Fréttablaðið - 25.01.2003, Side 19

19LAUGARDAGUR 25. janúar 2003
hans getur slegið með þeim sem
minna mega sín og hann hefur að-
stoðað marga. En vissulega er ég
opnari og á auðveldara með að ná
til fólks,“ segir Jóhannes og neit-
ar því að þeim feðgum takist ekki
að gera út um þann ágreining sem
upp kemur án átaka.
Hefur þér aldrei fundist hann
hugsa of stórt?
„Nei, ég held ekki. Ég hef fylgt
honum að málum og stutt hans
ákvarðanir á sama hátt og hann
hefur fylgt mér í mínum gjörðum.
Í það minnsta höfum við aldrei
gengið sárir frá borði. Við erum
náttúrulega af tveimur kynslóð-
um og sjónarhorn okkar kannski
ekki alltaf það sama. En við höf-
um verið samstíga í þeirri fram-
tíðarsýn sem við höfum haft á
verslunina.“ Jóhannes segir þá
feðga vera í daglegu sambandi en
svo sé einnig með dóttur hans,
sem búi í næsta húsi.
Gróa á Leiti
Miklar breytingar hafa orðið á
lífi Jóhannesar frá því hann fór af
stað með fyrstu Bónusverslunina.
Hann er umtalaður og umdeildur
og fólk fylgist með. Gróa á Leiti
hefur haft hann á milli tannanna
og er fljót að dæma og draga
ályktanir. „Það hefur ekkert
breytt mér í sjálfu sér. Ég finn
það ekki svo gjörla frá degi til
dags að ég hafi meiri peninga.“
Hann segir allt fara í áframhald-
andi uppbyggingu en ekki neitt fé
tekið út úr fyrirtækinu til að leika
sér með þó að einhverjir vilji
halda öðru fram. „Náttúrulega á
maður alltaf öfundarmenn og ekki
síst í svona litlu samfélagi,“ bend-
ir hann á. Hann vill þó alls ekki
meina að það komi neitt við hann.
„Mér er slétt sama og að sama
skapi skiptir umtal mig engu. Ef
ég get skaffað fólki umræðuefni
þá er það mér að meinalausu. Á
það verður að líta að þegar við
vorum að koma Bónus á koppinn
kom það í minn hlut að vera tals-
maður verslunarinnar. Sem betur
fer tekur fólk eftir því sem maður
er að gera og í upphafi þurfti ég á
umræðunni að halda. Þannig kom
ég því út á markaðinn sem við
þurftum án þess að greiða fyrir
það.“
Því horfir öðruvísi við nú og
hann viðurkennir að kannski sé
það ekki þægilegt að vita ekki að
morgni hverju verði dembt yfir
hann þann daginn. „En það snertir
mig ekkert sérstaklega enda
erum við báðir þannig gerðir
feðgarnir að við gefumst ekki
upp. Sama hvað á gengur. Ef ein-
hver er haldinn svo skítlegu eðli
að geta ekki látið okkur í friði þá
verður svo að vera.“
Konurnar í lífi þínu hafa verið
á milli tannanna á fólki og Ára-
mótaskaup sjónvarpsins tók á
vissan hátt á því. Sárnaði þér að
horfa á það?
„Nei, ekki get ég sagt það. Ég
hafði bara gaman af því. Helst að
ég sé hræddur við tvífara minn
þar, Pálma Gestsson, sem náði
mér alveg giska vel. Að öðru leyti
er lítið við svona glensi að segja.
Mér finnst ekki slæmt að horfa á
þetta sett fram í gríni. Verra er
þegar alvaran á í hlut með mál-
sóknum og ofsóknum.“
Jóhannes segist ekki vita hvað
vaki fyrir Jóni Gerald Sullen-
berger. Hann segir hann hafa ver-
ið vin þeirra feðga í meira en tíu
ár. Hann neitar því alfarið að hafa
komið aftan að Jóni Gerald en
segist vita að hann hafi verið
óánægður með að þeir sem tóku
yfir og sáu um innkaupin fyrir
Baug hættu að versla við hann.
„Við hættum viðskiptum við hann
og reyndum að sjá svo um að hann
færi tjónlaus frá því. Líklega hef-
ur það verið kveikjan að þessu
öllu. En viðskipti eru viðskipti og
það var hagstætt fyrir okkur að
kaupa ekki af honum lengur. Við
getum ekki verið sáttir við fjár-
kúgun af hans hálfu.
Hef ekki þurft að stela
neinu
Jóhannes segir það oft hafa
komið fram og ekkert laununga-
mál að þeir hafi lagt fé til kaupa
á umræddri skútu. „Við viljum
aðeins fá það fé endurgreitt og
þar stendur hnífurinn í kúnni,“
segir hann og leggur áherslu á að
það fé hafi verið tekið út úr
Gaumi, fyrirtæki fjölskyldunnar.
