kæra
vina.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendi ég foreldrum Sigrúnar
Eddu, systkinum hennar, fjölskyld-
um þeirra og fyrrverandi eigin-
manni hennar.
Megi algóður Guð vernda og
styrkja börn Sigrúnar Eddu um
ókomin ár, þau Lenu Rut, Hrannar
Hólm, Heiði Lilju og Sigmar Þór.
Anna Steinunn Þengilsdóttir.
málum. Það var eins og orðið nei,
væri ekki til í hans orðabók þegar
vinnan var annars vegar og þegar
kom að því að redda einhverjum um
einhver viðvik. Þannig starfaði hann
á fullu og þess má geta að tengdason-
ur, sonur og dóttursonur lærðu iðn-
ina hjá honum. Fyrirtækið rak hann
fram að sjötugu með aðstoð sonar og
dóttur hin síðari ár. Síðan tók sonur
og tengdadóttir við fyrirtækinu og
reka með myndarbrag.
Þrátt fyrir mikla vinnu var lífið
ekki bara málningarvinna. Hjónin
voru dugleg að ferðast. Áður fyrr
ferðuðust þau á haustin með fossum
Eimskipafélagsins og óku vítt og
breitt um Evrópu. Síðar tóku sólar-
landaferðir við. Síðustu árin voru
Kanaríeyjar þeirra helsti áfangastað-
ur þar sem þau dvöldu löngum í góðu
yfirlæti. Ekki má gleyma sælu-
reitnum þeirra hjóna og fjölskyld-
unnar sl. fimm ár í Hraunborgum.
Það er margs að sakna.
Guðmundur var góður og gegn
Lionsmaður, traustur mjög og um-
hugað um sinn klúbb Muninn. Þar
lagði hann hönd á plóginn með mörg
góð verkefni. Hann lagði kapp á að
styðja við skátahreyfinguna hér í bæ,
Sunnuhlíðarsamtökin o.fl góð mál-
efni.
Það er komið að kveðjustund. Í
dag verður Guðmundur jarðsunginn
frá Digraneskirkju, og er það vel við
hæfi því að hann var málarameistari
á þessu fallega húsi við byggingu
þess.
Þökk fyrir samstarfið og samfylgd-
ina innan fjölskyldunnar sl. 35 ár.
Megi góður Guð senda tengdamóð-
ur minni Jóhönnu Markúsdóttur
styrk og blessun því mikið hefur á
henni mætt síðustu misseri.
Takk fyrir allt og allt.
Bjarni Þormóðsson
og fjölskylda.
Hvað er að deyja?
Ég stend á bryggjunni. Skúta siglir út á
sundið. Það er fögur sjón.
Ég stend og horfi á eftir henni, uns hún
hverfur sjónum mínum við sjóndeild-
arhringinn.
Einhver nærstaddur segir með trega í
röddinni: „Hún er farin!“ Farin hvert?
Farin mínum sjónum séð, það er allt og
sumt, hún heldur samt áfram siglingu
sinni, með seglin þanin í sunnanþeynum
og ber áhöfn til annarrar hafnar.
Þótt skútan hafi fjarlægst mig, mynd
hennar dofnað og loks horfið, þá er það
aðeins fyrir augum mínum.
Á sömu stundu og einhver við hlið mér
segir: „Hún er farin!“ þá eru aðrir sem
horfa með óþreyju á hana nálgast og
hrópa: „Þarna kemur hún!“
– og svona er að deyja.
Elsku pabbi, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Börn og fjölskyldur.
„Mínir vinir fara fjöld“ og nú er
Guðmundur Helgason málarameist-
ari allur. Hann hafði barist árum
saman við illvígan sjúkdóm og því
áttu leikslokin ekki að koma á óvart.
Þó fór svo.
Kynnin voru orðin löng, fjórir ára-
tugir eða fleiri. Upphaf þeirra má
rekja til saumaklúbbs sem nokkrar
tvítugar stúlkur stofnuðu um miðbik
síðustu aldar. Þær giftust allar á 6.
