Morgunblaðið - 12.11.2005, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. NÓVEMBER 2005 45
MINNINGAR
ekki langt undan er við bjuggum í
haginn og lærðum undirstöðuatriðin
í að halda heimili, verða eiginkonur
og mæður sem þá þótti sjálfsagt
markmið og hlutverk ungra stúlkna.
Síðar þegar ég var farin að búa á Sel-
fossi kom Ása í heimsókn. Þá stóð
svo á að foreldra mína vantaði
kaupakonu en Ása var að leita sér að
vist og leystust þau mál þannig að
hún fór í kaupavinnu að Laugar-
bökkum. Þar felldu þau Gunnlaugur
bróðir minn hugi saman og giftu sig.
Hafa þau síðan búið á Selfossi og alið
upp dæturnar þrjár, Kolbrúnu, Erlu
og Unni. Ása var mikil fjölskyldu-
manneskja og var velferð dætranna
og barnabörnin henni ávallt efst í
huga.
Margs er að minnast af langri veg-
ferð. Ofarlega í huga er ferðalag
okkar norður í land síðastliðið sumar
þar sem námsmeyjar frá Varma-
landi eyddu einni helgi saman við
glaum og gleði. Þar fór Ása á kost-
um. Lék fyrir okkur allt kvæði Dav-
íðs, Gullna hliðið, en það hafði hún
gert á hátíð í skólanum fyrir rúmum
fimmtíu árum og engu gleymt. Minni
hennar var ótrúlegt, heilu ljóðabálk-
ana gat hún þulið upp og leikið eins
og hún hefði fæðst í hlutverkin.
Hennar góðu gáfur og einstöku
námshæfileikar hefðu notið sín á
hvaða vettvangi sem hún hefði kosið
sér en heimilið og uppeldi dætranna
varð hennar heimavöllur og undi hún
því vel.
Að leiðarlokum vil ég þakka sam-
ferðina og ótal góðar stundir sem við
höfum átt saman. Því miður er ég
stödd hinum megin á hnettinum og
get því ekki fylgt Ásu síðasta spölinn
en bróður mínum, dætrunum og
barnabörnunum svo og öðrum ætt-
ingjum og vinum sendi ég samúðar-
kveðjur og bið Guð að halda utan um
þau og styrkja í sorginni.
Hulda Vilhjálmsdóttir.
Í mánaskini minninganna
merlar á bláskeljabrotin
sem ég tíni upp af ströndinni
– og gleðst yfir því sem var.
(Ólöf Jónsdóttir.)
Nú er hún mágkona mín farin
hægt og hljótt og fljótt eins og hún
óskaði sér, það var helsta áhyggju-
efni hennar ef þyrfti að hafa fyrir
henni vegna elli eða sjúkdóma. Hún
var búin að mæta ýmsum sjúk-
dómsáföllum á síðari árum sem hún
náði sér merkilega vel upp úr. Þegar
svo endanlega áfallið kemur erum
við sem eftir lifum alltaf jafnóviðbúin
og söknuðurinn sár.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
fjölmargar góðar samverustundir,
síðast nú í september þegar hún var
meðal okkar á árlegu systkinamóti.
Fyrstu búskaparár okkar beggja
bjuggum við í húsum hlið við hlið og
þar varð upphafið að góðum kynn-
um. Síðan fluttist ég í annan lands-
hluta og oft var nokkuð langt milli
samfunda, en alltaf voru þeir góðir
og skemmtilegir, litaðir af líflegri
frásagnargáfu Ásu.
Hún verður mér alltaf minnis-
stæðust fyrir sitt ótrúlega minni og
fróðleik. Hún las mikið og hún mundi
það allt, sem venjulegum hænuhaus
eins og mér fannst næstum yfirnátt-
úrulegt!
Hún mágkona mín var skapmikil
kona og oft hvein hressilega í tálkn-
unum á henni en hún átti gullhjarta.
Hún kom frá Bíldudal hún Ása,
hún var alla tíð mikill Vestfirðingur
(með stórum staf) í sér og framan af
leiddist henni flatneskjan í Flóanum,
en hún var löngu orðin sátt við búset-
una á Selfossi, þó að eflaust hefði
hún fremur kosið þröngan fjörð fjöll-
um girtan.