„Jón Gerald sendi oft reikninga á
Bónus sem greiddir voru af
Gaumi en hausinn á reikningnum
var Bónus. Þetta er allt í bókhaldi
Gaums,“ fullyrðir Jóhannes. „Það
er nú svo að þegar menn eru
komnir í svona hatursherferð
reyna þeir að sverta mótherjann
eins og framast er unnt. Það sýn-
ir sig með því að hann kærði
bæði Tryggva Jónsson endur-
skoðanda og Jón Ásgeir fyrir
fjárdrátt. Hann skilur ekki að
hann sendi hingað kreditnótu en
segir það debetnótu og að þeir
hafi tekið peningana út úr fyrir-
tækinu. Það var orsök lögreglu-
rannsóknarinnar en það var af-
sannað strax um kvöldið með
einni nótu að meginhluti ásakan-
anna var rangur.“
Jóhannes bendir á að fyrir-
tækið hafi vaxið mjög hratt en í
þjónustu þeirra hafi þeir haft
frábært fólk í bókhaldi og endur-
skoðun. „Við höfum reglulega
fylgst með að allt væri í lagi því
ekki vantaði að illar tungur væru
að smjatta á að ekki væri allt í
lagi. Því lögðum við sérstaka
áherslu á að allt væri rétt unnið.
En það kemur engum við hvað
fyrirtæki fjölskyldunnar gerir.“
Menn segja að bláa höndin
vofi yfir öllu. Óttastu ekkert
hvað verður?
„Það verður bara den tid den
sorg og þýðir ekkert að hafa
áhyggjur af því. Ég hef ekki
þurft að stela neinu né ljúga að
neinum.“
Barnaspítalinn og
Mæðrastyrksnefnd
Jóhannes afhenti fyrir
skömmu Barnaspítala Hringsins
stóra gjöf og það er ekki í fyrsta
skipti. Hann upplýsir að frá því
Bónus fyrst gaf fé til tækjakaupa
sé sú upphæð orðin 40-50 milljón-
ir. „Það hefur verið mjög ánægju-
legt að stuðla að því að spítalinn
eignaðist ný tæki. Þetta fé er þan-
nig tilkomið að ákveðinni upphæð
af hverjum poka sem við seljum
er varið í þágu Barnaspítalans.“
Jóhannes útskýrir að fyrir
rúmum fimmtán árum þegar hann
var atvinnulaus hafi hann tekið að
sér fyrir Kaupmannasamtök Ís-
lands, sem þá voru og hétu, að
vinna að því að fá kaupmenn til að
innheimta gjald af plastpokunum
sem viðskiptavinirnir keyptu.
„Allir sögðu að það væri vonlaust
að fá kaupmenn í þetta verkefni
en það tókst. Í fyrstu var Land-
vernd í samvinnu við kaupmenn
og ákveðin upphæð rann til land-
græðslu. Það slitnaði seinna upp
úr samvinnunni við Landvernd og
ég ákvað að verja þessum pening-
um í þágu Barnaspítala Hringsins
þess í stað.“
Jóhannes segir viðskiptavini
sína kunna að meta þetta framtak.
Auk þess hafi tækin komið í góðar
þarfir og foreldrar og forráða-
menn spítalans verið afar þakklát-
ir. „Í sumar ákváðum við einnig að
ef hagnaður yrði af hlut okkar í
Arcadia myndum láta eitthvað af
hendi rakna til þeirra sem lítið
hefðu á milli handanna. Það af-
hentum við Mæðrastyrksnefnd
fyrr í vetur með því fororði að því
yrði einnig skipt að einhverju leyti
á milli Hjálparstofnunar kirkjunn-
ar og Öryrkjabandalagsins.“
Fleiri hafa notið góðs af gjaf-
mildi Jóhannesar og heyrst hefur
að vistmenn í Byrginu hafi lifað
meira eða minna í heilt ár á því
sem Bónus hefur lagt þeim til.
„Það er rétt. Við höfum svo sem
ekki verið neitt að hampa því,“
samsinnir hann. Hann segist hafa
látið þeim í té vörur sem runnið
hafi út á tíma en séu í alla staði í
lagi til manneldis. „Mér finnst
stórkostlegt að geta lagt Guð-
mundi í Byrginu lið við það að
halda þessu á floti. Þarna eru
áttatíu manns sem annars ættu
ekki kost á að koma undir sig fót-
unum. Það er allt jákvætt við þann
stað.“
Börn eru engin fyrirstaða
Jóhannes segist vera við góða
heilsu og vera svo ljónheppinn að
finna ekki neitt fyrir aldrinum.