áratugnum og um 1965 ákváðu eig-
inmennirnir að grípa í spil saman
hálfsmánaðarlega. Guðmundur
Helgason var í þessum hópi. Við
þetta jukust kynni mjög og samskipti
einnig. Á sumrin fór hópurinn oft í
helgarferð en á vetrum var haldið
þorrablót og sundum skroppið í
Lindarbæ á gömlu dansana. Þá var
hákarl hafður með sem sælgæti,
sumum á næstu borðum til ama. Síð-
ar var færst meira í fang, hópurinn,
ýmist allur eða hluti hans, ferðaðist
til annarra landa og skemmti sér þar
saman. Guðmundur var afbragðs-
ferðafélagi, þegar ferðast var á eigin
vegum, glaðsinna og úrræðagóður.
Ekki spillti fyrir að hann var mjög
góður bílstjóri. Höfundi þessarar
minningargreinar er minnisstætt
þegar íbúar bæjarins Pensance á
Suður-Englandi klöppuðu honum lof
í lófa eftir að hann leysti þar umferð-
arþraut. Ekki má gleyma umræðum
yfir kaffibollum á spilakvöldum. Þar
voru vandamál samtímans krufin og
þurfti enginn að fara í grafgötur um
afstöðu Guðmundar til þeirra. Hann
talaði yfirleitt ekkert tæpitungumál.
Hjálpsamur var Guðmundur mál-
ari og fljótur að koma til aðstoðar,
ekki síst ef félagarnir þurftu á ráð-
leggingum eða aðstoð að halda sem
snertu iðn hans. Alkunna er að Guð-
mundur var ágætur fagmaður og
smekkvís á liti.
Nú er hann allur. Leifar hins glaða
hóps, Guðbjörg og Lýður, Bergdís og
Guðmundur H. og Gunnar drúpa
höfði og biðja Guðmund að hafa heila
þökk fyrir samfylgdina. Spilafélag-
arnir og makar flytja Jóhönnu, eig-
inkonu Guðmundar, börnum þeirra,
tengdabörnum og barnabarnabörn-
um hugheilar samúðarkveðjur.
Lýður Björnsson.
Fallinn er frá kær félagi og góður
vinur eftir harðvítuga baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Guðmundur Helga-
son gekk til liðs við Lionsklúbbinn
Munin í febrúar 1976 og hefur alla tíð
verið einn af máttarstólpum klúbbs-
ins og gegnt þar flestum embættum,
var m.a. formaður 1978 og 1979. Til
fjölda ára var hann í forystu fyrir
skátasamskiptanefnd og í hans tíð og
fyrir hans tilstilli studdi klúbburinn
skátana í Kópavogi til að kaupa skála
við Elliðavatn og nú seinni ár var
hann auk þess fulltrúi klúbbsins í
fulltrúaráði Sunnuhlíðar.
Hann tók þátt í öllu fjáröflunar-
starfi klúbbsins og studdi það með
ráðum og dáð. Þegar Lionsklúbbarn-
ir ákváðu að kaupa sér húsnæðið í
Auðbrekkunni var hann einn af þeim
sem gekk sem ötulast fram í því, gaf
góð ráð við frágang og fyrir hans til-
stilli var ráðist í að ganga strax frá
lofti salarins. Allt frá því að Sunnu-
hlíð var byggð hefur Lkl. Muninn séð
um og málað Sunnuhlíð að utan en
Guðmundur stjórnaði því verki, út-
vegaði málninguna og skaffaði áhöld
án endurgjalds.
Við minnumst Guðmundar sem
góðs félaga. Af hnyttni og oft kímni-
blandaðri ádeilu sendi hann okkur
stundum tóninn þegar honum fannst
ekki nógu vel að verki staðið og tjáði
sig þá gjarnan um hvernig hann vildi
að tekið yrði á málum. Ekkert kák
eða hálfkák og gera hlutina vel.
Við félagar Lionsklúbbsins Mun-
ins þökkum honum samfylgdina og
vottum eiginkonu og fjölskyldu hans
samúð okkar.
Daníel G. Björnsson, formaður.
Guðmundur Helgason er farinn
heim eins og við skátarnir erum vanir
að segja þegar samferðamenn okkar
ljúka jarðvist sinni. Skátar í skátafé-
laginu Kópum eiga Guðmundi margt
að þakka þótt hann hafi ekki verið fé-
lagi í skátafélaginu. Hann var skáta-
pabbi og síðan skátaafi sem bar hag
barna og barnabarna sinna fyrir
brjósti og þar af leiðandi bar hann
hag skátafélagsins Kópa fyrir brjósti
sér. Eins og honum var lagið lét hann
verkin tala. Hann var einn af félögum
í Lionsklúbbnum Muninn sem oft
hefur stutt vel við bak skátafélagsins.