Mér fannst svo skondið við fyrstu
kynnin þegar hún notaði vestfirsku
orðtökin sín eins og „Eyjólfur hress-
ist“ eða að láta einhvern „finna til te-
vatnsins“.
Ég veit að hún Ása trúði staðfast-
lega á annað líf, held jafnvel að hún
hafi trúað á mörg líf, kannski eigum
við eftir að hittast einhvers staðar í
alheiminum, kæra mágkona mín.
Ég sendi bróður mínum Gunn-
laugi, dætrunum hennar þremur og
öllum barnabörnunum innilegar
samúðarkveðjur.
Ása Vilhjálmsdóttir.
Ása móðursystir mín fæddist á
Bíldudal, yngst í röð sex systkina
sem komust á legg en eru nú öll
gengin. Austur á Selfossi hélt hún
Gunnlaugi, manni sínum, og dætr-
unum þremur, Kolbrúnu, Erlu og
Unni, fallegt heimili.
Því heimili var ég svo lánsamur að
kynnast í bernsku þegar ég á sumrin
fór ófáar langdvalirnar austur. Það
var lýsandi fyrir Ásu að henni þótti
ekkert sjálfsagðara en að taka syst-
ursoninn í fóstur og létta þannig
undir með heilsuveilli móður minni
um skeið.
Þegar mér, mörgum árum síðar,
bauðst kennsla á Selfossi, blasti við
mér húsnæðisleysi fyrstu tvo mánuði
skólaársins.
Enn kom Ása frænka til bjargar
og bauð mér að dvelja hjá fjölskyld-
unni þar til úr rættist. Ekkert mátti
hún aumt sjá, ekki einu sinni bæk-
urnar sem mér fylgdu. Hún tók ekki
annað í mál en að skjóta yfir þær
skjólshúsi líka. En ekki vildi hún
geyma þær í bílskúrnum. Nei, það
færi miklu betur um þær í hlýrri
borðstofunni!
Ása frænka var ekki hávaxin kona
en mannkostir hennar voru stórir.
Hún var opinská, einlæg og hrein-
skilin. Ærlegra ráða hennar var gott
að leita. Hún var líka sögumaður
góður.
Með sínum dillandi hlátri tókst
henni alltaf að létta lund nær-
staddra. Gestum tók hún með kost-
um og kynjum.
Ósjaldan var heimabaksturinn
dreginn fram og borð kúfuð svo allir
fengju örugglega nóg. Ávallt kvaddi
hún svo fólk með kossi.
Fyrir gæsku Ásu frænku í minn
garð verð ég ævinlega þakklátur.
Minningin um góða konu lifir.
Gulla, dætrunum og fjölskyldum
þeirra, votta ég mína dýpstu samúð.
Baldur.
Fyrir rúmlega fjörutíu árum kom-
um við saman nokkrar ungar stúlkur
á Selfossi, vinnufélagar og vinkonur,
og stofnuðum saumaklúbb. Ásgerð-
ur okkar sem við kveðjum í dag kom
fljótlega í þennan hóp. Við fundum
strax að hún var miklu lífsreyndari
en við hinar stelpurnar, sem vorum
svo til nýkomnar úr foreldrahúsum.
Ásgerður var alin upp á Bíldudal í
stórum og samhentum systkinahópi.
Hún var af vestfirskum sjómönnum
komin og unni mjög sinni heima-
byggð. Ung fór hún til Reykjavíkur í
vist þar sem hún kynntist mikilli
vinnu fyrir léleg laun en henni tókst
þó að mennta sig.
Hún fór í Héraðsskólann á Laug-
arvatni og síðan í Húsmæðraskólann
á Varmalandi. Rúmlega tvítug fór
Ásgerður í kaupavinnu að Lauga-
bökkum í Ölfusi með litla dóttur sína
Kolbrúnu, sem hún hafði eignast.
Þar kynntist hún bóndasyninum
Gunnlaugi Vilhjálmssyni og fluttu
þau fljótlega á Selfoss og hófu þar
búskap.