Tekur svo stórt upp í sig að full-
yrða að hann finni ekki breytingu
hvorki á andlegu né líkamlegu at-
gervi. Hann gæti allt eins verið
tvítugur. „Ég skrökva því ekki,“
segir hann hlæjandi þegar það er
dregið í efa. Hann hefur lagt
sígarettunum en þess í stað tekið
upp á því að reykja vindla. „Ég
hætti hins vegar að drekka fyrir
rúmu ári og sé ekki eftir því.“
Var eitthvað sérstakt þess
valdandi?
„Nei, ég var bara orðin þreytt-
ur á því og nennti ekki að eyða öll-
um helgum í það. Það er svo
margt skemmtilegra en það,“ seg-
ir hann en viðurkennir að erfiðara
sé að losna við reykinn. „Jú, ég er
dauðhræddur við reykingarnar,“
játar hann samt og segist ekki
hafa komið sér enn að því að
hætta þeim einnig.
Hefur nýja sambýliskonan þín
eitthvað með það að gera að þú
hættir að drekka?
„Ja, ætli það ekki. Kannski
finnst mér hún svo skemmtileg að
ég þarf ekki að drekka.“
Konan sem hefur þessi áhrif á
Jóhannes heitir Guðrún Þórsdótt-
ir og er liðlega fertug. Hún hefur
verið búsett á Seltjarnarnesi og á
tvö börn, fimm og ellefu ára.
Hann segist einnig hafa búið mjög
lengi á Nesinu og þar keypti hann
sér hús þar sem þau búa nú á vet-
urna, ekki fjarri heimili dóttur Jó-
hannesar. Hann segir börn aldrei
hafa verið vandamál hjá sér.
Hann sé barnakarl og hafi ánægju
af að umgangast börn. „Ég er
ánægður og það gengur prýðlega
hjá okkur. Barnabörnin koma í
heimsókn, einkum börn Kristínar
dóttur minnar. Það er lengra á
milli mín og barna Jóns Ásgeirs
en ég heimsæki þau einnig.“
Fyrir nokkrum árum keypti Jó-
hannes hús á Akureyri og þar á
hann lögheimi. Hann segir þau
búa þar á sumrin að mestu leyti.
„Við byrjuðum þar saman í golfi í
sumar sem leið,“ segir hann þrátt
fyrir að hafa löngum gert grín að
golfurum. „En ég tek það til baka
því við vorum meira eða minna á
golfvellinum á hverjum degi. Við
byrjuðum á að fá kennslu og það
kom í ljós að golfið átti svona vel
við okkur bæði. Ég held að erfitt
sé að byrja á þessu ef bæði eru
ekki tilbúin í það. En það er miklu
skemmtilegra en ég átti von á.“
Hann segist kunna afar vel við sig
fyrir norðan og þar slaki hann á.
„Okkur fannst við ekki þurfa að
fara til útlanda því Akureyri býð-
ur upp á allt sem maður sækir
þangað. Við erum með gott hús,
góða nágranna og þar hef ég
kynnst ógrynni af góðu fólki sem
við umgöngumst. Eitt barnabarna
minna var hjá okkur í sex vikur í
sumar og börnin höfðu meira en
nóg fyrir stafni. Akureyringar
voru eitthvað að kvarta undan
veðrinu en við vorum ánægð með
það.“
Jóhannes hefur á undangengn-
um árum dregið sig að nokkru
frá rekstri Bónuss og daglegur
rekstur er í höndum manna sem
hann treystir og hafa lengi verið
í þjónustu þeirra feðga. „Starf
mitt hefur breyst og ég kann því
vel eins og það er.“ Hann segist
ekki eiga von á frekari framrás
þeirra feðga í íslensku viðskipta-
lífi. Fæti sé fyrir þá brugðið ef
eitthvað eigi að gera og vísar
hann þar til Íslandsbanka, Trygg-
ingamiðstöðvarinnar og fleiri
fyrirtækja. „Ég held að hvorki
mig né Jón Ásgeir, sem lent hef-
ur í öllum þessum hremmingum,
langi mikið til að sækja frekar
inn á íslenskan markað. Veröldin
er alveg nógu stór.“
bergljot@frettabladid.is
LÍÐUR VEL Á AKUREYRI
„Ég hef lengi gert grín að golfurum og
lítið skilið hvernig menn hafa haft nennu
í að elta þennan litla bolta. Ég skipti um
skoðun í sumar.“
Ég held
að hvorki
mig né Jón
Ásgeir, sem lent
hefur í öllum þess-
um hremmingum,
langi mikið til að
sækja frekar inn á
íslenskan markað.
Veröldin er alveg
nógu stór.“
,,
„Það verður bara
den tid den sorg
og þýðir ekkert að
hafa áhyggjur af því.
Ég hef ekki þurft að stela
neinu né ljúga að neinum.“
,,