Ekki er ástæða til að telja upp öll þau
mál sem Guðmundur kom að til efl-
ingar skátastarfinu í Kópum. Þó er
rétt að minnast á kaupin á skátaskál-
anum Hvelli, aðstoð og styrkir við
byggingu skátaheimils skátafélags-
ins og allar þær auglýsingar sem
Guðmundur sá um að afla í Ferming-
arblaðið til fjölda ára. Alltaf þegar
maður hitti Guðmund var það fyrsta
sem hann spurði um hvernig starfið
gengi í félaginu. Síðustu misseri hafa
verið Guðmundi erfið vegna veikinda
en það hefur ekki aftrað honum frá
því að koma á samkomur skátanna,
s.s. vígslu nýs skátaheimilis og sam-
fagna með þeim nýjum áföngum í
starfi skátanna.
Guðmundur og hans fjölskylda bjó
við hlið fjölskyldu Elínar í áratugi og
voru þau kynni ávallt hlýleg og af
hinu góða.
Á kveðjustund eru eiginkonu,
börnum, tengdabörnum og fjölskyld-
um þeirra færðar innilegar samúðar-
kveðjur.
Minning um góðan mann og skáta-
vin mun lifa.
Þökkum, þegar sólin blikar,
þökkum fyrir regn og vor.
Þökkum er lax í straumi stikar,
stökkin kalla á þor.
Þökkum, þegar finnst oss gaman,
þökkum fyrir söng og þrá.
Þökkum er allir syngja saman,
sækjum brattann á.
Þökkum þennan æskuskara,
Þökkum fyrir glaða lund.
Þökkum þeim sem koma og fara,
þökkum helgistund.
(H.Z.)
Elín Richards,
Þorvaldur J. Sigmarsson.
Ég kynntist Guðmundi fyrst fyrir
rúmum 17 árum þegar ég hóf störf
hjá hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi. Hann var þá fulltrúi
Lionsklúbbsins Munins í fulltrúaráði
Sunnuhlíðar, einn margra sem hafði
staðið að uppbyggingu hjúkrunar-
heimilisins. Ég fann strax að þar fór
hugmyndaríkur maður sem hugsaði
stórt, hafði hugsjónir og barðist fyrir
þeim. Hann var líka óhræddur við að
láta skoðanir sínar í ljós og tala fyrir
sínum hugmyndum. Guðmundi var
alla tíð mjög annt um hag Sunnuhlíð-
ar og kom oft að máli við mig til að
fylgjast með stöðu mála hvort sem
var í rekstri eða framkvæmdum.
Hann kom þá gjarnan sínum hug-
myndum að og veitti góð ráð.
Félagar í Lionsklúbbnum hafa frá
því hjúkrunarheimilið tók til starfa
málað bygginguna að utan í sjálf-
boðavinnu og var Guðmundur helsti
hvatamaður að því verki, auk þess að
útvega málningu til verksins. Hann
hvatti sitt fólk og lá ekki á liði sínu.
Það er duglegt og ósérhlífið fólk í
klúbbunum og félögunum hér í Kópa-
vogi sem staðið hefur að baki hjúkr-
unarheimilisins allt frá fyrstu tíð.
Hefur þessi hópur alltaf staðið vörð
um velferð Sunnuhlíðar, síðan rekst-
ur heimilisins hófst fyrir rúmlega 23
árum, og ber það vott um þann mann-
auð sem í klúbbunum býr og hefur
verið helsti styrkur Sunnuhlíðar.
Ég vil fyrir hönd stjórnar, starfs-
fólks og þeirra heimilismanna sem
dvalið hafa í Sunnuhlíð þakka Guð-
mundi fyrir hans störf fyrir hjúkr-
unarheimilið. Ég vil einnig þakka
honum góða viðkynningu þessi ár.
Fjölskyldu hans og öðrum ástvin-
um sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Jóhann Árnason, fram-
kvæmdastjóri Sunnuhlíðar.