Ásgerður hafði einstaklega
skemmtilega frásagnargáfu og oft-
lega sátum við og hlustuðum á það
sem hún hafði að segja og borið hafði
fyrir hana á lífsleiðinni og ekki var
hún skoðanalaus.
Einnig fundum við fljótlega að hún
las öðruvísi bækur en við. Hún hafði
starfað í Guðspekifélaginu og hafði
mörgu að miðla okkur um röksemdir
lífsins.
Ásgerður var einstaklega ljóðelsk,
minnug og fróð og þegar ekki var
skvaldrað um of í saumaklúbbnum
hlustuðum við á hana flytja ljóð af
mikilli innlifun.
Fyrir nokkrum árum fékk hún
áfall sem dró úr líkamsþreki hennar.
Við fylgdumst með hvað samband
þeirra Gunnlaugs var fallegt þegar
hún var hjálparþurfi, hann reyndist
henni einstaklega vel.
Við þökkum fyrir öll árin sem við
höfum átt með merkri konu, sem
unni vestfirsku fjöllunum sínum og
lygnum Arnarfirði og bar svo mikla
þrá til.
Megi blessun Guðs fylgja Gunn-
laugi og dætrunum þremur, Kol-
brúnu, Erlu og Unni, og fjölskyldum
þeirra.
Saumaklúbburinn,
Ragnheiður, Aðalbjörg, Björg,
Esther og Edda Laufey.
✝ Hermann Víg-lundur Búason
fæddist á Litlu-
Hvalsá í Hrútafirði
7. ágúst 1909. Hann
lést á Dvalarheimili
aldraðra í Borgar-
nesi 27. október síð-
astliðinn. Hermann
var yngsta barn
hjónanna Guðrúnar
Brandsdóttur, f. 10.
mars1874, d. 7. nóv-
ember 1962, og Búa
Jónssonar, f. 20.
ágúst 1867, d. 6.
apríl 1930, ábúenda á Litlu-
Hvalsá. Systkini Hermanns,
Georg Valdimar, Brandur Jón,
Ásgeir og Sigríður Sólveig, eru öll
látin.
Hinn 20.maí 1939 kvæntist Her-
mann Hallberu Sigurrós Björns-
dóttur, f. 17. desember 1911, d. 2.
mars 1986. Var hún dóttir
hjónanna Björns Ágústs Einars-
sonar trésmiðs á Blönduósi, f. 8.
ágúst 1886, d. 9. apríl 1967, og
Hallberu Jónsdóttur ljósmóður, f.
17. febrúar 1881, d. 14. apríl 1962.
Synir Hermanns og Hallberu eru:
1) Georg Valdimar, f. 1939,
kvæntur Helgu Helgadóttur.
Þeirra börn eru Helgi, f. 1962, og
Hrafnhildur, f. 1976. 2) Hallvarð-
ur Björn, f. 1943, kvæntur Þóru
Hafdísi Þorkelsdóttur. Dætur
þeirra eru Heba Soffía, f. 1966,
Hera Hallbera, f. 1967, Unnur
Magdalena, f. 1971, og Bylgja
Elín, f. 1972. Áður hafði Björn
eignast dótturina Ellu Kristínu, f.
1965. 3) Brandur Búi, f. 1946,
kvæntur Sigríði Sverrisdóttur.
Dætur þeirra eru Guðrún Ágústa,
f. 1970, og Ellen
Halla, f. 1971.
Barnabarnabörnin
eru 19.
Eftir barnaskóla-
göngu Hermanns í
hans heimasveit lá
leiðin í Héraðsskól-
ann á Laugum í Suð-
ur-Þingeyjarsýslu.
Þá vann hann að
venjulegum bústörf-
um, við vegagerð á
Holtavörðuheiði og
um tíma hjá Kaup-
félaginu á Borðeyri.
Eftir það stundaði hann ýmis störf
í Reykjavík. Hermann og Hallbera
hófu búskap í Reykjavík, en 1942
fluttu þau í Borgarnes, þegar
hann gerðist hótelstjóri og með-
eigandi í Hótel Borgarnesi. Í lok
stríðsins fór Hermann til starfa
hjá Kaupfélagi Borgfirðinga, þar
sem hann vann það sem eftir var
starfsævinnar eða í rúm 40 ár.
Hermann var félagslyndur mað-
ur, sat m.a. í stjórn Verslunar-
mannafélags Borgarness og
Starfsmannafélags KB. Hann tók
þátt í undirbúningi að stofnun Fé-
lags eldri borgara í Borgarnesi og
var fyrsti formaður þess. Mest
starfaði hann þó fyrir Umf.
Skallagrím þar sem hann var for-
maður um skeið, tók virkan þátt í
störfum leikdeildar félagsins og
lék ýmis hlutverk í leiksýningum
þess. Þá hélt hann ýmsum fróðleik
til haga og birtust m.a. nokkrar
greinar eftir hann í Strandapóst-
inum.
Útför Hermanns verður gerð
frá Borgarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Okkur systurnar langar að minn-
ast afa okkar, Hermanns Búasonar,
afa í Borgarnesi eins og við kölluðum
hann alltaf. Afi var hæglátur maður
og hafði skemmtilegan frásagnar-
hæfileika. Hann var alltaf fínn í
tauinu, oftast klæddur í skyrtu, vesti
og með bindi. Minnisstætt er úrið
sem hann hafði í keðju krækta í vest-
ið.
Á leið fjölskyldunnar um landið
var það fastur liður að koma við á
Gunnlaugsgötunni hjá afa, og gjarn-
an gist. Háaloftið hafði nokkurt að-
dráttarafl hjá litlum skvísum og
stundum fengum við að kíkja þar
upp. Þá sótti afi krók sem krækt var
í lykkju á loftlúgunni og togaði í og
dró niður þennan ótrúlega netta en
„tæknilega“ stiga fannst okkur. Afi
kenndi okkur að spila marías og eru
þær ófáar stundirnar sem við höfum
setið og skemmt okkur við spila-
mennsku. Það er orðið ansi langt síð-
an við tókum síðast í spil saman.
Ellen Halla var um tíma við nám í
Viðskiptaháskólanum á Bifröst og
kom þá annað slagið í Ánahlíðina,
þar sem afi bjó um árabil. Tvisvar
voru unnin verkefni á vegum skólans
í Borgarnesi. Þær vikur hittust þau í
hádeginu í Ánahlíðinni og elduðu
saman hádegismat. Afi fékk inn-
kaupalista, fór og verslaði og sonar-
dóttirin eldaði eitthvað sem afinn var
ekki vanur að matreiða. Ekki var
matseldin merkileg eða tímafrek, en
það gaf okkur mikið að eiga þessar
stundir saman. Á þessum tíma komu
Guðrún Ágústa og fjölskylda stund-
um við hjá afa. Hann var ætíð feginn
félagsskapnum og tók vel á móti okk-
ur, taldi það ekki eftir sér að bjóða
upp á heitan mat, t.d. soðinn fisk og
kartöflur. En nú brá svo við að á
matseðlinum var fyrsta flokks mex-
íkanskur pottréttur. Þarna hafði afi,
hátt á níræðisaldri, tileinkað sér
eldamennsku barnabarnsins. Kaffið
var alltaf gott hjá afa, úrvalskaffi,
hellt upp á á gamla mátann við líf-
legar umræður. Hann hafði gaman
af því að segja frá æskuárum sínum í
Hrútafirði. Málefni Kaupfélagsins í
Borgarnesi voru honum hugleikin og
algengt umræðuefni.
Það var alltaf hægt að treysta því
að til væri súkkulaði í ísskápnum.
Ekki borðaði hann það sjálfur, en
fannst ómissandi að geta boðið upp á
sætindi þegar við litum inn hjá hon-
um. Gjarnan vorum við svo látnar
taka afganginn með okkur.
Afi hafði afar gaman af því þegar
við litum til hans með barnabarna-
börnin og þau voru að sama skapi
hænd að honum. Það var eins og
hann yngdist upp um mörg ár, gamli
maðurinn gat skyndilega stokkið af
stað á eftir þeim, ef honum fannst
þau fara eitthvað óvarlega. Þegar afi
var fluttur á dvalarheimilið var það
vinsælt að fá að leiða langafa um
ganga þess. Eitt þeirra, Baldvin Búi,
hafði orð á því að „gamli afi“ sinn
væri með svo mjúkar hendur.
Elsku afi, við þökkum þér fyrir
samfylgdina.
Guðrún Ágústa og Ellen
Halla Brandsdætur.
Nú þegar þegar þú ert farinn,
elsku afi minn, leitar hugurinn til
baka og ég fer að hugsa um allt það
sem við gerðum og áttum saman.
Það var ótrúlega margt og ég á óend-
anlega mikið af góðum minningum
sem ég mun alltaf geyma.
Alltaf varstu léttur og kátur og
mér þótti vænt um hvað þú tókst allt-
af vel á móti mér, varst glaður að sjá
mig og til í að gera eitthvað
skemmtilegt og gefa mér af tíma þín-
um hvenær sem ég vildi og eins lengi
og mér datt í hug.
Mér þótti frábært að hlusta á allar
sögurnar þínar, frá því að þú varst
strákur á Litlu-Hvalsá, Íslendinga-
sögurnar og af Gretti, sem oft urðu
skrautlegar. Ef það voru ekki sögur,
þá tefldum við eða spiluðum Marías
(þar sem þú gafst mér alltaf drottn-
inguna svo að spilið yrði jafnara) eða
bara spjölluðum um heima og geima.
Þessar stundir voru ómetanlegar.
Ég var mjög svo stolt af þér, afi
minn. Ég sé þig enn í anda ganga
léttan í spori með hattinn og KB-
töskuna á leið í sundlaugina eða bara
á flakki um Borgarnes. Ég minnist
þess að hafa alltaf kallað á þig há-
stöfum þegar ég sá þig, jafnvel yfir
hálfan bæinn, til að fá þig til að veifa
á móti. Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og allt sem þú kenndir mér.
Ég var svo heppin að hafa þig sem
stóran part af æsku minni. Fyrir það
verð ég ævinlega þakklát.
Bless, elsku afi.
Þín
Hrafnhildur.
Elsku afi minn. Þá ertu farinn frá
okkur og kominn á betri stað þar
sem þið amma getið loksins samein-
ast á ný. Þegar ég heimsótti þig í
ágúst síðastliðnum hafði ég það svo
sterklega á tilfinningunni að þetta
væri í síðasta sinn sem við mundum
hittast. Þú varst mér alltaf svo góður
og hafðir alltaf tíma fyrir mig og
varst alltaf boðinn og búinn að að-
stoða mig þegar ég þurfti á því að
halda. Ég man hvað mér þótti gott að
koma til ykkar ömmu á Gunnlaugs-
götunni og hvað þið voruð mér alltaf
góð. Þegar ég var lítill drengur þótti
mér sérstaklega spennandi að fá að
gista hjá ykkur ömmu og þá voru
ófáar stundirnar sem þú gafst mér
við að tefla, spila marías og lesa fyrir
mig og segja mér sögur. Mér fannst
alltaf svo spennandi þegar þú sagðir
mér sögur frá því í gamla daga eins
og ég orðaði það, sögurnar frá stríðs-
árunum í Borgarnesi og sögurnar frá
uppvaxtarárum þínum á æskustöðv-
um þínum í Hrútafirðinum, sem voru
þér svo kærar. Kærleikurinn og hóg-
værðin einkenndu þig og gerðu þig
að einstökum manni sem ég mun
ávallt minnast af hlýhug.
Elsku afi, allar þær góðu minning-
ar sem ég á um þig ætla ég að varð-
veita. Nú er komið að leiðarlokum í
þessu jarðlífi, við munum hittast á ný
og ég veit að amma tók á móti þér.
Takk fyrir allt. Megi Guð varð-
veita þig.
Helgi Georgsson.
HERMANN
BÚASON
Stapahrauni 5
Sími 565 9775
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista